Kostas PapanikolaouΠεριπέτεια στο απόλυτο σκοτάδι και τη ζούγκλα
Τα σπήλαια στην περιοχή αυτή του Βιετνάμ είναι πολλά, τεράστια και εν πολλοίς ανεξερεύνητα ακόμα. Κλασικά σπήλαια με σταλακτίτες και σταλαγμίτες, υπόγεια ποτάμια, φαράγγια, μέχρι ολόκληρα οικοσυστήματα, όπως στο περίφημο Son Doong, το μεγαλύτερο σπήλαιο του κόσμου. Εκείνες τις μέρες θα είχαμε τη χαρά να περιπλανηθούμε στα σπήλαια Tu Lan και Hang Tien, περίπου 70 χιλιόμετρα βόρεια του Phonh Nha Ke Bang.
Να περιπλανηθούμε, είπα; Γράψτε λάθος. Η είσοδος και η πεζοπορία στα σπήλαια αυτά επιτρέπεται μόνο για ηλικίες άνω των 16 ετών. Πρόκειται για ολοήμερη πεζοπορία-κολύμπι-αναρρίχηση σε σκοτεινά σπήλαια, έτσι απαγορεύεται να συμμετέχουν παιδιά. Αναγκαστικά λοιπόν, ο καθένας μας πέρασε μία μέρα στην άνεση του ξενοδοχείου παρέα με τον μικρό μας εξερευνητή, ενώ ο άλλος ζούσε μία εμπειρία εξαιρετική και πρωτόγνωρη.
- Επιλέξαμε το σπήλαιο Tu Lan για εμένα (7,5km easy trekking, 500m caving, 150m κολύμπι στη σπηλιά, 150μ elevation gain), ενώ η Αλιόνα θα πήγαινε στο Hang Tien (6km of moderate trekking including 1.5km of caving, 350m elevation gain).
- Υποχρεωτικά με οδηγούς, από την εταιρεία Oxalis. Είναι η μόνη που έχει την άδεια για εξερεύνηση αυτών των σπηλαίων, εξάλλου μέλη της εξερεύνησαν εκτενώς το Tu Lan μόλις το 2010!
Λίγα λόγια για το σύστημα σπηλαίων Tu Lan
Πρόκειται για περισσότερες από 20 σπηλιές, άλλες στεγνές, άλλες με νερό. Συνδέονται μεταξύ τους με ποτάμια, υπέργεια ή υπόγεια, σε μια μεγάλη περιοχή που περιλαμβάνει αγροτικές εκτάσεις με βουβάλια, φυτείες φυστικιών και υπέροχα καρστικά βουνά. (Παρόμοιο υπέδαφος με την εκπληκτική δυτική Σλοβενία, διαβάστε αναλυτικά εδώ.)
Ανακαλύφθηκαν από την Βρετανική Ένωση Σπηλαιολόγων το 1992, αν και οι ντόπιοι γνώριζαν την ύπαρξή τους πολύ νωρίτερα, φυσικά.
Όπως είπαμε και στην αρχή, τα σπήλαια αυτά δεν έχουν φωτισμό, ξύλινους διαδρόμους, ούτε καν πινακίδες. Απαγορεύεται να τα επισκεφτεί κανείς μόνος, όσο κι αν φάινεται ακριβή η πληρωμή οδηγών της εταιρείας.
Όπως και στα υπόλοιπα σπήλαια της περιοχής, είναι αδύνατη η πρόσβαση σε αυτά τον Οκτώβριο. Η περίοδος των βροχών αυξάνει τη στάθμη των ποταμών κατά δεκάδες μέτρα. Ήταν τόσο εντυπωσιακό να κολυμπάμε στο σκοτεινό σπήλαιο, ενώ αρκετά μέτρα επάνω μας βλέπαμε κορμούς δέντρων σφηνωμένους στα βράχια!
Θυμάστε την ταινία “Kong: Η νήσος του κρανίου”; Η περιοχή των σπηλαίων Tu Lan χρησιμοποιήθηκε για αρκετά γυρίσματα, καταλαβαίνετε για τι είδους περιβάλλον πρόκειται.
Πεζοπορία, αγροτική ζωή και βροχή, πολλή βροχή
Στο τοπικό γραφείο της Oxalis ενημερώθηκα για λεπτομέρειες, υπέγραψα και σχετικά έντυπα, μιας και πρόκειται για μία επικίνδυνη δραστηριότητα και ξεκινήσαμε μαζί με τους Βιετναμέζους οδηγούς μας. Ήταν βροχερή εκείνη η μέρα, κάτι που τελικά δεν ήταν και τόσο κακό. Βλέπετε, την προηγούμενη μέρα η Αλιόνα έκανε παρόμοια πεζοπορία με σχεδόν 40 βαθμούς και την τρομερή υγρασία της περιοχής.
Περάσαμε από χωράφια, χαζεύαμε ντόπιους με βουβάλια (χρησιμοποιούνται για αγροτικές εργασίες) και γνωριζόμασταν μεταξύ μας. Κατά βάση η ομάδα αποτελούνταν από πέντε ζευγάρια κι εμένα για συμπλήρωμα. ΗΠΑ, Αυστρία, Γερμανία, Βέλγιο και Γαλλία, Ελλάδα κι Βιετνάμ, όλοι μαζί περάσαμε το πρώτο ποτάμι με κατεύθυνση ένα από τα στεγνά σπήλαια.
Το εν λόγω ποτάμι, με το νερό ως το γόνατο εκείνη την περίοδο (αρχές Μαρτίου), και πλάτος περίπου 5 μέτρα, μετατρέπεται σε μία τεράστια ροή νερού πλάτους εκατοντάδων μέτρων, καλύπτοντας καλλιέργειες και αναγκάζοντας σπίτια να επιπλέουν. Πώς γίνεται αυτό; Σε λίγο η απάντηση.
Το πρώτο σπήλαιο δεν ήταν μεγάλο, παραήταν όμως στενό και σκοτεινό. Και όταν λέμε στενό, υπήρχαν σημεία που περνούσαμε σφηνωτά. Κι όταν λέμε σκοτεινά, εννοούμε ότι σβήσαμε τους φακούς και επί 10 λεπτά κανείς μας δεν μπορούσε να διακρίνει ούτε ίχνος φωτός, ούτε σιλουέτα, τίποτα απολύτως. Εντυπωσιακό, όσο και τρομακτικό, μιας και νωρίτερα παρατηρούσαμε τεράστιες αράχνες παντού στα τοιχώματα.
Λάσπες, τοξικά φυτά, κολύμπι στο σκοτάδι
Μετά από σύντομο πικ νικ, οι λάσπες, η πυκνή βλάστηση και οι μαϊμούδες στα δέντρα μας περίμεναν. Ήταν απίστευτο το πώς οι μικρόσωμοι Βιετναμέζοι κινούνταν ταχύτατα στο γλιστερό έδαφος και τα βράχια, ενώ εμείς παλεύαμε να βρούμε ισορροπία. Πού και πού, μάλιστα, μας συμβούλευαν και για ποια φυτά να μην ακουμπάμε, για να αποφύγουμε δυσάρεστες συνέπειες.
Πιο κάτω συναντήσαμε έναν Ρώσο. Είχε μείνει πιο πίσω από την ομάδα του, με έναν οδηγό για συνοδεία και βαριανάσανε. Ο οδηγός του έδειχνε έναν πίθηκο πάνω σε δέντρο, η δε απάντηση του ιδρωμένου φίλου μας ήταν “F*** the monkey!!”. Δεν έχω ιδέα πώς θα ανταποκρινόταν στο τριήμερο τουρ πεζοπορίας και κατασκήνωσης που προβλεπόταν για την ομάδα του, σε σπήλαια και δάση…
Φτάσαμε στη δεύτερη είσοδο σπηλαίου κάμποση ώρα αργότερα, γεμάτοι ανυπομονησία. Οι φακοί κεφαλής άναψαν και πλέον εισερχόμασταν στον κόσμο των νυχτερίδων, αραχνών, στον κόσμο όπου το φως δεν είναι απαραίτητο για δημιουργία ζωής. Ειλικρινά, ίσως ακούγεται τρομακτικό, μα το δέος και η περιέργεια ήταν τόσο έντονα, μαζί με όλες μας τις αισθήσεις, ώστε δεν υπήρξε φόβος.
Όταν φτάσαμε βέβαια σε μία σκάλα 10 μέτρων, την οποία θα κατεβαίναμε, νίωσαμε λίγο περίεργα, να πούμε την αλήθεια. Μάθαμε κιόλας ότι εκεί κάτω είχε βρεθεί ένας ολόκληρος ανθρώπινος σκελετός, που μόλις την προηγούμενη χρονιά απομακρύνθηκε. Μπρρρρ!
Κι έπειτα ήρθε η ώρα να κολυμπήσουμε. Αναγκαστικά, μιας και η έξοδος στην άλλη πλευρά του σπηλαίου γινόταν μέσω ποταμού. Φορέσαμε τα σωσίβια, βάλαμε τα κινητά και λοιπά ευαίσθητα αντικείμενα σε αδιάβροχο σάκο που πήρε ο ένας οδηγός και…μπλουμ στο σκοτάδι! Εντάξει, οι φακοί ήταν ανοιχτοί, και το δυνατό ρεύμα ήταν με το μέρος μας. Κολυμπούσαμε, αφηνόμασταν στο ρεύμα, χαζεύαμε το σκηνικό, κάναμε αστεία σχετικά με το τι μπορούσε να βρίσκεται από κάτω μας.
Ειδυλλιακή κοιλάδα, η περιπέτεια συνεχίζεται
Μέχρι που φτάσαμε στην έξοδο, σαν να εισερχόμασταν σε σκηνικό ενός χαμένου κόσμου. Ο ποταμός του σπηλαίου έβγαινε σε μία λίμνη, στις ακτές η βλάστηση περίσσευε, ενώ από τα κάθετα βράχια τριγύρω ακούγαμε ήχους πουλιών πρωτόγνωρους για όλους μας. Ήμουν εκεί, το ζούσα και ήταν από τις περιπτώσεις που σκέφτομαι ότι τέτοιες εμπειρίες δεν αναπληρώνονται με τίποτα. Θα έλεγα ότι η περιοχή εκείνη ήταν εμπειρία ανάλογου μεγέθους με την τρομερή Καμτσάτκα, ω ναι!
Σ’ αυτό το περιβάλλον φάγαμε το γεύμα μας, που ταχύτατα ετοίμασαν οι οδηγοί. Πόσο λατρεύουμε πλέον την Βιετναμέζικη κουζίνα!
Εν τω μεταξύ, κάποιοι είχαν επιπλέον ρούχα για αλλαγή, μετά το κολύμπι με ρούχα και παπούτσια στο σπήλαιο. Οι πιο πολλοί όμως απλά περιμέναμε να στεγνώσουμε έτσι, έτσι κι αλλιώς μιλάμε για αρκετά ζεστή και υγρή ατμόσφαιρα.
Δεν θα έλεγα ότι φύγαμε με χαρά, έπρεπε όμως. Είχαμε κολύμπι στη λίμνη, ξανά κολύμπι στη σπηλιά, από άλλη είσοδο, ξανά μπόλικο περπάτημα στην επιστροφή.
Μόνο που το ρεύμα ήταν κόντρα αυτή το φορά και η επιλογή μας μόνο μία. Να κρατιόμαστε και να δίνουμε ώθηση από τα βράχια του στενού περάσματος στο σπήλαιο. Εκεί περίπου που βλέπαμε τις αράχνες πιο πριν! Ναι, ούτε αυτό σκεφτόμασταν εκείνη την ώρα, ειδάλλως το ρεύμα θα μας τραβούσε πίσω ξανά.
Στο μέλλον θα άξιζε ένα τριήμερο διαβίωσης στα σπήλαια αυτά
Δυστυχώς δεν είχαμε τον χρόνο και το χρήμα αυτή τη φορά, ούτε η ηλικία του μικρού μας εξερευνητή το επέτρεπε. Επιφυλασσόμαστε για το μέλλον, όμως.
Η λίγη βροχή στην διαδρομή της επιστροφής ουδόλλως μας πτόησε,αντίθετα με έβαλαν σε πολλές σκέψεις οι εικόνες των γυναικών στα χωράφια να ταΐζουν στο στόμα τα βουβάλια, καθώς και η τεράστια ανισότητα των οικονομιών. Ένας από τους οδηγούς μας μίλησε για τους μισθούς τους, που είναι πολύ υψηλοί για το Βιεντάμ, αλλά απειροελάχιστοι για εμάς, για όσα στέλνει στους δικούς του και τις οικονομίες που κάνει, ώστε να καταφέρει σε λίγα χρόνια να ταξιδέψει σε κάποια γειτονική χώρα… Ας είμαστε ευγνώμονες για την πραγματικότητά μας, λοιπόν, χωρίς να σταματάμε βέβαια να προσπαθούμε για το καλύτερο.
Είχε νυχτώσει όταν επέστρεψα στο ξενοδοχείο. Ο μικρούλης κοιμόταν στο δωμάτιο, όπου δεν άργησα να βρεθώ κι εγώ.
Σαν να είδα στα όνειρά μου ξανά το μέρος εκείνο, εκείνη τη νύχτα…
Photo cover: by Oxalis Adventure.