Alyona CheΉταν Σεπτέμβριος του 2017, τελευταίος μήνας εγκυμοσύνης πριν γεννηθεί ο Έκτορας, όταν λάβαμε ένα αίτημα φιλοξενίας στο Couchsurfing. Ένα ζευγάρι Γερμανών με το αυτοκινούμενό τους, που εξερευνούσαν την Ελλάδα. ‘’Τι καλύτερο;’’ σκεφτήκαμε αμέσως, ενθουσιασμένοι με την ιδέα και τον τρόπο ταξιδιού τους.
Η Reinhild και ο Robert έμειναν μαζί μας ένα βράδυ μόνο, κι όμως νιώθαμε σαν να τους γνωρίζαμε για χρόνια. Μεσήλικες, γεμάτοι ενέργεια και εξυπνάδα, με λατρεία για τα ταξίδια και τη φύση, ήταν η καλύτερη παρέα μας εκείνη τη νύχτα. Τους προσφέραμε παραδοσιακό ελληνικό δείπνο, κατόπιν συζητούσαμε μέχρι αργά, για προορισμούς και εμπειρίες.
Αποχαιρετώντας τους, ξέραμε ότι δεν θα ήταν η τελευταία φορά που τους βλέπαμε. Κρατήσαμε επαφή και, τον Δεκέμβριο του 2018, με τον μικρό μας Έκτορα πλέον, τους επισκεφτήκαμε στο σπίτι τους στη Βαυαρία. Ευκαιρία για χριστουγεννιάτικες αγορές και διαμονή σε μικρό χωριουδάκι 350 κατοίκων πολύ κοντά στο Forchheim και τη Νυρεμβέργη.
Alyona & Ektoras in Dobenreuth, 2018
Ας τους γνωρίσουμε καλύτερα
Η Reinhild είναι πάντα χαμογελαστή και γεμάτη ενέργεια. Είναι από τους ανθρώπους εκείνους με πολλές δεξιότητες και πληθώρα ασχολιών. Μαγειρεύει εξαιρετικά και, τα 12 διαφορετικά είδη χριστουγεννιάτικων cookies που ετοιμάζει κάθε Δεκέμβριο, είναι σήμα κατατεθέν της! Λατρεύει τη μουσική και παίζει βιολί και τσέλο στην τοπική ορχήστρα. Κάθε εβδομάδα συμμετέχει στη χορωδία, πηγαίνει για πρωινό τρέξιμο σχεδόν καθημερινά, ενώ απολαμβάνει τον καφέ της, μαζί με εφημερίδα στην ησυχία του σπιτιού, τώρα που και τα δύο τους παιδιά έχουν ακολουθήσει το δρόμο τους.
Ο Robert φεύγει για τη δουλειά κάθε πρωί στις 7.30. Δείχνει ακριβώς όπως έχουμε εμείς στο νου μας έναν Γερμανό άντρα. Ήρεμος, γαλήνιος και με αιτιολογημένη άποψη για τα πάντα. Λατρεύει τη μπύρα, όπως και καθετί που μαγειρεύει η σύζυγός του, όταν επιστρέφει από τη δουλειά. Επιπλέον του αρέσει το κυνήγι και σταθήκαμε τυχεροί να δοκιμάσουμε ελάφι, το πρώτο μας βράδυ εκεί!
Το να είσαι γονιός βρέφους ενός έτους σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και πολλοί τρόποι να περάσεις το βράδυ σου, ειδικά αν το μωράκι πηγαίνει για ύπνο στις εφτά, όπως ο Έκτορας. Μένοντας με το Robert και τη Reinhild βρήκαμε την ευκαιρία να μιλάμε με τις ώρες μαζί τους τα βράδια, μαθαίνοντας για τη ζωή, τις συνήθειες και τα ταξίδια τους.
Το ξεκίνημα
Μια πρακτική δύο μηνών στο Γιοχάνεσμπουργκ, όντας φοιτητής ακόμη, ήταν αυτό που έκανε τον Robert να αγαπήσει τα ταξίδια. Επισκέφθηκε την Μποτσουάνα και τη Ναμίμπια, κάνοντας την αρχή σε μια σειρά περισσότερων από 15 Αφρικανικές χώρες πλέον.
Η Reinhild πάλι, φαίνεται ότι είχε πάθος με το ταξίδι πολύ πριν ξεκινήσει το πρώτο της. Μικρό κορίτσι συνήθιζε να δανείζεται βιβλία για άλλες χώρες από τη δημοτική βιβλιοθήκη, να τα διαβάζει και να ονειρεύεται τον εαυτό της εκεί. Η διάρκειας τριών εβδομάδων πανεπιστημιακή επίσκεψή της στο Λονδίνο, την έφερε για πρώτη φορά σε επαφή με ένα μείγμα πολιτισμών. Περπάτησε στην Κινεζική συνοικία, γεύτηκε Ινδικό φαγητό, συνομίλησε με ανθρώπους από όλο τον κόσμο.
Mountains in the area of Berchtesgaden. Photo by Reinhild & Robert.
Δεν είναι έκπληξη, λοιπόν, ότι η συνάντησή τους σήμαινε πολλές εξορμήσεις, γνωριμία με τα βουνά των Άλπεων και σχέδια για μακρινά ταξίδια. ‘
“Το πρώτο μεγάλο μας ταξίδι ήρθε το 1990 και ήταν διάρκειας τριών μηνών στη Νοτιοανατολική Ασία. Ταϊλάνδη, Μαλαισία και πολύ από Ινδονησία (Kalimantan, Sulawesi, Ιάβα, Μπαλί, Κομόντο).”
Οι παλιές, καλές εποχές
Παρόλο που δεν αισθανόμαστε καν τη διαφορά ηλικίας, χάρη στο πνεύμα και τη διάθεσή όλων μας, κάθε φορά που ακούμε για ταξίδια πριν 25 ή 30 χρόνια, τόσα πολλά έρχονται στο νου. Πώς ήταν το θέμα ‘’ταξίδι’’ τότε; Ποιες οι δυσκολίες και οι διαφορές;
Lighthouse on Hiddensee, the Baltic Sea. Photo by Reinhild & Robert.
Robert: “Το ταξίδι φαίνεται τόσο εύκολο πλέον. Όταν ταξιδέψαμε στην Κίνα, στα μέσα της δεκαετίας του 1990, σχεδόν κανείς δεν μιλούσε Αγγλικά. Έπρεπε να μάθουμε λίγα Μανδαρινικά Κινέζικα για να μπορούμε να παραγγείλουμε φαγητό, να βγάλουμε εισιτήρια, να βρούμε ξενοδοχείο. Για να αγοράσεις ένα εισιτήριο για τρένο, έπρεπε να περιμένεις σε μια ατελεώτη ουρά στο σταθμό. Εννοείται, όταν έφτανε η σειρά σου, καταλάβαινες ότι ακόμη και οι προορισμοί είναι γραμμένοι στο κινεζικό αλφάβητο μόνο. Και ξεκινούσες τις προσπάθειές σου να βγάλεις άκρη. Ακόμη και το απαραίτητο παζάρι στις αγορές έπρεπε να γίνει στην κινεζική γλώσσα, όσο δύσκολο κι αν φαντάζει κάτι τέτοιο.
Τώρα μπορείς να οργανώσεις τα πάντα μέσω ίντερνετ. Οι περισσότεροι στη βιομηχανία του τουρισμού μιλάνε Αγγλικά, ακόμη και Γερμανικά κάποιες φορές. Sites όπως το Booking.com και το Airbnb.com σε βοηθούν να κλείσεις τη διαμονή από πριν. Τότε έπρεπε να περπατάμε από ξενώνα σε ξενώνα, ρωτώντας αν υπάρχει διαθέσιμο δωμάτιο. Δεν είχαμε κινητά τηλέφωνα, δεν υπήρχαν τοπικές κάρτες sim, αλλά ξέρετε, τα καταφέρναμε!”
Reinhild: “Δεν μας πειράζει που όλα είναι ευκολότερα τώρα, ίσως τελικά είναι λιγότερο περιπετειώδη σε σχέση με 30 χρόνια πριν. Από την άλλη, το ίντερνετ προσφέρει πλέον ευκαιρίες σαν το Couchsurfing. Είναι ενας συναρπαστικός τρόπος να ταξιδεύει κανείς.”
Ταξιδεύοντας με παιδιά
Έχουμε ακούσει από αρκετούς ότι τα ταξίδια με παιδί είναι επικίνδυνα, αχρείαστα, ακόμη και νέα μόδα της εποχής. Ίσως να εκπλησσόταν κανείς, μαθαίνοντας ότι ακόμη και 30 χρόνια πριν οι άνθρωποι ταξίδευαν με τα παιδιά τους, πιθανότατα σε πιο δύσκολες συνθήκες από σήμερα. Σίγουρα δεν είναι κάτι καινούριο, οι φίλοι μας έκαναν και ωτοστόπ με τα παιδιά τους στην Τουρκία, δύο φορές μάλιστα!
Reinhild: “Ταξιδεύαμε με μέσα μαζικής μεταφοράς τότε, και χάσαμε το λεωφορείο από τη Μίλητο για τα Δίδυμα. Παρόλο που τα παιδιά ήταν μικρά τότε (ενάμιση και τριών ετών), δοκιμάσαμε ωτοστόπ. Και πήγε περίφημα. Ένα από τα πρώτα αυτοκίνητα σταμάτησε και …” ο οδηγός ήταν πολύ φιλικός, είχε και κάποια γλυκά για τα μικρά μας!”
Robert: “Τη δεύτερη φορά τα παιδιά ήταν μεγαλύτερα και ταξιδεύαμε στα βάθη της Τουρκίας, στην Ανατολία. Αναγκαστήκαμε να κάνουμε ωτοστόπ, καθώς δεν υπήρχε άλλος τρόπος μετακίνησης. Ο οδηγός ευγενέστατος, μιλούσε μάλιστα Γερμανικά και μας ρώτησε από πού είμαστε. Όταν απαντήσαμε ‘’Βαυαρία’’, ήθελε να μάθει από ποια πόλη. ‘’Κοντά στο Forchheim’’, αποκρίθηκα. Τα μάτια του έλαμψαν! Ζούσε κι αυτός εκεί και γνώριζε το χωριό μας! Είναι φανταστικό να συναντάς κάποιον απροσδόκητα στη μέση μιας ξένης χώρας.”
Μια τρομακτική ιστορία
Άρθρα για τέλειες εμπειρίες, once-in-a-lifetime experiences έχουν πλημμύρισει τον κόσμο μας. Έτσι ρωτάμε συχνά τους φίλους ταξιδιώτες, αν έχουν να μας πουν κάποια άσχημη, αλλά αξέχαστη ιστορία. Σίγουρα οι άνθρωποι συνδέουν τα ταξίδια με κάποιες επιπλέον αβεβαιότητες και κινδύνους. Σύμφωνα με την εμπειρία μας, τα περισσότερα ταξίδια είναι εντάξει, χωρίς σοβαρές επιπλοκές. Αλλά, μερικές φορές τα πράγματα ξεφεύγουν από τον έλεγχό μας.
Δύο άνδρες λήστεψαν την οικογένεια της Reinhild και του Robert στη Ναμίμπια την πρώτη τους μέρα στη χώρα. Μέρα μεσημέρι, η σκηνή που μερικές φορές βλέπουμε σε ταινίες έγινε η πραγματικότητά τους.
“Ήταν μια κλασική ληστεία σε ερημική τοποθεσία στην πόλη Windhoek’’, μας αφηγείται με κάποια νευρικότητα, αλλά και ενθουσιασμό η Reinhild, σαν να τα ζει και πάλι. ‘’Δύο νεαροί άρπαξαν την τσάντα με την κάμερα ενώ μπαίναμε στο αυτοκίνητο. Προσπάθησα να αντισταθώ αλλά ήταν αδύνατο, την τράβηξαν έντονα και μου έφυγε από τα χέρια. Όταν ο γιος μου κινήθηκε για να βοηθήσει, τον απείλησαν με μαχαίρι και απομακρύνθηκαν…εν τέλει, παρόλο που τρέξαμε να τους προλάβουμε (απίστευτη και λανθασμένη αντίδραση), μπήκαν σε αυτοκίνητο που τους περίμενε και απομακρύνθηκαν. Δυστυχώς, εκτός από την κάμερα, χάσαμε τα διαβατήρια, λίγα μετρητά, την πιστωτική μας κάρτα και κάποια εισιτήρια.”
“Τα παιδιά (15 και 16 χρονών τότε) ήταν συγκλονισμένα και ήθελαν να επιστρέψουμε σπίτι. Τους είπαμε «Θέλετε αυτό το γεγονός να χαλάσει τις επόμενες εβδομάδες μας; Έχουμε ακόμη σχεδόν ένα μήνα διακοπών, θέλετε να τον περάσουμε σπίτι, αντί να βλέπετε την έρημο της Ναμίμπια, τους ελέφαντες και τα λιοντάρια, ή τους καταρράκτες Βικτώρια; Θα αφήσουμε τους ληστές να χαλάσουν αυτό το ταξίδι που τόσο περιμέναμε;.
Έτσι, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε, ή μάλλον να ξαναξεκινήσουμε το ταξίδι μας, σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Και κανένας δεν το μετάνιωσε!’’
Photo by Max Murauer on Unsplash.
Η Reinhild και ο Robert, ευτυχώς, βρήκαν τα διαβατήριά τους στο προξενείο της Γερμανίας, είχαν και μια δεύτερη κάμερα και πέρασαν αξέχαστες μέρες και νύχτες στη Ναμίμπια, τη Μποτσουάνα και τη Ζιμπάμπουε, μην αφήνοντας αυτό το πολύ δυσάρεστο ‘’καλωσόρισμα’’ στη χώρα να τους χαλάσει το ταξίδι. Συνάντησαν φιλόξενους ανθρώπους, και το περιστατικό αυτό, όσο τρομακτικό και αν ήταν, σίγουρα τους έδεσε περισσότερο και έκανε το συγκεκριμένο ταξίδι ακόμη πιο αξέχαστο.
“Φυσικά σκεφτόμασταν και μιλούσαμε πολύ για όλα αυτά, σε όλο το ταξίδι, αλλά κανείς δεν τραυματίστηκε και αυτό ήταν το πιο σημαντικό πράγμα.”
Αργότερα ο Robert μας είπε ότι έχει επισκεφτεί τη Ναμίμπια δύο φορές. Κατά τη διάρκεια της πρακτικής του, καθώς και 25 χρόνια αργότερα με την οικογένειά του. Αν και είναι πραγματική πολυτέλεια να επισκεφθεί κανείς την ίδια χώρα πολλές φορές, το βρίσκουμε πολύ ενδιαφέρον, ειδικά όταν υπάρχει σημαντικό χρονικό διάστημα μεταξύ των επισκέψεων. Ζητήσαμε λοιπόν τη γνώμη του, πώς ήταν το συναίσθημα κατά τη δεύτερη επίσκεψη.
“Η χώρα άλλαξε πραγματικά. Όταν ήμουν εκεί για πρώτη φορά κυβερνούσε μια μικρή μειοψηφία λευκών και η κυβέρνηση εξαρτιόταν σε μεγάλο βαθμό από το σύστημα του απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής. Πλέον η Ναμίμπια κυβερνάται κυρίως από γηγενείς. Χαίρομαι να βλέπω ανθρώπους οποιουδήποτε χρώματος να ζουν αρμονικά, είναι μια ευχάριστη αλλαγή”.
Μια όμορφη ιστορία
H Reinhild εργάζεται εθελοντικά σε άσυλο, παρέχοντας υποστήριξη σε ανθρώπους με σοβαρά προβλήματα υγείας. Είτε λόγω ηλικίας, είτε λόγω σοβαρών ασθενειών, υπάρχουν άνθρωποι που το μόνο που αποζητούν είναι λίγη παρέα για το υπόλοιπο της ζωής τους.
“Οι περισσότεροι άνθρωποι σε μια τέτοια κατάσταση, δεν θέλουν να είναι μόνοι, αλλά δεν υπάρχει πάντα μέλος της οικογένειας ή νοσοκόμα να έχει ελεύθερο χρόνο γι’ αυτούς. Έτσι, πηγαίνουμε εμείς εκεί.”
Η Reinhild δεν δούλευε εκεί όλη της τη ζωή. Τώρα, που τα παιδιά της μεγάλωσαν και όλα είναι σταθερά στη ρουτίνα της, σκέφτηκε να κάνει κάτι σημαντικό για την κοινωνία. Πέρασε μια εξάμηνη εκπαίδευση, συμπεριλαμβανομένων μερικών εβδομάδων πρακτικής, ώστε να προετοιμαστεί στο δύσκολο αυτό έργο.
‘’Είναι τόσο διαφορετικά όσα χρειάζεται να κάνουμε εκεί’’, μας λέει. ‘’Κάποιοι θέλουν να περπατάμε μαζί τους, να ακούμε ιστορίες, ακόμη και παράπονα και αναμνήσεις από τη ζωή τους. Άλλοι, απλά να τους διαβάζω, να τους κρατάω το χέρι και να κάθομαι δίπλα τους. Όταν πρόκειται για ασθενείς με άνοια είναι πιο δύσκολο, οπότε τους τραγουδώ ή βγαίνω μαζί τους για περπάτημα, προσαρμόζομαι σε όσα ζητούν αυτοί οι άνθρωποι τέτοιες δύσκολες μέρες της ζωής τους.
Πολλοί με ρωτούν πόσο δύσκολο είναι αυτό που κάνω, άλλοι λένε με σιγουριά «Δε θα το έκανα με τίποτα». Εγώ πάλι αισθάνομαι ευγνώμων που μου δόθηκε η ευκαιρία για τέτοιου είδους εθελοντική εργασία. Πλέον βλέπω τη ζωή διαφορετικά και χαίρομαι την παραμικρή λεπτομέρεια στην καθημερινότητά μου!’’
Επίλογος
Η ζωή κάθε ανθρώπου είναι γεμάτη, ιδιαίτερη, θα μπορούσε να γεμίσει ένα βιβλίο. Περάσαμε πολλές ώρες συζητώντας με τη Reinhild και τον Robert, μάθαμε για την περιοχή και τη χώρα τους, τη δουλειά, τις σκέψεις τους για τον κόσμο.
Αυτό που θα θέλαμε να κρατήσετε από αυτό το άρθρο, είναι ότι τα ταξίδια δεν είναι κάτι νέο, απλά κάτι που έγινε πιο εύκολο για τις δυτικές κοινωνίες τα τελευταία χρόνια. Το ταξίδι δεν σημαίνει απαραίτητα να πηγαίνεις κάπου μακριά. Έχει να κάνει με την περιέργεια, την αγάπη για νέα γνώση και την προθυμία να ανοίξει κανείς το μυαλό του και να αποδεχτεί το διαφορετικό στον κόσμο.
Από πολύ παλιά τα ταξίδια έφερναν σε επαφή ανθρώπους και πολιτισμούς. Ανθρώπους που φαίνονται διαφορετικοί, μιλούν άλλες γλώσσες, πιστεύουν σε διαφορετικούς θεούς, αλλά τελικά όλοι λίγο-πολύ φοβούνται και εντυπωσιάζονται από παρόμοια πράγματα. Όλοι αγαπάμε τις οικογένειές μας και χτίζουμε το μικρό, δικό μας σύμπαν γύρω από αυτές. Και, όταν γερνάμε, θέλουμε κάποιον δίπλα μας, να ακούσει τις δικές μας ιστορίες.