Στη Θράκη, ταξίδι με βρεφάκι! ⋆ A&K Travelife ⋆ Ο Έκτορας ταξιδεύει

Στη Θράκη, μ’ εμένα το Εκτοράκι!

Γεια σε όλους και πάλι! Ο μικρούλης Έκτορας είμαι, αυτός ντε ο Ελληνορώσος – Ρωσοέλληνας που επισκέφτηκε τις Πρέσπες όντας 35 ημερών πλασματάκι. Να εδώ, μπορείτε να διαβάσετε αν δε με πιστεύετε. Μου άνοιξε την όρεξη φαίνεται εκείνο το ταξιδάκι, οπότε… Ετοιμαστείτε να πάμε στη Θράκη, ταξίδι με βρεφάκι ξανά!

Δεκέμβριος 2017, Ανδριανούπολη και Αλεξανδρούπολη

Τι καλύτερο για την προετοιμασία ενόψει εορτών, από ένα μικρό οδικό πενθήμερο στη Θράκη. Λίγο στη “δική μας” και λίγο στων “άλλων”… Mιας και σ’ εσάς τους ενήλικες αρέσει να βάζετε σύνορα, ταμπέλες και διαχωριστικά συνήθως.

Οδηγώντας από την παλιά εθνική οδό φυσικά, και με τις απαραίτητες για εμένα αλλά και την ψυχική υγεία των γονιών μου στάσεις, περάσαμε όλη τη βόρεια Ελλάδα. Είδαμε την περίφημη Κορνοφωλιά (δε θέλω ερωτήσεις, θα θυμώσει ο καλός φίλος των γονιών μου και παλιός γείτονας στη Ρόδο) και φτάσαμε εκεί στις Καστανιές του Έβρου. Εκεί όπου το ποτάμι “χωρίζεται” στη μέση, και χωρίζει δύο λαούς, λίγο παραπέρα από το γνωστό τριεθνές του Έβρου.

Εδώ να σας ενημερώσω ότι, χάρη στη δική μου παρουσία, οι διαδικασίες σε αεροπλάνα, σύνορα κτλ γίνονται εύκολες πλέον. Μου χρωστάνε κέρασμα αυτοί οι γονείς!

Πολύ σύντομα, λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά, ήταν η Ανδριανούπολη. Πρωτεύουσα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μάλιστα για κάμποσα χρόνια, φυσικά σημαντική για Ρωμαίους και λοιπές δυνάμεις. Ξεχωρίζει από μακριά το τεράστιο και πανέμορφο τέμενος Selimiye, ξεχωρίζουν και οι μυρωδιές της ντόπιας κουζίνας, και του σαλεπιού.

Περάσαμε την παλιά πέτρινη γέφυρα πριν το χωριό Κάραγατς, και με οδηγό τους πανύψηλους μιναρέδες του τζαμιού φτάσαμε στην πόλη, και στη συνέχεια στο καινούριο, άνετο και με θέα για φωτογραφίες ηλιοβασιλέματος ξενοδοχείο μας, λίγο έξω από το κέντρο. Απολαύσαμε ο καθένας το “γεύμα” του στο δωμάτιο, κι εγώ φυσικά κοιμήθηκα, τι άλλο να έκανα. Έχασα τη θέα της πόλης στο ηλιοβασίλεμα βέβαια, ας όψεται..

Ανδριανούπολη, περάσαμε ωραία!

Ε, τις επόμενες δύο ημέρες, πριν κατηφορίσουμε στην Αλεξανδρούπολη, είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε τις βόλτες μας στο κέντρο, να δοκιμάσουμε νόστιμες συνταγές, να δω τον πατέρα μου να εξυπηρετείται από λούστρο για το γυάλισμα των παπουτσιών του και φυσικά να ψωνίσουμε.

Βασικός λόγος που επιλέξαμε να πάμε στην Ανδριανούπολη άλλωστε ήταν αυτός. Το αυτοκίνητο γέμισε ρούχα για τους γονείς μου κυρίως, όπως ποιοτικά δερμάτινα πολωνέζικα παπούτσια. Ακόμη και πάνες πήραμε όμως, από το σούπερ μάρκετ, αφού όλα είναι σε τιμές πολύ φθηνότερες από την Ελλάδα! Οι γονείς μου ήθελαν να αποφύγουν την πολυκοσμία του παζαριού της Παρασκευής, όταν χιλιάδες Βούλγαροι κι Έλληνες καταφθάνουν για πάμφθηνες αγορές, αντ’ αυτού προτίμησαν τουρκικά εμπορικά κέντρα.

Όσο για τα αξιοθέατα, μου φαίνεται εντυπωσιάστηκαν πολύ από το Selimiye τζαμί όπως σας είπα, και πώς θα μπορούσαν αλλιώς άλλωστε. Είχε το ενδιαφέρον του που άκουγα πού και πού τον μουεζίνη να καλεί σε προσευχή, αν και φαίνεται πώς οι Τούρκοι σε τούτη την πλευρά της χώρας δεν είναι δα και πολύ θρησκευόμενοι.

Οι πεζόδρομοι στο ιστορικό κέντρο, τα αναστηλωμένα ρωμαϊκά τείχη, ο Πύργος της Μακεδονίας, το αρχαιολογικό μουσείο της πόλης, το σκεπαστό παζάρι, όλα αυτά κι ακόμη περισσότερα μας έκαναν να περάσουμε όμορφα, ήσυχα αν και πολύβουα, να γευτούμε τοπική συνταγή με τηγανητά συκωτάκια (όχι εγώ..) να μυρίσουμε ακόμη περισσότερα (αυτό δεν μου το απαγόρευε κανείς) και να συναναστραφούμε με ντόπιους!

Να και η Αλεξανδρούπολη!

Την αφήσαμε πίσω μας την Ανδριανούπολη απογευματάκι, γεμάτοι εικόνες και με το αυτοκίνητο επίσης γεμάτο, ακόμη και με φαγητό για το δρόμο. Κάμποσες ώρες αργότερα, και με λίγες παρακάμψεις για να έχουμε μια μικρή εικόνα κάποιων χωριών του Έβρου, φτάναμε στο ξενοδοχείο μας λίγο έξω από το κέντρο της Αλεξανδρούπολης. Βροχερή νύχτα, και με ισχυρούς νοτιάδες η θάλασσα, όλα τα ακούγαμε αφού βρισκόμασταν παραλιακά.

Ηλιόλουστη όμως η επόμενη μέρα κι εγώ βολεμένος στο καρότσι μου, να απολαμβάνω τη βόλτα στους κεντρικούς δρόμους της πόλης και στο λιμάνι. Εκεί και η μητέρα μου, να ποζάρει με το σωστό στυλ στον φάρο που ξεχωρίζει.

Και καφεδάκι, και φαγητό, κι εκεί που περπατούσαμε, να ένα καφεκοπτείο. Και τι πέτυχαν οι γονείς μου στο καφεκοπτείο; Καφέ από τη Γουατεμάλα, από το απωθημένο τους όνειρο, το Acatenango, στο οποίο “εξαιτίας μου” δεν πήγαν κάμποσους μήνες νωρίτερα.

Ακόμα έχουμε το άδειο πακέτο στο σπίτι, μας βλέπω κι εκεί να πηγαίνουμε σύντομα. Δεν θα μείνει προορισμός για την ενηλικίωσή μου, όπως πάει η δουλειά.

Σας αφήνω για τώρα, με λίγες εικόνες θρακιώτικες, αν και μένουν πολλά ακόμα εκεί στα βόρεια. Το δάσος της Δαδιάς, Πομακοχώρια, καταρράκτες, άντε να περπατήσω να πάμε!