24 ώρες στην Τήλο

Στην Τήλο, Σεπτέμβριος 2015

Επιλέξαμε να πάμε στην Τήλο αργά το απόγευμα της Δευτέρας και να φύγουμε την επομένη, απόγευμα και πάλι, μιας και μέναμε στη Ρόδο εκείνη την περίοδο. Ήταν αρκετός χρόνος για να οδηγήσουμε με scooter σε όλο το (ασφάλτινο αλλά και χωμάτινο) οδικό δίκτυο της Τήλου, πιστέψτε με. Εξάλλου δεν πήγαμε εκεί για ξεκούραση και χαλάρωση, σκοπός ήταν να εξερευνήσουμε όσο περισσότερα μπορούσαμε εκείνες τις 24 σχεδόν ώρες.

Ειλικρινά, δεν ξέρω για εσάς. Προσωπικά όμως, τα μόνα που ήξερα για το νησί πριν την επίσκεψή μας εκεί, ήταν ότι κάποτε υπήρχαν νάνοι ελέφαντες (ύψος ενήλικα 1,5 μ.) και ότι πριν κάποια χρόνια είχαν επιτραπεί οι γάμοι ομοφυλόφιλων ζευγαριών, καθιστώντας το δήμο Τήλου τον πρώτο του είδους στη χώρα μας. Οι κάτοικοί του δεν ξεπερνούν τους πεντακόσιους, με τους περισσότερους να μένουν στα Λιβάδια και στο Μεγάλο Χωριό.

Το καράβι έφτασε στο λιμάνι περίπου στις 18:30. Τα Λιβάδια φαίνονται εξ ολοκλήρου πριν καν κατέβεις από το πλοίο, ένας μεγάλος κόλπος είναι, με πλακόστρωτο πεζόδρομο κατά μήκος της ακτής, κάποια ταβερνάκια και καφετέριες, και την προβλήτα τέρμα δεξιά. Ο φιλόξενος ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου που θα μέναμε μας περίμενε με το αυτοκίνητο, αν και ήταν μόνο 300 μέτρα απόσταση (ok, ανηφορικά ). Το δωμάτιο αποδείχθηκε πολύ καλό για τα 25 ευρωπουλάκια που πληρώσαμε, καθαρό και με πρωινό παρακαλώ! Αν και πλέον αποφασίσαμε να αγοράσουμε σκηνή και να μένουμε στη φύση σε τέτοιου είδους εξορμήσεις.

Τι θέα, τι γαλήνη

Η σκέψη ήταν να πάμε κάπου για καφέ, κι εκεί, όπως πάντα, να βγάλουμε το σχέδιο των διακοπών μας… Διότι, χωρίς σχέδιο, πού πας!

Τελικά βρεθήκαμε να περπατάμε στην παραλιακή ζώνη, το περιβάλλον τόσο γαλήνιο και όμορφο. Εδώ να καθίσουμε, εκεί να καθίσουμε, μια φωτογραφία από εδώ και μία από εκεί, ούτε που καταλάβαμε πώς φτάσαμε στην απέναντι πλευρά του κόλπου, στο ξενοδοχείο – εστιατόριο “Φάρος”. Σουρούπωνε ήδη, η θέα προς τα Λιβάδια μαγευτική, το περιβάλλον του εστιατορίου πολύ όμορφο! Απολαύσαμε ντόπιο κατσικάκι, μιας και στην Τήλο υπάρχουν πάρα πολλά κατσίκια ελεύθερα, που αποτελούν εξαιρετική επιλογή όπου κι αν φάτε, κι επίσης τον μεγαλύτερο κίνδυνο τροχαίου ατυχήματος. Προσοχή λοιπόν, αυτό μας είπαν στο γραφείο που νοικιάσαμε το μηχανάκι!

Συνεχίζουμε με το δείπνο μας, εκτός από κατσικάκι περιελάμβανε μοσχαράκι στιφάδο και κάποια συνοδευτικά. Δυστυχώς δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια ή εικόνες την ειδυλλιακή ατμόσφαιρα και τη θέα προς τα Λιβάδια, την υπέροχη μουσική.

Εκεί, μεταξύ κρέατος και κρασιού, και γράφοντας πάνω σε μια χαρτοπετσέτα, βγήκε και το σχέδιο για ένα μεγάλο οδικό ταξίδι, μεταξύ άλλων. Τελικά, η χαρτοπετσέτα είναι ακόμη εδώ, να μας θυμίζει την εκκρεμότητα.

Κάπως έτσι η ώρα πέρασε. Η ανάγκη μας για γεμάτο στομάχι ικανοποιήθηκε και με το παραπάνω, και το περπάτημα προς το ξενοδοχείο αποδείχθηκε εξαιρετικά χωνευτικό.

Η ομορφιά της ηρεμίας

Τι όμορφα που ξημέρωσε η επόμενη μέρα. Ο ήλιος έλουζε το χωριό και το λιμάνι, οι ντόπιοι είχαν πάρει θέση να απολαύσουν τον καφέ τους στη μικρή κεντρική πλατεία κι εμείς το πρωινό που ετοίμασαν οι εξαιρετικοί οικοδεσπότες. Γιαούρτι με καρύδια και μέλι, τοστάκια, καφεδάκια και κρέπες φρεσκότατες!

Κατόπιν πήραμε το δρόμο για το λιμάνι, νοικιάσαμε ένα scooter 125 κυβικών (μη νοικιάσετε μικρότερο δίχρονο, θα βλαστημάτε στις ανηφόρες) και με το χάρτη αν χείρας πήγαμε κατευθείαν στο Μικρό Χωριό.

Μικρό Χωριό, ναι, άλλο το Μεγάλο. Το Μικρό Χωριό, ελάχιστα χιλιόμετρα από τα Λιβάδια, είναι ακατοίκητο πλέον, οι τελευταίοι κάτοικοι το αφήσανε κάπου στα 1960. Ερειπωμένα πέτρινα σπίτια, μια εκκλησία που μάλλον λειτουργεί ακόμη κι ένα μπαράκι σε ένα από τα σπίτια. Ανοίγει μετά τις 11 το βράδυ μας είπαν, καλό σημείο για δυνατή μουσική χωρίς να ενοχλείς κανέναν, έτσι;

Το όλο σκηνικό μας θύμισε αρκετά τα αντίστοιχα εγκαταλελειμμένα χωριά της Χίου, αλλά η πολλή ζέστη και υγρασία έκανε απαγορευτική την προσπάθεια να περιπλανηθούμε στα στενά, ανεβοκατεβαίνοντας το βουνό. Η θέα πλησιάζοντάς το είναι πάντως μοναδική!

Ως το τέλος, με θέα τη Νίσυρο

Από εκεί, καβάλα στο μηχανάκι ξανά, αποφυγή με δεξιοτεχνία των εριφίων που περπατούν παντού και, αφού αφήσαμε το Μεγάλο Χωριό για μετά, πήραμε το δρόμο μέχρι το τέλος του, στο μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονα. Ο γκρεμός επιβλητικός κι επικίνδυνος, αλλά η θέα στο απέραντο γαλάζιο και στη Νίσυρο, μόλις μερικά μίλια βορειοδυτικά, απλά υπέροχη! Από το μοναστήρι ξεκινάει κι ένα από τα πολλά πεζοπορικά μονοπάτια του νησιού, που οδηγεί στην Έριστο και την ομώνυμη παραλία της. Δυστυχώς σε μία μέρα δε γίνεται να τα κάνεις όλα.

Αφήσαμε πίσω μας την περιοχή αυτή και βουτήξαμε στα πεντακάθαρα νερά της παραλίας Πλάκα, παρέα με τα δεκάδες παγόνια που βγαίνουν από τον περιφραγμένο χώρο τους για να τσιμπήσουν τίποτα και να περιεργαστούν τους “εισβολείς” της γαλήνης τους.

Λίγο παραπέρα, και με τους κολπίσκους να συνεχίζουν να προσφέρουν ιδιωτικές δωρεάν παραλίες σε όποιον το επιθυμεί, συναντήσαμε τον Άγιο Αντώνιο, με το μικρό λιμανάκι, τις δύο ταβερνούλες και τους λιγοστούς κατοίκους, είκοσι δύο όλοι κι όλοι νομίζω. Δυτικά του χωριού βρίσκεται νεκροταφείο των Ελληνιστικών χρόνων με τάφους και λείψανα ανθρώπινων σκελετών στα πετρώματα σε ξηρά και θάλασσα.

Μουσείο νάνων ελεφάντων

Και μετά, τι άλλο, το μικρό μουσείο των νάνων ελεφάντων, στο Μεγάλο Χωριό, κάτω από το αγέρωχο κάστρο. Μάθαμε την ιστορία, είδαμε κάποια οστά και υλικό από τις ανασκαφές, οι οποίες συνεχίζονται ακόμη, καθώς φαίνεται ότι το σπήλαιο Χαρκαδιό έχει να αποκαλύψει πολλά. Μέχρι στιγμής έχουν βρεθεί οστά ελαφιών που έζησαν εκεί πολύ πριν τους πυγμαίους ελέφαντες, οστά ελεφάντων φυσικά που μάλλον έφθασαν μέσω θαλάσσης, δεινοί κολυμβητές γαρ.

Είχε πλέον μεσημεριάσει για τα καλά και τα μονοπάτια που οδηγούν σε πολλές εκπληκτικές παραλίες είναι ορατά από παντού. Εμείς, το μόνο που προλαβαίναμε να κάνουμε ήταν να χώσουμε το μηχανάκι σε χωματόδρομους και να απολαμβάνουμε τη θέα.

• Για όσους μείνουν πιο πολλές μέρες στην Τήλο, οι παραλίες Αμμοχώστη, Λεθρά, Θολός, Σταυρός και Άγιος Σέργιος θα ανταμείψουν τα γερά πόδια, την υπομονή και τη θέληση για αξέχαστες εμπειρίες.

Πολύ σύντομα φύγαμε, ίσως για να επιστρέψουμε και πάλι

Κάπως έτσι, κοκκινισμένοι από τον ήλιο, επιστρέψαμε να χαιρετήσουμε τους οικοδεσπότες στο ξενοδοχείο. Αφού παραδώσαμε το μηχανάκι, διαλέξαμε το “Micro Cafe” για ξεκούραση μέχρι να έρθει το καράβι για την επιστροφή.

Ήταν τόσο γεμάτες αυτές οι 24 ώρες στην Τήλο! Ετούτο το νησί με την πολλή ζέστη, τους βράχους και τα μονοπάτια, την άγρια ομορφιά και όλα τα υπόλοιπα αξίζει κάθε στιγμή.

Αν το επιλέξετε, καλό θα ήταν να μείνετε λίγο παραπάνω, εφόσον φυσικά αντέχετε το περπάτημα. Εμείς δυστυχώς δεν είχαμε άλλο χρόνο, θέλαμε να επισκεφτούμε και τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα, πριν τη μετακόμιση στη βόρεια Ελλάδα.