Kostas PapanikolaouΚατασκήνωση στην τούνδρα
Καλά καλά δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ότι ένα όνειρο είχε μόλις γίνει πραγματικότητα την προηγούμενη μέρα.
Ακόμη ένα δύσκολο πρωινό ξεκινούσε, όμως. Βλέπετε, έπρεπε να ξεστηθεί ο καταυλισμός και να μεταφερθούμε σε άλλα σημεία, εκτός του ηφαιστειακού πάρκου.
Ξανά στις λάσπες, ξανά στο δάσος
Πρωί πρωί και πάλι, όλος ο εξοπλισμός φορτώθηκε στο ακούραστο Kamaz, και βαλθήκαμε να διασχίσουμε μία ακόμη φορά την πεδιάδα ηφαιστειακής άμμου και κατόπιν εκείνο το πολύ κουραστικό, γεμάτο λάσπη δάσος. Τι να κάνεις, ίσως αυτή είναι και η λεπτομέρεια που κρατάει το μαζικό τουρισμό μακριά, και τα ηφαίστεια της Kamchatka ανόθευτα από τον “πολιτισμό”.
Το μικρό χωριό Kozyrewsk αποτέλεσε τη στάση μας για ανεφοδιασμό σε νερό, κάποια μικροπράγματα από το ντόπιο магазин (μίνι μάρκετ), και όλα όσα χρειαζόταν η Angela για τις επόμενες μέρες. Ας θυμηθούμε ξανά τι εννοούμε με τον όρο “ρωσικό χωριό”, στη σχετική φωτογραφία.
Μετά από ένα τυπικό ρωσικό πικ νικ στις όχθες του ποταμού δίπλα στο χωριό, πήραμε ξανά τα δάση και τους κακοτράχαλους δρόμους. Ξανά άγρια μούρα, ξανά πυκνή βλάστηση, και κάμποσα δέντρα γκρεμισμένα από το φορτηγό όταν διασταυρωνόμασταν με άλλο. Μέχρι που το δάσος τελείωσε.
Αλλά αυτή τη φορά δεν υπήρχε νεκρή φύση και άμμος, αλλά η περίφημη ρωσική τούνδρα. Χαμηλή βλάστηση, θάμνοι κυρίως, αλλά πιο πολύ βρύα και μικρά χόρτα και λουλούδια. Κι όλα αυτά σαν σφουγγάρι, με μια μόνιμη υγρασία από κάτω. Εκεί ήταν και οι περιοχές των καφέ αρκούδων. Ναι, μιας και η Καμτσάτκα αποτελεί το μέρος με το μεγαλύτερο πληθυσμό καφέ αρκούδων στον κόσμο.
Ρωσική τούνδρα, κι απαράμιλλη θέα!
Η περιοχή που θα κατασκηνώναμε είναι στη βάση του μικρού βουνού Kopito, και είναι ίσως το πιο καλό σημείο παρακολούθησης τεσσάρων μεγάλων ηφαιστείων της περιοχής. Του Tolbachik από τη μία πλευρά, του διαρκώς αφυπνισμένου πλέον Klyuchevskaya Sopka, του Kamen (το ηφαίστειο που είχε την πιο ισχυρή έκρηξη στον 20ο αιώνα) και του Bezymianny (ελληνιστί “χωρίς όνομα”).
Κατασκηνώσαμε δηλαδή σ’ ένα πλάτωμα, από όπου η θέα προς αυτούς τους γίγαντες ήταν μοναδική, καιρού θέλοντος. Με βάση το μέρος αυτό θα κάναμε πεζοπορίες στη γύρω περιοχή, θα βλέπαμε “λογικά” αρκούδες, και φυσικά θα απολαμβάναμε το μοναδικό θέαμα που η φύση δημιουργεί.
Για αρχή πάντως, είχε ανάπαυση. Ανάπαυση με θέα, αφού τα λίγα νέφη απομακρύνθηκαν από το Tolbachik, και η μόνιμα παγωμένη κορυφή του Ostry Tolbachik μας πρόσφερε μια άλλη άποψη αυτή τη φορά.
Ηφαιστειακή απόλαυση το σούρουπο
Κατόπιν, στήσιμο σκηνών, κουζίνας και λοιπές διαδικασίες. Μέχρι που κάποιος διαπίστωσε ότι τα σύννεφα είχαν απομακρυνθεί και από την άλλη πλευρά, και τα κεφάλια γύρισαν προς το απαράμιλλης ομορφιάς θέαμα του Klyuchevskaya.
Ο Valentin μας οδήγησε μέχρι την πλαγιά ενός λόφου, για παρατήρηση και φωτογραφίες, εφόσον η καθαρότητα της ατμόσφαιρας το επέτρεπε.
Και με σαφείς οδηγίες και περιορισμούς για το πού θα κινηθούμε, μιας και οι αρκούδες ήταν εκεί, κι ας μην τις βλέπαμε. Μέχρι που μας κάλεσε ο Roman, λέγοντας με φυσικότητα ότι μία αρκούδα έτρεχε στον απέναντι λόφο. Μακριά βέβαια, αλλά ήταν εκεί. Και ήξερε ότι είμαστε κι εμείς εκεί… και οι αρκούδες έχουν έμφυτη περιέργεια για όσα βλέπουν…και, καταλαβαίνετε πού θα ερχόταν αργότερα.
“Uzhin!! Kushat!!!” Αναφωνούσε, όπως κάθε μέρα, η Angela. Ανυπόμονη, όταν το φαγητό ήταν έτοιμο δεν άφηνε περιθώρια, φώναζε μέχρι να πάμε όλοι. Ζεστό φαγητό στη σκηνή, το σούρουπο είχε φτάσει, τα μάτια μόνιμα καρφωμένα στο Klyuchevskaya.
Σταθήκαμε τυχεροί με τον καιρό, είπαμε. Η ατμόσφαιρα άνοιξε, και με το πρώτο σκοτάδι φαινόταν καθαρά η λάβα στις πλαγιές του ηφαιστείου, και η φωτισμένη ατμόσφαιρα ακριβώς πάνω του.
Μια υπέροχη νύχτα, με τη συντροφιά των ηφαιστείων
Κάπως έτσι θα πηγαίναμε για ύπνο εκείνο το βράδυ. Με τα ηφαίστεια και τις αρκούδες τριγύρω μας. Και με σαφέστατες οδηγίες να μην απομακρυνθούμε σε καμία περίπτωση από τις σκηνές, για ευνόητους λόγους.
Το θέαμα όμως ήταν τόσο εκπληκτικό, που δε θέλαμε να μπούμε στις σκηνές. Ο νυχτερινός ουρανός, φωτισμένος μόνο από τα αστέρια του γαλαξία μας, κάτι που μπορείς να δεις καθαρά στο απόλυτο σκοτάδι. Κι εκεί, πάνω από το Klyuchevskaya, βαμμένος κόκκινος.
Το κρύο τσουχτερό, αλλά οι προσπάθειες για μία καλή λήψη κι αποτύπωση στο φακό αυτής της μοναδικής εμπειρίας επίμονες. Προσωπικά, έμεινα ικανοποιημένος, δεν ξέρω τι θα πουν οι έμπειροι φωτογράφοι.
Ήταν δεν ήταν έντεκα τη νύχτα (είχαμε πέσει για ύπνο στις 9), όταν ξύπνησα από κάποιους θορύβους. Επρόκειτο για τον αέρα, για τα μικρά τρωκτικά που τριγύριζαν όλη μέρα, το ροχαλητό του “Σ.τ.Π”;
Ό,τι κι αν ήταν, η σκέψη μου ήταν στις αρκούδες και την πιθανότητα κάποια να έκοβε βόλτες έξω από τη σκηνή μας. Άντε να αλλάξεις πλευρό και να συνεχίσεις τον ύπνο σου μετά, έχοντας στο νου ότι σε απόσταση αναπνοής κυριολεκτικά από το κεφάλι σου μπορεί να βρισκόταν μία από αυτές.