Ταξίδι στην Κούβα: Νέα Αβάνα

Μη νομίζει κανείς ότι αποδείχτηκε τόσο εύκολο να κοιμηθούμε στο σπίτι που είχαμε και πάλι προκρατήσει στη Santa Clara. Κανείς δεν απάντησε στο συνεχόμενο χτύπημα κουδουνιού και πόρτας επί είκοσι λεπτά. Οπότε, στις δέκα το βράδυ αρχίσαμε να περπατάμε, ψάχνοντας διαμονή. Ευτυχώς βρήκαμε κάποιον που ήξερε κάποια που μας έστειλε σε κάποια άλλη (!) κυρία με ελεύθερο δωμάτιο. Σκέφτηκα εν τω μεταξύ απλά να κοιμηθούμε στο αυτοκίνητο και να συνεχίσουμε για το διαμέρισμα στη νέα Αβάνα. Όμως τελικά η ανάγκη ενός καθαρού δωματίου και, κυρίως ενός δροσερού ντους, κυριάρχησε.

Πρωί πρωί αφήναμε πίσω μας τη Santa Clara, αυτή τη φορά μέσω της autopista, με λίγη βιασύνη για να είμαστε στην ώρα μας στο ξενοδοχείο Sevilla, όπου και θα παραδίδαμε το αυτοκίνητο. Παράκαμψη και στάση σε μικρή κωμόπολη (Jaguey Grande αν θυμάμαι καλά), για ανεφοδιασμό σε καύσιμα και φαγητό, εκεί πήραμε και τα περίφημα αναμνηστικά χαρτονομίσματα των 3 pesos cubanos. Άφιξη πρώτα στο διαμέρισμα που θα μέναμε, στη περιοχή της νέας Αβάνας. Πολύ όμορφη γειτονιά, διαμέρισμα με δύο υπνοδωμάτια που στο ένα έμενε η ιδιοκτήτρια και το άλλο ήταν για εμάς, ένας αρχοντικός γάτος κι ένα πειραχτήρι σκυλάκι μας περίμεναν.

Γρήγορα γρήγορα ανεβάσαμε τα πράγματά μας, μην τυχόν καθυστερήσουμε στην παράδοση του αυτοκινήτου και, ποιος ξέρει, μη χρεωθούμε τίποτα παραπάνω. Τελικά… Κούβα… Ακόμη και στην παράδοση, χαλαροί ρυθμοί. Δύο ωρίτσες περιμέναμε, με άδειο στομάχι και χωρίς νερό. Είπαμε, αν δεν έχεις υπομονή, θα αποκτήσεις εκεί, με διαδικασίες “fast track”.

Ο έλεγχος που έκαναν στην παράδοση του αυτοκινήτου ήταν ο ελάχιστος δυνατός, θα έλεγα. Πήραμε πίσω την εγγύηση που είχαμε δώσει και μετά, τι άλλο; Φαγητό στα γρήγορα σε εστιατόριο δίπλα στην Paseo de Marti, και περπάτημα παραλιακά στη Malecon μέχρι το διαμέρισμά μας. Σκεφτήκαμε να πάρουμε coco taxi, αλλά πάντα το περπάτημα κερδίζει σε τέτοιες περιπτώσεις.

Είχαμε λοιπόν εκείνη τη μέρα για να δούμε με την ησυχία μας αυτή την πλευρά της πόλης, που τελικά μας άρεσε πάρα πολύ! Οφείλω να το παραδεχτώ, αν πήγαινα ξανά στην Κούβα, εκεί θα έμενα. Καλή η Havana vieja, δε λέω. Όπως μας είχε πει και μία φίλη, είναι καλή εμπειρία για όποιον επισκέπτεται την Αβάνα πρώτη φορά. Προτιμώ όμως χίλιες φορές να μένω στη νέα πλευρά της πόλης και να επισκέπτομαι τα υπόλοιπα απλά για να τα βλέπω.

Η πολύ εξυπηρετική οικοδέσποινα μας είπε από πού να αγοράσουμε κουβανέζικο καφέ για να πάρουμε μαζί μας. Ήταν ένα μεγάλο supermarket, ακόμη πιο δυτικά στο Vedado. Είχαμε πάει σ’ εκείνη την περιοχή με ένα από τα διώροφα τουριστικά λεωφορεία, περνώντας και από τη νεκρόπολη Cristobal Colon, αλλά αυτή τη φορά πήγαμε με ένα από τα ταξί που χρησιμοποιούν οι ντόπιοι.

Όχι με τις γυαλιστερές Cadillac που περιμένουν τα δολάρια και ευρώ των τουριστών, αλλά τα πάρα πολλά παμπάλαια αυτοκίνητα που βλέπαμε να κινούνται στους δρόμους και να σταματούν κατά διαστήματα, και μέχρι τότε δεν είχαμε ιδέα πώς γίνεται αυτό.

Γίνεται με χειρονομίες λοιπόν, όπως και άλλα οδικά σινιάλα στην Κούβα, βλέπε φλας με το χέρι έξω από το παράθυρο κτλ. Μάθαμε ότι για να πάμε εκεί που θέλαμε, θα περιμέναμε στον κεντρικό δρόμο και θα κρατάγαμε σηκωμένα τρία δάχτυλα. Δηλαδή θέλαμε να πάμε προς την τρίτη λεωφόρο. Μπαίνοντας, “Buenos dias” και περίπου το σημείο που θα μας άφηνε. Και πριν βγούμε, δίναμε 10 pesos cubanos το άτομο.

Καλό ε; Το βασικό ήταν βέβαια να ξέρεις ότι αυτά τα αυτοκίνητα είναι ταξί-λεωφορεία, κινούνται σε καθορισμένες διαδρομές, βάζουν μέσα 5-6 άτομα, και δε ρωτάς ποτέ πόσο κοστίζει! Αν το κάνεις, το πιάνει με τη μία ο γάτος οδηγός ότι δεν ξέρεις, και δε γνωρίζω τι τιμή θα σου πει. Αν δώσεις όσα δίνουν οι Κουβανοί, θεωρεί ότι ξέρεις, οπότε είσαι μια χαρά! Τα αυτοκίνητα αυτά επιεικώς χάρχαλα, που λένε και στο χωριό μου. Πολύ καυσαέριο, πολλή φασαρία, αλλά αξέχαστη εμπειρία, μας άρεσε αφάνταστα!

Αγοράσαμε τελικά καφέ Cubita και μία άλλη μάρκα που δε θυμάμαι, επιστρέψαμε σπίτι, κάναμε τις βόλτες μας στην περιοχή. Όμορφα σπίτια, περιποιημένοι δρόμοι, πράσινο, ηρεμία, καθόλου “κυνηγοί τουριστών”. Το απολαύσαμε!

Το ίδιο βράδυ είχαμε κάνει κράτηση για φαγητό στο La Guarida restaurant , ένα από τα γνωστά και ακριβά στην Αβάνα. Ξέραμε όμως ότι είναι στο κέντρο της πόλης, ανάμεσα στην Havana vieja και στη νέα Αβάνα που μέναμε εμείς. Όπως το είχαμε δει τις πρώτες μέρες, αυτό το κέντρο φαινόταν σαν γκέτο σε ταινία για το Σικάγο. Εντάξει, ξέραμε ότι δεν είναι επικίνδυνα τα πράγματα, αλλά δε θέλαμε να πάμε ξανά προς τα εκεί.

Έτσι, η σπιτονοικοκυρά μας σύστησε το Paladar Decameron, πενήντα μέτρα από εκεί που μέναμε. Για μια ακόμη φορά αποδείχτηκε πολύ καλή στις συμβουλές της! Πολύ καλό φαγητό, διακόσμηση με παλιά ρολόγια τοίχου και σαξόφωνα, ευγενικό προσωπικό, και σε γειτονιά πολύ όμορφη σε σχέση με το κέντρο της πόλης. Ξέρω, το Guarida έχει τη φήμη, αλλά το συγκεκριμένο εστιατόριο θα το επέλεγα ξανά και ξανά! Και μάλιστα πριν μάθω τις κριτικές του. (Που είναι πολύ καλές τελικά).

Το καλό ήταν ότι είχαμε άνεση χρόνου και την τελευταία μας ημέρα στο νησί κι έτσι σηκωθήκαμε με την ησυχία μας. Μας περίμενε ένα πολύ γευστικό πρωινό, δίπλα στη μπαλκονόπορτα, με το ελαφρύ αεράκι να δίνει τη νότα του. Παρά τις εκκλήσεις μας να φάει μαζί μας, η Vivian αρνήθηκε. Μετά από λίγο, όταν η Αλιόνα της έδωσε κάποια φορέματα κι άλλα ρούχα, έκλαιγε από τη χαρά της σαν μικρό κοριτσάκι. Μιλήσαμε για την κατάσταση εκεί, τα προϊόντα που δεν μπορούν να αγοράσουν, ήπιαμε κι άλλο καφέ (αχ αυτός ο καφές…)

Ώσπου ήρθε η ώρα να πάμε αεροδρόμιο… και, διαπιστώσαμε ότι δε θέλαμε να φύγουμε. Ή, για να το πω καλύτερα, διαπιστώσαμε ότι, παρά τα όσα μας δυσκόλευαν κι εκνεύριζαν, θα θέλαμε να πάμε ξανά.

Πήραμε ταξί με είκοσι CUC, αντί για τριάντα πέντε που είχαμε πληρώσει σαν αδαείς στην άφιξή μας, πήγαμε στο αεροδρόμιο Jose Marti, κάναμε check in πρώτοι πρώτοι για να πιάσουμε παράθυρο (δώρο άδωρον, νύχτα ταξιδέψαμε και πάνω από τον Ατλαντικό, όχι πλησιάζοντας τη Γροιλανδία και τις ακτές του Καναδά και των Ηνωμένων Πολιτειών όπως στον πηγαιμό μας). Κατόπιν ξοδέψαμε τα τελευταία μας cuc για μαγνητάκια, αφού πληρώσαμε το “χαράτσι”, και μετά… adios… Eπιστροφή στην πραγματικότητα του ίντερνετ, της πιο γρήγορης ζωής και των τόσο διαφορετικών πραγμάτων που καθορίζουν την καθημερινότητά μας… Νοσταλγία.

Η Κούβα, μόλις μας είχε προσφέρει δύο εβδομάδες γεμάτες συγκίνηση, εικόνες άλλων εποχών, αυθεντικής ζωής. Θα την έχουμε πάντα στην καρδιά μας, είτε την επισκεφτούμε ξανά, είτε όχι!

Μερικές σκέψεις, συμβουλές αν θέλετε, ακολουθούν εδώ.