Kostas PapanikolaouΠροετοιμασία εφοδίων, και φύγαμε
Πρωί πρωί, μετά το πρωινό σερβιρισμένο από μια αγέλαστη κυρία -Ρωσία βλέπετε, πάσχουν γενικά στο service- περιμέναμε έξω από το ξενοδοχείο μας το φορτηγό. Το περίφημο Kamaz ντε, άξιο εκπρόσωπο του είδους “Ρωσικό όχημα που πάει παντού”. Δεν είναι τυχαία πολυνίκης στο πασίγνωστο ράλι Ντακάρ, άλλωστε. Για αρχή, θα μας πήγαινε στα χωριά της Καμτσάτκα.
Γνωριστήκαμε με τον Roman και την Angela, όπως και με τον Viktor. Φόρτωμα όλα τα σακίδια στην οροφή, δεμένα – σκεπασμένα με δίχτυ, εκτός από λίγους τυχερούς που τα έβαλαν στην καμπίνα. Εκεί υπήρχε επίσης νερό, φαγητά, σκηνές, όλα όσα χρειάζονται για διαμονή 24 ατόμων στην άγρια φύση. Θηρίο το φορτηγό, με κίνηση στους έξι τροχούς. Αργότερα θα καταλαβαίναμε το λόγο…
Προσκλητήριο (κάθε φορά από τότε κι έπειτα) ονομαστικό από τον Viktor, και κάπως έτσι ξεκινήσαμε για τα πιο απρόσιτα και άγρια μέρη, προς το κέντρο της χερσονήσου, με αρχή τα χωριά της Καμτσάτκα. Α, το ονομαστικό προσκλητήριο δεν περιελάμβανε τα ελληνικά ονόματα, εμείς οι δύο ήμασταν απλά “Grieki”.
Η κατεύθυνση ήταν προς την περιοχή Klyuchevskoy, όπου και βρίσκονται αρκετά από τα πιο γνωστά και ενεργά ηφαίστεια της Kamchatka. Η διάθεση όλων στα ύψη, όπως και η προσμονή για όσα θα βλέπαμε.
Πάμε Milkovo, παιδιά!
Ως κλασικοί Ρώσοι, κάναμε στάσεις για καφέ, vareniki και λοιπά παραδοσιακά εδέσματα σχεδόν κάθε μία ώρα. Σε συνδυασμό με την κακή ποιότητα της ασφάλτου, μας πήρε περίπου πέντε ώρες να φτάσουμε περίπου στο μέσο της διαδρομής, στο χωριό Milkovo.
Εκεί φάγαμε και μεσημεριανό, σε ένα τυπικό εστιατόριο – stolovaya της ρωσικής επαρχίας. Αφήνω τις εικόνες από το χωριό αυτό να μιλήσουν από μόνες τους, αφού σας πω ότι είδαμε μέχρι και παλιό άρμα μάχης στην αυλή ενός σπιτιού.
Kosyrewsk, σαν από ταινία Σοβιετικής εποχής
Από εκεί και πέρα άρχιζε ο χωματόδρομος, με επόμενο σταθμό το ακόμη πιο μικρό χωριό Kosyrewsk, ακριβώς έξω από το δάσος που οριοθετεί το πάρκο των ηφαιστείων. Παρότι αρχικά ήταν να φτάσουμε μέχρι την κατασκήνωση κοντά στο Tolbachik, η καθυστέρηση και η κούραση του οδηγού μας ανάγκασε να διανυκτερεύσουμε στο μικρό χωριό, με κάποια ξύλινα σπιτάκια-bungalows που είναι για το σκοπό αυτό.
Και ήταν τόσο όμορφα, όσο και πρωτόγνωρα για τον καλό μας φίλο. Ειδικά όταν πήγαμε οι δυο μας μια βολτίτσα, στους χωματόδρομους δίπλα στα ξύλινα σπίτια με ξύλινους φράχτες, με το μεγαλοπρεπές πάντα χιονισμένο Tolbachik να προκαλεί θαυμασμό εκεί μακριά, με ένα μνημείο κατάλοιπο της Σοβιετικής περιόδου, τότε ήταν που ο “Σ.τ.Π.” συνειδητοποίησε για τα καλά την πραγματικότητα της ζωής στη Ρωσία. Δύσκολη όσο και μοναδικά όμορφη!
Ρωσική σάουνα και ζεστό δείπνο
Εξάλλου, μετά από λίγο δοκιμάσαμε και την εμπειρία των ρωσικών λουτρών, banya όπως τα λένε. Οι υπόλοιποι παραπονιόνταν ότι το νερό δεν ήταν αρκετά καυτό, εγώ νόμιζα θα αφήσω το δέρμα μου εκεί. Και κατευθείαν ο κουβάς με το παγωμένο, και ξανά τα βότανα στην πλάτη και το καυτό νερό. Νιώθεις περδίκι πάντως μετά από κάτι τέτοιο!
Βραδινό φαγητό μαγειρεμένο για πρώτη φορά από την Angela, εγγύηση ότι θα μέναμε χορτάτοι τις επόμενες μέρες!
Συστάσεις πεζοπόρων, με λίγη βότκα
Όλοι μαζεμένοι με τα ζεστά μας ρούχα κατόπιν, γνωριστήκαμε πιο καλά. Εκεί καταλάβαμε (εμείς οι Έλληνες) ότι σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι έχουν φάει με το κουτάλι τα βουνά. Η κυριούλα που σας έλεγα στην αρχή ότι ανέβηκε τελικά πρώτη το Tolbachik, είναι λέει αλπινίστρια, έχει γράψει αρκετά χιλιόμετρα στο Νεπάλ. Η άλλη στο Elbrus, η άλλη στα βουνά Altai, ο Vladimir που με συμπάθησε πολύ (φάνηκε στη βότκα…) έχει γυρίσει όλη τη Ρωσία μιας και δεν του επιτρέπεται μέχρι τώρα (65 ετών) να ταξιδέψει στο εξωτερικό, πρώην στρατιωτικός γαρ.
Κι εμείς τι να τους πούμε, ότι πήγαμε στην Κούβα και την Ισλανδία, που, όσο δύσκολα κι αν ήταν, φαντάζουν πολιτισμένα μπροστά σ’ αυτή την πραγματικότητα, χεχε!
Μετά από παρότρυνση της ιδιοκτήτριας του καταλύματος, έξυσα – σημάδεψα σε ένα scratch map την Ελλάδα, μιας και ήμασταν οι πρώτοι αυτής της χρονιάς τουλάχιστον που πηγαίναμε εκεί. Δύσκολος προορισμός, όχι πολλοί οι τρελοί εκεί στα χωριά της Καμτσάτκα. Μάλλον έχουν πάει κι άλλοι πάντως στο παρελθόν, είδα ένα παλιό ελληνικό σημαιάκι σε ένα ξύλο.
Τα ηφαίστεια μας καλούν
Λίγο αργότερα, με το πρώτο σκοτάδι, ο καιρός καθάρισε. Ο Valentin μας φώναξε στο δρόμο για να δούμε…και είδαμε “το φως”!
Πιο βόρεια του Tolbachik, περίπου 40 χιλιόμετρα από το χωριό, ένα κόκκινο ποτάμι λάβας φαινόταν σαν να κατεβαίνει από το πουθενά. Το Klyuchevskaya Sopka, που από πέρυσι έχει ήδη ξυπνήσει, ήταν εκεί, και από τις κατάμαυρες πλαγιές του η λάβα έκανε τη νύχτα εντυπωσιακή. Μείναμε να το θαυμάζουμε, μέχρι που η βροχή ήρθε ξανά και μας έστειλε για ύπνο.
Η επόμενη μέρα μας φύλαγε την πιο δύσκολη οδική διαδρομή μέχρι τότε, και την πρώτη μας επαφή με τα σεληνιακά τοπία. Και πάντως μία ακόμη πιο όμορφη και κοντινή άποψη αυτού που μόλις περιέγραψα. Ευτυχία!
Υστερόγραφο βραδιάς
“Σε συμπαθώ πολύ, να το ξέρεις! Σ’ αγαπάω! Πάρα πολύ, αλλά γιατί είστε στο ΝΑΤΟ; Τι κάνετε με το ΝΑΤΟ; Οι Έλληνες είστε καλοί άνθρωποι, μας αγαπάτε και σας αγαπάμε, θέλετε να πολεμάτε μαζί με τους Αμερικάνους γύρω γύρω στον κόσμο; Να τους πείτε ότι δε θέλετε και να φύγετε από το ΝΑΤΟ”. Τάδε έφη Vladimir, με τη βοήθεια της Αλιόνας τα καταλάβαινα. Άντε να του εξηγήσεις του ανθρώπου τι εστί “επιλογή” και ποιος αποφασίζει για ποιον…
Η συνέχεια εδώ.