Kostas PapanikolaouΣτα ανάκτορα της Αικατερίνης στην πόλη Πούσκιν και το Ερμιτάζ
Στα απρόοπτα των ημερών εκείνων, η Αλιόνα αρρώστησε μετά την Καμτσάτκα, εξαιτίας της συγκατοίκησής της εκεί με μία άλλη κοπέλα, και την τρίτη μέρα καθηλώθηκε στο κρεβάτι.
Σαν αποτέλεσμα, δεν μας ακολούθησε στη βόλτα μας μέχρι την κοντινή πόλη Πούσκιν και το Tsarskoye Selo, με τα ανάκτορα της Αικατερίνης και του Αλεξάντρ, τους υπέροχους κήπους και την ποιότητα ζωής των εκεί κατοίκων να είναι σε άλλο επίπεδο.
Το αρχικό πλάνο ήταν να επισκεφθούμε το πασίγνωστο Peterhof. Eπειδή όμως τα περίφημα συντριβάνια του είχαν σταματήσει να λειτουργούν μερικές μέρες πριν, το αφήσαμε για άλλη φορά. Έτσι κι αλλιώς η Ρωσία είναι δεύτερη πατρίδα μου πλέον.
Μέσα στο χρυσό και τα πλούτη
Οπότε, με ταξί Yandex κλασικά πλέον, φτάσαμε στο Pushkin, βγάλαμε τα εισιτήρια και μπήκαμε στο πολυτελέστατο παλάτι της Αικατερίνης, με τους κήπους και τα υπόλοιπα κτίρια, τις λίμνες και την προκλητικότατη θα έλεγα επίδειξη πλούτου μιας άλλης εποχής.
Υπήρχαν στιγμές που έπιασα τον εαυτό μου να αμφιβάλλει για τη γνησιότητα του χρυσού που έβλεπαν τα μάτια μου, αδυνατώντας και πάλι να κατανοήσω (ή να δεχτώ καλύτερα μέσα μου) το προφανώς αιώνιο αυτό οικονομικό χάσμα μεταξύ ανθρώπων, που απλά αλλάζει μορφή ανάλογα με το πώς παρουσιάζεται στους πολλούς – βλέπε φτωχούς -.
Τέλος πάντων, τα σκιουράκια στο πάρκο μας απασχόλησαν δημιουργικά, παρότι τα συντριβάνια είχαν ήδη κλείσει. Παραδίπλα, το παλάτι του Αλεξάνδρου (εγγονός της Μ. Αικατερίνης, ντε) ήταν μη επισκέψιμο λόγω εργασιών αποκατάστασης, οπότε αποφασίσαμε να επιστρέψουμε σιγά σιγά στην Πετρούπολη, να δω και την όμορφη καταβεβλημένη γυναικούλα μου.
Ερμιτάζ
Την επομένη, με την Αλιόνα να έχει ανακτήσει μερικώς δυνάμεις, πήγαμε στο Ερμιτάζ! Ένα από τα παλιότερα και μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου, με κάμποσα εκατομμύρια εκθέματα που χρειάζονται, χμμμ… Δε θυμάμαι πόσες εβδομάδες, μήνες για να μελετήσει με την ησυχία του κανείς. Καταλαβαίνετε, εμείς οι “φιλότεχνοι” (εξαιρείται η σύζυγος ) δε θα προλαβαίναμε και πολλά σε τρεις ωρίτσες που αποφασίσαμε να αφιερώσουμε εκεί.
Ή μάλλον, θα προλαβαίναμε τρέχοντας, χεχε! Κι αυτό διότι θέλαμε να βγούμε και πάλι στο δρόμο, να περπατήσουμε και να φωτογραφίσουμε. Κι ακόμη να χαρούμε τον καφέ μας συνοδεία εξαιρετικών γλυκών σε πανέμορφη καφετέρια, να αναπολήσουμε το Tolbachik βρε αδερφέ, όντας στην άλλη άκρη του κόσμου, στην ίδια χώρα. Κι όλα αυτά μέχρι το βράδυ, όταν όλα έμοιαζαν ακόμη πιο όμορφα, χωρίς και τις μικροασχήμιες που το φως πάντα αφήνει να φανούν.
Τι άλλο είχαμε να κάνουμε στην πόλη του Πέτρου και του Λένιν; Μα, φυσικά, ένα γάμο να πάμε! Αυτός ήταν και ο κύριος λόγος της παράτασης κατά μια εβδομάδα του ταξιδιού κιόλας, κι ευτυχώς δηλαδή. Φαντάζεστε τον αγαπημένο μας συνοδοιπόρο να έχει υποστεί 13 μέρες στις εσχατιές του κόσμου, με αντάλλαγμα ένα σκάρτο διήμερο στη Μόσχα μόνο; Αν κι εκεί, όπως θα δούμε στο επόμενο κεφάλαιο, η Καμτσάτκα έκανε αισθητή την παρουσία της, ήταν μοιραίο τελικά.
Η καλή φίλη Alya μας είχε καλέσει από καιρό, άλλο που δε θέλαμε. Αλλάξαμε τα εισιτήρια, ενημερώσαμε το συνταξιδιώτη μας που δεν έλεγε ποτέ όχι, βρήκαμε και τα της διαμονής.
Γάμος αλά ρωσικά!
Κι εκείνη τη μέρα, με τα καλά μας φορεμένα, να ‘μαστε σε ένα από τα ZAGS της πόλης, παραδίπλα από το Ερμιτάζ και πάνω στην παραποτάμια λεωφόρο. ZAGS είναι τα μέρη όπου οι Ρώσοι τελούν τους γάμους τους, τους πολιτικούς εννοείται, αφού εκεί ο θρησκευτικός γάμος δε σημαίνει κάτι για το επίσημο κράτος.
Κάθε πόλη έχει αρκετές από αυτές τις αίθουσες, συνήθως πολύ καλά στολισμένες, μιας και οι γάμοι αποτελούν μια πολύ σημαντική διαδικασία, ολόκληρη ιεροτελεστία. Βλέπετε και στις σχετικές φωτογραφίες τη διακόσμηση του συγκεκριμένου ZAGS, όπου να σημειώσω ότι πρέπει να κάνεις κράτηση πολύ καιρό πριν, είναι δεκάδες οι τελετές καθημερινά.
Στο “δικό μας” γάμο, οι καλεσμένοι δεν ήταν και πάρα πολλοί, η αίθουσα σχετικά μικρή, έτσι κι αλλιώς θα ακολουθούσε το γλέντι σε αντίστοιχο μαγαζί. Η ανυπομονησία μου στα ύψη, ρωσικός γάμος βλέπετε, δηλαδή προσδοκίες για πολύ αλκοόλ, τρελούς χορούς, ολίγον ξύλο, αυτά τα κλασικά. Εξάλλου, μου το έχουν πει το ρητό στη Ρωσία, ότι ο γάμος, για να πάει καλά, τελειώνει με ξύλο, μεταξύ οποιωνδήποτε, δεν έχει σημασία, όλοι συμφιλιωμένοι θα φύγουν!
Φευ.. Μακράν ο πιο πολιτισμένος γάμος που θα μπορούσα να βρεθώ στη χώρα αυτή. Είχε μπόλικα όμορφα παιχνίδια, οργανωμένα ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, είχε μπόλικο χορό από όλους, και πολύ γέλιο ομολογουμένως.
Αλλά από κατανάλωση αλκοόλ όπως νόμιζα, ούτε λόγος. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι δεν άνοιξε κυριολεκτικά ούτε ένα μπουκάλι βότκα. Μόνο σαμπάνια και κρασί σε λογικές ποσότητες.
Ναι, δεν ξέρω πόσο πιστευτό ή όχι φαίνεται στον αναγνώστη, αλλά ζήσαμε ρωσικό γάμο χωρίς κατανάλωση βότκας, επαναλαμβάνω. Πολύ civilized, όπως είπε η Αλιόνα. Είχε κι αυτό το ενδιαφέρον του, ομολογώ. Εξάλλου, υπήρχε πάντα στον κοντινό πλέον ορίζοντα ο Vitalik κι ο δικός του γάμος στο Κρασνοντάρ, εκεί ανέμενα πλήρες αντιστάθμισμα!
Αντίο Ερμιτάζ, αντίο Αγία Πετρούπολη
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, τις ξοδέψαμε κι αυτές τις ήρεμες γενικά μέρες στην Πετρούπολη. Τελικά αποδείχθηκαν το κατάλληλο ηρεμιστικό ψυχής και σώματος μετά τη γη των ηφαιστείων, και πριν την επιστροφή στην ελληνική πραγματικότητα.
Το νυχτερινό τρένο μας μετέφερε ξανά στη Μόσχα. Για το οποίο μπορώ να πω, ότι είναι πολύ καλός τρόπος μεταφοράς κι οργάνωσης ταξιδιού στις δύο αυτές πόλεις. Δεν χάνεις ύπνο, αν ψάξεις νωρίς βρίσκεις λογικές τιμές, είσαι νωρίς το πρωί στην άλλη πόλη και δεν πληρώνεις και διαμονή.
Κι εκεί αφήναμε πίσω μας τη Ρωσία, κι επιστρέφαμε γεμάτοι αναμνήσεις, φωτογραφίες, κούραση και πολλά άλλα, στην Ελλάδα.
Μη φύγετε όμως, η αφήγηση εδώ του ταξιδιού αυτού έχει και τη Μόσχα. Είπαμε, δε γινόταν να αρχίσουμε χρονολογικά, υπάρχουν και προτεραιότητες στη ζωή.
До свидания, Петербург!