Kostas PapanikolaouΜία ακόμη απόδραση με τους γονείς!
Τσα!!! Να ‘μαι και πάλι εγώ, ο Εκτοράκος! Ήμουν μωρέ λιγάκι απασχολημένος τελευταία, βγάζω και δοντάκια, και 
δεν είχα πολλή όρεξη. Θα με συγχωρήσετε όμως, ε; Κι αυτό γιατί τώρα έχουμε νέο θέμα: Χειμωνιάτικο Πήλιο με μωρό!
Το όμορφο αυτό βουνό, με τα παραδοσιακά χωριά, που ταιριάζει τέλεια σε οικογένειες με μικρά μωράκια, σαν κι εμένα. Είχε μπει το 2018 βλέπετε, κι έπρεπε να συνεχίσουμε την ταξιδιωτική εκπαίδευση όλοι μαζί, μην κλείσω μήνα συνεχόμενο στο σπίτι μέσα, χιχι!
Αφού περάσαμε από τους παππούδες λοιπόν, για να πάρουμε λίγα εφόδια, οδηγήσαμε κατευθείαν για τη Μακρινίτσα. Οδηγήσαμε, τρόπος του λέγειν. Εγώ έβλεπα όνειρα, και χαμογελούσα και στον ύπνο μου πού και πού!
Μακρινίτσα, με την πανέμορφη θέα
Τακτοποιηθήκαμε στο πολύ όμορφο αρχοντικό – κατάλυμα, αλλά οι γονείς δε με άφησαν να ησυχάσω. Φαγητό και κατευθείαν βολτίτσα! Εκεί στα πλακόστρωτα, τι όμορφο χωριό είναι αυτό! Έχει κι ωραία θέα στο Βόλο, θα δείτε κάτι φωτογραφίες μούρλια, σας λέω! Ειδικά το σούρουπο, αφού εγώ έπεσα για ύπνο στο ζεστό μας κρεβατάκι, ο μπαμπάς και η μαμά εναλλάξ έστηναν το τρίποδο για να μου φυλάξουν όμορφες αναμνήσεις.
Η επόμενη μέρα ήταν ηλιόλουστη, αν και με κρύο. Σιγά μη μέναμε στο ίδιο μέρος… Μπήκαμε όλοι στο μικρό μας Polo, και φύγαμε στην άλλη πλευρά του βουνού, αυτή που οι γονείς μου λατρεύουν. Χειμωνιάτικο τοπίο, με το χιονοδρομικό να είναι ανοιχτό, και τα χωριουδάκια με τα τζάκια τους να μας καλούν στη ζέστη.
Πάμε και στην αιγαιοπελαγίτικη πλευρά!
Ποια ζέστη όμως, είχαμε άλλα σχέδια. Φτάσαμε στη Νταμούχαρη, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας, κι έπειτα, πεζοπορία! Σας λέω, οι γονείς αυτοί είναι ειδική περίπτωση, αλλά μου φαίνεται κόλλησα κι εγώ το μικρόβιο της φυσιολατρίας. 🙂 Υποτίθεται θα καθόμασταν χαλαρά στην παραλία, αλλά είδαν ένα μονοπάτι, κι αυτό ήταν! Καταλήξαμε ο μπαμπάς να κουβαλάει εμένα, και η μαμά τα φαγητά, και βαλθήκαμε να ανεβαίνουμε το πέτρινο μονοπάτι που πάει από τη Νταμούχαρη προς Τσαγκαράδα.
Σταματήσαμε σ’ ένα κιόσκι, οι γονείς έφαγαν, κι εγώ ήπια, χαχα! Ο αέρας ήταν κρύος, μα η ατμόσφαιρα τόσο καθαρή, που οι γονείς μου έβλεπαν τον Άθω απέναντι! Εγώ δεν έβλεπα τόσο μακριά ακόμη, αλλά μου τα περιγράφουν μια χαρά, νομίζω. 🙂
Καθίσαμε και στην παραλία στη Νταμούχαρη στην επιστροφή, για φωτογραφίες, και για να θαυμάζουμε ένα ζευγάρι που έκανε το μπανάκι του. Εγώ θα κάνω στη θάλασσα του Αζόφ κάποιο χειμώνα, να μου το θυμηθείτε!
Ουφ, κουράστηκα λιγάκι, φτάνει για σήμερα. Έτσι κι αλλιώς, δεν είχε άλλα να σας πω εκείνο το τριήμερο. Δηλαδή είχε, αλλά δείτε και τις φωτογραφίες βρε, είναι τόσο ωραίες. Ειδικά το ξημέρωμα με θέα από τη Μακρινίτσα, πω πω πω!
Θα σας αφηγηθώ κάτι καινούριο, σύντομα. Πάντως στο Πήλιο θα πάμε ξανά, να πάτε κι εσείς όλοι, με τα μωράκια!
Ο μικρός Έκτορας
Ιανουάριος 2018