Kostas PapanikolaouΚαβούρια και κρουαζιέρα στον Ειρηνικό, με θέα τα υποβρύχια!
Τα τελευταία δεν υπήρχαν στο πρόγραμμα, φυσικά. Προέκυψαν ως guest stars εκείνη τη μέρα, θυμίζοντάς μου ανάλογα βίντεο που κυκλοφορούν από τη χώρα αυτή… Κι όλοι απορούμε “γίνεται;”.
Γίνεται λοιπόν, έτσι απλά εκεί που ψαρεύεις, να αναδυθεί κοντά σου ένα πυρηνοκίνητο υποβρύχιο.
Ρωσικό λιμάνι, ρωσικά κεράσματα
Με mini bus αυτή τη φορά, δεξιοτίμονο κι αυτό, πήγαμε στο λιμάνι του Petropavlovsk. Και ναι, ήταν όπως περίμενα ένα λιμάνι αυτής της χώρας να είναι. Με λάσπες, κακούς δρόμους, παλιά κτίρια και μια παρακμή που με γοητεύει. Είχε καταντήσει συνήθεια, η Αλιόνα να υπομένει με στωικότητα την πραγματικότητα αυτή της Ρωσίας, ο “Σ.τ.Π.” να απορεί αν βρίσκεται σε άλλο κόσμο, κι εγώ να έχω το ηλίθιο χαμόγελο της ευτυχίας μόνιμα ζωγραφισμένο.
Χωριστήκαμε σε δύο ομάδες, εμείς σταθήκαμε τυχεροί κι επιβιβαστήκαμε σε ένα σκάφος σαν θαλαμηγό, ενώ η άλλη ομάδα σε ψαροκάικο. Και ξεκινήσαμε, αφού ενημερωθήκαμε για τους κανόνες ασφαλείας, και με το τραπέζι γεμάτο ρωσικά εδέσματα. Ο καιρός ήταν καλός, έτσι κι αλλιώς μέσα στον κόλπο η θάλασσα δεν ανακατευόταν εύκολα. Οπότε θεώρησα καλό να πέσω με τα μούτρα στα παστά ψάρια, τα пирожки (piroshki) και τα пряники (prianiki). Γενικά, έκανα ένα γερό συνδυασμό γλυκών, αλμυρών, τσαγιού και καφέ, λες και δε θα είχα την ευκαιρία να φάω ξανά. Τα αποτελέσματα εντός ολίγου, έτσι κι αλλιώς ο καιρός δεν προμήνυε αυτό που ερχόταν.
Κόλπος Avacha και κλειστές σοβιετικές πόλεις
Τα σκάφη ανοίχτηκαν στον κόλπο Avacha, στα δεξιά μας φαίνονταν τεράστιοι θόλοι ραντάρ, μιας και η περιοχή αποτελεί βάση του ρωσικού στόλου του Ειρηνικού. Πλησιάζοντας μία από τις απόκρημνες ακτές, ο καπετάνιος μας εξηγούσε διάφορα περί σχηματισμού των βράχων, δυστυχώς δεν ήμουν πολύ προσεκτικός.
Πιο πολύ με ενθουσίαζε η αίσθηση ότι στην άλλη πλευρά του κόλπου βρίσκεται η κλειστή πόλη Vilyuchinsk, τόπος κατασκευής των πυρηνικών υποβρυχίων και “βαπτισμένη” φυσικά στο όνομα του ομώνυμου ηφαιστείου μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Μέχρι τότε ήταν απλά “γνωστή” ως “Petropavlovsk-Kamchatsky 50″.
Ανοιγόμαστε στον Ειρηνικό, με συνέπειες για κάποιους
Σε όλη τη θαλάσσια περιοχή βρίσκονταν σκάφη με ντόπιους που είχαν βγει για τη βόλτα τους και για ψάρεμα, εμείς πάλι είχαμε ένα δύτη μαζί μας, που βούτηξε στα κρύα νερά για να βγάλει μερικά κόκκινα καβούρια.
Εν τω μεταξύ η κρουαζιέρα συνεχιζόταν, κάποιες φώκιες δεν είχαν όρεξη να φωτογραφηθούν και δεν πόζαραν, μια μεγάλη αμμώδης παραλία μας έκανε να σκεφτόμαστε την πιθανή μορφή της, αν η περιοχή δε βρισκόταν σ’ αυτές τις γεωγραφικές συντεταγμένες, και το κύμα είχε αρχίσει να κάνει την εμφάνισή του.
Μας έπιανε αρκετά από πλάγια ο καιρός του Ειρηνικού. Αποτέλεσμα, παρόλο που δε ζαλίζομαι ποτέ σε βάρκες, πιθανώς και λόγω όλων αυτών των περίεργων φαγητών που είχα ανακατέψει, να νιώθω όχι ευχάριστα. Έτσι άραξα στο σαλόνι και πήρα έναν υπνάκο στον καναπέ. Όταν ξύπνησα, τα μάτια μου έπεσαν στον “Σ.τ.Π.”. Είχε ζαλιστεί ακόμη περισσότερο, κατευθύνθηκε στην τουαλέτα, έριξε τις ρουκέτες του και κατόπιν πήγε στο κρεβάτι. Η κρουαζιέρα είχε μόλις τελειώσει γι’ αυτόν.
Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ δεν είχα συνέλθει απόλυτα, αλλά καθώς το σκάφος κατευθυνόταν για να αγκυροβολήσει σε πιο ήρεμα νερά, κοντά στους τρεις βράχους – σήμα κατατεθέν του κόλπου Avacha, ο δύτης είχε ανεβάσει κάμποσα κιλά από τα τρομερά κόκκινα καβούρια της Kamchatka και είχε ήδη ετοιμάσει και σούπα από σολομό σαν πρώτο πιάτο, ενώ ο φίλος μου ο Vladimir στο άλλο σκάφος το έριξε στο ψάρεμα με αξιοθαύμαστα αποτελέσματα (!!!), πίεσα τον εαυτό μου να βγει έξω και να χαρεί τη μέρα.
Καβούρια και υποβρύχια, όλα μαζί
Ιδού τι έχασα όση ώρα προσπαθούσα να έρθω στα καλά μου. Τη σύζυγο να παίζει με τους κάβουρες ζωντανούς ακόμα, έναν από αυτούς να μένει κρεμασμένος στο μπουφάν μιας κοπέλας, και τη θέα δύο υποβρυχίων κι ενός τουλάχιστον πολεμικού σκάφους της Ρωσίας όχι μακριά από εμάς. Καθημερινά πράγματα δηλαδή.?
Τουλάχιστον ήμουν εκεί όταν η σούπα ετοιμάστηκε, και ήταν τόσο γευστική. Και φυσικά, το πιο νόστιμο θαλασσινό που έχω γευτεί ποτέ μου, ολόφρεσκο καβούρι τεραστίου μεγέθους (шипастый краб στα Ρωσικά, ψάξτε να δείτε πλάσμα) το οποίο το κόβαμε με ψαλίδι για να φάμε τις μεγάλες ποσότητες κρέατος μέσα του.
Να πω την αλήθεια μου, δεν έφαγα πάρα πολύ για τα δεδομένα μου. Η Αλιόνα από την άλλη, ξεπάστρεψε το δίσκο! Κάποιοι Γάλλοι προσπαθούσαν να φάνε με όλους τους κανόνες του savoir vivre, ο φίλος μας έβλεπε όνειρα κι αναστέναζε περιμένοντας να πατήσει στεριά, αλλά η σύζυγος και κάποιοι άλλοι Ρώσοι του έδωσαν και κατάλαβε! Και καλά έκαναν, λες και θα μπορέσουμε ξανά στη ζωή μας να φάμε κάτι ανάλογο; Δεν μπορείς να τα βρεις σχεδόν πουθενά τα συγκεκριμένα “φρέσκα”, κι όπου τα βρεις το κόστος θα είναι απαγορευτικό. Κι εμείς εκεί τα είχαμε ολοζώντανα και “τσάμπα”.
Κάπως έτσι κύλησε η μέρα μας λοιπόν, με όμορφες φωτογραφίες του λιμανιού με το ηφαίστειο να στέκει αρχοντικά πίσω από την πόλη και σίγουρα με δυνατές εμπειρίες για όλους, ευχάριστες περισσότερο ή λιγότερο. Σύντομα θα επανερχόμασταν στην πραγματικότητα των ηφαιστείων, των αρκούδων και της κλασικής μουσικής σε σπήλαιο λάβας. Διότι, παρά το σχετικά προκαθορισμένο πρόγραμμα, η Καμτσάτκα είχε πάντα λόγους να μας εκπλήσσει.
Συνεχίζουμε εδώ.