Kostas PapanikolaouΞεκίνημα με απρόοπτο
Αλλαγή πλάνου, επιλογή αεροπλάνου!
Δεν ήμασταν σ’ εκείνο το καράβι, προς θεού! Μόλις μάθαμε για το απαγορευτικό, κλείσαμε κατευθείαν αεροπορικά εισιτήρια -πριν εξαντληθούν λόγω των περιστάσεων-, για το Μ. Σάββατο πρωί πρωί, με το μικρό υπέροχο αεροπλανάκι της Ολυμπιακής! (Δεν το λέω ειρωνικά, νιώθουμε πολύ ωραία σε ελικοφόρα μικρά αεροσκάφη). Με μία αεροσυνοδό, τριάντα πέντε θέσεις, πολύ όμορφη θέα στη θάλασσα και στα τουρκικά παράλια, τα είκοσι πέντε λεπτά πτήσης ήταν ξεχωριστή εμπειρία για εμένα, τη σύζυγο και τους γονείς μου! Μπόνους η αντίδραση της μητέρας όταν κατάλαβε ότι το Καστελλόριζο είναι “αυτό το μικρό βραχάκι εδώ;!;!” και ένα μακρόσυρτο “Απαπααααά” για το μήκος του διαδρόμου προσγείωσης.
Η απόσταση από το αεροδρόμιο στο χωριό είναι κάτι παραπάνω από 3 χιλιόμετρα. Ή μπαίνεις στη σειρά για να εξυπηρετηθείς από το μοναδικό ταξί του νησιού (“θα σας προλάβω όλους” όπως είπε), ή παίρνεις ένα mini bus που δουλεύει μόνο την καλοκαιρινή σεζόν.
Ή, αν είσαι σαν κι εμάς, βάζεις τη μικρή τσάντα στην πλάτη, και περπατάς στην πρωινή αύρα, απολαμβάνοντας στα αριστερά το νησί της Ρω και απέναντι στα δύο χιλιόμετρα τους γείτονες. Να πω εδώ ότι ο κύριος Αντώνης μάταια περίμενε τηλέφωνο για να μας κατεβάσει με το αυτοκίνητο, λάθος συνεννόηση βλέπετε.
Περπάτημα παντού, για πανέμορφη θέα
Εκείνη τη μέρα λοιπόν, όπως και την επόμενη, κάναμε όλα όσα μπορεί να κάνει κάποιος σε τούτο το κομμάτι γης. Περπατήσαμε κυριολεκτικά όλο το νησί, μέχρι το Παλαιόκαστρο και από εκεί στον Αϊ Γιώργη του βουνού, κατεβήκαμε τα 400 σκαλιά από εκεί προς το λιμάνι (τα είχαμε ανέβει την προηγούμενη).
Περιπλανηθήκαμε στα σοκάκια, φάγαμε κατσικάκι γεμιστό τη μέρα του Πάσχα, μιας και αυτό είναι το έθιμο εκεί. Φυσικά περπατήσαμε το μονοπάτι που ενώνει παραθαλάσσια το Μανδράκι με το λιμάνι, θαυμάζοντας το Λυκιακό τάφο, και απολαύσαμε τη θέα από το παλιό κάστρο των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη προς την πόλη.
Αυτό που σε συνεπαίρνει στον τόπο εκείνο είναι η παροιμιώδης ηρεμία που κυριαρχεί, αλλά και η περηφάνια των κατοίκων παρά τη δύσκολη ζωή τους.
Ηρεμία είπα; Όχι τη νύχτα της Ανάστασης πάντως, όπου καταλάβαμε ότι από όπλα και πυρομαχικά υπάρχουν παραπάνω από αρκετά!!! Θα μπορούσαμε να πούμε αρκετά για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι εκεί, αλλά δεν αξίζει.
Κι ένα αξιοθέατο που η ομορφιά του δε φωτογραφίζεται
Ξεχάσαμε κάτι; Τι άλλο, τη Γαλάζια σπηλιά! Ειλικρινά, είχαμε δει εκατοντάδες φωτογραφίες πριν επισκεφτούμε αυτό το θαύμα της φύσης. Μπορώ να σας πω με σιγουριά ότι καμία δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Απλά το μέρος είναι φτιαγμένο για να το απολαύσεις στην ολότητα του με τα μάτια σου όσο είσαι εκεί, σαν να μη θέλει να φανερώσει το μεγαλείο σε κανένα φακό.