Kostas PapanikolaouΑς ξεκινήσουμε από το τουριστικό Golden Circle
Τι σου είναι η διαφορά ώρας, μαζί και το ξημέρωμα που έρχεται πριν τις πέντε το πρωί αυτή την εποχή στην Ισλανδία. Στριφογυρίζαμε στον καναπέ για να μην ενοχλήσουμε τους ανθρώπους, οπότε φύγαμε από το σπίτι τους μετά τις οχτώ που ξύπνησαν.
Ξέχασα να αναφέρω ότι είχαμε επισκεφτεί και super market την προηγούμενη, πήγαμε σε ένα Bonus για κάποια επιπλέον snacks κτλ. Και δύο μπουκάλια νερό, για να έχουμε τα μπουκάλια βασικά! Είπαμε, αγνό και καθαρότατο νερό βρίσκεις παντού στη φύση στην Ισλανδία, είναι βασικότατο λάθος να αγοράζεις εμφιαλωμένο να πίνεις.
Οδήγηση στην Ισλανδική φύση
Από τα πρώτα χιλιόμετρα οδήγησης, καταλάβαμε άλλες δύο αλήθειες για το μέρος τούτο, δύσκολο να τις κατανοήσουμε πριν πάμε.
- Οι ριπές ανέμου μπορούν απλά να σε στείλουν στο χαντάκι, που λέμε και στο χωριό μου και…
- Ο καιρός αλλάζει κυριολεκτικά ανά πέντε λεπτά! Με συννεφιά φύγαμε, σε ήλιο το γύρισε ώσπου να βγούμε εκτός πόλης. Μετά δε από δέκα χιλιόμετρα πηγαίνοντας προς Hveragerði, άρχισε να χιονίζει. Δεν έχεις παράπονο, απλά περιμένεις λίγο, ο καιρός αλλάζει και πάλι.
Πρώτη στάση για εκείνη τη μέρα ήταν το εν λόγω χωριό, η ”πρωτεύουσα των θερμών πηγών”, όπως αρέσκονται να τη λένε. Ο λόγος προφανής νομίζω, η γη ”άτμιζε” από παντού. Λίγο μετά το χωριό ξεκινάει μια πεζοπορική διαδρομή τριών χιλιομέτρων περίπου, προς την κοιλάδα Reykjadalur. Μια εξαιρετική εισαγωγή στην Ισλανδική φύση και το μεγαλείο της! Ακολουθεί διάλογος μεταξύ εμού και της συζύγου:
– Κώστα, ο καιρός αλλάζει εύκολα, πάρε και το μπουφάν μαζί!
– Δεν κάνει κρύο, δε χρειάζεται.
– Βρε, πάρτο κι ας μη χρειαστεί!
Ο καιρός αλλάζει ταχύτατα, το ξαναλέμε
Καταλαβαίνετε ότι η γυναικεία επιμονή επικράτησε εν τέλει. Με βαριά καρδιά φόρεσα το μπουφάν, πήραμε και το σακίδιο με μαγιό και τα σχετικά, τα μπαστούνια ανά χείρας και ξεκινήσαμε. Ζέστη μου φαινόταν, τα ποταμάκια με κρύο και ζεστό νερό σαν φιδάκια ζώνανε το μέρος. Να μετά από λίγο και μια ορθάνοιχτη τρύπα που ξέβραζε ”ζωμό της γης”. Η θέα όσο ανηφορίζαμε κι ανοιγόταν η πεδιάδα πίσω μας, απλά μαγευτική! Κι ο καιρός το ίδιο, χεχε! Έτσι απλά άρχισε να ρίχνει χιόνι, σαν λίπασμα ένα πράγμα, συνοδευόμενο από τον κατάλληλο αέρα. Ας μη μοιραστώ μαζί σας τη στιχομυθία που ακολούθησε, του στυλ ”Εγώ σου είπα…”
Μέχρι να φτάσουμε στην κοιλάδα, τα μάτια μας είδαν τον πρώτο από τους ατελείωτους καταρράκτες αυτής της χώρας και μικρές λίμνες με νερό θερμοκρασίας άνω των 80 βαθμών. Σύννεφα ατμού από όλες αυτές τις λίμνες ανάγκασαν άλλους τουρίστες να μη συνεχίσουν (αποπνικτική η μυρωδιά όντως). Ο καιρός άλλαξε άλλες πέντε – δέκα φορές στη διαδρομή, δε μας πτόησε καθόλου όμως, μιας και η ώρα που θα έκανα πρώτη φορά στη ζωή μου μπάνιο σε θερμές πηγές και ποταμάκια ενώ η θερμοκρασία ήταν γύρω στο μηδέν, πλησίαζε!
Κοιλάδα Reykjadalur, επιτέλους μπάνιο
Το περπάτημα και η όποια ταλαιπωρία εξαιτίας του καιρού έκαναν την στιγμή που μπαίναμε στα ζεστά νερά να αξίζει ακόμη πιο πολύ! Η Αλιόνα φυσικά, ως γνήσιο τέκνο της μαμάς Ρωσίας, μπήκε στην αρχή του ποταμιού, όπου το νερό ήταν καυτό. Ξέρω, έτσι πρέπει κανονικά, αλλά ειλικρινά νόμιζα πως θα ξεπουπουλιαστώ όταν έβαλα το πόδι μέσα. Πήγα λίγο παρακάτω, εκεί που είναι για κανονικούς ανθρώπους και έμεινα μέχρι να μουλιάσω. Πιο μετά δοκίμασα ένα πεντάλεπτο στο καυτό, ομολογώ ότι αφού το άντεξα και βγήκα, η αίσθηση ήταν μοναδική! Δεν κρύωνα, δεν ένιωθα τίποτα, πετούσα!
Στο μεταξύ, ο καιρός μας έδωσε ένα ακόμη μάθημα, για να θυμόμαστε στη συνέχεια. Είχαμε παρατήσει τα ρούχα χύμα έξω, και διαπιστώσαμε ότι είχε αρχίσει πάλι η βροχή και το χιόνι… όταν πήγαμε να ντυθούμε. Τουλάχιστον τα παπούτσια αποδείχτηκαν άξια των χρημάτων που ξοδέψαμε.
Θα μπορούσαμε να μείνουμε για ώρες σ’ αυτό το μέρος, υπήρχαν όμως τόσα άλλα να μας περιμένουν. Σε άλλη περίπτωση θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε σε κάποια από τα μονοπάτια που ξεκινάνε από εκεί, διαφόρων βαθμών δυσκολίας κι απόστασης. Εμείς όμως πήραμε το δρόμο της επιστροφής, απολαύσαμε σύντομο πικ νικ με θέα απόκρημνα βουνά, ποταμάκια και θερμές πηγές, και ξαναμπήκαμε στο αυτοκίνητο με προορισμό τα πιο διάσημα αυτού του κομματιού, την περιοχή του Gullfoss και του Geysir.
Να ο κρατήρας, να και ο θερμοπίδακας!
Πριν από αυτά όμως, μια στάση στον κρατήρα – λίμνη Kerið κρίθηκε επιβεβλημένη. Είναι ακριβώς πάνω στο δρόμο έτσι κι αλλιώς, δε γίνεται να τον χάσεις. Με βάθος νερού να ποικίλει, κι όμορφες αποχρώσεις ανάλογα και με τη θέση του ήλιου, ή την απουσία του, μας πρόσφερε ένα ωραίο διάλειμμα από την οδήγηση. Ο δυνατός κρύος αέρας δυσκόλεψε και πάλι τη ζωή μας, αλλά άξιζε τελικά!
Τι είπαμε πριν, είχαμε σχέδιο; Χοχο! Όταν φτάσαμε στο Geysir, το χιόνι – λίπασμα ήταν ασταμάτητο, ο αέρας παγωμένος, οι προσπάθειες να βγάλουμε αξιοπρεπείς φωτογραφίες και βίντεο από τις ανά τετράλεπτο εκρήξεις του θερμοπίδακα Strokkur περιορισμένες. Κάτι καταφέραμε όμως, ελπίζω να εκτιμήσετε το αποτέλεσμα. Το σίγουρο είναι ότι όσες φορές κι αν το δεις, το “Ωωω!” βγαίνει αυθόρμητα σε κάθε έκρηξη! Πού να είσαι κι ο τυχερός που θα πετύχει κατά λάθος μία από τις σπανιότατες εκρήξεις του κρατήρα Geysir.
Αλλαγή σχεδίου κατόπιν, αναβολή επίσκεψης στον Gullfoss για την επόμενη μέρα. Αντ’ αυτού, οδηγήσαμε προς Flúðir και κατόπιν προς την πολύ όμορφη κοιλάδα Þjórsárdalur. Η διαδρομή μας αποζημίωσε μια ακόμη φορά, οι λίμνες, τα ποτάμια, το χρώμα του ουρανού, μιας και η κακοκαιρία ήταν πίσω μας, όλα αυτά συνέθεταν ένα σκηνικό για έμπνευση ζωγράφου. Εκεί, στρίβοντας σε ένα χωματόδρομο είδαμε και τον καταρράκτη Hjálparfoss, όμορφο και σχετικά άγνωστο σε πολλούς.
Τελικά, το Reykholt μας πρόσφερε αυθεντική φιλοξενία
Κι επειδή δεν υπήρχε λόγος να επιμένουμε με τον άστατο καιρό, οδηγήσαμε πίσω στο Reykholt, όπου περάσαμε το βράδυ παρέα με τους καινούριους μας οικοδεσπότες! Ένα ζευγάρι Πολωνών, με το τρομερό παιδάκι τους και τα κατοικίδια, που μας υποδέχτηκαν, μας πρόσφεραν παραδοσιακή ισλανδική σούπα από αρνί, ήπιαν μαζί μας τσάι, δοκίμασαν μπισκότα της μητέρας μου. Ίσως τελικά αυτά μένουν και πιο πολύ στη μνήμη, το χαμόγελο και τα παιχνίδια του μικρού Iggy, η ντόπια ρακή που ήπιαμε μαζί, οι συζητήσεις.
Έτσι πήραμε την απόφαση να αλλάξουμε λιγάκι το σχέδιο, να μη φύγουμε την επόμενη για τη νότια ακτή, αλλά να μείνουμε κι άλλη μέρα στην περιοχή και τους ανθρώπους αυτούς! Και δεν το μετανιώσαμε, όπως θα καταλάβετε στη συνέχεια. Είπαμε, με τους ντόπιους έχεις πάντα την ευκαιρία να ανακαλύψεις μικρά, κρυφά μαργαριτάρια.
Αυτά προς το παρόν όμως, μετά βίας τριάντα ώρες είχαμε συμπληρώσει στην Ισλανδία. Όταν το συνειδητοποιήσαμε το βράδυ, είχαμε την αίσθηση ότι ήμαστε εκεί ένα μήνα. Απόλαυση! Η συνέχεια εδώ.