Παλιά Αβάνα και παραλίες

Η άφιξή μας στην ώρα της, περίπου 17:30 τοπική. Πρώτη εντύπωση, η ζέστη και υγρασία με το που ξεμυτίσαμε από την πόρτα του αεροπλάνου, σε αντιδιαστολή με τον καιρό στην Αθήνα και τη Ζυρίχη (κυρίως).

Κι έπειτα από λίγη ώρα, θυμηθήκαμε αυτό που είχαμε διαβάσει επανειλημμένα, περί των ρυθμών ζωής στη χώρα αυτή. Οι βαλίτσες έβγαιναν από τον ιμάντα με το σταγονόμετρο, αν και η πτήση μας ήταν η μοναδική εκείνες τις ώρες. Ειλικρινά, νομίζαμε ότι ίσως κάποιος τις κουβαλούσε μία μία από το αεροπλάνο μέχρι τον έλεγχο και μετά στον ιμάντα. Μη νομίσετε ότι εκνευριστήκαμε όμως, η ζωή είναι μικρή και ωραία για να σε χαλάνε κάτι τέτοια.

Απλά περιμέναμε και, μετά από τουλάχιστον μία ώρα, να και οι δικές μας, άθικτες. Πάμε για συνάλλαγμα!

Χαμένος εγώ στις καινούριες εικόνες και στη σκέψη της ταχύτητας που κινείται μία βαλίτσα στο χωροχρόνο… Έτσι, δεν σκέφτηκα ότι και στα ταμεία συναλλάγματος η κατάσταση θα ήταν η ίδια, μπας και στείλω τη σύζυγο νωρίτερα. Οπότε άλλη μία ώρα εκεί, χαζεύοντας όσους σπαταλούσαν φαιά ουσία, προσπαθώντας να καταλάβουν γιατί η ουρά πήγαινε τόσο αργά. Απλά έτσι είναι, και γιατί να τρέχουν δηλαδή, να προλάβουν το μετρό, τη δουλειά, το ραντεβού, τα πάντα όλα, και στο τέλος να μην έχουν προλάβει τη ζωή την ίδια;

Ταξί για το casa που είχαμε κλείσει μέσω διαδικτύου, 35 cuc για το καλωσόρισμα, μιας και η ώρα είχε περάσει και δεν μπορούσαμε να βρούμε κανένα διαθέσιμο. Καλή καρδιά. Με μια δόση ανατριχίλας βλέποντας τη μορφή του Che στην πλατεία της Επανάστασης, άφιξη επιτέλους, κατά τις 21:00 τοπική ώρα στην Havana Vieja, μόνο ντους και ξάπλα κατευθείαν. Διαφορά ώρας βλέπετε, είπαμε να ξεκουραστούμε για να λιώσουμε στο περπάτημα (ως συνήθως) τις επόμενες τρεις μέρες.

Διαφορά ώρας είπα, ε; Από τις 4 το ξημέρωμα στριφογυρίζαμε σαν τα φίδια, πρώτη φορά που καταλάβαμε ότι το jet lag δεν είναι αστικός μύθος! Στην επιστροφή βέβαια το νιώσαμε πολύ πιο έντονα, πλέον διαβάσαμε κι ενημερωθήκαμε ότι, πετώντας προς ανατολάς είναι ισχυρότερο.

Κατά τις εφτά, αφού είχε ξημερώσει, βουρ στη βεράντα, να πάρουμε την πρώτη εικόνα, μυρωδιά Κούβας! Να οι γείτονες των οικοδεσποτών μας, μας ρώτησαν αν θέλουμε πρωινό, αφού οι δικοί μας είχαν πάει στην εκκλησία. Φυσικά είπαμε ναι, θα τρώγαμε οτιδήποτε!

Ονειρικό πρωινό και πρώτα βήματα στην Αβάνα

Τότε ήταν που λατρέψαμε αυτά τα τρομερά τροπικά φρούτα με τα οποία φτιάχνονται οι χυμοί εκεί στην Κούβα! Επί 14 μέρες φάγαμε τόσα πολλά φρούτα κάθε είδους, ώστε μετά την επιστροφή μας Ελλάδα δεν αγοράσαμε ούτε μπανάνα για ένα μήνα, δεν υπάρχει καμία σύγκριση άλλωστε.

Λοιπόν, οι δύο εκείνες μέρες στην Αβάνα πέρασαν με περπάτημα στα γνωστά αξιοθέατα της πόλης. Νομίζω πλέον είναι κουραστικό ίσως να λέμε και εμείς ότι πήγαμε στο μουσείο της Επανάστασης κτλ. Αν και ο καθένας μπορεί να προσθέσει μια διαφορετική οπτική ακόμα και στα ίδια πολυφωτογραφημένα μέρη.

Φυσικά την πρώτη μέρα, στην πρώτη βόλτα, την πατήσαμε σαν νέοπες στο στρατό με τον πρώτο μαυρούκο που μας πλησίασε και άρχισε το μπλα-μπλα. Βρεθήκαμε σε ένα μπαρ μέρα μεσημέρι να πίνουμε (αυτός τσάμπα, ξέχωρα την προμήθεια φαντάζομαι που θα επέστρεψε να εισπράξει), και μετά να προσπαθεί να μας πείσει να του αγοράσουμε γάλα για τον μικρό του γιο. Ευτυχώς οι απώλειες περιορίστηκαν στο ποτό, εκ των υστέρων μάθαμε από άλλους ότι παρέχεται από την κυβέρνηση γάλα δωρεάν για τα παιδιά μέχρι μία ηλικία. Και ότι τέλος πάντων αν του είχαμε αγοράσει γάλα, θα το επέστρεφε στο μαγαζί και θα έπαιρνε τα λεφτά ξανά.

Τι μας άρεσε;

• Η ατμόσφαιρα στο μουσείο της Επανάστασης, οι δρόμοι στην παλιά Αβάνα, το ατελείωτο περπάτημα σχεδόν παντού.
• Οι δύο βραδιές στο La Bodeguita del Medio και οι γνωριμίες που κάναμε εκεί.
• Οι απλοί άνθρωποι που μας χαμογελούσαν ανιδιοτελώς, στα μη τουριστικά μέρη.
• Τα αυτοκίνητα – αντίκες που εκτελούσαν δρομολόγια ταξί – λεωφορείου, όχι τα γυαλισμένα που είναι για τουρίστες, όμως. Μιλάμε για όλα τα άλλα, που βγάζουν καυσαέριο σαν τη Χαλυβουργική. Για τα οποία βέβαια, έπρεπε να ξέρεις πού πας και πώς να τα σταματήσεις (το μάθαμε την τελευταία μέρα και γουστάραμε τρελά!)

Τι δεν μας άρεσε;

Γενικά, επειδή είμαστε τουρίστες που θέλουμε να βιώνουμε αρκετά μια πιο γνήσια εικόνα του κάθε τόπου, μπορώ να πω ότι μας κούρασε το γεγονός κάθε ένας που ήξερε έστω και μία λέξη Αγγλικά προσπαθεί να σου πάρει λεφτά με οποιοδήποτε τρόπο. Από ένα σημείο και μετά απλά δε γυρίζαμε καν το κεφάλι, αλλά όπως και το κάνεις, χτυπάει άσχημα. Μας ενόχλησε πιο πολύ ίσως, γιατί πιστεύαμε ότι, λόγω των θεωρητικών αρχών του καθεστώτος τους, θα έπρεπε να διέπονται από μεγαλύτερη ανιδιοτέλεια, κι όχι τέτοια “πονηριά” για να τα πάρουν με κάθε πιθανό τρόπο.

Αυτό που καταλάβαμε τελικά ήταν, ότι οι άνθρωποι που δεν ήξεραν ούτε μία λέξη σε άλλη γλώσσα και δεν είχαν επαφή με τουρίστες, ας πούμε στην περιοχή της Pilon, ήταν πολύ πιο αυθεντικοί, με αληθινό χαμόγελο και χωρίς να περιμένουν κάτι από εσένα. Κι ας είναι μεγάλη η ανισότητα μεταξύ όσων ασχολούνται με τον τουρισμό από οποιοδήποτε πόστο σε σχέση με τους υπόλοιπους. Τέλος πάντων, περί νοοτροπίας κτλ μπορούμε να μιλήσουμε αναλυτικά με όποιον επιθυμεί, στα σχόλια. Αναθεωρήσαμε κατά μέρος μετά που προσέξαμε τη συμπεριφορά της πλειονότητας των “ανθρώπων του τουρισμού”  στη Ρόδο που μέναμε τότε. Ειδικά μετά από τόσα χρόνια ενασχόλησής τους με το χώρο… άλλη κουβέντα αυτή.

Τη δεύτερη μέρα πήραμε λεωφορείο και πήγαμε στις παραλίες ανατολικά της Αβάνας, τις playas del este. Η πρώτη μας επαφή με Καραϊβική, τόσο διαφορετική, όμορφη, ενδιαφέρουσα. Είχε αρκετό αέρα κι όχι ζέστη εκείνη τη μέρα, οπότε δεν κολυμπήσαμε. Χαρήκαμε την παραλία, το περπάτημα και τις καρύδες με ρούμι που πήραμε από ένα παραλιακό “μπαράκι”. Καθότι πρώτη φορά σε τέτοιου είδους παραλία, νιώθαμε ευλογημένοι που η ζωή μας δίνει (ή εμείς διεκδικούμε) την ευκαιρία να βλέπουμε μέρη και πολιτισμούς διαφορετικούς από τον δικό μας.

Κάπως έτσι περάσαμε εκείνες τις δύο πρώτες μέρες στην πρωτεύουσα, είδαμε ελάχιστα από τη νέα Αβάνα αλλά έτσι κι αλλιώς θα είχαμε και την τελευταία μέρα για εκείνη την πλευρά της πόλης (που τελικά μας άρεσε πιο πολύ, ομολογώ). Όλα αυτά,  πριν ξεκινήσουμε ανυπόμονα να οδηγήσουμε σ’ όλο το υπόλοιπο νησί, εκεί που χτυπά η καρδιά της αληθινής Κούβας. Ελάτε να την ανακαλύψουμε!