Kostas PapanikolaouΠώς να ξεφύγεις από την πόλη
Αύγουστος στη Θεσσαλονίκη, ζέστη ανυπόφορη που κρατάει εβδομάδες, και η Αλιόνα έγκυος στον 8ο μήνα. Όχι ιδανικός συνδυασμός, έτσι; Αν υπάρχει όμως η δυνατότητα να ξεφύγεις από τα δύο πρώτα, και να οδηγήσεις μέχρι τους καταρράκτες του Σκρα;
Θα μου πείτε, υπάρχει η Χαλκιδική, σαν τη Χαλκιδική δεν έχει… Ναι, για όσους δεν πολυθέλουν να γνωρίσουν άλλα μέρη, χωρίς να παραγνωρίζουμε τις ομορφιές κι αυτού του τόπου, φυσικά.
- Τις εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου από τα Βαλκάνια και τη βόρεια Ελλάδα συνωστισμένους στις όχι κι ανεξάντλητες παραλίες της.
- Την κάκιστη κατάσταση σε στοιχειώδη, όπως πεζοδρόμια, αστυνόμευση, στάθμευση και οικονομική εκμετάλλευση των πάντων από τους “επιχειρηματίες”…
Καταλαβαίνετε ότι η Χαλκιδική δεν προσφέρεται για τα δικά μας γούστα τέτοια περίοδο. Υπομονή έχουμε, περιμένουμε τον Οκτώβρη και το Μάιο ξανά.
Κάπως έτσι λοιπόν, είπαμε να επισκεφτούμε για δεύτερη φορά την περιοχή του Σκρα. Του χωριού που είναι γνωστό εξαιτίας μιας σημαντικής νικηφόρας μάχης του ελληνικού στρατού εναντίον του βουλγάρικου, πίσω στο 1918.
Εμείς τουλάχιστον το μάθαμε και από τους καταρράκτες του και το πανέμορφο περιβάλλον τους, σχεδόν ενάμισι χρόνο πριν. Τότε, μετά το διήμερό μας στα λουτρά Πόζαρ, επιστρέψαμε λίγο ανορθόδοξα στη Θεσσαλονίκη και γνωρίσαμε το μοναδικό αυτό μέρος.
Τώρα, αποκλειστικός προορισμός ήταν μόνο οι καταρράκτες, η λίμνη τους και η δροσιά που αφειδώς προσφέρουν. Πάμε να τα γνωρίσουμε, μέσα και από τις φωτογραφίες μας φυσικά!
Οδηγίες προς ναυτιλλομένους
Με κατεύθυνση τους Ευζώνους κι αφού αφήσαμε την εθνική οδό στο ύψος του Πολυκάστρου, συναντήσαμε την Αξιούπολη, της οποίας μας άρεσε η τοποθεσία και η μικρή κεντρική πλατεία. Κατόπιν το μικρό χωριό Φάνος και έπειτα από μερικά χιλιόμετρα στο επαρχιακό οδικό δίκτυο, να ‘μαστε στο Σκρα! Η διαδρομή αρκετά όμορφη, ειδικά μετά την Αξιούπολη, με πευκόφυτες εκτάσεις αλλά και είδη φυλλοβόλων δέντρων. Όλα σε προετοιμάζουν για τις κατάφυτες πλαγιές της βόρειας πλευράς του Πάικου, που περιβάλλουν τους καταρράκτες και τη “Γαλάζια λίμνη”.
Ακριβώς στο πάρκινγκ των αυτοκινήτων βρίσκει κανείς μια βρύση με γάργαρο νερό. Κατόπιν ένα πέτρινο μονοπάτι που κατηφορίζει, για να βγάλει τον ταξιδιώτη κάτω από τη σκιά των πλατάνων, δίπλα στο ρέμα Κοτζά-Ντερέ. Από εκεί, η συντροφιά των κισσών και λοιπών αναρριχόμενων φυτών στα δέντρα, τα νερά που τρέχουν παντού, και φυσικά η διαφορά θερμοκρασίας σε σχέση με πριν, οδηγoύν σιγά σιγά προς τους καταρράκτες. Μετά το πρώτο ξύλινο γεφυράκι, πήραμε το μονοπατάκι προς αριστερά, και το θέαμα που αποκαλύφθηκε στα μάτια μας ήταν απαράμιλλης ομορφιάς!
Μικροί καταρράκτες στα δεξιά πέφτουν από ύψος 4-5 μέτρων, οργιώδης βλάστηση και παγωμένα νερά, μαζί με τα βρύα που καλύπτουν τα πετρώματα σε κάνουν να νομίζεις ότι βρίσκεσαι στην Ισλανδία (εντάξει, υπερβάλλουμε λιγάκι, αλλά το θέαμα καθηλώνει).
Περιμέναμε να φύγουν κάποιοι τουρίστες από το οπτικό και φωτογραφικό μας πεδίο, έβγαλα τα παπούτσια (η Αλιόνα με σανδάλι πεζοπορίας δεν είχε τέτοιο πρόβλημα), και περάσαμε τα κρυστάλλινα νερά για να βγούμε πίσω από τον καταρράκτη. Οι σχετικές φωτογραφίες, μάρτυρες της ξεχωριστής εμπειρίας μας εκεί. Κι όταν γίναμε πλέον αρκετά μούσκεμα από τα νερά που έσταζαν, και η έγκυος άρχισε να παραπονιέται λιγάκι, συνεχίσαμε προς τα πάνω.
Να και η γαλάζια λίμνη!
Λίγα λεπτά πεζοπορίας ακόμη, και η μεγάλη λίμνη εμφανίστηκε με τη σειρά της. Τροφοδοτούμενη από έναν ακόμη καταρράκτη, με δέντρα να την περιβάλλουν, χαρακτηριστικό χρώμα εξαιτίας απολιθωμένων μικροοργανισμών στον πυθμένα της κι ένα σκοινί δεμένο ψηλά σε δέντρο για βουτιές και παιχνίδια στο νερό, είναι σίγουρα λόγος που αξίζει να οδηγήσεις ως εκεί. Υπήρχε αρκετός κόσμος με μαγιό που πλατσούριζε, κάποιοι έκαναν πικ νικ σε τραπεζάκια στα δέντρα, εμείς πάλι κάναμε το φωτογραφικό μας καθήκον και συνεχίσαμε προς τον επόμενο (τελευταίο) καταρράκτη της περιοχής.
Γενικά υπάρχει πολύ λιγότερο νερό αυτή την περίοδο σε σχέση με το Φεβρουάριο που είχαμε πάει ξανά, κι αυτό μας επέτρεψε αρχικά να δούμε από πολύ κοντά τους πρώτους καταρράκτες που σας περιέγραψα, και τώρα να ανέβουμε και στα αριστερά του τελευταίου καταρράκτη. Εκεί βρίσκεται ένα μικρό σχεδόν κλειστό πλάτωμα, με μεγάλο πλατάνι στη μέση, σταλακτίτες από βρύα τριγύρω και φυσικά έναν ακόμη μικρό καταρράκτη. Α, είχε και μικρά καβούρια, αρκετά μάλιστα! Όσο για τον κυρίως καταρράκτη, πολύ νερό δεν είχε όπως είπαμε, δυστυχώς. Η μικρή του σπηλιά όμως με τους σταλακτίτες της, η υγρασία από τα βρύα και το σπρέι νερού που απειλούσε την κάμερα, μας έκανε να τον αγαπήσουμε!
Συναντηθήκαμε και με ένα ζευγάρι που αιφνιδιάστηκε στην εικόνα της εγκύου να ανεβαίνει τα βράχια και να παίρνει πόζες σε κορμούς δέντρων, Ρωσίδα γαρ. Όταν δε, τους είπαμε ότι είναι και στον όγδοο μήνα, οι άνθρωποι γούρλωσαν τα μάτια τους. Πού θα πάει, κάποιος θα μας πιστέψει μέχρι να γεννήσει.
Σημειώστε και τη διαδρομή της επιστροφής
Στην επιστροφή, και με αναμνήσεις ζωντανές στη φωτογραφική μας μηχανή, εφοδιαστήκαμε με φρέσκο νεράκι, φυσικά φάγαμε το μεσημεριανό μας, μαγειρεμένο από την καταπληκτική μου μαγείρισσα την προηγούμενη, κι επιστρέψαμε στη Θέρμη μέσω Πλαγιάς, Ειδομένης και Ευζώνων, που είναι και η δεύτερη οδική επιλογή για να φτάσεις στο Σκρα.
Η όλη περιοχή είναι πανέμορφη όσο και ήρεμη και μάλιστα σε μικρή απόσταση από τη Θεσσαλονίκη. Με το μνημείο της μάχης του Σκρα να μας θυμίζει το παρελθόν, και τις φυσικές ομορφιές να μας καλούν να αγαπάμε και να προστατεύουμε τη φύση.
Σημαντικό αυτό το τελευταίο, θέμα ανατροφής, παιδείας και αγωγής, σε μια εποχή που πολλοί τα θεωρούν δευτερεύοντα, κακώς όμως.
Θα πάμε ξανά στο Σκρα, ποιος ξέρει; Αν το χειμώνα τα νερά είναι παγωμένα υπάρχει άλλου είδους ξεχωριστή ομορφιά! Προς παρόν, συνεχίζουμε και με άλλες ταξιδιωτικές εικόνες, από όσα περισσότερα μέρη του κόσμου μπορούμε!