Kostas PapanikolaouΚατασκήνωση παρέα με τις αρκούδες και άλλες ιστορίες
Όσο για το τι περιμέναμε να δούμε; Τα ηφαίστεια Mutnovsky και Gorely, μετά από κάμποσες ώρες οδήγηση νότια του Petropavlovsk.
Τι άλλο προέκυψε στην πορεία; Μια αρκούδα για παρέα στην κατασκήνωση, ο Roman να κάνει -αναγκαστικά- επίδειξη των οδηγικών του ικανοτήτων πάνω που νομίσαμε ότι θα τουμπάρουμε με το φορτηγό σε μια πλαγιά, και φυσικά μια (ανοργάνωτη μεν, ενδιαφέρουσα δε) συναυλία κλασικής μουσικής μέσα σε μία από τις σπηλιές πάγου και λάβας του Gorely.
Ρωσικός χωματόδρομος…
Ας αρχίσουμε σιγά σιγά.
Ο Valentin μας είχε προειδοποιήσει και πάλι. Ο δρόμος ειδικά μετά την πρώτη ώρα θα ήταν χειρότερος και από το δάσος που μας είχε οδηγήσει στο Tolbachik, μέρες πριν. Να σας πω ότι τον πιστέψαμε, ψέματα θα είναι. Λες κι εμείς οι άπιστοι Θωμάδες τον είχαμε φάει με το κουτάλι και ξέραμε.
Ο άνθρωπος φυσικά δικαιώθηκε πολύ σύντομα, όταν απορούσα για τις αντοχές αυτών των ρωσικών φορτηγών έτσι που κινούμασταν. Η “άσφαλτος” έδωσε τη θέση της στο χειρότερο ίσως χωματόδρομο που έχω δει ποτέ μου.
Κατόπιν ανηφορικές στροφές, με σιδερένιες κολώνες στις άκρες του δρόμου που δείχνουν το ύψος του χιονιού, ξέρετε, σαν αυτές που είναι στα ορεινά της πατρίδας μας. Με μια διαφορά, οι εκεί κολώνες έχουν ύψος περίπου 15 μέτρα, μιας και στους δρόμους που κινούμασταν εμείς ο χειμώνας φέρνει χιόνια 10-13 μέτρων. Μη με ρωτάτε πώς κινούνται εκεί για να βλέπουν και τις ενδείξεις, αν πάω χειμώνα θα σας πω.
Κάπου εκεί, αφήνοντας το Viluchinsky στα αριστερά μας χωρίς να το δούμε, (παρά μόνο βγήκαμε φωτογραφίες με κάποια τοτέμ!) εν μέσω χαμηλής νέφωσης και βροχής σταματήσαμε σ’ ένα σημείο από όπου θα πηγαίναμε υποτίθεται πεζοπορώντας σε θερμές πηγές.
Μια διδακτική εμπειρία, για να μην ξεχνάμε πού βρισκόμαστε
Εκεί γίναμε μάρτυρες ενός περιστατικού που μας υπενθύμισε, σε περίπτωση που το είχαμε ξεχάσει, τους κινδύνους του μέρους που βρισκόμασταν. Τρεις κοπέλες από ένα άλλο γκρουπ, μούσκεμα, παγωμένες και με λάθος σακίδια, κατόπιν ασυνεννοησίας με τους οδηγούς τους, χωρίς φαγητό και νερό, έτυχε να βρεθούν από εμάς σ’ εκείνη την ερημική έκταση, μέσα σε πολύ κρύο και βροχή.
Είχαν στήσει τις σκηνές τους σε “απαγορευμένο” σημείο, για το οποίο ο Valentin μας είχε πει ότι είναι εντάξει το καλοκαίρι, αλλά πλέον ήταν εκτεθειμένο σε ανέμους. Σαν αποτέλεσμα, τις πήρε και τις σήκωσε, κυριολεκτικά, μέσα στη νύχτα, όπως και τους υπόλοιπους της ομάδας τους. Εκεί που τις βρήκαμε υποτίθεται ότι τις είχαν αφήσει από άλλο όχημα, για να βρουν ζεστασιά σε παρακείμενο καταφύγιο, το οποίο όμως ήταν κλειστό.
Σε μια τέτοια αφιλόξενη περιοχή, χωρίς επικοινωνίες, με κακοκαιρία και άγρια ζώα, ήταν απλά θέμα τύχης ότι περάσαμε εκείνη την ώρα και τις βρήκαμε. Ειδικά η μία, έτρεμε ολόκληρη, έδινε την εντύπωση ότι ήταν ένα βήμα πριν τα κρυοπαγήματα. Αυτό σημαίνει “χάνομαι στην άγρια φύση με κίνδυνο της ζωής μου”, αυτή είναι η άλλη όψη της Καμτσάτκα.
Πάμε κατασκήνωση, σε εξωγήινα μέρη
Με τέτοιες καιρικές συνθήκες, φυσικά και δεν υπήρχε όρεξη για θερμές πηγές. Έτσι κι αλλιώς, η αφεντιά μας είχε ήδη επισκεφτεί τον απόλυτο προορισμό θερμών πηγών, την Ισλανδία. Αντιθέτως, συνεχίσαμε μέσα στη ζεστασιά του Kamaz για το καταφύγιο δίπλα στο οποίο θα κατασκηνώναμε.
Κακοτράχαλοι δρόμοι, τεράστιες κοφτερές πέτρες, πάγοι που δεν είχαν λιώσει, αυτά συνέθεταν το σκηνικό μιας περιοχής πολύ πλούσιας σε κοιτάσματα χρυσού, όπου βρισκόταν και το εξαιρετικής γεωθερμικής σημασίας Mutnovsky. Σε μια κατηφορική στροφή 180 μοιρών πάνω σε ηφαιστειακή άμμο, το φορτηγό κυριολεκτικά μπήκε με τις πόρτες, που λέμε. Ακόμα απορώ πώς το έσωσε ο Roman το θηρίο των οχτώ τόνων φορτωμένο μέχρι πάνω.
Στην κατασκήνωση πλέον, ένα παμπάλαιο ξύλινο σπιτάκι, ένα υπό κατασκευή παραδίπλα και οι σκηνές ενός γκρουπ Κορεατών μας περίμεναν. Στήσαμε και τις δικές μας σκηνές, μάθαμε από τους οδηγούς για την παρουσία συγκεκριμένης αρκούδας εκεί – ήταν η περιοχή της βλέπετε – κι πολύ χαλαρά όλοι συνέχισαν τις δουλειές τους.
Αρκούδες θέλαμε; Ήρθε, αφού μπήκαμε στο σπίτι της
Μέχρι που κάποιος είδε το θηριώδες ζώο, κι έγινε το έλα να δεις! Όσοι προλάβαιναν σκαρφάλωναν στην οροφή του φορτηγού, άλλοι σε υψώματα, οι Κορεάτες είχαν βγάλει τους τηλεφακούς – κανόνια αξίας χιλιάδων ευρώ, όλοι πάλευαν για μια καλή λήψη της μεγάλης αρκούδας. Οι εργάτες που έφτιαχναν το καταφύγιο δεν συγκινήθηκαν, λίγο πολύ συγκατοικούσαν με τη συγκεκριμένη.
Αφού η πείνα υπερνίκησε τον ενθουσιασμό μας για τη συνάντηση με την αρκούδα, μαζευτήκαμε στο σπιτάκι. Εκεί φάγαμε, ήπιαμε και τη βότκα μας με το Vladimir. Ο Valentin μας ενημέρωσε ότι, καθώς η περιοχή ήταν της αρκούδας, και τα περιττώματα και οι πατημασιές της φαίνονταν παντού, πιθανότατα αυτή θα ερχόταν το βράδυ στην κατασκήνωση, για να ικανοποιήσει βασικά την περιέργειά της.
- – Και τι θα κάνουμε αν έρθει έξω από τις σκηνές, Valentin;
- – Ε, τι να κάνετε. Αν την ακούσετε, μη βγείτε έξω και την τρομάξετε, γυρίστε από την άλλη και κοιμηθείτε.
Τι πιο απλό, ε; Να κοιμάσαι με μια αρκούδα ενήλικη και καλοθρεμμένη απ’ όλη τη σεζόν να κόβει βόλτες γύρω από το κεφάλι σου… Επιλογές άλλες δεν είχαμε όμως, οπότε ακολουθήσαμε τη συμβουλή του, όπως καταλαβαίνετε.
Την επόμενη μέρα μας περίμεναν πεζοπορίες, αλλά κι απρόοπτα…