Kostas PapanikolaouΠάμε στη Χίο, έστω και με άγχος
Η Χίος αποτέλεσε μέρος της μεγάλης οδικής διαδρομής από τη Ρόδο στη Λάρισα, ουσιαστικά σαν διάλειμμα των μέχρι τότε διακοπών μας στα τουρκικά παράλια.
Πρωί της 5ης Απριλίου λοιπόν, μετά το πρωινό, και με μια περίεργη αίσθηση που θα ξαναμπαίναμε στην Ελλάδα, μετά από τόσο γεμάτες μέρες στην Τουρκία, πήραμε το αυτοκίνητο και κατευθυνθήκαμε νωρίς στο λιμάνι, για να είμαστε σίγουροι ότι δε θα υπάρχει πρόβλημα με τα χαρτιά, το λιμεναρχείο κτλ.
Η σύζυγος, κατόπιν σχετικών οδηγιών, πέρασε από έλεγχο και μετά πήγε στην αίθουσα αναμονής. Εγώ θα έμπαινα από άλλη είσοδο, με το αυτοκίνητο.
Να μη σας τα πολυλογώ, το καράβι το πρόλαβα κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή! Κι αυτό, λόγω των ελέγχων στα χαρτιά του αυτοκινήτου και σε όλο το όχημα. Έβγαλα όλα τα πράγματα έξω, ακόμη και τη ρεζέρβα (την έχω στο πορτ μπαγκάζ λόγω της δεξαμενής αερίου), κατόπιν ένα τεράστιο μηχάνημα ακτίνων Χ τσέκαρε το αυτοκίνητο, όπως και κάποια φορτηγά. Το θέμα είναι ότι με άφησαν τελευταίο, και καθυστέρησαν πολύ τη διαδικασία, χωρίς να υπάρχουν πολλά οχήματα.
Κακήν κακώς πέταξα όλα τα πράγματα παντού στο αυτοκίνητο, και μπήκα στο ferry που ήδη σφύριζε, ενώ το πολύ εξυπηρετικό παλικάρι της εταιρείας έτρεχε να σφραγίσει και να φέρει μέσα το διαβατήριό μου. Τελικά, ιδρωμένος και τσατισμένος, τα κατάφερα.
Διακοπές στη Χίο, πρώτες εντυπώσεις
Η διαδρομή είναι πολύ σύντομη, φαίνεται στο χάρτη άλλωστε. Πέρασε με λίγο τάβλι στο κινητό της Αλιόνας, λίγη γκρίνια για το τάβλι, και λίγη ξεκούραση. Στην άφιξή μας, εκτός του ότι μείναμε τελευταίοι πίσω από μεγάλο γκρουπ Αμερικανών τουριστών, με αποτέλεσμα να περάσουμε έλεγχο διαβατηρίων μετά από μισή ώρα, μου έκανε κακή εντύπωση η στενότητα της προβλήτας και η έλλειψη στοιχειώδους υποδομής για σωστή υποδοχή τουριστών. Ξέρω, δε σας φαίνεται περίεργο…
Τέλος πάντων, οι αστυνομικοί εκεί ήταν πολύ φιλικοί, αν και ξαφνιάστηκαν όταν είδαν ότι εισήλθαμε στην Τουρκία από Marmaris, βγήκαμε από Cesme, και θα ξαναπερνούσαμε στην Τουρκία για να φτάσουμε τελικά στη Λάρισα. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, απορώ πώς μας ήρθε κι εμάς στο μυαλό. Ο καλός αστυνομικός μας έδειξε το δρόμο για το Βροντάδο, λίγο βόρεια της πόλης της Χίου, όπου ήταν το ξενοδοχείο μας. Μας πληροφόρησε ςπίσης ότι δεν υπάρχει πρατήριο υγραερίου στο νησί (έτσι κι αλλιώς ήδη ήμουν μόνο στη βενζίνη). Και κάπως έτσι, ξεκίνησε το πενθήμερό μας σ΄αυτό το πολύ όμορφο και ιδιαίτερο νησί του Αιγαίου.
Θα δούμε τις διακοπές στη Χίο σε τούτο το άρθρο συγκεντρωτικά, και το επόμενο θα είναι οι μέρες της επιστροφής. Βλέπετε, μετά το νησί της μαστίχας περάσαμε όλη κι όλη μία νύχτα σε τουρκικό έδαφος, οδηγώντας αρκετά χιλιόμετρα για να φτάσουμε σπίτι και να περάσουμε τις μέρες του Πάσχα.
Καρδάμυλα και Παντουκιός
Τη μέρα της άφιξης λοιπόν, βρήκαμε το ξενοδοχείο μας, απολαύσαμε για λίγο τη θέα στη θάλασσα από το μπαλκόνι, φάγαμε κι αποφασίσαμε να οδηγήσουμε βόρεια προς Καρδάμυλα. Αρχές Απριλίου, οπότε η ησυχία ήταν τον πρώτο πράγμα που πρόσεχε κανείς, ειδικά μετά τη Σμύρνη. Στα Καρδάμυλα καθίσαμε σε παραθαλάσσιο ψητοπωλείο, ελάχιστος κόσμος. Κι εκεί δίπλα, στο μπαλκόνι του λιμεναρχείου, καμιά εικοσαριά μετανάστες. Τους πήρε λεωφορείο της αστυνομίας μετά από λίγο, να ακολουθήσουν τη γνωστή διαδικασία. Ταλαίπωρη ζωή…
Περνώντας από τα χωριά Μάρμαρο, Λαγκαδά, Παντουκιός, είδαμε την άλλη όψη των νησιών μας, σε πλήρη αντίθεση με ό,τι βλέπει κανείς στη Ρόδο ας πούμε. Πολλά εγκαταλελειμμένα σπίτια, γενικά σε όλο το νησί, ελάχιστη τουριστική ανάπτυξη, αλλά μια ομορφιά αληθινής Ελλάδας! Αυτό που θέλαμε να κάνουμε, και τελικά κάναμε σ’ αυτές τις διακοπές στη Χίο, ήταν να τη γυρίσουμε κυριολεκτικά απ’ άκρη σ’ άκρη, να νιώσουμε τη διαφορετικότητά της και να “γαληνέψουμε”. Αυτό το τελευταίο είχαμε ανάγκη.
Μαστιχοχώρια κι άλλες εμπειρίες
- Οδηγήσαμε λοιπόν προς τα Μαστιχοχώρια, περπατήσαμε μέσα στον παντελώς εγκαταλελειμμένο μεσαιωνικό οικισμό του Ανάβατου, όπως και στα γειτονικά Αυγώνυμα.
- Θαυμάσαμε την αρχιτεκτονική των σπιτιών στο Πυργί, κάναμε την off road διαδρομή σε απίστευτα κακοτράχαλα δρομάκια στα βορειοδυτικά του νησιού.
- Κι όχι μόνο! Είδαμε επίσης τη γνωστή παραλία Μαύρα βόλια, νότια του Εμπορειού και κολυμπήσαμε στη ΜΑΓΕΥΤΙΚΗ παραλία Βρουλίδια (λίγο δυτικά από τα Μαύρα βόλια).
- Μπήκαμε σε μαστιχοχώραφα, γνωρίσαμε τη νυχτερινή ζωή του νησιού, δοκιμάσαμε εδέσματα και καφέ μαστίχας.
- Περιπλανηθήκαμε σε παλιά αρχοντικά εφοπλιστών λίγο έξω από την πόλη, στον Κάμπο νομίζω.
Περάσαμε γενικά πέντε πολύ όμορφες μέρες! Κάποιες από αυτές με βροχούλα και συννεφιά, κάποιες με πολλή ζέστη που μας “έσπρωξε” στη θάλασσα.
- Στον Ανάβατο ειλικρινά μεταφέρεσαι σε άλλη εποχή, μόνος με τα μεσαιωνικά πέτρινα κτίσματα.
- Στα Μεστά είναι πολύ καλά διατηρημένα όλα τα μεσαιωνικά αυτά σπίτια, από την άλλη.
- Το Πυργί έχει το δικό του στυλ με τα περίτεχνα γεωμετρικά σχήματα στους τοίχους φτιαγμένα με πηρούνι (αν δεν κάνω λάθος).
- Η Βέσσα και η Ελάτα, όμορφα μεσαιωνικά χωριά, επίσης!
Επίσης, υπάρχουν σε συγκεκριμένη περιοχή στα νότια του νησιού χωράφια με μαστιχόδεντρα κι εσπεριδοειδή. Παρόλο που δεν ήταν η εποχή που “δακρύζουν” τα δέντρα, με λίγη καλή θέληση βρήκαμε αυτό που θέλαμε, να το θυμόμαστε για μια ζωή. Μάθαμε μάλιστα ότι τα μαστιχόδεντρα δεν μπορούν να μεγαλώσουν οπουδήποτε αλλού, κι αν ακόμη μεγαλώσουν η μαστίχα του ςείναι κατώτερης ποιότητας, ενδιαφέρον! 
Εγκατάλειψη, μα και τρομερή ομορφιά
Ανάβατος κι Αυγώνυμα. Το πρώτο χωριό φαίνεται εντελώς ακατοίκητο, εκτός από ένα σπίτι που μάλλον το έχει κάποιος για διακοπές. Τα Αυγώνυμα πάλι φαινόταν να είναι πιο περιποιημένα, αλλά και πάλι τα πιο πολλά σπίτια περίμεναν τους ιδιοκτήτες για καλοκαίρι.
Πέτρα στην πέτρα, όπως μπορείτε να δείτε, δίνει στα χωριά αυτά ένα χαρακτήρα άλλης εποχής, ειδικά εκεί που είναι σκαρφαλωμένος ο Ανάβατος, για προστασία εικάζω.
Και τα Μεστά, και τα αρχοντικά έξω από τη Χίο, και η φύση, και οι ανεμόμυλοι, και τα Βρουλίδια (με θερμοκρασία νερού 12 βαθμούς παρακαλώ), κι ό,τι άλλο μας έκανε εντύπωση στο νησί της μαστίχας, των εφοπλιστών, της ήπιας τουριστικής ανάπτυξης, και των ανθρώπων που πηγαίνουν απέναντι στην Τουρκία για θέματα υγείας και φθηνά ψώνια.
Όμορφα, απλά κι ελληνικά, αυτή είναι η Χίος
Κάπως έτσι είδαν τη Χίο τα μάτια μας, χαρήκαμε πολύ την ατμόσφαιρα και την αρχοντιά που βγάζει αυτός ο τόπος. Τη διαφορετικότητα αν θέλετε, που μπορεί να μην είναι θελκτική για τους πολλούς “Νεοέλληνες”, όντως. Ίσως κι αυτό όμως, τελικά να βοηθάει στη διατήρηση κάποιων προορισμών μακριά από το μαζικό τουρισμό.
Πήραμε μαζί μας λικέρ μαστίχας, τοπικά προϊόντα, υπέροχες αναμνήσεις. Και στις 10 Απριλίου το απόγευμα, θα ξαναπερνούσαμε στην απέναντι πλευρά, για να δούμε το Αϊβαλί, πηγαίνοντας για Cannakale.
Το τι τελικά κάναμε, μπορείτε να διαβάσετε στο τελευταίο μέρος της οδικής περιπέτειάς μας “Ρόδος – Λάρισα μέσω Τουρκίας”.
