Kostas PapanikolaouΕπιστροφή στον “πολιτισμό”: Αγία Πετρούπολη, η Ευρωπαία
Μετά από την σχεδόν χωρίς ύπνο πτήση της επιστροφής από την Καμτσάτκα στη Μόσχα, τις επιπλέον 10 ώρες αϋπνίας σε ένα από τα Shokoladnitsa κοντά στο Leningradsky train station, και τη νυχτερινή διαδρομή με το διώροφο τρένο, φτάσαμε στην Αγία Πετρούπολη. Μια καταπληκτική πόλη, που σφύζει από ζωή, τέχνη, κι ευρωπαϊκό αέρα.
Ρωσικό τρένο, μετά τις συναντήσεις με καλούς φίλους
Τουλάχιστον είχαμε την ευκαιρία να κοιμηθούμε στις κουκέτες κατά τη διάρκεια της νύχτας, βιώνοντας κι αυτή την ενδιαφέρουσα εμπειρία. Το jet lag μας επηρέασε, τα βιολογικά ρολόγια είχαν χάσει τη μπάλα μετά από την οχτάωρη πτήση, την αναμονή και τον αναγκαστικό ύπνο λόγω κούρασης στο τρένο, αλλά ήταν κι αυτό μέρος του ταξιδιού, είχε το ενδιαφέρον του.
Πιο πριν, με μεγάλη χαρά απολαύσαμε τις “ανέσεις” της ζωής. Διαδίκτυο, κανονικό καφέ και φαγητό, κανονικές τουαλέτες… Ή μάλλον, “κανονικά” όλα θα έλεγα. Ο φίλος μας ο Andrey ήρθε να μας δει, η Natasha επίσης. Ανταλλάξαμε δωράκια, ενώ μάταια προσπαθήσαμε να τους εξηγήσουμε τους λόγους που μας είχαν τραβήξει στην άλλη άκρη της χώρας.
Και, μιας και οι μέρες στην Καμτσάτκα ήταν παραπάνω από γεμάτες και κουραστικές, είχαμε αποφασίσει να κινηθούμε απολύτως χαλαρά για τα δεδομένα μας, όταν θα φτάναμε στην Αγία Πετρούπολη. Δηλαδή όχι πάνω από 10 χλμ περπάτημα τη μέρα, πολύ sushi, πολλά καφεδάκια! Κι από αξιοθέατα, όσα τραβούσε η όρεξη, τίποτα παραπάνω. Φυσικά είχαμε κι ένα γάμο να πάμε με τη σύζυγο, γι’ αυτό και είχε προστεθεί η πόλη στο πρόγραμμα εξάλλου.
Πρώτες εντυπώσεις από την Αγία Πετρούπολη
Φτάσαμε στο σταθμό νωρίς το πρωί και αφήσαμε τις βαλίτσες στο hostel που θα μέναμε. Είχαμε δικό μας δίκλινο δωμάτιο και σε κεντρικότατη τοποθεσία, επάνω στη Nevsky Prospekt. Έπειτα κατευθυνθήκαμε τάχιστα για ρωσικό πρωινό, σε παρακείμενο καφέ. Εκεί, μεταξύ сырники (syrniki), блинчики (blinchiki) και φρέσκων χυμών, καταστρώναμε σχέδια για τη μέρα μας, με το φίλο μου τον “Σ.τ.Π.” εμφανώς ανακουφισμένο με το τέλος της περιπέτειάς του στα ηφαίστεια. Νομίζω μόνο μετά από χρόνια θα συνειδητοποιήσει την αξία του εγχειρήματος, δεν πάει ο καθένας στην Καμτσάτκα έτσι απλά, βλέπετε!
Περπατήσαμε τη Nevsky Prospekt, όπου πέσαμε πάνω σε μια αλλόκοτη στα μάτια μου παρέλαση ρασοφόρων, στρατιωτικών, προσκόπων, απλών πολιτών, και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, που μετέφεραν λείψανα του Aleksandr Nevsky σε μία εκκλησία στην πόλη. Ατελείωτη πορεία μπορώ να πω, με κάθε λογής ανθρώπους να προσεύχονται καθ οδόν.
Συνεχίσαμε μέχρι το γνωστό Café Singer, όπου το κανάλι δεξιά οδηγεί στον περίφημο Церковь Спаса на Крови… Ναό του Σωτήρα του Χυμένου Αίματος, ελληνιστί. Εκεί δολοφονήθηκε ο τσάρος Αλέξανδρος Β’, εξού και η ονομασία του ναού, που θυμίζει τη ρωσική μεσαιωνική αρχιτεκτονική, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα γνωστά κτίρια της πόλης που είναι χτισμένα σε μπαρόκ ή νεοκλασικό ρυθμό. Προσωπικά, αυτή ακριβώς η μεσαιωνική ρωσική αρχιτεκτονική, μαζί με τα μνημεία της Σοβιετικής περιόδου, είναι που προσωπικά με γοητεύουν στη Ρωσία, παρά ο ευρωπαϊκός αέρας της Πετρούπολης, κι ας είναι απίστευτα όμορφη πόλη.
Περπάτημα, καλός καιρός κι αξιοθέατα
Κάπως έτσι, με καφεδάκια στο χέρι από το Coffee House, ένεκα των κουπονιών “1+1” που μοιράζονταν σωρηδόν, περιτριγυρίσαμε το κέντρο της πόλης μέχρι να κουραστούμε, να επιστρέψουμε στο hostel, να τακτοποιήσουμε τα πάντα και να απολαύσουμε ένα ζεστό μπάνιο και κάποια από τα ψαρικά που είχαμε κουβαλήσει από την Καμτσάτκα.
Εκείνη τη μέρα συναντήσαμε και την Alla με τον Sergey, το ζευγάρι που θα παντρευόταν δύο μέρες μετά. Αυτοί μας ξενάγησαν λιγάκι στα πανέμορφα κεντρικά αξιοθέατα της Πετρούπολης, βλέποντας τα χειμερινά ανάκτορα με το περίφημο Ερμιτάζ, μεταξύ άλλων.
Το βραδάκι μας βρήκε να μουλιάζουμε στο ντους και να απολαμβάνουμε τη ζεστασιά στο καθιστικό του hostel, παρέα με χαβιάρι και καβούρια από την Καμτσάτκα, και χαλαρώνοντας, όπως άρμοζε τέτοιες ώρες.
Μιας και το “περιπατητικό” μας δαιμόνιο δε μας εγκατέλειψε ποτέ, πήραμε τα πόδια μας, τα φαγητά μας και τα καφεδάκια και πάλι βεβαίως βεβαίως, και τις επόμενες μέρες βαλθήκαμε να βλέπουμε όσα πιο πολλά μπορούσαμε, χαζεύοντας στα κανάλια τα ποταμόπλοια, απολαμβάνοντας τον καιρό που μας έκανε και πάλι τη χάρη να είναι μαζί μας, αγοράζοντας σουβενίρ και προσπαθώντας να βάλουμε έστω λίγο στο μυαλό μας πώς άντεξε η πόλη αυτή και ο λαός της τη ναζιστική πολιορκία τριάντα μηνών.
Πρόκειται για μία πόλη κι ένα τρόπο ζωής διαφορετικό από τη Μόσχα, πιο έντεχνο θα έλεγα, με πιο ευρωπαϊκού στυλ κτίρια, με τα κανάλια και τις γέφυρές της να θυμίζουν Βενετία (ή μάλλον η Βενετία να θυμίζει Πετερμπούργκ, μην τα ισοπεδώνουμε όλα), με μουσικούς κι άλλους καλλιτέχνες παντού στους δρόμους.
Μουσείο μεθόδων βασανισμού, ενδιαφέρον!
Στο νησάκι Zayachy , όπου ο Πέτρος θεμελίωσε την πόλη, πήγαμε και σ’ ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον μουσείο, με όργανα και μεθόδους βασανισμού απ’ όλο τον κόσμο, ανά τους αιώνες. Καλή ευκαιρία να θαυμάσουμε την εφευρετικότητα του είδους μας, όταν πρόκειται να βγάλει ο ένας κυριολεκτικά την ψυχή του άλλου. Είχε και καλές δημιουργίες – παραλλαγές από τσίγκινα εσώρουχα, όπως ένα που, αν έμπαινε ο Γιούτσος, σίγουρα δε θα έβγαινε ολόκληρος…
Συνεχίζεται εδώ, έχουμε και ρωσικό γάμο, είπαμε!