Santa Clara, Cienfuegos, Trinidad

Το ζεύγος Παπανικολάου – Чередниченко συνεχίζει… Μόνο μια μέρα ξαποσταίνει και ξανά προς ανατολάς τραβά! Santa Clara, Cienfuegos, Trinidad μας περιμένουν!

Πρωί πρωί λοιπόν, ξεκούραστοι και ανανεωμένοι μετά την πρώτη μέρα της ζωής μας που τα πόδια μας βράχηκαν στην Καραϊβική, πήραμε το δρόμο για το Trinidad. Εκεί θα μέναμε για δύο νύχτες στο σπίτι του Raul, που μας σύστησε η φίλη Κική. Το πρόγραμμα βέβαια έλεγε πέρασμα αρχικά από τη Santa Clara για να δούμε το μαυσωλείο του Che. Κατόπιν βολτίτσα στο Cienfuegos και κατάληξη στο Trinidad αργά το απόγευμα, ως συνήθως δηλαδή!

Επιλέξαμε να οδηγήσουμε μέχρι σχεδόν τη Santa Clara όχι από την autopista, αλλά από μικρότερο δρόμο που περνούσε και μέσα από χωριά. Νομίζω λέγονται carretera central αυτοί οι δρόμοι, σε κάθε περίπτωση πρόκειται για καταπληκτική εμπειρία άλλης εποχής.

Βασικά, ξέραμε τι θα συναντούσαμε, ειδικά σε αυτούς τους δρόμους της Κούβας, αλλά η πραγματικότητα -βλέπε ατελείωτα κάρα, βόδια, άλογα, πεζοί, παντός είδους όχημα– ήταν εκτός της φαντασίας μας. Αν και, η μόνη φορά που παραλίγο να έχουμε ατύχημα ήταν στην autopista, κατά την επιστροφή προς Αβάνα. Tότε που γλίτωσα παρά τρίχα τις “αγκαλιές” με έναν ευμεγέθη σκύλο. Κατά τα λοιπά, αυτό που βλέπετε στη σχετική φωτογραφία είναι πολυτέλεια σε σχέση με το τι μας επιφύλασσε η συνέχεια… λίγη υπομονή, Pilon experience στο επόμενο επεισόδιο!

Η Santa Clara δε γνωρίζω κατά πόσο είναι όμορφη, τι άλλα αξιοθέατα έχει για τον επισκέπτη, αν αξίζει να μείνει κανείς παραπάνω μέρες. Ίσως η ανάμνηση του Che Guevara, το μνημείο, το μουσείο και το μαυσωλείο να επισκιάζουν τυχόν άλλα ενδιαφέροντα. Φτάσαμε εκεί μεσημεράκι, παρκάραμε και περιηγηθήκαμε στο χώρο που ανέφερα, αφήσαμε τις τσάντες (δωρεάν παρακαλώ!) σε ένα γραφείο κοντά στο μουσείο και μπήκαμε κι εκεί. Νομίζω ότι άξιζε ο δρόμος μόνο και μόνο για την επίσκεψή μας.

Θυμήθηκα τώρα κάτι που είχα διαβάσει για ΤΟΝ επαναστάτη σ’ ένα βιβλίο που αγόρασα μετά την επιστροφή μας από την Κούβα:”…είχε τη σπάνια για όσους δρουν στην πολιτική σκηνή ποιότητα: συνέπεια μεταξύ λόγων και έργων, ιδεών και πρακτικών, σκέψης και δράσης.“

Ίσως η αίσθηση αυτή είναι τελικά που κρατά τη φυσιογνωμία του τόσο ζωντανή, ίσως ακόμη και το γεγονός ότι διαφοροποιήθηκε και κράτησε αυτά που ο ίδιος πίστευε ως αρχές του, απέναντι στη στάση της τότε Σοβιετικής Ένωσης, ακόμη και απέναντι στο Fidel και την κυβέρνηση της Κούβας αργότερα.

Προσοχή στις μπανάνες!

Φεύγοντας από τη Santa Clara, το Cienfuegos στα νότια μας περίμενε. Στάση σε πλανόδιο μανάβη, αγορά ενός ολόκληρου τσαμπιού μπανάνες αντί 20 pesos cubanos (αν είναι δυνατόν!), εύρεση ευμεγέθους αράχνης μέσα στις μπανάνες μετά από λίγο, ουρλιαχτά της συζύγου κτλ. Να δώσουμε λίγη ζωντάνια, μη νυστάξουμε κιόλας στο δρόμο!

Να πω εδώ ότι, όπως και στο roadtrip στην Τουρκία,μας βοήθησε πάρα πολύ μια σχεδόν δωρεάν εφαρμογή που κατέβασε η Αλιόνα στο κινητό της. Λειτουργούσε ταυτόχρονα σαν χάρτης και σχεδόν πάντα σαν offline GPS, και σε συνδυασμό με την καλή γενικά αίσθηση προσανατολισμού που έχουμε, έκανε τη ζωή μας πολύ εύκολη.

Όταν πήγα να παρκάρω το αυτοκίνητο λοιπόν σε ένα χώρο πάρκινγκ, εμφανίστηκε ακόμη ένας “έξυπνος” που προσφέρθηκε να το προσέχει. Αρνήθηκα, συνεχίσαμε. Περάσαμε περίπου 2-3 ώρες στο Cienfuegos, μας άρεσε πολύ η πλατεία Jose Marti, ένα υπαίθριο μικρό παζάρι που είχε σ’ ένα δρόμο, οι πεζόδρομοί του, η ατμόσφαιρα και η διάθεση των ανθρώπων. Μια μπάντα έπαιζε μουσική, αγόρια και κορίτσια φλέρταραν, χόρευαν, περπατούσαν, άλλοι τουρίστες έκαναν ό,τι κι εμείς.

Περπατήσαμε και προς μία μικρή “γλώσσα” που κάνει η ακτή, είδαμε ένα πανέμορφο ξενοδοχείο με γήπεδο τένις παρακαλώ, καθώς και το Palacio de Valle. Ένα κτίριο – παλάτι ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής, με πολύ όμορφη θέα από την ταράτσα του. Δυστυχώς δεν είχαμε χρόνο να το απολαύσουμε για πολλή ώρα.

Τι άλλο θυμάμαι από το Cienfuegos; Λοιπόν, δυστυχώς θυμάμαι τη χειρότερη εμπειρία μας από αυτό το ταξίδι. Είχαμε αγοράσει πίτσες να φάμε και μπήκαμε σε ένα από τα σούπερ μάρκετ, κυβερνητικά όλα απ’ όσο ξέρω, να αγοράσουμε νερά και κάτι άλλα, μπισκότα δηλαδή, δεν υπήρχαν και πολλές επιλογές. Το μεγάλο μπουκάλι νερό κόστιζε 0,70 cuc. Αυτό το είχαμε ήδη μάθει, καθώς η τιμή αυτή ήταν σταθερή σε όλα αυτά τα μαγαζιά. Ίσως είχε παραπάνω χρέωση σε καφετέριες κτλ, αλλά όχι σε σούπερ μάρκετ. Δύο εξάδες νερά λοιπόν, και κάποια σνακ. Στο ταμείο ο τύπος χτυπάει 1,40 το κάθε μπουκάλι, όχι στην ταμειακή μηχανή όμως, “είναι χαλασμένη” μου δείχνει. Ψάχνω να μιλήσω Αγγλικά σε κάποιον, έρχεται μια γυναίκα υπάλληλος .

– Πόσο κάνει ένα μπουκάλι νερό;
– 1,40.
– Ένα μπουκάλι, 1,40; Δεν κάνει 0,70;
– Όχι, 1,40.

Το καταπίνουμε, βγαίνουμε, αράζουμε σ’ ένα παγκάκι και τρώμε την πίτσα μας. Το νερό όμως δεν κατέβαινε με τίποτα το άτιμο! Βλέπω δύο αστυνομικούς, φεύγω, ξαναμπαίνω στο μαγαζί, ξαναρωτάω την ίδια γυναίκα στα Αγγλικά, παίρνω τις ίδιες απαντήσεις. Δίπλα μου ένας Κουβανός πληρώνει 0,70 το μπουκάλι, και η ταμειακή δουλεύει μια χαρά. Θαύμα, χωριανοί!!! Ξανά έξω, με τη βοήθεια ενός πιτσιρικά εξηγώ στους αστυνομικούς τι έγινε, μπαίνουμε όλοι μαζί στο μαγαζί.

Και, να η έκπληξη! Ο τύπος που μου είχε πάρει τα λεφτά είχε εξαφανιστεί, κυριολεκτικά. Μετά κόπων βρέθηκε η γυναίκα που μου μιλούσε πριν Αγγλικά, για να διαπιστώσω ότι “δεν ήξερε” Αγγλικά πλέον! Κάτι έλεγε στους αστυνομικούς στα Ισπανικά, εμείς ανένδοτοι και με τα ελάχιστα Ισπανικά που είχαμε μάθει, να ζητάμε εξηγήσεις. Απ’ ό,τι καταλάβαμε, ούτε οι αστυνομικοί ήθελαν να πάρει διαστάσεις το θέμα. Ο δε υπάλληλος άνοιξε την ταμειακή και μας επέστρεψε 8,40 cuc! Προφανώς είχε λερώσει τη φωλίτσα του, αλλιώς δε νομίζω να έβγαζε τέτοιο ποσό από την ταμειακή έτσι απλά. Ας πούμε ότι τουλάχιστον δεν αποδειχθήκαμε μέγιστα κορόιδα. Απογοητευτήκαμε, όπως έχω ξαναπεί, ίσως τελικά να είχαμε μεγαλύτερες απαιτήσεις από τους ανθρώπους εκεί. Για πόσο αφελή περνάνε τον κάθε τουρίστα δηλαδή;

Τέλος πάντων, στενοχωρημένοι πιο πολύ, παρά εκνευρισμένοι, ξαναμπήκαμε στο αυτοκίνητο. Δεν είναι πολλά τα χιλιόμετρα που χωρίζουν Cienfuegos και Trinidad, με το δρόμο κοντά στην ακτή σε κάποια σημεία. Εκεί συναντήσαμε και πλήθος μεγάλων καβουριών που διέσχιζαν (όχι όλα επιτυχώς ) το δρόμο.

Κι ενώ είχαμε τη διεύθυνση του σπιτιού και νομίζαμε ότι θα ήταν ευκολάκι, αποδείχθηκε σπαζοκεφαλιά. Αυτό το σύστημα με τις προεκτάσεις οδών που υπάρχει στην Κούβα μας τρέλανε.

Σταματώντας στο αστυνομικό τμήμα βρήκαμε τη λύση, εξάλλου ο γιατρός Raul είναι γνωστός στη γειτονιά! Όλη η οικογένεια μας καλωσόρισε με χαρά, χαμογελαστοί και φιλόξενοι! Πιάσαμε και κουβέντα στα Αγγλικά, που τόσο μας είχε λείψει, φάγαμε πολύ γευστικό και χορταστικό δείπνο που ετοίμασε η Yanisel, και μείναμε στο σπίτι να ξεκουραστούμε και να απολαύσουμε τη δροσερή νύχτα με χυμό ανανά και guajava. Μη νομίζετε ότι ξέχασα αυτό τον τρομερό ροζ φυσικό χυμό!

Trinidad λοιπόν, ίσως η πιο όμορφη κατά τη γνώμη μας πόλη της Κούβας, καλά διατηρημένη (το τουριστικό κέντρο τουλάχιστον), με το αποικιακό της στυλ, τα έντονα χρώματα των σπιτιών και τους δρόμους της στρωμένους με πέτρες.

Εκεί καθίσαμε και για ένα μοχιτάκι, κι ας ήταν ούτε καν μεσημέρι, σε ένα πολύ όμορφο café-bar-souvenir μαγαζάκι στην κεντρική πλατεία, αγοράσαμε και τα απαραίτητα μαγνητάκια σε τιμή προσφοράς (χωρίς παζάρεμα). “Όταν έρχονται αργότερα μέσα στην ημέρα τα γκρουπ με τους τουρίστες, η τιμή είναι αυτή που γράφει στο ράφι”, μας είπε ο κύριος. Εκεί αφήσαμε με την ψυχή μας φιλοδώρημα σε μουσικούς που έπαιζαν στο μαγαζί και δε ζήτησαν χρήματα, αλλά με τη διάθεσή τους και το κλίμα που δημιουργούσαν, το άξιζαν με το παραπάνω!

Στη συνέχεια χαζέψαμε το μικρό παζάρι με διάφορα είδη, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και ξεκινήσαμε για μπάνιο στην playa Ancon, την πιο γνωστή παραλία του Trinidad κι από τις πολύ όμορφες της Κούβας. Πριν τη μεγάλη κυρίως παραλία βέβαια, σταματήσαμε κι απολαύσαμε μια μικρότερη, με πολύ λίγο κόσμο, κάποια τουριστικά καταλύματα σε απόσταση και χωρίς κύμα σχεδόν… ηρεμία, γαλήνη, δεν υπάρχουν λόγια. Πληρώσαμε και στις δύο “θέση” πάρκινγκ, τουλάχιστον εκεί φαινόταν πως οι υπάλληλοι είναι όντως του κράτους, αν κάνω λάθος μη μου το πείτε!

Θέλαμε πολύ να βγούμε το βράδυ στο Trinidad ξανά, δυστυχώς ένα μικρό απρόοπτο δεν μας επέτρεψε. Θα πηγαίναμε ξανά στο μικρό καφέ-μπαρ, να δούμε τον τραγουδιστή με την πράσινη μπλούζα και το πράσινο ρολόι να ξαναζητάει τα πράσινα γυαλιά της Αλιόνας για να κάνει σετάκι, χοχο! Δεν πειράζει, σε μελλοντική επιστροφή μας εκεί, το Trinidad θα είναι μια από τις επιλογές ενός πιο επιλεκτικού προγράμματος.

Νομίζω ότι μέχρι το  τέλος της ιστορίας θα μου έρθουν κι άλλα στο νου. Προς το παρόν, σας αφήνω με μερικές ακόμη φωτογραφίες, κι επιφυλάσσομαι για τη συνέχεια. Cayo Coco, Camaguey, και πάει κι άλλο. Είπαμε, απ’ άκρη σ΄άκρη το νησί! Κι ας αγκομαχούσε το αυτοκίνητο, κι ας μην υπήρχε δρόμος στο χάρτη… Η επιθυμία μας να γνωρίσουμε όσο περισσότερο γίνεται το μοναδικό αυτό τόπο ήταν αστείρευτη!

Συνεχίστε μαζί μας, εδώ!