Kostas PapanikolaouΊδια διαδρομή, νέες εικόνες προς Borgarnes
Ακόμη ένα καλό της μέρας εκείνης; Ανακαλύψαμε τα βενζινάδικα Olis, αφού πρωί πρωί μπήκαμε στο τοπικό πρατήριο να ρωτήσουμε για τους δρόμους, τον καιρό κτλ. Συνειδητοποιήσαμε έτσι ότι δεν θα ήταν καλή ιδέα να συνεχίσουμε βόρεια. Οι δρόμοι μετά το Egilsstaðir ήταν μαρκαρισμένοι με διάφορα χρώματα εκτός του πράσινου, και η πρόγνωση έδινε σποραδικές δυνατές χιονοπτώσεις. Ο ευγενικός υπάλληλος μας είπε βέβαια ότι “είναι ανοιχτοί”, αλλά προφανώς οι Ισλανδοί το εννοούν αλλιώς. Έχουν βλέπετε εμπειρία στη χειμερινή οδήγηση, επίσης χειμερινά ελαστικά και monster trucks που κυκλοφορούν κατά κόρον. Εξάλλου, δε θέλαμε να ταλαιπωρούμαστε στους δρόμους προκειμένου ντε και καλά να βγει το αρχικό σχέδιο.
Προμηθευτήκαμε την εκπτωτική κάρτα δωρεάν στο πρατήριο και ήπιαμε τον (δωρεάν πλέον σε όλη την αλυσίδα Olis) καφέ μας. Έπειτα, καθίσαμε με ησυχία να βγάλουμε εναλλακτικό σχέδιο, χαζεύοντας παρέες ηλικιωμένων που ήρθαν στο βενζινάδικο για τον πρωινό τους καφέ.
Ο καιρός το ίδιο ασταθής όπως πάντα, μην τα ξαναλέμε. Εν τω μεταξύ, ακυρώσαμε και το tour για φάλαινες που είχαμε προγραμματίσει από το Húsavík για την επόμενη μέρα.
Τι έλεγε το καινούριο πλάνο λοιπόν; Οδήγηση με στάσεις μόνο για καφέ (και φωτογραφίες βεβαίως βεβαίως, πώς να αντισταθείς, το χέρι πάει μόνο του στο κουμπί της μηχανής) μέχρι και το Borgarnes στα δυτικά. Ξεκούραση και ύπνος εκεί, έξω από ένα 24ωρο Olis, και την επόμενη μέρα εξερεύνηση της χερσονήσου Snæfellsnes.
Μιας και δεν θα βλέπαμε τα βόρεια, την περιοχή της λίμνης Mývatn και τον θεωρούμενο ως πιο δυνατό καταρράκτη της Ευρώπης, τον Dettifoss, τουλάχιστον θα βλέπαμε την πανέμορφη αυτή χερσόνησο, μαζί και τον (δεύτερο από το 2011) ψηλότερο καταρράκτη της Ισλανδίας, τον Glymur!
Αυτή το φορά το πλάνο τηρήθηκε, έστω και με κάποιες δυσκολίες και λίγο στρες.
Στο δρόμο προς Borgarnes, λοιπόν!
Βλέπετε, δεν είχε πλέον χιόνια στα νότια. Είχε όμως αέρα, πολύ δυνατό αέρα αυτή τη φορά. Αν δεν κάνω λάθος, αφού συμβουλευτήκαμε και ντόπιους οδηγούς, οι φωτεινές πινακίδες που υπάρχουν στους δρόμους και δείχνουν θερμοκρασία και δύναμη ανέμου, είχαν ενδείξεις μέχρι και 24 m/s. Δείτε το στην κλίμακα Beaufort, κι έχοντας στο νου τις τεράστιες εκτάσεις μαύρης άμμου γύρω από το Vik, τις ιδιαιτερότητες των fjords και το γεγονός ότι οι άνεμοι είναι πλάγιοι οδηγώντας εκεί, και θα πάρετε μια ιδέα.
Εμείς πήραμε και με το παραπάνω. Δύο – τρία τουμπαρισμένα αυτοκίνητα στη διαδρομή, έτσι απλά στην ευθεία, μια αμμοθύελλα 5-6 δευτερολέπτων μετά από γέφυρα, που με έκανε να οδηγώ στα τυφλά και να νιώθουμε την άμμο να προσπαθεί κυριολεκτικά να τρυπήσει το αυτοκίνητο, και συνεχής μάχη να κρατηθεί το τιμόνι στην ευθεία όταν οι ριπές μας έσπρωχναν αριστερά.
Το ζήσαμε κι αυτό λοιπόν, στην Ισλανδία! Όπως ζήσαμε, για μια ακόμη φορά, μαγικές, πέρα από κάθε φαντασία εικόνες στα fjords, με τον ήλιο να λούζει τα βράχια, τα χωριουδάκια της προηγούμενης νύχτας να επιδεικνύουν τα κάλλη τους τη μέρα, τη θάλασσα και πάλι μανιασμένη να βγάζει θεόρατα κύματα (με κόντρα αέρα παρακαλώ).
Και ξανά στη Jökulsárlón για να απολαύσουμε τον παγετώνα μια φορά ακόμη, και να πάμε και στην παραλία να γίνουμε μάρτυρες της ατελείωτης μάχης των κυμάτων με τα κομμάτια πάγου που έβγαιναν στη θάλασσα, μετά τη λίμνη και το ποταμάκι.
Την ευχαριστηθήκαμε κι αυτή τη μέρα, κι ας ήταν επιστροφή από τον ίδιο δρόμο. Τίποτα δεν είναι ίδιο σ’ αυτή τη χώρα από μέρα σε μέρα, φαίνεται.
Αργά το απόγευμα (στις δέκα δηλαδή), κι αφού περάσαμε το υποθαλάσσιο τούνελ έξω από το Akranes, φτάσαμε στον προορισμό μας. Η εικόνα του Borgarnes το σούρουπο πολύ όμορφη! Ότι καλύτερο για να ξεκουραστούμε στο αυτοκίνητο, αφού τσεκάραμε ξανά και ξανά τα sites για τον καιρό και τους δρόμους. Είχαμε αρχίσει να μαθαίνουμε το μάθημα, έστω κι αργά, βλέπετε!
Συνεχίζουμε εδώ.