Πίνδος και Αλβανία

Πίνδος κι Αλβανία, ή αλλιώς, η εποποιία των άγριων βουνών

Ξεκινώντας τα σχέδια για το μεγάλο μας οδικό ταξίδι από την Κρήτη στην Ισλανδία, δεν είχαμε κατά νου να ψάξουμε ιδιαίτερα για λεπτομέρειες στα Βαλκάνια. Ο στόχος ήταν (και είναι) κυρίως οι Άλπεις, η Αλσατία, ο Μέλανας Δρυμός και οι Σκανδιναβικές χώρες. Τα κοντινά μας Βαλκάνια θα εξερευνηθούν και πάλι πιο εύκολα στο μέλλον.

Και όμως, οι πρώτες μας δύο νύχτες και μέρες αποδείχτηκαν το καλύτερο ορεκτικό για τη συνέχεια του ταξιδιού!

Νύχτα στα σύνορα, με τον ήχο του ποταμού

Ανεβαίνοντας από τον Αμπελώνα προς Κοζάνη, επιλέξαμε να ακολουθήσουμε κατόπιν τη διαδρομή βόρεια του δρυμού της Πίνδου, από Νεάπολη, Τσοτύλι και συνεχίζοντας βορειοδυτικά. Όσο οδηγούσαμε, τόσο ομορφότερο γινόταν το τοπίο τριγύρω. Και όταν συναντήσαμε τον ποταμό Σαραντάπορο, παραπόταμο του Αώου, δεν χορταίναμε να χαζεύουμε όσα η φύση απλόχερα χαρίζει.

Πιο πριν, είχαμε κάνει μια στάση με θέα την εθνική οδό, στην εκκλησία του Αγίου Αθανασίου, λίγο έξω από το Μικρόκαστρο. Προσφέρεται για εκδρομείς που δεν ακολουθούν κλειστούς αυτοκινητόδρομους, όπως του λόγου μας.

Το απόγευμα μας βρήκε στο γεφύρι Σπηλιωτόπουλου, εκεί στον ποταμό Σαραντάπορο. Η σκηνή άνοιξε επάνω στο αυτοκίνητο, κάτω από ένα δέντρο, με τα νερά να τρέχουν γάργαρα ακριβώς δίπλα μας. Αυτή θα ήταν η πρώτη μας νύχτα στην οροφοσκηνή και στο καινούριο μας αυτοκίνητο, που είχαμε αγοράσει ειδικά γι’ αυτό το λόγο, για να γνωρίζουμε τέτοια μέρη οδηγώντας παντού!

Ο Εκτοράκος ταλαιπώρησε τη μαμά του μέχρι να κοιμηθεί, μιας και ήταν η πρώτη μας διαμονή μ’ αυτό τον τρόπο, κι όλοι θέλουμε χρόνο να βρούμε τα πατήματά μας. Παρόλα αυτά, η βραδιά πέρασε καλά, με μοναδικό ήχο αυτό των νερών του Σαραντάπορου και νυχτόβιων πουλιών. Το ζεστό πρωινό, μαγειρεμένο από την πολυτάλαντη Αλιόνα, ήταν απολύτως ταιριαστό με το ξύπνημά μας σ’ αυτό τον τόπο! Ήμασταν έτοιμοι να κάνουμε τη βόλτα μας στην Κόνιτσα και να περάσουμε τα σύνορα!

Τι βουνά, τι νερά, τι διαδρομή!

Τα χιλιόμετρα μέχρι την Κόνιτσα ήταν πανέμορφα. Βραχώδη όρη, κατάφυτες πλαγιές, κι ένας φιδωτός δρόμος χωρίς σχεδόν καθόλου αυτοκίνητα. Μείναμε μόνο για λίγο στο χωριό, μιας και είχαμε χιλιόμετρα μπροστά μας. Θα διανυκτερεύαμε βλέπετε έξω από τα Τίρανα στην Αλβανία, και είχαμε κι άλλα να δούμε.

Τα σύνορα τα περάσαμε γρήγορα, εκεί δίπλα στη Μονή Μολυβδοσκέπαστης. Ποιος να πάει σε τούτους τους δρόμους άλλωστε. Εξάλλου, μπαίνοντας στην Αλβανία, ο δρόμος είναι ακόμα μικρότερος, κινούμενος παράλληλα με τον Αώο, ή Vjose στα αλβανικά.

Δεν περιμέναμε τέτοιας εκπληκτικής ομορφιάς τοπία, το ομολογώ. Χωρίς αμφιβολία, μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι επρόκειτο για μια από τις καλύτερες οδικές διαδρομές που έχουμε ποτέ κάνει. Η κοιλάδα Vjosa προσφέρει ανεμπόδιστη θέα σε επιβλητικά βουνά!
Τόσο, που αναφώνησα ο βλάσφημος κάμποσες φορές “Ωωω, το Fitz Roy!“.  Μόνο ελάχιστα αυτοκίνητα, κυρίως Γερμανών με camper vans διέκοπταν τις στιγμές θαυμασμού.

Ο ποταμός Αώος, σαν φίδι διασχίζει όλη την κοιλάδα, με τα βράχια εκατέρωθεν να αγριεύουν κι άλλο την εικόνα του. Τα φτωχικά χωριά, αρκετά και με ελληνικά ονόματα, οι αγρότες με γαϊδούρια, οι ξύλινες ή σκουριασμένες σιδερένιες γέφυρες, όλα αυτά συνθέτουν ένα σκηνικό απαράμιλλης ομορφιάς. Κι όσο για τα βουνά στα αριστερά μας, δεν έχω λόγια! Μείναμε πραγματικά έκπληκτοι από την τόση φυσική ομορφιά μια ανάσα από τα σύνορά μας!’

Φιλοξενία και εικόνες άλλων εποχών

Λίγο πριν την Πρεμετή, ένας δρόμος οδηγεί στην παλιά οθωμανική γέφυρα Kadiut, πέριξ της οποίας υπάρχουν αρκετές φυσικές πισίνες με θερμά νερά. Τέλειο σημείο για ξεκούραση, διανυκτέρευση, χαλάρωση. Δυστυχώς δε μείναμε, ο κόσμος πολύς εκείνη τη μέρα κι ο χρόνος μας λίγος. Έμεινε σαν στόχος για την επόμενη φορά μας στη γειτονική χώρα.

Στο προάστιο των Τιράνων όπου θα μέναμε, φτάσαμε περασμένες έξι, με τον Έκτορα εξαντλημένο. Ήταν μεγάλη η μέρα για τον μικρούλη μας, και οι διαδρομές όχι εύκολες. Η φιλοξενία που απολαύσαμε εκείνο το βράδυ στο σπίτι του Fatjon, της Erina, του Ganji και της Afroditi ήταν φιλοξενία με την αληθινή έννοια του όρου. Οι άνθρωποι κυριολεκτικά έτρεχαν για να μας εξυπηρετήσουν στο καθετί, μας υποδέχτηκαν με ανοιχτές αγκαλιές σαν αδέρφια τους, κι ας είχαμε ανταλλάξει μόνο μια κουβέντα πριν κάποια χρόνια.

Αφήσαμε πίσω μας την Αλβανία με χαρά μα και την αίσθηση του ανεκπλήρωτου. Θέλουμε να πάμε και πάλι, για την ανόθευτη ακόμα φύση, τη φιλοξενία των ανθρώπων της, και τις εικόνες άλλης εποχής που αντικρύζεις.

Το Μαυροβούνιο μας περίμενε!