Ανατολική Κούβα: Baracoa κι άλλα

Κάπως έτσι τα λέγαμε, όταν το πολύπαθο Geely άρχισε να ανεβαίνει τα βουνά της Sierra de Purial, όπως λέγεται η μία από τις οροσειρές εκεί στα ανατολικά του νησιού. Πυκνή βλάστηση, κακαόδεντρα, μπανανιές, αβοκάντο, καρύδες και τόσα άλλα δέντρα που δε γνωρίζουμε, το μέρος σφύζει από ζωή.

Το Baracoa είναι είναι μια πόλη των 80.000 κατοίκων περίπου, αποτέλεσε την πρώτη πρωτεύουσα της Κούβας και φυσικά ήταν το μέρος όπου κατέπλευσαν οι Ισπανοί “εκπολιτιστές”. Πριν απ’ αυτούς, στην περιοχή όπου τώρα βρίσκεται το Baracoa, είχαν εγκατασταθεί οι Taino, ιθαγενείς πληθυσμοί της Ν. Αμερικής και Καραϊβικής αργότερα. Αυτό ήταν και το μέρος όπου απόγονοί τους συνεχίζουν να βρίσκονται, μιας και οι Ισπανοί τους εξαφάνισαν σχεδόν από όλο το υπόλοιπο νησί.

Στο κέντρο της πόλης μας καλωσόρισε η προτομή του Hatuey. Επαναστάτης εναντίον των κατακτητών, αφού οι Ισπανοί είχαν πρώτα κατακτήσει το διπλανό νησί που τώρα βρίσκονται η Αϊτή και το Πουέρτο Ρίκο (Hispaniola), απέπλευσε για να προειδοποιήσει – βοηθήσει τους ιθαγενείς στην Κούβα για το κακό που ερχόταν. Δεν κατάφερε να τους πείσει αρκετά, δυστυχώς για τον ίδιο.

Αποτέλεσμα, να αποτύχει τελικά στις μάχες εναντίον των Ισπανών στο Baracoa, να συλληφθεί και να καεί ζωντανός. Πολιτισμένα πράγματα, είπαμε. Του έδωσαν βέβαια την ευκαιρία να γίνει χριστιανός για να πάει στον παράδεισο, αλλά “Αφού αυτοί που μας σκοτώνουν πάνε στον παράδεισο, εγώ θέλω να πάω κόλαση” ήταν μέσες άκρες η απάντησή του. Το μέλλον του δε θα άλλαζε, απλά ίσως να μνημονευόταν ως μέγα επίτευγμα της χριστιανικής θρησκείας που προσηλύτισε έναν “πρωτόγονο”. Ας μην επεκταθούμε περαιτέρω…

Η διαδρομή προς αυτή την άκρη της Κούβας λοιπόν, πραγματικά αποζημιώνει! Το οδόστρωμα πολύ καλύτερο απ’ όσο περιμέναμε, μετά την εμπειρία Pilon – Santiago de Cuba όλα φαινόντουσαν autobahn (μέχρι να ζήσουμε και την εμπειρία Baracoa – Moa από τοπικό χωματόδρομο στη βόρεια πλευρά του νησιού).

Κατάφυτες οροσειρές, ένιωθες την υγρασία, τη ζέστη και το τροπικό κλίμα. Νέφη και ήλιος εναλλάσσονταν, οι ντόπιοι βρίσκονταν σε κάθε πιθανό καλό σημείο για φωτογράφιση, με κάθε πιθανό προϊόν προς πώληση. Από σοκολάτες και μπανάνες, μέχρι κρεμμύδια, ντομάτες, πούρα, ρούμι, πορτοκάλια, και δε θυμάμαι τι άλλο. Αναγκαστικά σταμάτησα λιγάκι πιο πέρα, άφησα την Αλιόνα στο αυτοκίνητο και κατέβηκα να τραβήξω μερικές λήψεις των υπέροχων βουνών.

Το τι αντίκρισα εν ριπή οφθαλμού τριγύρω από το αμάξι, μπορείτε να δείτε στη σχετική φωτογραφία. Επέμεναν όλοι οι ντόπιοι, ο καθένας με τα δικά του προϊόντα! Ευτυχώς που είναι καλοί άνθρωποι, έχουν και το σχετικό φόβο της κυβέρνησής τους και δε σε ενοχλούν παραπάνω, ας πούμε να κλέψουν ή να σε αναγκάσουν να αγοράσεις.

Στην πόλη φτάσαμε μεσημεράκι. Το casa μας περίμενε, και ήταν από τα καλύτερα που μείναμε στην Κούβα! Στον τρίτο όροφο και με τη δυνατότητα να ανέβουμε στην ταράτσα για πανοραμική θέα. Με τις κλασικές γρίλιες, χωρίς τζάμια στα παράθυρα. Έτσι καταλαβαίνεις εκεί ότι η θερμοκρασία δεν πέφτει ποτέ. Μια μέρα μόνο που το πρωί είχε μόλις 16 βαθμούς, η σπιτονοικοκυρά παραπονιόταν για frío (κρύο)…

Βγήκαμε για βολτίτσα στο κέντρο μέχρι να μας ετοιμάσουν το γεύμα στο σπίτι, πήραμε μια πρώτη γεύση και επιστρέψαμε για καλό φαγητό και λίγη ξεκούραση.

Τα αξιοθέατα στην πόλη αυτή όχι και τόσα πολλά θα έλεγα. Ο καθεδρικός με το σταυρό που θρυλείται ότι τον έφεραν οι Ισπανοί (αν και φτιαγμένος από ντόπιο ξύλο), το “σπίτι της σοκολάτας“, ένας αρχαιολογικός χώρος όπου μπορούσες να δεις τη ζωή των ιθαγενών πριν τους φέρουν τον “πολιτισμό”, καθώς και το φρούριο – μουσείο σε στρατηγικό σημείο πάνω από την πόλη.

Μετά το μεσημεριανό – απογευματινό φαγητό και την ξεκούραση λοιπόν, περιπλανηθήκαμε στην πόλη, απολαύσαμε την ηρεμία της, δοκιμάσαμε σοκολάτα, στείλαμε και τα καρτ ποστάλ από το τοπικό ταχυδρομείο σε οικογένειες, φίλους και στο δικό μας σπίτι φυσικά! Το βράδυ δεν βγήκαμε για ποτό και χορό, δεν χρειάστηκε. Στη διπλανή ταράτσα είχαν μαζευτεί αρκετοί τουρίστες σε οργανωμένη μουσική βραδιά, με αστακούς κτλ, και με μουσικούς να τους διασκεδάζουν. Αυτό που γίνεται αρκετά συχνά δηλαδή, σε μια ακόμη προσπάθεια των Κουβανών να κερδίσουν μαύρα χρήματα από τον τουρισμό. Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ θετική, οπότε κι εμείς απολαύσαμε τη μουσική και το γενικότερο κλίμα χωρίς να χρειαστεί να κουνηθούμε καν.

 Οδήγηση στο πουθενά, μέχρι Moa

Η επόμενη μέρα είχε ακόμη ένα δυνατό κουβανέζικο πρωινό, και στη συνέχεια τι άλλο, οδήγηση. Το πρόγραμμα σφιχτό, είπαμε. Αλλά δε μετανιώσαμε. Μέσα από αγροτικούς δρόμους, σε κάποια σημεία παράλληλα με τη θάλασσα, με το απαραίτητο οτοστόπ φυσικά για να πάρουμε πιτσιρικάδες από χωριό σε χωριό, κινούμασταν με τελικό προορισμό της ημέρας το Holguin. Δε θέλαμε όμως να κάνουμε ξανά τη διαδρομή που μας είχε φέρει στο Baracoa, οπότε επιλέξαμε να περάσουμε από την πόλη Moa, σε μια περιοχή βιομηχανοποιημένη και με επιβαρυμένο περιβάλλον λόγω της εξόρυξης κοβαλτίου και νικελίου. Περίπου όπως βλέπετε στη σχετική εικόνα έμοιαζε η προσέγγιση στην πόλη, πιο μετά το τοπίο ήταν σεληνιακό, τεράστιες εκτάσεις χωρίς ίχνος δέντρου.

Μου θύμισε τις εικόνες που έχω από την περιοχή του Norilsk, στα βόρεια της Σιβηρίας, άλλος ευσεβής τρελός πόθος αυτός.

Δε μείναμε φυσικά εκεί, το πρόγραμμα έλεγε μπάνιο στην παραλία Guardalavaca, κι αργά το απόγευμα άφιξη στο Holguin. Και, παρά τις δυσκολίες της διαδρομής, τις λάθος οδηγίες από κάποιους πριν την παραλία, που μας έβγαλαν σε δρόμο απροσπέλαστο και το γεγονός ότι ΚΑΙ στο Holguin το casa που θα μέναμε το είχαν δώσει σε άλλον, όλα πήγαν καλά! Το εννοώ.

Playa Guardalavaca και Holguin

Μετά από αρκετές ώρες οδήγησης, που όμως για εμάς έχουν πάντα το ενδιαφέρον τους, φτάναμε στην Playa Guardalavaca. Παρκάρισμα σε πάρκινγκ μεγάλου ξενοδοχείου στα κλεφτά, και βουρ για τα υπέροχα τροπικά νερά! Η περιοχή είναι τουριστικά οργανωμένη, με ξενοδοχεία αλά Varadero, καντίνες στην παραλία, δυνατότητες για υποβρύχια εξερεύνηση και τα σχετικά. Εμείς το μόνο που θέλαμε ήταν να απολαύσουμε τη γαλήνη της θάλασσας, να ξεκουραστούμε και να δροσιστούμε, μετά από ώρες μέσα στο αυτοκίνητο και στη ζέστη.

Να πω εδώ ότι ο καιρός όσο πήγαινε και γινόταν καλύτερος τη διάρκεια των διακοπών μας στην Κούβα. Τις πρώτες μέρες όχι και πολύ ζεστός, με βροχή μία – δύο φορές. Μετά όλο και λιγότερα σύννεφα, ανεβασμένη θερμοκρασία. Τις τελευταίες μέρες το θερμόμετρο ήταν μόνιμα στο 30+. Οπότε, μια τέτοια παραλία άξιζε!

Βραδάκι πλέον, με το αλάτι πάνω μας και την κούραση να γίνεται αισθητή, φθάσαμε έξω από το σπίτι που είχαμε κλείσει στο Holguin. Αφού η αγενής και πονηρή κυρία προσπάθησε να μας πείσει ότι ο προηγούμενος ενοικιαστής δεν είχε φύγει επειδή ήταν άρρωστος (άκου να δεις τι σκέφτηκε), μας πήγε σε άλλο casa.

Κάθε εμπόδιο για καλό, που λένε! Το ζευγάρι που μας φιλοξένησε ευγενέστατο, κι ο άντρας μιλούσε Ρωσικά. Είχε μείνει στο Krasnodar, την πόλη της Αλιόνας δηλαδή, για αρκετά χρόνια λόγω δουλειάς, επί Σοβιετικής Ένωσης φυσικά. Μικρές λεπτομέρειες που μπορούν να σου φτιάξουν την διάθεση και να σε κάνουν να ξεχάσεις τυχόν άσχημες στιγμές.

Την πόλη αυτή δυστυχώς δεν είχαμε χρόνο να τη γνωρίσουμε, οπότε δεν ξέρω τι να σας πω. Απλά περπατήσαμε στο κέντρο εκείνο το βράδυ, μας άρεσε πολύ το διαφορετικό στυλ σε σχέση με άλλες πόλεις της Κούβας. Μας φάνηκε πιο “ευρωπαϊκό” μπορώ πω, πιο σύγχρονο. Βέβαια εκεί προσέξαμε  τον ένα και μοναδικό άστεγο σε παγκάκι που έτυχε να δούμε στην Κούβα, ειρωνεία, έτσι; Καθίσαμε να φάμε και σε μια πιτσαρία, παρέα με μια κατσαρίδα που έκανε βόλτες για κάποια δευτερόλεπτα στο τραπέζι.

Φυσικά το απαραίτητο πρωινό την επομένη, φωτογραφίες με τους χαμογελαστούς οικοδεσπότες και συνέχεια στο γνωστό μας σχέδιο. Χιλιόμετρα, σχέδιο να κολυμπήσουμε και να απολαύσουμε όλη μέρα την “περίφημη” Playa Santa Lucia. Άφιξη αργά το βράδυ στη Santa Clara μόνο για να σπάσει η απόσταση και να κοιμηθούμε πριν επιστρέψουμε Αβάνα για να ξενοικιάσουμε το αυτοκίνητο και να περάσουμε εκεί την τελευταία νύχτα.

Playa Santa Lucia, ή μήπως όχι;

Τι είπα, “περίφημη” Playa Santa Lucia; Αμ δε… Δεν ξέρω αν φταίει η περίοδος που ταξιδέψαμε στην Κούβα, αλλά όλη η παραλία ήταν καλυμμένη με τόνους φυκιών, όπως και η θάλασσα. Ξέρω, είναι σύνηθες σε τροπικά νερά, αλλά δε γίνεται να κολυμπήσεις, απλά. Για όσους έχουν πάει στο Μπάλο της Κρήτης όταν βγάζει λίγα φύκια, μπορούν να φανταστούν τι γινόταν στην περίπτωσή μας. Δεν ξέρω τι μπορεί να κάνουν οι τουρίστες εκεί, μιας και το μέρος έχει πολλά καταλύματα. Ίσως, όταν είναι γεμάτα τα ξενοδοχεία, να υπάρχει τρόπος και να καθαρίζονται οι ακτές, όπως στο Varadero. Δοκιμάσαμε πολλά σημεία σε όλο το μήκος της ακτής, το αποτέλεσμα δεν άλλαξε.

Απογοητευμένοι κυριολεκτικά, που κάναμε τόσο δρόμο. Όχι τίποτα άλλο, θα έπρεπε να βρούμε άλλη παραλία και να καθυστερήσουμε κι άλλο μέχρι τη Santa Clara. Όποιον κι αν ρώτησα δεν κατάλαβα τίποτα, αφού τα Αγγλικά είναι πολυτέλεια. Τι να κάνουμε, πήγαμε σε μια καντίνα, παραγγείλαμε τα τοστ, τις πίτσες και κάτι άλλα και περιμέναμε.

Playa Coco, ω ναι!!!

Και, ω του θαύματος, δίπλα μου ένας Ασιάτης τουρίστας! Άκουσε την απελπισμένη μου ερώτηση προς όλους “Is there any beach here without algae?” και μου είπε δύο λέξεις: Playa Coco! Μια παραλία 5-6 χιλιόμετρα δυτικά από εκεί που ήμασταν, σε κόλπο, προστατευμένη από τους ανέμους και χωρίς φύκια!

Περιττό να σας πω ότι αποδείχτηκε σωτήρια εκείνη η στάση για φαγητό και ο άγιος Ασιάτης που βρέθηκε στο δρόμο μας. Διότι, μετά από λίγα λεπτά, αντί να επιστρέφουμε άπραγοι και τσατισμένοι προς Santa Clara, εμείς κολυμπούσαμε σε παραλία βγαλμένη από όνειρο.

Δεν έχω λόγια να περιγράψω την ομορφιά και τη γαλήνη αυτού του μέρους στην Κούβα. Ήταν ό,τι χρειαζόμασταν εκείνη τη μέρα, κι αυτό που θέλαμε να έχουμε πριν την Αβάνα. Ξεγνοιασιά, ξεκούραση, στιγμές χαλάρωσης. Βλέπετε, μας περίμεναν άλλα 400 χιλιόμετρα μέχρι τη Santa Clara, κι εκείνο το απόγευμα στη μαγευτική αυτή παραλία αποτέλεσε το “καύσιμο” μας. Κι ας χρειαστήκαμε μετά πάνω από 5 ώρες μέχρι τον προορισμό στο τέλος της μέρας.

Συνεχίζεται… στο επόμενο κεφάλαιο έχουμε ολίγη από Αβάνα ξανά, και σκόρπιες σκέψεις και συμπεράσματα για την Κούβα. Stay tuned!