Kostas PapanikolaouΗ φιλοξενία στα καλύτερά της
Το χωριουδάκι Dobenreuth στη Βαυαρία, με τους τριακόσιους κατοίκους του, μας περίμενε. Όπως και κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας στην όμορφη Ισλανδία, φιλοξενηθήκαμε από ντόπιους. Είχαμε φιλοξενήσει ένα χρόνο πριν, το Robert και τη Reinhild στο σπίτι μας στη Θεσσαλονίκη τότε, μέσω Couchsurfing. Γλυκύτατοι άνθρωποι, ανοιχτόμυαλοι και πολύ φιλικοί! Όταν έμαθαν λοιπόν ότι θα ταξιδεύαμε στη Γερμανία, μας βοήθησαν σε καθετί, βρήκαν ακόμη και παιδικό κάθισμα για τις μετακινήσεις με το αυτοκίνητό τους.
Καλώς ήρθατε στο Dobenreuth!
Στο σταθμό του Forchheim φτάσαμε με καθυστέρηση μίας ώρας, πολύ συχνό φαινόμενο πλέον στους γερμανικούς σιδηροδρόμους. Λάβαμε άμεσα επιστροφή του 25% των εισιτηρίων μας βέβαια, απλά συμπληρώνοντας μια αίτηση. Η Reinhild μας παρέλαβε, το Dobenreuth, το μικρό χωριό τους είναι περίπου 5 χιλιόμετρα μακριά.
Η περιοχή είναι αγροτική, παράγει μεγάλες ποσότητες μήλων κυρίως. Και στο Dobereuth αλλά και σε άλλα χωριά, μπορούσαμε να δούμε τα λεγόμενα brennerei, όπου φτιάχνουν apfel punsch, δηλαδή αλκοολούχο ποτό από μήλο.
Μας υποδέχτηκαν πολύ ζεστά στο σπίτι, είχαμε το δωμάτιό μας, γεμάτο βιβλία και με θέα στον κήπο, τα χωράφια και συστάδες δέντρων. Τόσο ήρεμα, τόσο όμορφα. Κι έπειτα, στο γεύμα, απολαύσαμε κρέας ελαφιού, που ο ίδιος ο Robert είχε κυνηγήσει. Μαζί με γερμανικά αλλαντικά, τυριά, μπύρα, και διάφορες άλλες λιχουδιές, όλα με τη φροντίδα της Reinhild!
Φιλοξενία με τα όλα της
Η επόμενη μέρα θα μας έβρισκε στο Μπάμπεργκ, από όπου επιστρέψαμε στο Dobenreuth αργά το απόγευμα. Και πάλι, η Reinhild είχε φροντίσει για ένα ακόμη παραδοσιακό φαγητό της Χριστουγεννιάτικης περιόδου. Ζεστή φασολάδα με λουκάνικα, μαζί με όλα τα συνοδευτικά. Και, σαν να ήξεραν ότι δε θα μπαίναμε στην περίφημη μπυραρία του Μπάμπεργκ λόγω πολυκοσμίας, είχαν φροντίσει να έχουν στο σπίτι την καπνιστή Schlenkerla!
Μιλήσαμε για ταξίδια, για την εμπειρία τους στη Ναμίμπια με τα δυο τους παιδιά, για την Καμτσάτκα, την Ισλανδία και πολλά άλλα, ακόμα και για πολιτική και συνήθειες λαών. Πόσο όμορφο αλήθεια, όταν βρίσκεις ανθρώπους με κοινά ενδιαφέροντα, ανοιχτόμυαλους κι έτοιμους να μοιραστούν γνώση, χωρίς προκαταλήψεις.
Franconian Switzerland, στη φύση και πάλι!
Με τις καλύτερες υποσχέσεις μάλιστα. Κι αυτό γιατί, λίγο μετά το πρωινό με τους οικοδεσπότες, βρεθήκαμε να χαζεύουμε δύο ελάφια που τριγύριζαν ακριβώς έξω από το σπίτι, ψάχνοντας για τροφή στο δασύλλιο. Κατόπιν ένας λαγός έκανε τη βόλτα του, και είχαμε και κάμποσα σκιουράκια που πηγαινοέρχονταν στον κήπο. Φυσικά οι άνθρωποι δεν τα σκοτώνουν όπου και όποτε τους καπνίσει, ο νόμος υπάρχει για να τηρείται.
Ο Robert πήγε στη δουλειά του, κι εμείς ξεκινήσαμε να γνωρίσουμε τη φύση και τα χωριά πλησίον του ποταμού Wiesent. Το σκηνικό δεν είναι το ίδιο εντυπωσιακό με την Saxonian Switzerland, παρόλα αυτά αποτελεί πόλο έλξης για τους φυσιολάτρες! Ακολουθώντας τη ροή του ποταμού στην κοιλάδα Puttlach, βλέπαμε πολλά μέρη για πικ-νικ, ποδηλατικές και πεζοπορικές διαδρομές αλλά κι ευκαιρίες για να κάνει κανείς κανό και καγιάκ.
Στη σκιά των βράχων
Μέχρι που φτάσαμε στο χωριό Tuchersfeld, ένα μικροσκοπικό εκκλησιαστικό οικισμό, με βράχους να στέκουν ακόμη και πάνω από ορισμένα σπίτια. Ιδιαίτερο σκηνικό αναμφίβολα! Ήταν Δευτέρα όμως όταν το επισκεφτήκαμε, και δεν υπήρχε ψυχή. Μόνο τα Σαββατοκύριακα σφύζει από ζωή, μιας και αποτελεί χαρακτηριστικό σύμβολο της Franconian Switzerland. Η βόλτα μας ήταν ήρεμη, καθώς με θαυμασμό φωτογραφίζαμε όλους αυτούς τους βραχώδεις σχηματισμούς, την εκκλησία και τα εβραϊκά κτίρια.
Ο μικρός Έκτορας κοιμόταν στο καρότσι του, κι όταν αποφάσισε να ξυπνήσει, πεινούσε. Όπως όλοι μας. Κατευθυνθήκαμε προς το Gößweinstein, με την ελπίδα να υπάρχει εκεί ένα ανοιχτό εστιατόριο. Κι όμως, τα πάντα κλειστά, κι ας είναι αρκετά μεγαλύτερο μέρος από το Tuchersfeld. Ευτυχώς βρέθηκε ένας φούρνος για να ξεγελάσουμε την πείνα μας, ώστε να περπατήσουμε κι αυτή την κωμόπολη.
Gößweinstein, πάντα με παρέα
Η πανέμορφη εκκλησία της Αγίας Τριάδας, με εξαιρετική ακουστική όπως μας πληροφόρησε η Reinhild, είναι ενδιαφέρουσα και εσωτερικά. Επίσης το κάστρο, αλλά και φυσικά η αρχιτεκτονική των περισσότερων σπιτιών στο κέντρο, μας άφησαν ικανοποιημένους για την επίσκεψη, και γεμάτους εικόνες! Θα μπορούσαμε να δούμε και το μουσείο παιχνιδιών, αλλά, είπαμε, τα πάντα κλειστά.
Πήραμε το δρόμο της επιστροφής από την Franconian Switzerland γεμάτοι νέες αναμνήσεις, τυχεροί που έχουμε φίλους για να μας δείχνουν τέτοια μέρη. Στην επιστροφή βέβαια, η αφεντιά μου καθόταν στο πίσω κάθισμα με τον Έκτορα, για να μπορέσει και η Αλιόνα να απολαύσει λιγάκι τη διαδρομή, χεχε!
Η φιλοξενία δεν είχε τελειώσει, φυσικά. Είχαμε να δούμε ακόμη το Forchheim, το οποίο τελικά ξεπέρασε τις προσδοκίες μας.
Κι όλα αυτά, με τη συντροφιά ανθρώπων τόσο απλών, που χαιρόμαστε να συναντούμε κάθε φορά! Στο επόμενο άρθρο μας, θα το γνωρίσετε κι εσεις.