Kostas PapanikolaouΔυτική και νότια Κρήτη, μια φορά ακόμη!
Μια ακόμη φορά στην Κρήτη, με καλή παρέα, ψάρεμα, κολύμπι σε κρυστάλλινα νερά, ξεκούραση σε ερημικές παραλίες. Τέσσερις μέρες στις αρχές του Ιούνη του 2016, που αποδείχθηκαν ό,τι καλύτερο για να χαλαρώσουμε και να εμπεδώσουμε και πάλι τα όμορφα που προσφέρει η πατρίδα μας.
Σαββατόβραδο λοιπόν και, έστω με καθυστέρηση, ένεκα εναέριας κυκλοφοριακής συμφόρησης, προσγειωθήκαμε στο “Ι. Δασκαλογιάννης” των Χανίων. Ο Αντρέας εκεί, περίμενε να μας παραλάβει, με το πρόγραμμα ήδη κανονισμένο. Ταβέρνα “Γουρουνάκια” στα Κουνουπιδιανά, όπως κάθε φορά αμέσως μετά την άφιξή μας.
Στα Κουνουπιδιανά που, το 2004 όταν πρωτοπάτησα το πόδι μου στην Κρήτη, είχαν δεν είχαν εκατό σπίτια γύρω από το Πολυτεχνείο. Τώρα πλέον αλλαγμένη κωμόπολη, με καινούριους δρόμους και πεζοδρόμια, μαγαζιά, τράπεζες. Αν και λιγάκι κουρασμένοι από το ταξίδι, το κοντοσούβλι, ο ντάκος, τα υπόλοιπα κρητικά εδέσματα μαζί με ντόπια μπύρα και φυσικά ρακή, μας βοήθησαν να τα ξεχάσουμε όλα. Η κουβέντα δεν σταματούσε, μιας και η καλή παρέα και η επικοινωνία είναι το πιο σημαντικό. Οι διακοπές μας στην Κρήτη είχαν μόλις (ξανα)κάνει μια τέλεια αρχή!
Υποτίθεται κιόλας πως θα βγαίναμε αργότερα στο παλιό λιμάνι, έτσι λέγαμε. Έλα όμως που το καλό φαγητό μας βάρυνε αρκετά. Κι έπειτα στο σπίτι, με την πανέμορφη θέα στον κόλπο της Σούδας η κουβέντα δεν έλεγε να σταματήσει. Όπως καταλαβαίνετε, αφήσαμε τα ποτά για άλλη βραδιά.
Κοσμοπολίτικα Χανιά
Πρωινό ξύπνημα όπως επιβάλλεται σ’ ένα τέτοιο μέρος, χαλαρά δηλαδή! Δυνατό πρωινό και φουλ για dolce vita! Έτσι κι αλλιώς τα μποφόρ στα δυτικά έκαναν απαγορευτικές τις σκέψεις για να ρίξουμε το φουσκωτό στη θάλασσα. Ευκαιρία να χαρούμε τις κοντινές παραλίες της Αγίας Μαρίνας, σε ένα από τα γνωστά beach bars της περιοχής.
Χωρίς πολυκοσμία εκείνη την ώρα -Σάββατο βράδυ είχε περάσει βλέπετε- βρήκαμε εύκολα ξαπλώστρα, ρίξαμε τις βουτιές μας (λέμε τώρα, η θάλασσα εκεί είναι ρηχή για τα γούστα μας), ήπιαμε τις καφεδάρες σαν γνήσιοι Έλληνες σε διακοπές και, πάνω που η προσέλευση του κόσμου άρχισε να γίνεται ενοχλητική, γίναμε καπνός!
Η καλύτερη θέα στα Χανιά
Η συνέχεια είχε μεσημεριανό και κατόπιν τα κλασικά, σε ένα μέρος κλασικό. Αναφέρομαι στην Κουκουβάγια, νομίζω όλοι όσοι έχουν επισκεφτεί τα Χανιά έστω και μία φορά τη γνωρίζουν. Φυσικά παραγγείλαμε ζουμερό με παγωτό, φυσικά και καφέ, ώρα που ήταν. Όσες φορές κι αν έχουμε πάει, αυτή η θέα της πόλης, τα νησάκια Θοδωρού και Λαζαρέτα, και το ατελείωτο μπλε της θάλασσας κάτω από τον ήλιο, πάντα μας προκαλούν ιδιαίτερα συναισθήματα.
Κάπως έτσι κύλησε και η υπόλοιπη μέρα και νύχτα, με επίσκεψη σε φιλικό ζευγάρι, βραδινό και μετά λίγο τσιπουράκι για καλή κουβέντα και ύπνος με το δροσερό αεράκι να τον κάνει τόσο ευχάριστο και ανάλαφρο.
Πάμε νότια, πάμε Σφακιά!
Πουρνό πουρνό ξυπνήσαμε λοιπόν, για να χαρούμε το πρωινό μας με θέα τη Σούδα. Κατόπιν είχαμε προετοιμασία του σκάφους, των πραγμάτων που θα παίρναμε μαζί μας, φαγητά, καφέδες, καύσιμα και ξεκινήσαμε! Προορισμός, η Χώρα Σφακίων. Μετά τις Βρύσες, κι αφού αρχίσαμε να ανηφορίζουμε, αποκαλυπτόταν μπροστά μας σε κάθε στροφή η ομορφιά του Κρητικού τοπίου.
Πλησιάζοντας στα Σφακιά βέβαια, η ομορφιά γινόταν όλο και πιο άγρια. Η αρχή του φαραγγιού της Ίμπρου, σαν να καλεί τους επισκέπτες να το διαβούν, η θέα στο Λιβυκό πέλαγος μοναδική.
Στη Χώρα Σφακίων ρίξαμε το σκάφος στη θάλασσα, αφού πληρώσαμε βέβαια και εφτά ευρώ για μία ημέρα στις τοπικές αρχές για να αφήσουμε το αυτοκίνητο με το τρέιλερ. Είπαμε, δεν μπορεί ένας τόπος να έχει μόνο τα καλά του, και για εμένα δυστυχώς το “νταηλίκι” (γιατί περί τέτοιου πρόκειται, όταν ξέρεις ότι “δεν κάνει” να το αφήσεις κάπου αλλού δωρεάν) σ’ αυτή την περιοχή της Κρήτης είναι που χαλάει την εικόνα για αρκετούς από τους “ξένους”, όπως είχα ακούσει να αποκαλούν πιο παλιά εμάς που είμαστε από την υπόλοιπη Ελλάδα, δυστυχώς.
Μεταφορά των πραγμάτων στο φουσκωτό λοιπόν, και είμαστε έτοιμοι! Ξεκινάμε να γνωρίσουμε μια ακόμη περιοχή της νότιας Κρήτης! Όσο κι αν έχουμε χαρεί τη θάλασσα σε διάφορα μέρη, όσες παραλίες κι αν έχουμε γυρίσει, η αίσθηση του να είσαι στο “δικό σου” μικρό σκάφος και να σταματάς όπου θέλεις, να ανακαλύπτεις καινούριους κολπίσκους, μικρά διαμάντια που προσεγγίζονται μόνο μέσω θαλάσσης, είναι ανεκτίμητη.
Παραλία Μάρμαρα
Πηγαίνοντας προς τα Μάρμαρα λοιπόν, αφήναμε στα δεξιά μας την παραλία του Ίλιγγα, το Λουτρό και κάποιες άλλες μικρές παραλίες. Έχει άλλη ομορφιά το νότιο μέρος της Κρήτης, πώς να το κάνουμε. Με τα φαράγγια να καταλήγουν σε κάποια παραλία και τα κατσίκια στις παρυφές των γκρεμών να παίζουν με τη λογική μας. Και μ’ αυτή τη διαφορετικότητα σε σχέση με την πολυσύχναστη βόρεια πλευρά.
Τα Μάρμαρα αυτή τη φορά είχαν κάμποσο κόσμο, όχι πολύ ενοχλητικό εφόσον μπορούσαμε να δέσουμε και να βουτάμε από το σκάφος. Κρυστάλλινα νερά, αρκετά “δροσερά” θα έλεγα, χεχε! Κι αυτές οι μικρές σπηλιές, κάνουν τη συγκεκριμένη παραλία ξεχωριστή. Εκεί, λίγες δεκάδες μέτρα από την παραλία, τελείωνε ένα ακόμη φαράγγι, της Αράδαινας. Το κατάλαβα από τους περιπατητές που έφταναν κουρασμένοι, για να απολαύσουν τη θάλασσα και πιθανόν τα φαγητά της μοναδικής ταβέρνας πάνω στο βράχο.
Υποβρύχιες εμπειρίες ενός στεριανού
Πόσο όμορφα, ήρεμα, αλλά και με συγκινήσεις όταν είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου (Λαρισαίος γαρ) μια μεγάλη σουπιά στο βυθό, πέρασαν οι επόμενες ώρες. Με τις μάσκες και τους αναπνευστήρες του καλού μας φίλου χαιρόμασταν το βαθύ γαλάζιο της θάλασσας, χαζεύαμε τα ψαράκια, κάναμε και τις υποβρύχιες λήψεις, οι οποίες σε slow motion αποδείχτηκαν φοβερά αστείες. Ψαροντούφεκο αυτή το φορά δεν είχε το πρόγραμμα, θέλαμε απλά να χαλαρώσουμε. Τσιμπήσαμε και τα σνακ που είχαμε μαζί, και μουλιάσαμε ξανά στο νερό μέχρι που ήρθε η ώρα για κανονικό γεύμα.
Πάμε και στο Λουτρό, πριν την επιστροφή
Μιας και δεν είχαμε επισκεφτεί μέχρι τότε ούτε το Λουτρό, τι πιο εύκολο. Μια γκαζιά στο φουσκωτό, δέσιμο στην προβλήτα, μπροστά ακριβώς στο ταβερνάκι, στο μικροσκοπικό αυτό χωριό με τους ελάχιστους μόνιμους κατοίκους. Θαλασσινοί μεζέδες, φρέσκια σαλάτα, μπυρίτσα. Κι όλα αυτά κυριολεκτικά μπροστά στη θάλασσα! Ακόμη μια ευκαιρία για την Αλιόνα να μου υπενθυμίσει ότι θα πρέπει να μετακομίσουμε μόνιμα στην Κρήτη. Κι όπως μάλλον καταλάβατε, ήδη το “κατάφερε”!
Η ώρα της επιστροφής έφτανε όμως, δε θέλαμε να οδηγούμε μέσα στη νύχτα. Ξανά στο σκάφος, ξανά στη Χώρα Σφακίων, αυτοκίνητο, καφεδάκια για το δρόμο, μερικές τελευταίες φωτογραφίες από ψηλά, και πίσω.
Υποτίθεται θα βγαίναμε εκείνο το βράδυ, υποτίθεται. Προτιμήσαμε τελικά την άνεση του σπιτιού, τα δωρεάν μαθήματα άπνοιας, υποξίας, κινδύνων της θάλασσας και τόσα άλλα. Καλός δάσκαλος ο Αντρέας, αν και τον παρακολουθούσα με μισό μάτι κι ένα αυτί, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου…
Μπάνια και ψάρεμα
Το πρόγραμμα της επομένης έλεγε Κολυμπάρι – Μένιες και ίσως μέχρι την άκρη του Σπαθιού. Το βοριαδάκι δεν επέτρεψε το τελευταίο όμως, δεν πειράζει. Μετά από κάποιες ώρες ψαρέματος μέχρι τις Μένιες, κι αφού φυσικά βουτούσαμε και για μπάνιο σε κάθε ευκαιρία, είχαμε τα ψαράκια που θέλαμε, ολόφρεσκα, καθαρισμένα στο θαλασσινό νερό, ιδανικά για το γεύμα μας!
Η όλη εμπειρία, όπως πάντα, μας άρεσε πολύ, κι ας φοβάμαι τη θάλασσα προσωπικά (πού να βρεις θάλασσα στον Αμπελώνα). Χαίρομαι κάθε φορά να συμμετέχω στη διαδικασία, να κολυμπάω σε πεντακάθαρα νερά και να αράζουμε σε ερημικές παραλίες. Κι όλα αυτά ουσιαστικά δωρεάν, μιας και η θάλασσα μας δίνει και το φαγητό μας.
Και λουκούλλειο γεύμα
Τώρα, να σας πω τι έγινε στο σπίτι, μέχρι να έχουμε τη στείρα και τους ροφούς έτοιμα, μαζί με τις σαλάτες και τα λοιπά, περιττό θα ήταν. Τι σαβουάρ και τι βιβρ, ευτυχώς θυμηθήκαμε να χρησιμοποιήσουμε τα χέρια μας τουλάχιστον… Νομίζω καταλαβαίνουμε ότι τέτοια ψάρια, ολόφρεσκα και καθαρισμένα στη θάλασσα απλά δίνουν άλλη διάσταση στην έννοια απόλαυση του ουρανίσκου. Δυστυχώς, όταν θυμηθήκαμε ότι δε βγάλαμε φωτογραφίες, ήταν πλέον αργά.
Και πάλι στα Χανιά, για όμορφες εντυπώσεις
Το ίδιο βράδυ βγήκαμε και τη βολτίτσα μας στο ήδη πολύβουο λιμάνι των Χανίων, με το φάρο του, τα ταβερνάκια και τα καφέ, όπως και τα όμορφα μπαρ για ποιοτικές διακοπές. Βέβαια δεν αντέξαμε και πολύ, μιας και η κούραση της θάλασσας εμφανίστηκε έντονα. Σαν αποτέλεσμα, μαζευτήκαμε νωρίς στο σπίτι, πριν την τελευταία μέρα αυτών των σύντομων διακοπών.
Η οποία και μας βρήκε για πρωινό καφέ στο Άρωμα, γνωστό και μη εξαιρετέο, και μετά ξανά θαλασσινά. Κωλοχτύπες κι αστακοί έβρασαν, έδωσαν τη φανταστική τους γεύση στη μακαρονάδα, κι ακόμη ένα λουκούλειο γεύμα έλαβε χώρα. Έμεινε και κάβα, σε τάπερ για τη Θεσσαλονίκη, χοχο!
Όμορφες στιγμές, με καλή παρέα πάνω απ’ όλα, και όλα τα θετικά που έχει να προσφέρει αυτός ο τόπος.
Εις το επανιδείν, λοιπόν!