Kostas PapanikolaouΜια βόλτα στο Kusadasi, πριν συνεχίσουμε
Περπάτημα στο Kusadasi λοιπόν, το πρωινό της 2ας Απριλίου. Φαντάζομαι ότι τα κρουαζιερόπλοια δένουν εκεί λόγω της Εφέσου, μιας και δεν εντυπωσιαστήκαμε ιδιαίτερα από την πόλη. Το φρούριο στο λιμάνι κλειστό, οι επαγγελματίες της περιοχής έτοιμοι να σου πουλήσουν οτιδήποτε, γενικά η πόλη προσανατολισμένη για τουρίστες.
Μας πρότειναν να μας πάνε με ταξί στην Έφεσο για 40 ευρώ. Όταν είπα “έχω αμάξι, ευχαριστώ”, η απάντηση ήταν “μπορώ να έρθω για οδηγός”. Αν τον ρωτούσαμε “πόσο πουλάς τη μάνα σου”, μπορεί και να το παζάρευε. Τελικά είναι στο αίμα τους, δεν το πίστευα ότι παζάρευαν το καθετί!
Ξέχασα να πω, ότι περπατήσαμε πιο μέσα στην πόλη, εκεί που όλα απευθύνονται σε ντόπιους κυρίως. Έτσι, αγοράσαμε πολλά φθηνά χρήσιμα πράγματα για το σπίτι. Ευτυχώς το budget είχε όρια, γιατί η αγαπημένη μου σύζυγος τρελάθηκε με αυτά που έβλεπε. Γενικά, αξίζει γι’ αυτούς που μένουν κοντά στην Τουρκία, να προμηθεύονται είδη για το σπίτι, παιδικά παιχνίδια και είδη καθημερινής χρήσης από εκεί. Το κάναμε αργότερα, σε μια εξόρμηση στην Ανδριανούπολη με τον μικρό μας Έκτορα. Οι γείτονες φτιάχνουν τα πάντα κι εφόσον δεν έχουν ευρώ, είναι σούπερ ανταγωνιστικοί.
Πάμε Έφεσο!
Μετά τη σύντομη περιήγηση, πήγαμε πίσω στο ξενοδοχείο, χαιρετήσαμε τους φιλόξενους ιδιοκτήτες κι οδηγήσαμε προς την αρχαία Έφεσο, δίπλα στη σημερινή πόλη Selcuk. Φαντάζομαι δε χρειάζεστε επεξηγήσεις για την αρχαία αυτή ελληνική πόλη, με το καταπληκτικό θέατρο, την αγορά, τους ναούς κι όλα αυτά που οι Τούρκοι διατηρούν, συντηρούν, και προωθούν με κάθε τρόπο (και καλά κάνουν).
Περιηγηθήκαμε εκεί για περίπου δύο ώρες μόνο. Κατόπιν πήγαμε στο Selcuk, φάγαμε, κάναμε τη βόλτα μας στην αγορά – παζάρι, στο κάστρο, αγοράσαμε αναμνηστικά και μπήκαμε ξανά στο αυτοκίνητο για Σμύρνη, όπου θα μέναμε δύο μέρες.
Σμύρνη, μέσα στο χάος
Νωρίς το απόγευμα, με τις φωτογραφικές μηχανές να αναστενάζουν ακόμη, μπαίναμε στη Σμύρνη. Το ξενοδοχείο που κλείσαμε, το Olimpiyat hotel Izmir, είναι κεντρικά στη μεγαλούπολη αυτή, πολύ κοντά στην αγορά και το παζάρι.
Γενικά μπορέσαμε και περπατήσαμε πολύ επί δύο μέρες, οπότε μας άρεσε η τοποθεσία του για όσα θέλαμε να κάνουμε. Βέβαια, ακριβώς επειδή είναι εκεί που είναι, το να στρίψω με τις οδηγίες του gps από την κεντρική μεγάλη λεωφόρο που ήμασταν και να μπω “επόμενο στενό δεξιά” ήταν κυριολεκτικά ένα πολιτισμικό σοκ, μια επαναφορά στο μυαλό μου εικόνων από ντοκιμαντέρ και ταινίες για χώρες της ανατολής.
Ολόκληρη η περιοχή ένα μεγάλο παζάρι, πλανόδιοι με οτιδήποτε, τάβλι, καφές, τσάι… Πωλητές με ζωσμένα καρότσια πίσω τους, ηλεκτρικά μηχανάκια να περνάνε κορνάροντας, εγώ να κινούμαι με την ελάχιστη ταχύτητα που επιτρέπει το συμπλεκτάρισμα της πρώτης στο σασμάν, ενώ κεφάλια να γυρίζουν και μας κοιτάνε. Σκεφτόμουν “τώρα θα σηκώσουν το αμάξι στον αέρα και θα γίνουμε Αφγανιστάν”.
Και, πάνω που πίστεψα ότι αυτό ήταν όλο, το gps έδωσε οδηγία “στο επόμενο αριστερά”… Ακόμη πιο στενό από το στενό, μόνο εμείς χωρούσαμε, οι πεζοί έμπαιναν στις πυλωτές για να περάσουμε. Ε λοιπόν, στη γωνία ήταν το ξενοδοχείο, και είχε και θέση πάρκινγκ δική του – δική μας! Με κάμερες ασφαλείας παρακαλώ, αφήσαμε το αυτοκίνητο χιλιοστά από τον τοίχο κι όλα εντάξει.
Σμύρνη, η παραδοσιακή μεγαλούπολη
Εκείνο το απόγευμα λοιπόν και την επόμενη μέρα, περπατήσαμε σ’ αυτή τη χαώδη πόλη, με τις αντιθέσεις της, που σε τίποτα φυσικά δε θυμίζει την εικόνα που εμείς οι Έλληνες μάλλον έχουμε στο μυαλό μας από τα γεγονότα πριν σχεδόν 100 χρόνια. Σύγχρονα κτίρια, καφέ κι εστιατόρια στο λιμάνι με τους μεγάλους πεζόδρομους συνδυάζονται με το μεγάλο παζάρι, τα στενά δρομάκια, την αγορά, τις μυρωδιές των μπαχαρικών, τον καφέ και το ρολόι σήμα κατατεθέν της πόλης.
Ξέρω, δύο μέρες δε φτάνουν με τίποτα για τέτοια πόλη, αλλά ειλικρινά δε θέλαμε με δούμε κάτι άλλο. Όλες οι βόλτες στα στενά, το πάμφθηνο φαγητό σε χαμηλοτάβανα μαγειρεία, ο καφές σε φανταστικά μινιόν καφενεδάκια, οι φωτογραφίες ντόπιων στην καθημερινή τους ζωή, το ατελείωτο παζάρι για τα πάντα, ακόμη και γι’ αυτά που μας φαίνονταν φθηνά.
Όλα αυτά μας έδωσαν την ευχαρίστηση και τη γεύση Τουρκίας που θέλαμε, μετά τους αρχαιολογικούς χώρους, τα φυσικά μνημεία και τα χωριά. Αργά τη νύχτα δε βγήκαμε, οπότε δεν ξέρω να σας πω για τη νυχτερινή ζωή της Σμύρνης.
Συνεχίζουμε, να γνωρίσουμε κι άλλα
Κάπως έτσι τη ζήσαμε αυτή την πόλη με την Αλιόνα μου, συνεχίζοντας το ταξίδι μας που είχε αρχίσει έξι μέρες πριν. Ευχαριστιόμασταν κάθε στιγμή. Η συνέχεια είχε Cesme και πέρασμα απέναντι στη Χίο, για 5 μέρες απ΄ άκρη σ’ άκρη όλο το νησί… Και μπάνιο στα παγωμένα Βρουλίδια, αρχές Απριλίου βλέπετε! Κι αυτά πριν την επιστροφή στην Τουρκία και τη συνέχεια προς Cannakale. Συνεχίζουμε εδώ.