Kostas PapanikolaouΆπω Ανατολή, 7000 χιλιόμετρα ανατολικά της Μόσχας… Καλώς ήρθατε στη Ρωσία!
Ήταν πρωί της 29ης Αυγούστου λοιπόν, όταν το θηριώδες Boeing 777 της Aeroflot προσγειωνόταν στο ηλιόλουστο αεροδρόμιο του Petropavlovsk – Kamchatsky. Για την ακρίβεια, στη μικρή κωμόπολη Yelizovo, λίγο πιο μακριά από την πρωτεύουσα της Καμτσάτκα.
Είχε προηγηθεί μια πτήση οχτώ περίπου ωρών από τη Μόσχα, στην οποία, όσο κουρασμένοι κι αν ήμασταν, δεν κλείσαμε μάτι. Η προσμονή μεγάλη, μα η αίσθηση ότι πετούσαμε πάνω από τις αχανείς εκτάσεις της βόρειας Σιβηρίας, συναρπαστική! Στις οθόνες του αεροπλάνου βλέπαμε την πορεία μας και, κάθε λίγο και λιγάκι ονόματα όπως Norilsk, Yamal peninsula, Karaul, άγνωστα στους πολλούς αλλά τόσο “εξωτικά” για μένα. Πού θα πάει, θα την πείσω την Αλιόνα να τα δούμε κι αυτά από κοντά.
Πλησιάζουμε, ήδη μαγεμένοι
Και κάπου εκεί, αφού αφήναμε πίσω μας το Magadan, και οι χάρτες έδειχναν κάπου στα αριστερά μας τις εσχατιές της Ρωσίας, την Chukotka, ξεπρόβαλαν στο βάθος οι δεκάδες λόγοι που μας έκαναν να αφήσουμε καλοκαιριάτικα τη Χαλκιδική (που σαν αυτή δεν έχει, λέμε τώρα…), και να ταξιδέψουμε για να ταλαιπωρηθούμε πέρα από τη θάλασσα του Οκχότσκ, παρέα με τις αρκούδες.
Ήταν κάποια από τα ηφαίστεια της Καμτσάτκα, αρκετά καλός λόγος για να μην ξεκολλάμε το βλέμμα μας από τα παράθυρα. Δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια το δέος που νιώθεις, πετώντας στα 2000 μέτρα υψόμετρο κατά τη διάρκεια της προσγείωσης, και ξαφνικά δίπλα σου ορθώνεται το Avachinsky και πιο εκεί το Koryaksky, και τα δύο τεράστια και σε σχήμα σχεδόν τέλειου κώνου. Η πρώτη μας επαφή με τον τόσο διαφορετικό εκείνο κόσμο!
Λίγο ακόμη, μια στροφή πάνω από τον τεράστιο κόλπο Avacha, ο Ειρηνικός ωκεανός και να ‘μαστε! Το όνειρο ξεκινούσε, οι επόμενες 13 μέρες θα ήταν από τις ωραιότερες, πιο κουραστικές και σίγουρα από τις πιο ενδιαφέρουσες της ζωής μας!
Άφιξη, πρώτες εικόνες και γνωριμίες
Μια φωτογραφία προλάβαμε να βγάλουμε όλη κι όλη μόλις κατεβήκαμε, πριν ένας αστυνομικός μας ενημερώσει ότι απαγορεύεται. Σχετικό αυτό βέβαια, αλλά δεν είχα λόγο να διακινδυνεύσω την ασφάλεια της κάμερας. Έτσι κι αλλιώς, θα υπήρχε χρόνος για άφθονες φωτογραφίες.
Αυτό που βλέπετε στη σχετική φωτογραφία λοιπόν, αντικρίζουν κάθε μέρα όσοι μένουν στην περιοχή του αεροδρομίου. Τα τεράστια ηφαίστεια να κυριαρχούν, ενδιαφέρον εργασιακό περιβάλλον, αν μη τι άλλο!
Ρωσική πραγματικότητα, με το καλημέρα
Όσον αφορά τις εγκαταστάσεις, όπως τα περιμέναμε εγώ και η Αλιόνα, εκτός φαντασίας του “Σ.τ.Π” βέβαια. Κάτι σαν επαρχιακός σταθμός λεωφορείου, με ένα “θερμοκήπιο” να αποτελεί το χώρο παραλαβής αποσκευών. Ωραία, αυθεντική, ρωσική πραγματικότητα στην Καμτσάτκα, πολύ μακριά από ό,τι έχουν στο νου τους οι περισσότεροι για τη ζωή εκεί.
Με τα σακίδια στην πλάτη συναντηθήκαμε και είχαμε μια πρώτη γνωριμία με τον υπεύθυνο του γραφείου. Γνωρίσαμε και τον πολύ έμπειρο οδηγό μας, τον Valentin και κάποιους από τους συνταξιδιώτες μας, που ήταν στο ίδιο αεροπλάνο. Ο καιρός πολύ καλός, όπως είπαμε και η διάθεση στα ύψη! Μια μικρή ενημέρωση από τον Alexandr και μπήκαμε στο γιαπωνέζικο λεωφορείο που περίμενε, για να ξεκινήσουμε τη μέρα!
Λόγω της διαφοράς ώρας με τη Μόσχα (+9), το jet lag θα μας επηρέαζε πολύ αν πηγαίναμε στο ξενοδοχείο. Ήταν βλέπετε αργά τη νύχτα για το βιολογικό μας ρολόι. Γι’ αυτό και δεν κινηθήκαμε καν προς την Paratunka, όπου ήταν το ξενοδοχείο μας. Όλη η μέρα ήταν σχεδιασμένη για να περπατήσουμε πολύ και να κουραστούμε όσο χρειάζεται.
Ένα όνειρο γίνεται πραγματικότητα στην Καμτσάτκα
Πριν απ’ αυτό όμως, μια εικόνα που περίμενα πώς και πώς από τη μέρα που αρχίσαμε να σχεδιάζουμε αυτό το ταξίδι, κι ένα καλωσόρισμα που μου έδωσε την έμπνευση για την αρχή του πρώτου κεφαλαίου. Τυπικός ρωσικός δρόμος, μια ευθεία δηλαδή ανάμεσα σε πυκνά δέντρα, και λίγο πιο πέρα να ξεχωρίζει το Koryaksky!
Δεν υπήρχε υπομονή για να φτάσουμε στη στάση, οι πρώτες φωτογραφίες βγήκαν μέσα από το τζάμι. Και μετά, μπροστά στο σύμβολο της χερσονήσου: Μια αρκούδα με το μικρό της, ένας σολομός στο στόμα, τα ηφαίστεια στο βάθος, και η επιγραφή “Здесь начинается Россия”. Αυτή είναι η Καμτσάτκα, τα συναισθήματά μας δεν μπορούν να περιγραφούν!
Πανοραμική θέα στα τεράστια ηφαίστεια
Και συνεχίσαμε ανάλογα. Το λεωφορείο μας πήγε μέχρι ένα σημείο σε έναν από τους λόφους που περιβάλλουν την πόλη. Κατόπιν τα πόδια μας πήγαν λίγο ψηλότερα και οι φωτογραφικές μηχανές πήραν φωτιά.
Πώς να μην πεισθείς ότι το μέρος που βρίσκεσαι είναι διαφορετικό ρε αδερφέ, δε μοιάζει με κανένα άλλο. Μία τυπική σοβιετική πόλη των 200 χιλιάδων κατοίκων, ανάμεσα στην είσοδο ενός από τους μεγαλύτερους κόλπους στον κόσμο και στα τρομερά ηφαίστεια Avachinsky και Koryaksky. Περιηγηθήκαμε λιγάκι στη περιοχή αυτή με την όμορφη θέα. Στο βάθος διακρίνονταν κι άλλα ηφαίστεια, το Gorely, το Mutnovsky και το Vilyuchinsky που σαν τέλειος κώνος διαγραφόταν στον ορίζοντα. Από την άλλη πλευρά πάλι, το λιμάνι και η παλιά πόλη του Petropavlovsk, που θεμελιώθηκε από το Δανό ναύαρχο του Ρωσικού Στόλου Βίτους Μπέρινγκ στις 17 Οκτωβρίου του 1740, στα πλαίσια της εξερεύνησης των ακτών της ρωσικής Άπω Ανατολής.
Η συνέχεια είχε περπάτημα, πολύ περπάτημα και σε γρήγορο ρυθμό μάλιστα. Ίσως για να μας προϊδεάσει του τι θα επακολουθούσε τις επόμενες μέρες, ο Valentin μας ξενάγησε περπατώντας σχεδόν σε όλα τα ενδιαφέροντα σημεία της πόλης.
Περπάτημα παντού, για να ετοιμαστούμε
Από το άγαλμα των Αγίων Πέτρου και Παύλου, σε ανάμνηση των δύο πλοίων του Μπέρινγκ που πρωτομπήκαν στον κόλπο, το μνημείο του ρωσο – ιαπωνικού πολέμου, κανόνια και μνημεία πάνω από μια παραλία δίπλα στην πόλη, φυσικά άγαλμα του Λένιν.
Ο φίλος μας ο “Σ.τ.Π.” φαινόταν ήδη σοκαρισμένος. Από την Ελλάδα στο κέντρο της Μόσχας με τα αμέτρητα πανάκριβα αυτοκίνητα, την επίδειξη πλούτου και τη λαμπερή ζωή. Κι από εκεί, σε μια πόλη που ήταν όπως την περιμένουμε όσοι ξέρουμε τη ρωσική πραγματικότητα. Με υποδομές, αυτοκίνητα, και εικόνες άλλης εποχής, αλλά και μια αυθεντικότητα που σε ξεπερνάει. Παιδιά που έπαιζαν στην παγωμένη θάλασσα μαζεύοντας τσούχτρες και αστερίες, κυρίες με προσεγμένο ντύσιμο που περπατούσαν απολαμβάνοντας τον ήλιο, ημίγυμνοι Ρώσοι που προσπαθούσαν να χαρούν τη ζέστη, όσο κρατούσε ακόμη. Οικείες πλέον εικόνες, χαίρομαι κάθε φορά που έχω την ευκαιρία να τις ζω λιγάκι.
Έχουμε και παραλία, πανέμορφη μάλιστα
Κι όταν τελείωσαν τα της πόλης, το λεωφορείο μας πήγε αγκομαχώντας από χωματόδρομους στην πολύ γνωστή και δημοφιλή για τους ντόπιους παραλία Khalaktyrsky, μια απέραντη έκταση ηφαιστειακής άμμου στον Ειρηνικό ωκεανό, με παγωμένα νερά και πανέμορφη θέα. Βέβαια, κι από εκεί ακόμη, το δικό μου μυαλό στα ηφαίστεια ταξίδευε, παντού έβλεπες κώνους άλλωστε. Τη φαντάζομαι την παραλία αυτή στα νότια της Κρήτης, για να μην πηγαίνουν και πολλοί, ξέρετε. Με θερμοκρασίες που επιτρέπουν και σε κανονικούς ανθρώπους να κολυμπήσουν.
Παρακμή που σε γοητεύει…
Οι ώρες πέρασαν κάπως έτσι, η κούραση σωρευμένη, το “μαγικό” μέρος που λέγεται Paratunka μας περίμενε. Ακόμη πιο βαθιά στο σοκ της απελπισίας ο φίλος μας! Βλέπετε, όταν μιλάμε για ξενοδοχείο – gostinitsa στη χώρα αυτή, σε περιοχή όπως η Καμτσάτκα, δεν περιμένεις κάτι σπουδαίο. Για την ακρίβεια, καλύτερα μην περιμένεις τίποτα για να μην απογοητευτείς κιόλας.
Η Paratunka είναι μέσα στο δάσος, χώρος ξεκούρασης και αναψυχής για τους ντόπιους από την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης. Τα ξενοδοχεία και το εστιατόριο λοιπόν “Σοβιετικού” ρυθμού και ομορφιάς, οι εγκαταστάσεις παραμελημένες από τότε που έγιναν καπιταλιστές κι αυτοί, η εικόνα αποκαρδιωτική για όποιον περιμένει μεγαλεία. Η Αλιόνα απλά ήξερε τι θα δει και το υπέμενε στωικά, εγώ μέσα στην τρελή χαρά, ο “Σ.τ.Π.” στα πρώτα στάδια απόγνωσης. (Τα επόμενα ήρθαν μαζί με το Kamaz και την πραγματικότητα στα ηφαίστεια ?).
Κι όμως, ας σκεφτεί κανείς ότι οι άνθρωποι εκεί είχαν τέτοιες παροχές τόσα χρόνια πριν… Με θερμά λουτρά μέσα στη φύση και με εγκαταστάσεις που τότε ήταν απολύτως σύγχρονες. Απλά στην πορεία κάτι χάλασε.
Κι έμειναν οι εικόνες αυτές, που προσωπικά φέρνουν στο μυαλό μου ένα γνωστό βιντεοπαιχνίδι, το Fallout για όσους ξέρουν. Ή τις φωτογραφίες του Pripyat, της πόλης δίπλα στο πασίγνωστο για τους λάθος λόγους Chernobyl, που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο.
Διαλέξαμε δωμάτια, φτιάξαμε τα σακίδια για το επόμενο εξαήμερο μακριά από “ανέσεις”, και κάπως έτσι η πρώτη μας μέρα εφτά χιλιάδες χιλιόμετρα ανατολικά της Μόσχας έφτανε στο τέλος της…
Η συνέχεια εδώ, η περιπέτεια στη χερσόνησο Καμτσάτκα ξεκινάει!
