Kostas PapanikolaouΜικρή εξερεύνηση στη βόρεια και κεντρική Εύβοια
Έφτασε Μάρτιος, κι εγώ σας είχα αφήσει στο τελευταίο μας ταξιδάκι στο Πήλιο, Γενάρη μήνα μου φαίνεται.
Δεν ήταν γραφτό μου μάλλον να μείνω πολύ καιρό στο σπιτάκι, αφού έβλεπα ετοιμασίες πάλι. Ο μπαμπάς είχε ανοίξει το χάρτη, η μαμά έψαχνε για κάτι που λέγεται φέρι μποτ. Τι να είναι, πού θα με πάνε αυτή τη φορά;;;
Στη γνωστή μου θέση πάντως ξεκίνησα για αρχή, αφού πρώτα με δελέασαν με το στήθος της μαμάς. Τι να έκανα κι εγώ, κοιμήθηκα στο καθισματάκι! Μόλις άνοιξα τα μάτια μου, να οι παππούδες! Μα, πώς γίνεται αυτό; Πότε φτάσαμε στους παππούδες; Δε λέω, καλά περνάω όποτε τους συναντώ, καλά περάσαμε κι αυτή τη φορά.
Πρώτη διαδρομή με καράβι για τον Εκτοράκο!
Αυτή τη φορά όμως δεν μείναμε πολύ. Συνέχισε την οδήγηση ο μπαμπάς, περάσαμε το Βόλο, την Σούρπη, και κάποια άλλα μικρά χωριά, και φτάσαμε στη Γλύφα! Α, γι’ αυτό έψαχνε η μαμά, εκεί ήταν ένα από αυτά τα φέρι μποτ. Μπήκαμε μέσα, και μετά, μόνο νερό έβλεπαν τα ματάκια μου. Όπως τότε στις Πρέσπες, αλλά τώρα μου φαινόταν πολύ περισσότερο το νερό!
Τελικά, δεν ήταν και πολλή η ώρα στο καραβάκι. Βγήκαμε στον Αγιόκαμπο, και ξανά οδήγηση μέχρι την Αιδηψό. Ο καιρός δεν ήταν και πολύ καλός, παρόλα αυτά κάναμε τη βολτίτσα μας, είδαμε και τα ιαματικά λουτρά! Κάποιοι επισκέπτες έκαναν το μπάνιο τους, αλλά εμείς δεν είχαμε όρεξη. Δηλαδή οι γονείς, εγώ θα πήγαινα όπου με πήγαιναν, χιχι!
Ξανά στη φύση βρεθήκαμε
Κι αφού ξεκουραστήκαμε εκείνη τη μέρα, μετά είχαν όρεξη για βουνό οι γονείς. Βρεθήκαμε λοιπόν, μετά από λίγη οδήγηση, στους καταρράκτες του Δρυμώνα. Τι ωραίο μέρος ήταν αυτό! Ο ήχος του νερού μου αρέσει πάντα, γι’ αυτό και κοιμάμαι εύκολα στην παραλία, μάλλον.
Στην απέναντι πλευρά του δρόμου, να μια πινακίδα που έλεγε “Ξηρό Όρος”. Να και κάποιοι αθλητές του canyoning, και τι μας είπαν; Ότι είναι πολύ όμορφη η ανάβαση εκεί, και σχετικά εύκολη. Καταλάβατε… Ο Εκτορούλης μπήκε στο μάρσιπο, οι γονείς πήραν προμήθειες και ξεκινήσαμε την ανηφόρα!
Αχ, τι ωραία που ήταν. Έλατα, ωραίο μονοπάτι, καλός καιρός, λουλούδια. Όνειρα έβλεπα, ζέσταινα και την πλάτη του μπαμπά! Σταματήσαμε για πικ νικ πριν την κορυφή, να με αλλάξουν και πάνα κιόλας. Η θέα μετά από λίγα μέτρα ήταν εκπληκτική, σχεδόν όλη η Εύβοια φαινόταν! Και ο αέρας ήταν πολύ δυνατός, όμως. Ο μπαμπάς με κρατούσε από την άλλη πλευρά, για να μπορώ να ανασαίνω, μέχρι να φύγουμε ξανά από εκεί.
Στην επιστροφή ήμουν λίγο γκρινιάρης, αλλά σύντομα φτάσαμε στους καταρράκτες, κι ησύχασα. Πικ νικ ξανά, περπάτημα, φωτογραφίες. Το παραδέχομαι οριστικά, τα καλύτερα μέρη για εμένα το μωράκι βρίσκονται εκτός σπιτιού!
Δεν θυμάμαι και πολλά ακόμα από τη βόρεια Εύβοια, να σας πω. Μόνο ένα γωνιακό ξενοδοχείο που πήγαν οι γονείς μου για καφέ εκεί στην Αιδηψό, και την διαδρομή μετά προς τη Χαλκίδα. Ήμουν λιγάκι φωνακλάς, να πω την αλήθεια, παρά τα όμορφα μέρη που τριγυρίζαμε εκεί.
Στη Χαλκίδα και την Ερέτρια!
Στη Χαλκίδα γνώρισα και τον Δημήτρη με την Τατιάνα, μας φιλοξένησαν και τους άρεσα, νομίζω! Φάγαμε όλοι μαζί, κάναμε τις βόλτες μας, με εμένα πάντα στην πλάτη του μπαμπά, καμιά φορά και στο καρότσι. 🙂 Α, έχουν κι ένα σκυλάκι οι φίλοι μας, γλυκούλι σαν εμένα, χαχα!
Μία από τις μέρες στη Χαλκίδα, μπήκα ξανά στη θέση μου στο αυτοκινητάκι μας, κι ο μπαμπάς μας πήγε μέχρι την Ερέτρια. Στο δρόμο είχε πολλές ιχθυοκαλλιέργειες, πρώτη φορά έβλεπα! Στους γονείς μου άρεσε η Ερέτρια τελικά, ειδικά το “Νησί των ονείρων”, όπου έβγαλαν φωτογραφίες με φόντο την εγκατάλειψη αυτού του κάποτε δημοφιλούς θέρετρου. Εγώ πάλι, κοιμήθηκα αρκετά, βοήθησε το αεράκι και ο ήλιος!
Οι μέρες μας όμως στην Εύβοια τελείωναν σιγά σιγά. Η ζωή περνάει γρήγορα τελικά, μωρέ! Τουλάχιστον προλαβαίνω και κάνω πολλά από μικρός!
Επιστρέψαμε στη Λάρισα και μετά στο σπίτι στη Θεσσαλονίκη, για να ετοιμαστούμε για το επόμενο ταξίδι, ξέρετε. Σας χαιρετώ όλους, προς το παρόν!
Ο μικρός Έκτορας, Μάρτιος 2018