Kostas PapanikolaouΠρωτευουσιάνοι για λίγο
Την πρωτογνώρισα τη Ρωσική πρωτεύουσα το φθινόπωρο του 2011. Λίγο μετά που η Αλιόνα είχε έρθει στην Κρήτη για δεύτερη φορά -μεγάλη η χάρη μου-, και το θέμα μεταξύ μας έμπαινε στη δεύτερη παράγραφο.
Σαν χαμένος τότε στην τεράστια αυτή πόλη, θυμάμαι ότι είχα λατρέψει το Tsaritsyno, ένα από τα μεγάλα πάρκα της με παλάτια, σιντριβάνια κτλ. Επίσης το Μουσείο Μνήμης της Κοσμοναυτικής, φυσικά το Κρεμλίνο όπου παρακολουθήσαμε και παράσταση μπαλέτου στο θέατρό του.
Και το sushi, ω ναι, μου άρεσε πολύ το άτιμο! Κι από τότε το τιμάω δεόντως σε κάθε επίσκεψη στη Ρωσία, έστω κι αν είναι για δύο μέρες στη Μόσχα, όπως τώρα.
Πέντε χρόνια αργότερα, παντρεμένοι πλέον, θα την επισκεπτόμασταν και πάλι. Αυτή τη φορά ως ενδιάμεσο σταθμό στον πηγαιμό μας για την Καμτσάτκα, με σκοπό να απολαύσουμε τα αξιοθέατά της, να δούμε φίλους, να ετοιμάσουμε το κορμί μας τέλος πάντων για ό,τι μας περίμενε εννέα ζώνες ώρες πιο ανατολικά, στην ίδια χώρα. Είχαμε και παρέα σε τούτη την επίσκεψη, όπως ξέρετε ήδη, ο αγαπημένος μου “Σ.τ.Π.” θα περνούσε πανέμορφα στην πρωτεύουσα! Για να του έρθει πιο ομαλά, κατακέφαλα βασικά, η πραγματικότητα μετά τη θάλασσα του Οκχότσκ.
Δύο μέρες στη Μόσχα, λοιπόν
Στη Μόσχα λοιπόν φτάσαμε αργά το βράδυ, τρεις μέρες πριν την πτήση μας για το Petropavlovsk – Kamchatsky. Το μικρό τρίκλινο δωμάτιο στο hostel που είχαμε κλείσει, πάνω στο γνωστό πεζόδρομο Arbat, μπορεί να μην ήταν πολυτελές, ήταν όμως ακριβώς αυτό που χρειαζόμασταν για εκείνες τις μέρες.
Είχε και την κουρτίνα – ντεκόρ στον τοίχο, χωρίς παράθυρο από πίσω (!), μπορώ να πω ότι μου την έφεραν οι Ρώσοι. Έβλεπα ο καημένος στις φωτογραφίες ένα δωμάτιο μικρό μεν, αλλά όμορφο, και με την κουρτίνα που με έκανε να σκεφτώ ότι υπάρχει παράθυρο. Για να κυκλοφορεί ο αέρας, όχι τίποτα άλλο. Τελικά η κουρτίνα ήταν απλά μια κουρτίνα, στο κουρτινόξυλό της, στον τοίχο. Αν ήταν αλλού, θα έλεγα “διακόσμηση”, επειδή είναι στη Ρωσία το αποκαλώ “τρόπο μισοεξαπάτησης του απρόσεχτου πελάτη”, χεχε! Το ξεπέρασα εύκολα, όμως! Βασικά γέλασα με την ψυχή μου, και, μετά το χαλαρωτικό ντουζάκι και το συμμάζεμα των ευμεγέθων σακιδίων, πέσαμε για ύπνο.
Ξημέρωνε Σάββατο, η πρώτη από τις δύο ουσιαστικά γεμάτες μέρες που μας περίμεναν στην πρωτεύουσα. Τι καλύτερος τρόπος να αρχίσει, από ένα γεμάτο, παραδοσιακό πρωινό σε ένα από τα Korchma Taras Bulba, ουκρανικό παραδοσιακό εστιατόριο δηλαδή, με όλη αυτή τη διακόσμηση, τα φαγητά και γλυκάκια, τις στολές του προσωπικού που φέρνουν στον μυαλό κάτι το αυθεντικό, όσο τουριστικοποιημένο κι αν είναι πλέον.
Το χρειαζόμασταν αυτό το πρωινό η αλήθεια είναι, μιας κι ακολούθησε μια ηλιόλουστη μέρα, που σήμαινε χιλιόμετρα αστικής πεζοπορίας. Περιπλανηθήκαμε στο κέντρο της πόλης κατά βάση, για να δει κι ο φίλος μας τα βασικά αξιοθέατα της Μόσχας και να θυμηθούμε κι εμείς κάποια από αυτά.
Υπέροχο κέντρο, με σημαδιακή έκπληξη για εμάς!
Η οποία Μόσχα, όπως αναφέρθηκε και στην αρχή της μεγάλης αυτής ταξιδιωτικής μας ιστορίας, ήταν εμφανώς πιο περιποιημένη, όμορφη και στολισμένη αυτή τη φορά. Αρκετοί πεζόδρομοι με πάρα πολλά λουλούδια, υπερβολικά καθαρή στο κέντρο της και με διάφορες εκδηλώσεις που λάμβαναν χώρα. Είχε και μουσικό φεστιβάλ στην Κόκκινη Πλατεία, με συμμετοχή αν θυμάμαι καλά και της ορχήστρας της Πολεμικής μας Αεροπορίας. Ενδιαφέρον γεγονός, αναμφισβήτητα.
Μόνο που εμείς είχαμε άλλα στο νου, αυτά που θα ακολουθούσαν σε λίγες μέρες. Και πώς να μην τα έχεις δηλαδή, αφού, ξεκινώντας τον πρωινό μας περίπατο, πριν καλά καλά χωνέψουμε τα blinchiki, να σου μπροστά μας στην Arbat μία έκθεση φωτογραφίας! Με θέμα, τι;;
Την Καμτσάτκα και τα ηφαίστειά της, του ανθρώπους της, το ψάρεμα, τις αρκούδες. Φωτογραφίες βγαλμένες από μικρά παιδιά μάλιστα, αναφέρονται και οι ηλικίες των φωτογράφων, αν προσέξετε στη σχετική φωτό. Ήταν γραφτό τελικά, εκείνες οι δύο μέρες στη Μόσχα να μας προετοιμάσουν για την Καμτσάτκα. Κι άντε να με ηρεμήσει η Αλιόνα μετά. Εγώ κοιτούσα μαγεμένος τις πανέμορφες εκείνες εικόνες, ξέροντας ότι θα τις δω ζωντανά τόσο σύντομα.
“Moya Lyubimaya Kamchatka”, αναφέρεται στη σχετική φωτογραφία.. Έρωτας!!!
Το σίγουρο είναι ότι περπατήσαμε πολύ και πάλι, τελικά. Κι ο καλός μας φίλος, που στη συμβουλή “πάρε ελαφρά αλλά καλά παπούτσια για περπάτημα” ανταποκρίθηκε φέρνοντας τα “σταράκια” του στη Μόσχα, έψαχνε χανζαπλάστ λίγες ώρες αργότερα. Ανεβήκαμε στο εντυπωσιακό πανεπιστήμιο Lomonosov, όπου και ήπιαμε φρέσκο χυμό λεμόνι μέσα στη ζέστη, κάναμε κρουαζιέρα στον ποταμό Moskva, που σαν φίδι διασχίζει μεγάλο μέρος της πόλης, φάγαμε το sushi μας, για να μην ξεχνιόμαστε! Του άρεσε και του Δημήτρη, να, μάθατε και τ’ όνομα του συνταξιδιώτη.
Κρεμλίνο, πάρκο Izmaylovsky κι άλλα
Όσο για την επόμενη μέρα; Η σύζυγος για καφεδάκι με μια καλή φίλη (Αρμένικης καταγωγής, δε θα παντρευτεί κι εκείνη, να ζήσω αρμένικο γάμο;). Και οι άντρες της παρέας επισκεφθήκαμε το Κρεμλίνο. Για να χαζέψουμε τις εκκλησίες, το γνωστό τεράστιο κανόνι – τουριστική ατραξιόν, τα τείχη, τα πάρκα που είναι τόσο πιο όμορφα το καλοκαίρι.
Καθώς η μέρα συνέχιζε να είναι ηλιόλουστη, ευκαιρία για ένα ακόμη πάρκο, που κανείς μας δεν είχε επισκεφτεί μέχρι τότε. Επρόκειτο για το Izmaylovsky Park, ένα από τα μεγαλύτερα της Μόσχας, με τεράστια έκταση πρασίνου και κτίρια σαν από παραμύθι. Ονομαζόταν Stalin Park μέχρι το 1961 – ο “πατερούλης” πέθανε το ’53 -, κι αποτελεί αγαπημένο μέρος αναψυχής για τους Μοσχοβίτες.
Ολίγον παραμελημένο το είδα μπορώ να πω, δυστυχώς. Ή μπορεί και να μου φάνηκε έτσι, λόγω των διαφόρων έργων τριγύρω, και της κακής κατάστασης των δρόμων εκτός κέντρου. Τα ιδιαίτερα “καραμελόσπιτα” όπως τα αποκάλεσα μόλις τα είδα, μαζί με τον περιβάλλοντα χώρο, ήταν ενδιαφέρον θέμα για τη φωτογραφική μας μηχανή πάντως! Και μας κράτησαν συντροφιά κάμποση ώρα, μέχρι να επιστρέψουμε στο κέντρο της πόλης για φαγητό, καφεδάκια και συνάντηση με φίλους.
Κι αυτή τη φορά μείναμε έξω μέχρι σχετικά αργά, για τις καθιερωμένες νυχτερινές φωτογραφίες και για ακόμη ένα περίπατο σε μία από τις γέφυρες του ποταμού Moskva. Κι επειδή στο κάτω κάτω, θα ήταν η τελευταία μας νύχτα στη σύντομη αυτή διαμονή στην πρωτεύουσα.
Θα ακολουθούσε αυτό που αποδείχθηκε κορυφαία ταξιδιωτική εμπειρία στη μέχρι τώρα ζωή μας, κάμποσες χιλιάδες χιλιόμετρα ανατολικά, και από το οποίο ξεκίνησε η περιγραφή του ταξιδιού αυτού.
Αντίο, αγαπημένη Μόσχα
Αυτή ήταν η Μόσχα λοιπόν, για εμάς τους τρεις, εκείνο το Σαββατοκύριακο τέλη Αυγούστου. Όμορφη, ηλιόλουστη, μας πρόσφερε γεμάτες μέρες και εικόνες να μας συντροφεύουν την επομένη. Η συνέχεια, κάπου εδώ, το ταξίδι ίσα που άρχιζε, η περιγραφή του φτάνει στο τέλος της.
Ελπίζω η επόμενη εμπειρία που θα μοιραστούμε μαζί σας να είναι από άλλα μέρη της χώρας αυτής, υπάρχουν αρκετά άλλωστε ακόμη που θα θέλαμε να δούμε. Κάθε ιδέα δεκτή!