Ταξίδι στην Καμτσάτκα

Здесь начинается Россия!

Εδώ ξεκινάει η Ρωσία, όπως λέει ο τίτλος στα ρωσικά. Εδώ ξεκινάει το ταξίδι στην Καμτσάτκα που, σαν τρελή ιδέα μου καρφώθηκε χρόνια πριν και, χάρη και στην υπέροχη σύζυγό μου, έγινε πραγματικότητα το καλοκαίρι του 2016.

Ακόμη σκέφτομαι από πού να αρχίσω, πού να τελειώσω. Ακόμη και τώρα, βλέποντας ξανά και ξανά τις φωτογραφίες και τα βίντεο εκείνων των 23 ημερών, μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι ήμασταν εκεί, τα ζήσαμε, όσο αδιανόητα κι αν φαίνονται.

Τι θα θυμόμαστε

Αντί πρώτου κεφαλαίου, ας δούμε επιγραμματικά τι μας έμεινε από το ταξίδι:

• Tolbachik, ένα από τα πιο γνωστά ηφαίστεια της τεράστιας αυτής χερσονήσου, η οποία παρεμπιπτόντως διαθέτει περίπου 300 τον αριθμό, τριάντα εκ των οποίων ενεργά, ναι. Γι’ αυτό πήγαμε εκεί, για να ζήσουμε το μεγαλείο της φύσης. Και, πιστέψτε με, η ικανοποίηση και αγαλλίαση που νιώσαμε όταν φτάσαμε σχεδόν στα 3100 μέτρα, στον κρατήρα του Plosky Tolbachik, έκανε την κούραση να φαίνεται αμελητέα.
• Kamaz. Μια λέξη, μια ιστορία. Απόλαυση στο τέρμα, και κούραση όσο δεν πάει! Ατελείωτες ώρες μέσα στο τρομερό αυτό φορτηγό, σε άσφαλτο, χώμα, δάσος, λάβα, σε ποτάμια και βουνά, μαζί με το Roman (οδηγός) την Angela (μαγείρισσα), τον Valentin και τον Viktor (οι οδηγοί στις πεζοπορίες) και άλλους 17 Ρώσους με τα ίδια μυαλά με εμάς.
• Ρώσους είπα; Ρωσίδες καλύτερα, αφού οι άντρες της παρέας ήμασταν έξι όλοι κι όλοι. Ο υπόλοιπος πληθυσμός, γυναίκες κάθε ηλικίας από άλλες περιοχές της Ρωσίας, με μια φοβερή κυρία ετών 60+ παρακαλώ να ανεβαίνει πρώτη το Tolbachik, την ώρα που εμείς ψάχναμε ανάσες.
• Ο κύριος “Σ.τ.Π” (“Σιγά τον Πολυέλαιο” ήταν η μόνιμη ατάκα του μέχρι να πάμε εκεί), ονόματα δε λέμε προς το παρόν. Μάλλον αναθεώρησε σχετικά με τις δυσκολίες του εγχειρήματος, σε στεριά και θάλασσα. Αυτό φάνηκε τουλάχιστον στους κάμποσους κουβάδες ιδρώτα που άφηνε πίσω του καθημερινά. Αλλά τον αγαπάμε, και θα τον πάρουμε και στο Elbrus, αν δεν εξαφανιστεί πριν πάμε.
• Είχε και θάλασσα το μενού, ναι. Στον κόλπο Avacha, και στα ανοιχτά αυτού. Με γευστική σούπα σολομού κι ολόφρεσκα, τεράστια, κόκκινα καβούρια που τα τρώγαμε 20 λεπτά αφού βγήκαν από τα παγωμένα νερά του Ειρηνικού ωκεανού. Και με ένα πυρηνικό υποβρύχιο σε απόσταση, για το ντεκόρ.
• Να στήνεις τη σκηνή σου σε ένα πλάτωμα στους πρόποδες του Ostry Tolbachik, να βλέπεις απέναντί σου το Kamen, και παραδίπλα το Klyuchevskaya Sopka των 4700 μέτρων να εκτινάσσει στην ατμόσφαιρα καπνούς και κατακόκκινη λάβα. Κι όλα αυτά, με πεντακάθαρο ουρανό και τα αστέρια τόσα πολλά όσα δεν έχουμε δει ποτέ μας. Αξία, παραπάνω από ανεκτίμητη.

Κι ακόμα…

• Η Μόσχα, πολύ πιο όμορφη και καθαρή σε σχέση με την προηγούμενη φορά που την επισκέφτηκα, 5 χρόνια πριν. Μέσα σε δύο μέρες είδαμε όσα προλαβαίνει να δει κάποιος περπατώντας 50 χιλιόμετρα, έτσι απλά.
• Η Αγία Πετρούπολη, το Λένινγκραντ δηλαδή, για να ξέρουμε τι λέμε. Με τα κανάλια, τους κάθε είδους καλλιτέχνες στους δρόμους, με τα παλάτια της Αικατερίνης σε κοντινή απόσταση (Pushkin). Μαγεύτηκα, κατά τη γνώμη μου πιο όμορφη πόλη από τη Μόσχα. Αλλά και πάλι, αν είναι να πας μια φορά Ρωσία, επιμένω ότι πας Μόσχα.
• Τι άλλο, τι άλλο.Υπόγεια ποτάμια λάβας, που σέρνεσαι μέχρι να βγεις ξανά στην επιφάνεια, μια αίσθηση απόκοσμης καταστροφής στο νεκρό δάσος, μια αίσθηση πρωτόγνωρη βλέποντας τη λάβα κόκκινη ακόμη κάτω από τα πόδια μας, τρία χρόνια μετά που το Tolbachik αναστατώθηκε για τελευταία φορά.
• Μακράν η πιο ξεχασμένη στο χρόνο περιοχή της Ρωσίας, από όσες έχουμε ως τώρα επισκεφτεί τουλάχιστον. Η λέξη ίντερνετ ανέκδοτο, τα κτίρια, οι δρόμοι, τα αυτοκίνητα, οι υποδομές, τα καταλύματα όταν δε μέναμε στις σκηνές, μια ακόμη υπενθύμιση του παρελθόντος και του τι (δεν) έγινε από το 1991 και μετά…
• Γάμος αλά Ρωσικά, στην Αγία Πετρούπολη! Αν και χωρίς σοβαρή κατανάλωση αλκοόλ, χωρίς ξύλο, χωρίς μεθυσμένους στο δρόμο (πολύ κυριλέ για Ρωσία, ε;). Παρόλα αυτά, πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία.(Μέχρι που πήγαμε στο γάμο του Vitalik στα νότια, έτσι Αλιόνα;).

Έχουμε κι αρκούδες, φυσικά! Κι όχι μόνο

• Αρκούδες. Αν κι όχι από απόσταση αναπνοής (με εξαίρεση τον Pyotr που κοκάλωσε σε απόσταση 5 μέτρων από μια τεράστια καφέ, περιμένοντας να χρησιμοποιήσουν και οι δύο το ίδιο ποταμάκι), τις είδαμε αρκετές φορές στο φυσικό τους περιβάλλον. Μετά τις πρώτες μέρες που δε βλέπαμε, και τη γκρίνια του στυλ “θέλουμε να δούμε”, είδαμε… και δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε την πρώτη νύχτα, για ευνόητους λόγους, χοχο!
• Τι άλλο… Δηλητηρίαση και τα σχετικά επακόλουθα για την αφεντιά μου, εξαιτίας και του Mutnovsky, κι αιτία να μην ανέβω το Gorely. Ναυτία σε όλο της το μεγαλείο για τον “Σ.τ.Π.”, αιτία να περάσει όλη τη μέρα της κρουαζιέρας μεταξύ τουαλέτας και κρεβατιού στο σκάφος. Για καβούρια, σούπες και τα σχετικά ούτε λόγος. Βέβαια, η απάντηση στο τέλος ήταν η γνωστή. “Σιγά τον πολυέλαιο μωρέ”.

Καμτσάτκα, αλλά και Μόσχα και Α. Πετρούπολη, είστε έτοιμοι;

Ας μην επεκταθώ άλλο, μη σας κουράζω. Το ταξίδι μας αυτό στη Μόσχα, τη χερσόνησο Καμτσάτκα (κυρίως), και την Πετρούπολη ήταν το πιο πλήρες που έχουμε κάνει ως τώρα. Από το μεγαλείο της πρωτεύουσας και τις ανέσεις, στα μοναδικά ηφαίστεια και τα απροσπέλαστα δάση στην άλλη άκρη του κόσμου κυριολεκτικά, και ξανά στον ευρωπαϊκό αέρα της πόλης που άντεξε πολιορκία δυόμιση ετών σχεδόν στο μεγάλο πατριωτικό πόλεμο, όπως αποκαλούν οι Ρώσοι το β’ παγκόσμιο. Αν και πολύ κουραστικό, μας πρόσφερε εικόνες κι εμπειρίες ζωής. Και, όσο δύσκολο κι αν ήταν, δε μετανιώσαμε ούτε στιγμή!

Παραθέτω στην εισαγωγή αυτή μερικές εικόνες όσων ζήσαμε εκεί.
Η συνέχεια θα αποτελέσει μια όμορφη ιστορία, ένα παραμύθι που θα το διαβάζουμε και μετά από χρόνια και θα θυμόμαστε λεπτομέρειες που το έκαναν αξέχαστο.

Καμτσάτκα, Μόσχα, Αγία Πετρούπολη, η Ρωσία όλη λοιπόν… Ξεκινάμε!