Kostas PapanikolaouΝάξος, με επιλογές για όλους
Η Πάρος ήταν μια καλή εισαγωγή στη γνωριμία μας με τις Κυκλάδες. Εν τέλει, αποδείχθηκε ότι η Νάξος μας ταιριάζει περισσότερο, και σίγουρα θα λέγαμε ότι είναι πιο ποικιλόμορφη. Πάμε να τη γνωρίσουμε καλύτερα, λοιπόν, για να μάθετε κι εσείς το γιατί.
Όπως και στην Πάρο, η πρώτες μας ώρες στο νησί ήταν αφιερωμένες στην πρωτεύουσα. Ήδη οι προσδοκίες μας ήταν υψηλές, βλέποντας τους ορεινούς όγκους του νησιού από το πλοίο. Ξέρετε, ψηλά βουνά συνήθως σημαίνουν πιο δύσκολες μετακινήσεις, άρα πιο ήρεμα χωριά, παραλίες που δεν πηγαίνει πολύς κόσμος και περιοχές ανεπηρεάστες από την πολυκοσμία. Αυτό που ψάχνουμε δηλαδή, ειδικά τέτοια περίοδο, ταξιδεύοντας με την οροφοσκηνή μας!
Η Χώρα λοιπόν της Νάξου ήταν το καλύτερο ορεκτικό! Η πασίγνωστη Πορτάρα καλωσορίζει τους επισκέπτες και το ενετικό κάστρο δεσπόζει πάνω από την παραλιακή οδό. Ο κόσμος αρκετός ακόμα, ο καιρός τέλειος, προμηνυόταν εξαιρετικές εμπειρίες για τους τρεις μας. Περπάτημα στα σοκάκια, για να εμπεδώσουμε το κυκλαδίτικο στυλ, με το καρότσι να ζορίζεται, μέχρι που το αφήσαμε σε ένα μαγαζί, για να ανέβουμε στο κάστρο. Έτσι κι αλλιώς ο μικρός μας Έκτορας ήθελε να περπατάει, ευκαιρία να κουραστεί λιγάκι, ελπίζαμε.
Μας άρεσε η θέα από το ενετικό κάστρο, το οποίο κατοικείται συνεχώς από την εποχή που κτίστηκε, αν και απαιτείται χρόνος και υπομονή για να περπατήσει κανείς με νήπιο στα πλακόστρωτα στενά και τα σκαλοπάτια. Το περπάτημα μας πήγε μέχρι το μητροπολιτικό ναό της Ζωοδόχου πηγής, κι από εκεί στην παραλία που βλέπει στην Πορτάρα. Ωραίο σημείο για φωτογράφιση!
Πήραμε τους δρόμους, ξεκινάει η εξερεύνηση
Δε θα μπορούσαμε να μείνουμε και περισσότερο στη Χώρα, μιας και οι παραλίες, τα χωριά και τα βουνά της Νάξου μας καλούσαν. Οδηγήσαμε με κατεύθυνση βόρεια, για να βρούμε παραλία για μπάνιο και διανυκτέρευση, αφού ήταν ήδη απογευματάκι.
Και δεν αργήσαμε πολύ. Αφήνοντας τη Γαλήνη και το χωριό Εγγαρές, βρεθήκαμε στην παραλία Αμύτης. Με λίγη περιπέτεια, βέβαια, καθώς οι αμμώδεις εκτάσεις με καλάμια μας ανάγκασαν να βρούμε άλλο δρόμο, στη βόρεια πλευρά της παραλίας. Σχεδόν μόνοι εκείνη την ώρα, και απολύτως μόνοι αργότερα. Παίξαμε στη θάλασσα και την άμμο με τον Εκτοράκο μας, φάγαμε, κάναμε και ντους, πριν έρθει η ώρα για ξεκούραση στο καλύτερο ξενοδοχείο του κόσμου.
Το ηλιοβασίλεμα έβαφε κατακόκκινο τον ουρανό εκείνο το βράδυ, τα αστέρια τόσα πολλά αργότερα, ο γαλαξίας φαινόταν πεντακάθαρα πάνω μας. Μου θύμισε εκείνη την διανυκτέρευση στην παραλία Γυαλισκάρι, στην Παλαιόχωρα. Μόνο εμείς και ο ήχος της θάλασσας, συνοδευόμενος με αυτούς από κάποια ζωάκια και πουλιά της νύχτας, τι ευτυχία.
Ο Βορράς είναι όμορφος, πάντα
Στις περιπέτειές μας στη Χίο, κάμποσα χρόνια πριν, θυμάμαι είχαμε χαθεί σε χωματόδρομους κάπου στα βόρεια, απολαμβάνοντας άγρια τοπία και θέα στο Αιγαίο. Αυτή τη φορά δε χαθήκαμε, απλά χαρήκαμε όσα η περιοχή αυτή της Νάξου προσφέρει. Οδηγώντας προς Απόλλωνα, κι έπειτα στην Απείρανθο και σε όλη την ανατολική πλευρά του νησιού, μέχρι την απομακρυσμένη παραλία της Πανέρμου, γεμίσαμε εικόνες αυθεντικής Ελλάδας.
Ο περίφημος Κούρος του Απόλλωνα βρίσκεται λίγο έξω από το ομώνυμο χωριό, στο βόρειο άκρο της Νάξου. Σε μια περιοχή γεμάτη λατομεία μαρμάρου, μιας και η Νάξος είναι γνωστή για το μάρμαρό της, όπως και για την κτηνοτροφία και καλλιέργεια πατάτας, επίσης! Ο Κούρος, λοιπόν, ένα ημιτελές και κολλημένο στο έδαφος άγαλμα του 6ου π.Χ. αιώνα, περίπου 10 μέτρων μήκους μάλιστα, αξίζει μια μικρή στάση. Εξάλλου, η θέα από το σημείο εκείνο προς τον Απόλλωνα ανταμείβει, πιστέψτε μας!
Σμύριδα, κρυστάλλινα νερά μα και εγκατάλειψη
Μετά από σύντομη στάση στο χωριό, για καφέ και γευστικότατα γλυκά, συνεχίσαμε με σκοπό να δούμε όλη την ανατολική πλευρά του νησιού, και να διανυκτερεύσουμε κάπου εκεί. Αφήσαμε την Απείρανθο για το επόμενο πρωί, και κατηφορίσαμε προς το χωριό Μουτσούνα. Στην περιοχή αυτή, μέσα από το βουνό Αμμόμαξη έβγαινε η εξαιρετικής ποιότητας σμύριδα Νάξου. Πλέον έχει αντικατασταθεί στις αγορές από την τεχνητή σμύριδα, με αποτέλεσμα τα μικρά τελεφερίκ που τη μετέφεραν από το βουνό προς το σταθμό επεξεργασίας και το λιμανάκι της Μουτσούνας να στέκουν πλέον σκουριασμένοι μάρτυρες άλλων εποχών. Το μνημείο του σμυριδεργάτη υπάρχει δίπλα στα ταβερνάκια του χωριού, να θυμίζει το παρελθόν.
Εκεί δίπλα όμως βρίσκεται και μια εξαιρετικής ομορφιάς παραλία. Πρόκειται για τον Αζαλά και την είχαμε δει απο το βουνό μάλιστα. Ξεχωρίζουν τα μεγάλα βράχια στη νότια πλευρά της, και προσπαθήσαμε να την επισκεφτούμε. Φαίνεται όμως πως δεν είναι τόσο εύκολο. Όλοι οι χωματόδρομοι τερματίζουν σε περιφράξεις οικοπέδων, δυστυχώς, και η μόνη λύση είναι να κινηθεί κανείς αρκετά πιο βόρεια και από εκεί να περπατήσει στην παραλία. Συμβαίνουν κι αυτά σε τούτη τη χώρα, η Νάξος δεν αποτελεί εξαίρεση, δυστυχώς.
Συνεχίσαμε νότια, με παραλίες και οικισμούς στο δρόμο μας, μέχρι τον Πάνερμο. Εκεί τερματίζει ο δρόμος, περίπου μιάμιση ώρα μακριά από τη Χώρα. Γι’ αυτό και λίγοι φτάνουν εδώ, λίγοι έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν τους φοίνικες πάνω στην παραλία και τη γαλήνη που κυριαρχεί. Γαλήνη που φρόντισε να διαταράξει ο εξερευνητής μας, με την ανυπομονησία του να βουτήξει στα γαλαζοπράσινα νερά. Απολαύσαμε με το παραπάνω την ώρα μας εκεί, μεταξύ ελάχιστων ξένων επισκεπτών.
Η Νάξος συνεχίζεται, το δεύτερο μέρος εδώ.