Kαταρράκτης Sekumpul: εμπειρία ζωής

Sekumpul: Άξιος αντίπαλος των καταρρακτών της Ισλανδίας

Γίνεται;;;

Τελικά, γίνεται! Στη μακρινή Ινδονησία, στο μαγευτικό Μπαλί, ήρθε η μέρα που αναφώνησα επιφωνήματα άκρατου ενθουσιασμού όταν αντικρίσαμε τον Sekumpul. Και σκέφτηκα μονομιάς “Ο Glymur έχει αντίπαλο δέος”!

• Διαβάστε εδώ για μία μαγευτική πεζοπορία προς τον τρομακτικό Glymur, στη δυτική Ισλανδία.

Ας τα πάρουμε από την αρχή όμως, μια ακόμη όμορφη μέρα στο Munduk. Αυτή τη φορά κλείσαμε έναν ντόπιο οδηγό, μιας και δεν επιθυμούσαμε ολοήμερη εκδρομή. Με περίπου 22 ευρώ, κι ένα αυτοκίνητο Daihatsu αυτή τη φορά, ξεκινήσαμε νωρίς προς την γνωστή Lovina beach κι έπειτα προς την περιοχή των καταρρακτών Sekumpul.  Σταματήσαμε μόνο για συνάλλαγμα στη Lovina, η οποία είναι επίσης τουριστική περιοχή, με γνωστή παραλία μαύρης άμμου και κολύμπι με δελφίνια.
Εμείς θα πηγαίναμε για κολύμπι σε καταρράκτη εκατό μέτρων…

Επιλογές για όλους, αναλόγως το χρόνο και τις αντοχές

Στην είσοδο του πάρκου υπάρχουν τρεις επιλογές. Εισιτήριο δύο ευρώ περίπου, με το οποίο μπορεί κανείς να περπατήσει περίπου 20-25 λεπτά μέχρι ένα συγκεκριμένο viewpoint. Από εκεί υπάρχει πανοραμική θέα στους καταρράκτες, αλλά όχι σε όλους. Εμείς επιλέξαμε το εισιτήριο των 8 ευρώ και, υποχρεωτικά με οδηγό, αφού περάσαμε το viewpoint (υπάρχει έλεγχος εισιτηρίων πλέον, δεν μπορεί κάποιος να πάει μόνος), κατεβήκαμε στη βαθιά κοιλάδα, με την πυκνή ζούγκλα παντού τριγύρω. Όλη αυτή η διαδρομή χρειάζεται περίπου 2 ώρες. Για όσους επιλέξουν τη μεγαλύτερη των 4-5 ωρών θα περπατήσετε και προς άλλους καταρράκτες που φαίνονται από ψηλά. Αν το κάνει κάποιος με 16 κιλά να χοροπηδάνε στην πλάτη, να μου το πει. 🙂

Για να σας δώσουμε μια ιδέα περί τίνος πρόκειται, ο Sekumpul είναι ουσιαστικά ένα γκρουπ εφτά καταρρακτών, σε μια περιοχή σαν από χαμένο κόσμο. Εξαιρετικά πυκνή βλάστηση παντού, γλιστερά σκαλοπάτια για να κατέβεις, ορμητικό ποτάμι που περνάς χέρι χέρι με τους συνοδοιπόρους σου. Η ανταμοιβή, εκτός όσων φαίνονται από ψηλά, είναι ακόμα ένας καταρράκτης, κρυμμένος από τα βλέμματα, μέχρι να φτάσει κανείς μπροστά του!

Συναισθήματα κι εμπειρίες αξέχαστες στη ζούγκλα

Αδυνατώ να εκφράσω με λέξεις όσα νιώθαμε κατεβαίνοντας προς τους καταρράκτες, ειδικά όσο ο θόρυβος και η υγρασία αυξάνονταν. Ούτε την τρέλα που μας έπιασε όταν ανεβήκαμε σ’ ένα βράχο εμπρός στον Hidden waterfall, με τον Έκτορα στο backpack να ευχαριστιέται δροσιά! Όσο για το πέρασμα του ποταμιού – χειμάρρου, ανάλογα τις εποχές μπορεί να γίνει κι αρκετά δυσκολότερο. Εμείς, με προσοχή και πιασμένοι χέρι χέρι, την κάναμε τη δουλειά. Ευτυχώς τα χρήματα για εξοπλισμό δεν πήγαν χαμένα, οτιδήποτε υπήρχε στο σακίδιο έμεινε στεγνό, και με τα μαγιό σταθήκαμε στη λίμνη μπροστά στον Sekumpul.

Η δύναμη του νερού που έσκαγε, απερίγραπτη. Ερχόταν με τέτοια ορμή πάνω μας, που ήταν αδύνατο να πλησιάσουμε περισσότερο. Ο Εκτοράκος είχε χορτάσει νερό, οπότε πήγαμε σε πιο ήρεμα νερά παραπέρα, για να χαρούμε λίγο μπανάκι πριν την επιστροφή.

Η οποία επιστροφή, καταλαβαίνετε, είχε τη δυσκολία της, εφόσον ανεβαίναμε όλα όσα είχαμε κατέβει.

Μια τελευταία βραδιά στο Munduk

Ακούγοντας το νυχτερινό τραγούδι ενός άγνωστου σ’ εμάς πουλιού, εδώ στο Munduk …και, μετά από ένα δείπνο στη δροσιά του βουνού, με spring rolls, ντόπια μπύρα Bintang αλλά και γευστικότατο επιδόρπιο (ταπιόκα ινδοκάρυδο, με σιρόπι καρύδας και τα σχετικά), το μυαλό δε σκεφτόταν πλέον, απλά απολάμβανε τη γαλήνη. Νιώθαμε σαν να είχαμε επισκεφτεί έναν τόπο ταιριαστό με το είναι μας, όπου με χαρά θα πηγαίναμε και πάλι.

Μπροστά μας υπήρχε η επιστροφή στο νότιο Μπαλί, κάποιοι ναοί ακόμα, και η γνωριμία με το surfing στις ατελείωτες παραλίες. Η καρδιά μας όμως θα έμενε εδώ, στα βουνά, στους απλούς ανθρώπους, στη ζούγκλα και τους ήχους της, στα αθώα παιδικά βλέμματα, στην ακαταμάχητη φύση…
Αντίο, Munduk!