Kostas PapanikolaouΝεκρή γη, ηφαίστειο Gorely, και κλασική μουσική για αντίο
Τελικά ήμουν καλύτερα το επόμενο πρωί, αν κι εξαιρετικά αδύναμος και με μηδέν όρεξη για φαγητό, και φυσικά αρκετά αφυδατωμένος. Η καημένη η Αλιόνα έφτιαξε τα σακίδια μόνη, μάζεψε και τις σκηνές επίσης. Ο “Σ.τ.Π.” βοήθησε πολύ (και κράτησε για αργότερα το υποχθόνιο γέλιο εκδίκησής του όσον αφορά την αδυναμία μου), και κάπως έτσι το Kamaz ξεκίνησε για το ηφαίστειο Gorely.
Α, το Mutnovsky φρόντισε να μας ξεπροβοδίσει με κάμποσες δόσεις θειούχου καπνού που έσκαγε στην ατμόσφαιρα, κάνοντάς την να έχει αυτή την άσχημη μυρωδιά αλλά κι αυτή τη μαγική εικόνα, χιλιόμετρα μακριά από τον κρατήρα του.
Όσο για το Gorely, εξαιρετικά ενεργό ηφαίστειο για τους ειδικούς, εκτός του ότι προσφέρει καταπληκτική θέα προς το Viluychinsky και τη γύρω περιοχή, διαθέτει πανέμορφη λίμνη στο εσωτερικό του κρατήρα του, καθώς κι αρκετούς ακόμη κώνους και φουμαρόλες.
Ηφαίστειο Gorely, όχι για όλους
Η αφεντιά μου έμεινε στο φορτηγό, μαζί με έναν ακόμη με παρόμοια συμπτώματα και φυσικά το Roman και την Angela. Οι υπόλοιποι, κίνησαν για νέες εικόνες.
Και, από τις φωτογραφίες και την περιγραφή της συζύγου, ήταν και με το παραπάνω όμορφες αυτές οι νέες εικόνες! Με τη λίμνη του κρατήρα να κλέβει την παράσταση, φυσικά, αλλά και την εξαιρετικά ολισθηρή πλαγιά του ηφαιστείου να αποτρέπει από περαιτέρω εξερεύνηση και να κάνει κουραστική την ανάβαση.
Συναυλία σε σπήλαιο λάβας, ναι, στη Ρωσία φυσικά
Εκείνο το μεσημέρι θα λάμβανε χώρα και η συναυλία σε μία από τις σπηλιές λάβας του Gorely, μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω, οπότε η κίνηση ήταν αρκετή. Είπαμε, αν κάτι δεν έχει χάσει αυτός ο λαός τα τελευταία τριάντα χρόνια, είναι η καλλιτεχνική του φύση και η αγάπη προς τη μουσική, το χορό, τις τέχνες.
Τι άλλο είδα όσο περίμενα; Έναν ακόμη Ρώσο από αυτούς που απορείς μαζί τους, να ξεκινάει τρέχοντας την ανάβαση στο ηφαίστειο. Φορώντας μάλιστα μόνο άρβυλα και στρατιωτικό παντελόνι, χωρίς μπλούζες, σακίδια, νερά και λοιπά, εννοείται.
Συναντήθηκε με την ομάδα μας αφού αυτοί είχαν αρχίσει να κατεβαίνουν, έφτασε στην κορυφή και τους προσπέρασε επιστρέφοντας!
- Αγάπη τρελή για τη χώρα αυτή, τους ανθρώπους και την ιδιοσυγκρασία τους!
Και μετά ήρθε η συναυλία. Σε μία από τις σπηλιές λάβας του ηφαιστείου, και με γλώσσες πάγου ανακατεμένου με άμμο να αποτελούν αιτία γέλιου για όσους δεν έπεφταν, κι έβλεπαν άλλους να την πατάνε, έλαβε χώρα αυτό το μουσικό γεγονός, με διάφορα όργανα, παιδική χορωδία, και πολύ κόσμο.
Είναι πραγματικά αδιανόητο για εμάς τους γεμάτους “πολιτισμό” νεοέλληνες, το ότι μικροί και μεγάλοι, οικογένειες με παιδιά και σκυλιά, έκαναν τρεις και πλέον ώρες στο αυτοκίνητο – τζιπ – φορτηγό – γουρούνα (εξάτροχες παρακαλώ) για να έρθουν σ’ εκείνο το μέρος, να αράξουν στη φύση, να ακούσουν μουσική και να περάσουν μια όμορφη μέρα. Πόσοι από εμάς θα το κάναμε άραγε, χωρίς να υπάρχει καφέ – σαλέ και ξεσαλέ, και χωρίς δρόμο μάλιστα;
Επιστροφή στην Paratunka, επιστροφή γενικά
Δυστυχώς δεν μπορούσαμε να μείνουμε πολλές ώρες εκεί, μιας και η επιστροφή στην Paratunka έπρεπε να γίνει μία λογική ώρα. Τελευταία μέρα βλέπετε, θα αφήναμε πίσω μας την Καμτσάτκα το επόμενο μεσημέρι, και ξαφνικά συνειδητοποιήσαμε ότι εκείνες οι “αρκετές” δεκατρείς μέρες πέρασαν τελικά πιο γρήγορα απ’ όσο περιμέναμε.
Κι όμως, η επιστροφή είχε κι άλλα να δώσει, από την ανεξάντλητη, άγρια ομορφιά του τόπου εκείνου. Μια αρκούδα να τρέχει μπροστά από το φορτηγό αξιοθαύμαστα γρήγορα, σαν να μας συνόδευε! Κι επιτέλους, μοναδική θέα προς το Vilyuchinsky μιας και ο καιρός ήταν καλός στην περιοχή των “τοτέμ”! Κατόπιν πυκνά δάση και πάλι, και πάνω απ’ όλα, παρακμή που σε γοητεύει, είπαμε.
Τι άλλο να ζητήσουμε πια από την Καμτσάτκα. Όσο κουραστική κι αν υπήρξε η εμπειρία μας εκεί, φεύγαμε με γεμάτη κάθε γωνιά του μυαλού και της ψυχής μας. Γεμάτοι μοναδικές εικόνες, ανεπανάληπτες στιγμές, δυσκολίες που μένουν χαραγμένες και δίνουν άλλη αξία στο ταξίδι. Γεμάτοι δέος μπροστά σε όσα η φύση δημιουργεί, μπροστά στη δύναμη που μας περιβάλλει κι εμείς σπάνια αντιλαμβανόμαστε.
Ας κρατήσουμε τουριστικές αναμνήσεις
Φυσικά, δε γινόταν να φύγουμε πριν ικανοποιήσουμε και το καταναλωτικό – τουριστικό μας δαιμόνιο. Το πρωί μας βρήκε σ’ ένα από τα ελάχιστα εμπορικά κέντρα του Petropavlovsk-Kamchatsky. Επίσης σε άλλο μαγαζί με σουβενίρ, καθώς και στην ψαραγορά.
Χαβιάρι βασικά αγοράσαμε από γνωστό γνωστής, στη μαύρη αγορά, θεωρητικά για καλύτερη ποιότητα και σίγουρα όχι στην τιμή του μαγαζιού. Τώρα, αν όντως ήταν πιο ποιοτικό, θα σας γελάσω, δεν έτρωγα και στο χωριό μου. Πάντως τα καβούρια δεν είχαν καμία σχέση με αυτά που φάγαμε στην κρουαζιέρα, το γεύμα εκείνο ήταν απλά ανεπανάληπτο.
Κάπως έτσι λοιπόν χαιρετήσαμε τους τρομερούς οδηγούς μας, καθώς και κάποια μέλη της ομάδας που έμειναν επιπλέον μέρες στην Καμτσάτκα. Και, με το Kronotsky και το γνωστό σύμπλεγμα αρκούδων να είναι η τελευταία μας στάση, μπήκαμε στο αεροπλάνο της επιστροφής.
Όχι στα πάτρια εδάφη όμως, όχι ακόμη. Η Αγία Πετρούπολη, το Λενινγκράντ δηλαδή, μας περίμενε…
Πρώτα όμως, διαβάστε εδώ ένα αφιέρωμα αναμνήσεων κι εντυπώσεων, για την εκπληκτική χερσόνησο Καμτσάτκα!
