Ταξίδι στην Κούβα: Cayo Coco και Santiago de Cuba

Συνεχίζουμε το οδοιπορικό μας λοιπόν, έχοντας αισίως φτάσει περίπου στη μέση του νησιού. Το αυτοκίνητο αποδεικνύεται “σκύλος”, παρά τους όχι και τόσο φιλόξενους δρόμους. Βέβαια, τα καλύτερα το οδικό δίκτυο μας τα φύλαγε για πιο μετά.

Να πούμε εδώ, ότι τις μέρες εκείνες στο Trinidad σχεδιάσαμε την εν λόγω διαδρομή. Δηλαδή να δούμε το Cayo Coco πηγαίνοντας ανατολικά, κι όχι στην επιστροφή.

Οπότε, τι άλλο θα μπορούσε να περιλαμβάνει η μέρα φεύγοντας από το σπίτι του Raul; Οδήγηση για περίπου 230 χλμ, άρα ένα τετράωρο τουλάχιστον, περνώντας από το Sancti Spiritus και “κόβοντας” το νησί στη μέση. Επαρχιακοί δρόμοι επί το πλείστον, κάποια φρούτα από πλανόδιους (σε pesos cubanos πάντα), ωτοστόπ πού και πού.

Κάπως έτσι μπήκαμε, μετά τη Moron, στη στενή λωρίδα γης (τεχνητή νομίζω) που ενώνει την ηπειρωτική ας πούμε Κούβα με το Cayo Coco, Cayo Romano, Cayo Guillermo, και δε θυμάμαι αν ξέχασα άλλο Cayo.

Представляем вам, Cayo Coco! Σας παρουσιάζουμε το Cayo Coco!

Δυστυχώς είχε πολύ αέρα εκείνη τη μέρα, οπότε δεν κολυμπήσαμε. Παρόλα αυτά δε μετανιώσαμε στιγμή για το δρόμο που κάναμε! Η εν λόγω παραλία μας άρεσε νομίζω περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στην Κούβα. Φυσικά, γούστα είναι αυτά και ναι, ξέρω, δεν πήγαμε στο περίφημο Cayo Largo.

Στο δε Camaguey φτάσαμε απογευματάκι, μας πήρε και λίγη ώρα να βρούμε το σπίτι που θα μέναμε. Κι εκεί που χτυπάω το κουδούνι σκεπτόμενος “άντε συνεννοήσου τώρα στα Ισπανικά”, ανοίγει η ιδιοκτήτρια και διαπιστώνω ότι μιλάει Αγγλικά όπως κανείς άλλος μέχρι τότε στο νησί! Χαρούμενοι που επιτέλους θα κάναμε και κανονική συζήτηση ανωτέρου επιπέδου -τρομάρα μας-, βάλαμε τα πράγματά μας μέσα, κεραστήκαμε και πάλι ολόφρεσκο χυμό ανανά κι ετοιμαστήκαμε για βολτίτσα στο κέντρο της πόλης.

Αυτό που διαπιστώσαμε είναι, ότι ήταν κομματάκι εύκολο να χαθείς, παρόλα αυτά περιπλανηθήκαμε σε πλατείες που μας σύστησε η οικοδέσποινα, φάγαμε σε ένα ενδιαφέρον κι όχι ακριβό café – restaurant (Cafe Ciudad λέγεται), ξαναχαθήκαμε σε μισοσκότεινα στενά.

Εκεί συνειδητοποίησα ότι η Κούβα είναι πράγματι ασφαλής για τους τουρίστες, δε νομίζω ότι θα είχα την άνεση να κυκλοφορώ στη Βραζιλία ή στη Τζαμάικα σε ανάλογες συνθήκες και να φτάσω σπίτι ολόκληρος. Μας άρεσε η πόλη, είχαμε και οι δύο μια όμορφη αίσθηση, περιπλανώμενοι εκείνο το βράδυ. Το ίδιο και την επόμενη το πρωί, αφού βγήκαμε ξανά να δούμε το κέντρο πριν φύγουμε για Santiago, με φρέσκα κουλούρια κι άλλα είδη αρτοποιίας από μικρό φούρνο σε ανάλογα “φιλικές” τιμές.

Την επόμενη μέρα, και στο τραπέζι του πρωινού, είχαμε την ευκαιρία να συναντήσουμε ένα ζευγάρι Αμερικανού – Ιταλίδας, ερχόμενοι μέσω Μεξικού. Είχαν νοικιάσει αυτοκίνητο μαζί με οδηγό, και θα πήγαιναν κι αυτοί στο Santiago και μετά Baracoa. Όταν τους είπαμε ότι εμείς θα πηγαίναμε παραλιακά, μέσω Pilon, τους μπήκε η περιέργεια, η οποία κόπηκε με το που ρώτησαν τον Κουβανό οδηγό τους. “Δεν είναι καλός ο δρόμος” είπε.

Εντάξει, αυτό το ήξερα, οι πληροφορίες μας έλεγαν ότι ο δρόμος από Pilon για Santiago είναι φαγωμένος από τη θάλασσα. “Πόσο να είναι πια;;;” σκεφτήκαμε κι εμείς. Αφού και η γυναίκα μου τα ίδια μυαλά κουβαλάει. Μεγαλωμένη στη Ρωσία γαρ, πώς να φοβηθεί κακούς δρόμους και μηδαμινές υποδομές, καταλαβαίνετε.

Ή μάλλον, ίσως δεν καταλαβαίνετε, γιατί δεν είδατε…

Φεύγοντας γεμάτοι όμορφες εικόνες από το Camaguey λοιπόν, με κάμποσα εφόδια είναι η αλήθεια στο αυτοκίνητο, κατευθυνθήκαμε προς Las Tunas, κατόπιν βγήκαμε από την “εθνική” και οδηγούσαμε νότια προς Manzanillo, μέχρι να βρούμε θάλασσα σχεδόν. Μας αρέσουν πολύ όλες οι διαδρομές με αυτοκίνητο, σταματάμε όποτε θέλουμε να βγάλουμε φωτογραφίες, περνάμε μέσα από χωριά και γενικά όπου υπάρχει η δυνατότητα να μην οδηγούμε στην εθνική οδό, την επιλέγουμε. Αυτή τη φορά είχαμε κι άνεση χρόνου, έτσι νομίζαμε δηλαδή.

Αφού περάσαμε την Pilon και κάποιες ενδιαφέρουσες παραλίες εκεί κοντά, ξέραμε ότι ο δρόμος διασχίζει ένα προστατευόμενο πάρκο κι ότι γενικά δεν πρόκειται για σοβαρής ποιότητας δρόμο. Κάναμε στάση και φωτογραφίσαμε κάποια υπέροχα άλογα. Μετά από λίγο κοιταχτήκαμε: “Λες να έπρεπε να πάμε σαν άνθρωποι από άλλο δρόμο;”… Και συνεχίσαμε τη σχεδόν μοναχική πορεία μας.

Μπανανιές, φοίνικες, αγρότες σε μικρά χωραφάκια. Εικόνες που μας γεμίζουν και που σίγουρα δε θα βλέπαμε από το παράθυρο κανενός ακριβού ξενοδοχείου στο Varadero.

Από την Pilon μέχρι το χωριό Chivirico (μη με ρωτάτε παραπάνω), είναι περίπου 110 χλμ. Αν μου έλεγε κανείς ότι θα κάνω 4+ ώρες, θα έλεγα αποκλείεται. Πώς αλλιώς να γίνει βέβαια, όταν η κατάσταση άρχισε με σχεδόν κατεστραμμένο οδόστρωμα, και συνεχίστηκε κυριολεκτικά χωρίς άσφαλτο, στην παραλία. Περάσαμε και μια γέφυρα γκρεμισμένη στη μέση, σαν από πόλεμο!

Να πω ότι δεν κουραστήκαμε, ψέματα θα πω. Να πω ότι δεν ανησύχησα ότι κάπου απλά δε θα υπάρχει δρόμος; Ανησύχησα. Αλλά και τι να κάνεις, το ότι ήμασταν εκτός πολιτισμού, χωρίς σήμα στο κινητό και μόνο αραιά και πού βλέπαμε κάποιο αγροτόσπιτο με φράχτη από κάκτους και κάποιον πιτσιρίκο καβάλα σε γαϊδούρι, μας έφτανε και περίσσευε! Πραγματικά, αν η Κούβα έχει μείνει σε κάποια πράγματα πίσω λόγω του εμπάργκο, οι άνθρωποι σε εκείνες τις περιοχές μας έδωσαν την εντύπωση ότι ζούνε κυριολεκτικά σε άλλη εποχή. Τόσο γνήσιες εικόνες, όμως!

Και, αφού είχαμε πάρει με ωτοστόπ ένα παλικάρι που μετά κατέβηκε στη μέση του πουθενά, και πηγαίναμε παραλία-παραλία κυριολεκτικά, βλέπουμε από μακριά κάμποσους καβαλάρηδες με καουμπόικα καπέλα και ένα ζευγάρι με ένα μικρό παιδάκι που πήγαιναν περπατώντας μαζί τους. Ακόμα χτυπάω το κεφάλι μου που δεν τράβηξα κατευθείαν την κάμερα να τους φωτογραφίσω, μάλλον το θέαμα μας συνεπήρε.

Μας έκαναν νόημα να σταματήσουμε να πάρουμε τους πεζούς, φυσικά σταματήσαμε. Περιτριγυρισμένο το αυτοκίνητο από 6-7 άλογα, σε “δρόμο” στα βότσαλα της θάλασσας, και αυτοί οι άνθρωποι είχαν να περπατήσουν ακόμη 20 χιλιόμετρα για το σπίτι τους, όπως πρόσεξα όταν τους αφήσαμε. Τι να πω, ένιωσα τυχερός που βρέθηκα εκεί και τους πήραμε, και τόσο χαρούμενοι που γνωρίσαμε χαμογελαστούς, αληθινούς, πλούσιους στο χαμόγελο και προφανώς στην ψυχή ανθρώπους, μακριά από κάθε είδους “πολιτισμό”.

Φυσικά τους δώσαμε ρούχα, κολόνιες και δε θυμάμαι τι άλλο, βγάλαμε κι αναμνηστική φωτογραφία, δεν έχω λόγια να περιγράψω τη χαρά μας και τη δική τους!

Τελικά σουρούπωσε. Κι εμείς ακόμα στο δρόμο, ας το πούμε έτσι. Λίγο παραπέρα σταματήσαμε να βοηθήσουμε ένα ζευγάρι που είχαν ένα μικροατύχημα, πήραμε την κοπέλα για να πάει στο κοντινότερο χωριό με τηλεφωνική σύνδεση, να καλέσει οδική βοήθεια. Ωραία πράγματα! Κάποια στιγμή ο δρόμος επιτέλους έγινε άσφαλτος, καινούριος μάλιστα! Θα γινόταν κι αυτό. Περάσαμε από κάποιες παραλίες που μέσα στο μισοσκόταδο πλέον μας φάνηκαν όμορφες, εκεί σε απόσταση μισής – μίας ώρας από το Santiago de Cuba. Δυστυχώς, δεν τις προλάβαμε μέρα για να σας πω περισσότερα, οπότε αρκεστήκαμε σε ό,τι βλέπαμε περνώντας και φωτογραφίζοντας κατά τη διάρκεια και μετά το ηλιοβασίλεμα.

Santiago de Cuba

Κουρασμένοι είναι η αλήθεια, αλλά σε καμία περίπτωση μετανιωμένοι, βλέπαμε τα φώτα της πόλης. έχοντας ειλικρινά άλλη αίσθηση, μετά από τόσες ώρες σε διαφορετική πραγματικότητα! Το δωμάτιο που μας είχε κλείσει η Yanisel από το Trinidad ήδη, το είχαν ήδη νοικιάσει σε άλλους τουρίστες, για μια ακόμη φορά. Μας έδειξαν άλλο, γεμάτο ευμεγέθεις κατσαρίδες, και τελικά μας άλλαξαν σπίτι. Πάλι καλά. Ντουζάκι στα γρήγορα, και περπάτημα στο κέντρο της πόλης.

Πολύ ζωντανό το Santiago de Cuba, όπως άλλωστε και τα περισσότερα μέρη στην Κούβα. Χορός και φλερτ στο δρόμο, μουσική, πλανόδιοι και μη που προσπαθούσαν να πουλήσουν οτιδήποτε σε τουρίστες. Αγοράσαμε πίτσες με περίπου 10 euro cents το κομμάτι, από μαγαζάκι που αγοράζουν οι Κουβανοί προφανώς. Δεν ήταν άσχημα, κάθε άλλο μάλιστα, απλά εμείς ήμασταν μάλλον πολύ κουρασμένοι για να μείνουμε μέχρι αργά.

Ξέχασα να πω ότι, πριν βγούμε, είχα δώσει 2 cuc σε μια ηλικιωμένη απέναντι από το σπίτι μας, πάρκαρα το αυτοκίνητο μπροστά στην ανοιχτή της πόρτα, κι αυτή θα έμενε όλη τη νύχτα έξω στην καρέκλα της για να το προσέχει. Δεν ξέρω αν έμεινε τελικά, αλλά ήταν σίγουρα εκεί όταν επιστρέψαμε για ύπνο. Να πω την αλήθεια μου, τη φοβήθηκα λίγο εκείνη τη γειτονιά όταν φτάσαμε.

Όπως καταλαβαίνετε, ο χρόνος δεν ήταν πολύς σ’ αυτή την πόλη, όπως γενικά στην πλειοψηφία των προορισμών στο ταξίδι αυτό. Για εμάς όμως και για το είδος των διακοπών που θέλαμε να κάνουμε εκεί, ήταν αρκετός. Τουλάχιστον βλέπαμε το μέγιστο δυνατό, μιας κι από περπάτημα “το έχουμε” πολύ. Ανάγκη για πολλή ξεκούραση στις διακοπές δεν έχουμε γενικότερα, μας αρέσει η εξερεύνηση, η οδήγηση, το περπάτημα.

Ακόμη μια μέρα λοιπόν είχε φτάσει στο τέλος της, κοιμηθήκαμε κουρασμένοι αλλά χαρούμενοι για τις εναλλαγές εικόνων και εμπειριών. Κι ανυπόμονοι να συνεχίσουμε προς άλλους προορισμούς, στα μεγάλα βουνά της ανατολικής Κούβας, με τα πυκνά δάση, τα κακαόδεντρα και τα ακόμη λιγότερα Αγγλικά.

Βέβαια, πριν φύγουμε, εννοείται ότι ξαναβγήκαμε για εξερεύνηση στο Santiago μετά το πρωινό, άλλωστε το πλάνο κινούνταν σχεδόν πάντα κατ’ αυτό τον τρόπο. Λίγη νύχτα λίγη μέρα σε κάθε προορισμό, και περίπου 350 χλμ κατά μέσο όρο οδήγηση καθημερινά. Συνεχίζουμε στα ανατολικά, εδώ!