Kostas PapanikolaouΠρώτες εικόνες, στην πόλη των ναών
Μετά από περισσότερες από 24 ώρες σε αεροπλάνα και αεροδρόμια, φτάσαμε επιτέλους στη βόρεια Ταϊλάνδη. Μεσημέρι, με τρομερή ζέστη και μπόλικη κούραση λόγω αϋπνίας, το πρώτο που θέλαμε ήταν να αφήσουμε τα σακίδιά μας στο ξενοδοχείο και να ψάξουμε για φρέσκους χυμούς. Μας είχαν λείψει τα φρούτα και οι γεύσεις της Νοτιοανατολικής Ασίας, βλέπετε!
Έτσι, με λίγα λεπτά περπάτημα από το κατάλυμα, βρεθήκαμε σε μια μικρή καφετέρια. Εκεί, μεταξύ φρέσκων smoothies και καφέ, ξεκινήσαμε να οργανώνουμε το πρόγραμμα για τις επόμενες μέρες στο Chiang Mai και την Ταϊλάνδη.
Δοκιμάστε κι εσείς το Vigie Sist Cafe, το βρήκαμε τυχαία και μας άρεσε!
Η βόρεια Ταϊλάνδη είναι γνωστή για τους πανέμορφους ναούς στο Chiang Mai και στο Chiang Rai (ο επόμενος σταθμός μας), όπως και για τα απομακρυσμένα εθνικά πάρκα με την πλούσια φύση. Για εμάς, θα ήταν μια εισαγωγή σε ένα πολυήμερο ταξίδι, πριν φτάσουμε στην Καμπότζη, το Βιετνάμ και τη Μαλαισία.
- Πιθανόν γνωρίζετε δύο “αξιοθέατα” ακόμη της περιοχής αυτής. Τα πάρκα “αποφυλακισμένων” ελεφάντων, όπου μπορείς να ασχοληθείς με τα ζώα αυτά, καθώς και τα χωριά που διαμένουν και εκτίθενται ως αξιοθέατα οι γυναίκες “καμηλοπαρδάλεις”, κοντά στα σύνορα με τη Μιανμάρ.
- ΔΕΝ επισκεφθήκαμε τίποτα από τα δύο, καθώς δεν επιθυμούμε να συνεισφέρουμε σε πρακτικές που παραπέμπουν σε άλλες εποχές. Τα άγρια ζώα πρέπει να ζούνε ελεύθερα, και ενώ υποστηρίζουμε κάθε είδους sanctuary κακοποιημένων ζώων, τα συγκεκριμένα μας φάνηκαν το ίδιο εμπορευματοποιημένα τουριστικά αξιοθέατα, απλά με άλλες δραστηριότητες. Δηλαδή, αντί να καβαλάς τον ελέφαντα, τον πλένεις και τον ταΐζεις. Πρέπει να κλείσεις όμως αποκλειστικά εκδρομή με γκρουπ, δεν μπορείς απλά να επισκεφτείς το sanctuary, υπάρχει πρόγραμμα 4-5 ωρών με μεταφορές, και κοστίζει 55 ευρώ το ατόμο, κάτι που βρήκαμε και πολύ ακριβό. Στο τέλος αποφασίσαμε να κάνουμε άλλα πράγματα.
- Ενώ η “παράδοση” που θέλει μικρά κορίτσια να παραμορφώνουν το σώμα τους χάριν εθίμου που αποφέρει τουρίστες και χρήματα, δεν αποτελεί τόσο θέμα επιλογής, όσο επιβολής, πιστεύουμε.
Ναοί και αγορές του Chiang Mai
Πολλοί οι ναοί, πολλές οι υπαίθριες αγορές, κάτι που γνωρίζαμε. Μιας και μέναμε στο ιστορικό κέντρο, περιστοιχισμένοι από ναούς, μοναχούς και νυχτερινές αγορές, το πρόγραμμά μας ήταν σχετικά εύκολο.
Θα περπατούσαμε στους ναούς τη μέρα, θα τρώγαμε street food στις αγορές τη νύχτα!
Ξεκινήσαμε από τον Wat Chedi Luang. Έναν ναό που ξεκίνησε να φτιάχνεται τον 14ο αιώνα, εντυπωσιάζει με το πλήθος μικρών τούβλων που χρησιμοποιήθηκαν, με τους ελέφαντες στις πλευρές του, αλλά και τα γιγαντιαία yang trees, που προστατεύουν την πόλη, σύμφωνα με την παράδοση.
Τις επόμενες μέρες μπήκαμε και σε άλλους βουδιστικούς ναούς, όπως τον Wat Inthakhin Sadue Muang, τον Wat Phra Singh Woramahawihan με τον χρυσό να λάμπει, αλλά και λίγο πιο έξω από την παλιά πόλη, τον ιδιαίτερο Wat Suan Dok. Όπως καταλάβατε, Wat σημαίνει κάτι σαν ναός, προφανώς!
Όσο για τα απογεύματα και τα βράδια; Τι καλύτερο από το χαλαρό περπάτημα στα μοναδικά night markets, εκεί που ντόπιοι κι επισκέπτες γίνονται ένα, με τις μυρωδιές από κάθε είδους φαγητό να κατακλύζουν την ατμόσφαιρα! Είμαστε μεγάλοι φαν των υπαίθριων αγορών, του πρόχειρου φαγητού και των φρέσκων χυμών και smoothies, σε όλα τα ταξίδια μας στη Νοτιοανατολική Ασία.
Πάμε πεζοπορία; Πάμε, φυσικά!
Λίγο έξω από τα όρια της πόλης, ξεκινάει ένα trail, με το όνομα “Monk’s trail”, δηλαδή το “Μονοπάτι του μοναχού”. Ξεκινήσαμε την πεζοπορία από το σημείο αυτό. Λέγεται Wat Pha Lat Hike, οδηγεί στον ομώνυμο ναό και από εκεί θα παίρναμε ένα ταξί μέχρι τον Wat Pha That Doi Suthep, με την ολόχρυση στούπα και την πανοραμική θέα στην πόλη.
Τελικά, τουλάχιστον το αρχικό κομμάτι δεν ήταν αυτό που περιμέναμε. Είχαμε την προσμονή μίας πιο πυκνής βλάστησης, ίσως και η εποχή να μην ήταν η κατάλληλη. Γενικά υπήρχε αρκετή ξηρασία, το βλέπαμε στα δέντρα και τη χαμηλή βλάστηση. Όσο πλησιάζαμε στον Wat Pha Lat, ήταν καλύτερα, πάντως. Σίγουρα άξιζε την όποια κούραση, καθώς διακρίναμε τα θρησκευτικά κτίσματα μέσα στη βλάστηση, και μετά τα υπέροχα σχέδια που διακοσμούν ναούς, σκάλες, πόρτες. Εξάλλου, είναι γνωστή η απεικόνιση δράκων και φιδιών, καθώς και η περίπλοκη διακόσμηση πέριξ των βουδιστικών ναών.
Θέα σε θολό τοπίο, burning season (!)
Στον Doi Suthep φτάσαμε με ταξί, λίγα χιλιόμετρα πιο ψηλά από τον προηγούμενο ναό. Είχαμε προετοιμαστεί ψυχολογικά για τα πολλά σκαλοπάτια, σίγουρα δεν περιμέναμε την εξαιρετικά χαμηλή ορατότητα. Ο ναός, στην κορυφή ενός βουνού ανατολικά του Chiang Mai, έχει πανοραμική θέα, ενώ η ολόχρυση στούπα και οι λοιπές διακοσμήσεις κυριολεκτικά μας τύφλωναν, αντανακλώντας το φως.
Από εκεί, η πόλη και όλη η έκταση τριγύρω απλωνόταν στα πόδια μας. Η ατμόσφαιρα όμως ήταν πολύ θολή την περίοδο αυτή, στη βόρεια Ταϊλάνδη.
Ο λόγος; Βρισκόμασταν στο αποκορύφωμα του burning season, της περιόδου δηλαδή που οι αγρότες του Λάος κυρίως, καίνε τις εκτάσεις τους, ώστε να καλλιεργήσουν ξανά. Αρχέγονα μέσα, δύσκολοι τρόποι. Ανάλογα τη χρονιά, οι καπνοί καλύπτουν ολόκληρο το Λάος, τη βόρεια Ταϊλάνδη, το κεντρικό Βιετνάμ. Εξαρτάται από τον άνεμο και την υγρασία, επίσης. Πρόκειται για πολύ επικίνδυνο φαινόμενο για την υγεία, διαπιστώσαμε ότι η ποιότητα του αέρα ήταν στα χαμηλότερα επίπεδα εκείνες τις μέρες.
Τη μέρα εκείνη καταλάβαμε καλύτερα και τον λόγο που οι περισσότεροι ντόπιοι φοράνε μόνιμα μάσκα, όπως έχουμε δει σε όλα τα ταξίδια μας στη Νοτιοανατολική Ασία. Δεν μπορούσαμε να δούμε τίποτα από την πόλη του Chiang Mai, ενώ τις επόμενες μέρες, στο Chiang Rai, η κατάσταση ήταν ακόμα χειρότερη!
Ταξί – αγροτικό, τόσο σύνηθες στην περιοχή!
Για την επιστροφή στην πόλη δοκιμάσαμε κι εμείς αυτά τα κόκκινα αγροτικά, που είναι κάτι ανάμεσα σε ταξί και μίνι λεωφορείο. Περίπου 8 άτομα, στην κλειστή καρότσα, με ανεμιστήρα, συμφωνημένη τιμή και φύγαμε! Μας άφησε κοντά στο ξενοδοχείο μας, όπου βρήκαμε ακόμη ένα εξαιρετικό τοπικό εστιατόριο.
Εκείνη τη βραδιά, τελευταία μας στο Chiang Mai, είπαμε να βγούμε για νυχτερινή βολτίτσα. Δεν θα έλεγα ότι εντυπωσιαστήκαμε όμως, κατά βάση οι νυχτερινοί δρόμοι της πόλης με την έντονη μουσική απευθύνονται σε Βρετανούς που διατίθενται να πιουν μέχρι τελικής πτώσης.
3 μέρες, οι πρώτες μας στην Ταϊλάνδη
Το επόμενο πρωινό θα μας έβρισκε σε ένα λεωφορείο της Green Bus, στο δρόμο μας προς το Chiang Rai, βορειότερα. Την πόλη του περίφημου Λευκού Ναού, την τελευταία μας στάση πριν την Καμπότζη.
Η αλήθεια είναι ότι δεν εντυπωσιαστήκαμε από το Chiang Mai, τουλάχιστον σε σχέση με όσα περιμέναμε. Και πάλι, όμως, δεν μετανιώσαμε για τις μέρες αυτές, την πρώτη μας επαφή με την Ταϊλάνδη. Εξάλλου, μια εισαγωγή στην κουζίνα της περιοχής, οι ναοί και οι άνθρωποι, αρκούσαν για να κάνουν ενδιαφέρουσα την εμπειρία.
Αντίο, Chiang Mai!