Kostas PapanikolaouΚαλόγερος και Αγία Ρουμέλη: Με θέα στο απέραντο Λιβυκό πέλαγος
Το βλέμμα χανόταν στα ψηλά βουνά, στα “γκρέμνια” που αλλού καταβυθίζονται στο μπλε του λιβυκού πελάγους κι αλλού μας κάνουν τη χάρη, εμάς τους ανθρώπους, ν’ αφήνουν κάποια μέτρα γης γεμάτης με ψιλή άμμο, βότσαλα κι αφρούς από την άγρια θάλασσα. Γη που λες και φτιάχτηκε ώστε να μην πατιέται εύκολα στη νότια Κρήτη, λίγες οι ευκαιρίες να την απολαύσεις “ολόδική” σου.
Εκεί περάσαμε κι εμείς ένα αξέχαστο διήμερο, στα μέσα κάποιου Αυγούστου, με τον Αίολο σύμμαχό μας, και τις σκέψεις για το αν τελικά θα επιστρέφαμε για μόνιμη διαμονή στην Κρήτη να φουντώνουν.
Απογευματάκι Παρασκευής λοιπόν, κι αμέσως μετά την άφιξή μας στα Χανιά, κατευθυνθήκαμε στα αγαπημένα Κουνουπιδιανά. Εκεί όπου, έντεκα χρόνια πριν νοίκιαζα το πρώτο μου διαμέρισμα. Ολόκληρη κωμόπολη πλέον, αλλά τα “Γουρουνάκια” εκεί! Κοντοσούβλι, κρητικές σαλάτες, κρασάκι και φυσικά η απαραίτητη ρακή για κέρασμα! Άντε να κουνηθείς μετά, είχαμε και δρόμο μέχρι την Παλαιόχωρα.
Στο σπίτι του Αντρέα είχαμε την προετοιμασία των εφοδίων και του σκάφους που θα ρίχναμε στη θάλασσα από την Παλαιόχωρα. Μας πήρε καμιά ώρα, μαζί και τα ψαροντούφεκα στο σκάφος, ποτέ δεν ξέρεις τι θα βγάλει ο Αντρέας.
Παλαιόχωρα για διανυκτέρευση
Η διαδρομή προς νότο κύλησε ευχάριστα για εμάς που δεν οδηγούσαμε, όταν μας άφηνε ο “ενοχλητικός” οδηγός να κοιμηθούμε. Αργά το απόγευμα φτάναμε στην Παλαιόχωρα.
Εκεί το πρόγραμμα έλεγε ταβερνάκι, περπάτημα ωσάν τουρίστες και στήσιμο σκηνών στην παραλία Γυαλισκάρι. Το ταβερνάκι μας κράτησε λιγάκι πιο πολύ, το σκάφος με το τρέιλερ έμειναν με ασφάλεια στο λιμάνι, κάποια “απρόοπτα” έστειλαν τους δύο φίλους μας σε ξενοδοχείο για “ύπνο”. Οπότε, μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, αλλά με αρκετό αέρα, τα καταφέραμε κι ετοιμάσαμε το κατάλυμά μας.
Κρίμα που δεν είχα τρίποδο κι ανάλογες γνώσεις για να φωτογραφίσω όλη την πανδαισία αστεριών πάνω από τα κεφάλια μας, το γαλαξία σε όλο του το μεγαλείο, και τη θάλασσα να “τραγουδάει” λίγα μέτρα πιο πέρα…
Η νύχτα πέρασε με όχι και τόσο ήσυχο ύπνο, πρώτη φορά μας σε σκηνή, βλέπετε. Τώρα που το ανακαλύψαμε όμως, ποιος μας πιάνει! Το ξημέρωμα αντικρίσαμε ό,τι μπορείτε να δείτε κι εσείς στη σχετική φωτογραφία, η πρωινή γαλήνη της θάλασσας είναι κάτι μοναδικό. Δεν θέλαμε να χάσουμε χρόνο όμως, έπρεπε να ξεστήσουμε και να ρίξουμε το σκάφος στη θάλασσα. Δεν είναι βλέπετε και τόσο μικρή η απόσταση προς τις παραλίες πέριξ της Αγίας Ρουμέλης που θα πηγαίναμε.
Πάμε σε παραλίες μαγικές!
Όλα έγιναν γρήγορα, και νάμαστε στα ανοιχτά της Παλαιόχωρας. Έλα όμως που τέσσερα άτομα, με ψυγεία, εξοπλισμό ψαρέματος, φαγητά, ποτά κι ό,τι άλλο φαντάζεστε, ήταν πολλά για τον κινητήρα. Εντάξει, δε θα πνιγόμασταν κιόλας, αλλά το “Ατλαντίς” δεν έλεγε να “πλανάρει” με τίποτα. Δεν πειράζει, με λίγο παραπάνω καύσιμο και υπομονή περνούσαμε κοντά από κάποιες ερημικές παραλίες. Προορισμός μας, η παραλία Καλόγερος, ακριβώς πριν την Αγία Ρουμέλη.
Μέχρι να φτάσουμε εκεί, το βλέμμα περιπλανιόταν σε καταγάλανα νερά, βράχια, ερημικές ακτές, με την αύρα της νότιας Κρήτης. Άφιξη στον Καλόγερο μετά από λίγη ώρα λοιπόν, ξεφόρτωμα του σκάφους, τακτοποίηση στην πίσω σπηλιά, για όσους ξέρουν.
Και μετά, τι άλλο, απλά απολαμβάναμε το χρόνο να κυλάει διαφορετικά. Τα θεόρατα βράχια κάθετα στην ακτή, τα κύματα που έσκαγαν στο ψιλό βότσαλο, ο ήλιος, η αρμύρα, κι όλα αυτά σχεδόν μόνο δικά μας. Ντόπιοι και τουρίστες ερχόντουσαν κι έφευγαν, γκρουπ ηλικιωμένων γυμνιστών έκαναν μια επίσκεψη επίσης, κατά τα λοιπά η παραλία ήταν άδεια.
Τι να φάμε; Αυτό που θα μας δώσει η θάλασσα
Γύρω στο μεσημεράκι πήραμε το σκάφος και, σαν έμπειρος βαρκάρης τρομάρα μου, βοήθησα τον Αντρέα να τσακώσει ένα χταπόδι, να έχουμε και μια λιχουδιά στα κάρβουνα, όχι μόνο κρεατικά. Η αλήθεια είναι πως τους τόπους εκείνους δεν τους ήξερε καλά και τα νερά ήταν πολύ θολά. Οπότε, οι ροφοί και τα σαργουδάκια που πιθανόν βρίσκονται εκεί, κερδίσανε κι άλλη μέρα ζωής. Το αν μας άρεσε το ολόφρεσκο χταπόδι περιττό να το αναφέρω.
Κάπως έτσι, χαλαρά και όμορφα, με τη θάλασσα να μας συντροφεύει σε συζητήσεις ουσιώδεις και μη, πέρασε εκείνη η μέρα. Το δειλινό υπέροχο, η ήρεμη πλέον θάλασσα ήταν σε άλλο ρυθμό και ο ύπνος καμία σχέση με την προηγούμενη νύχτα.
Αγία Ρουμέλη, μπρος στο φαράγγι
Μη νομίζετε ότι άλλαξε κάτι την επομένη. Απλά τα φαγητά έφτασαν μόνο για πρωινό, οπότε το μεσημεράκι μας βρήκε σε μια από τις ταβέρνες στην Αγία Ρουμέλη, μαζί με τους πεζοπόρους που έφταναν μέσα από το ανυπέρβλητο φαράγγι της Σαμαριάς.
Η ηρεμία και η τόσο διαφορετική ατμόσφαιρα εκεί στα νότια της Κρήτης είναι που μας ξαναγέννησαν τις σκέψεις να κατέβουμε για μόνιμη διαμονή.
Και το απόγευμα πήραμε το δρόμο της επιστροφής για Παλαιόχωρα, με το βοριά να μας χτυπάει σε κάποια σημεία κάνοντας την όλη φάση διασκεδαστική!
- Ακολουθήστε τους δρόμους για τα νότια του νησιού, κι αφήστε την πολυκοσμία για άλλους. Η νότια Κρήτη ξυπνάει συναισθήματα πρωτόγνωρα, και οι διακοπές αποκτούν άλλη διάσταση εκεί.