Kostas PapanikolaouΠεταλούδες, κοκορομαχίες, ναοί και sarong
Η προσαρμογή όλων μας στη διαφορά ώρας ήταν τέλεια, μπορώ να πω. Έτσι, το πρωινό εκείνο, θα αφήναμε το όμορφο ξενοδοχείο μας, για μια διαδρομή αρκετών ωρών, αξιοθέατων και γνωριμίας με τον οδηγό μας. Δείτε κι εσείς τι μας περίμενε στο δρόμο προς το Ubud!
Να σας πω λοιπόν, ότι στο Μπαλί ο καλύτερος ίσως τρόπος για να μετακινηθεί κανείς, να δει τα πολλά αξιοθέατα του νησιού και να γλιτώσει χρόνο, είναι να προσλάβει έναν οδηγό. Εμείς μπορούμε με μεγάλη χαρά να συστήσουμε τον δικό μας! O Made αποδείχτηκε εξαιρετικός άνθρωπος, χαμογελαστός, και πρόθυμος να ακούσει τις επιθυμίες μας και να προτείνει άγνωστα σ’ εμάς μέρη!
Πάρκο πεταλούδων
Κάπως έτσι, μας σύστησε να σταματήσουμε στο πάρκο των πεταλούδων, μετά από κάμποση ώρα οδήγησης στους στενούς και με πολλή κίνηση δρόμους προς το Ubud. Τι όμορφη στάση ήταν αυτή! Πολλές κι εντυπωσιακές πεταλούδες, σε έντονα χρώματα, μας έκαναν τη χάρη να ποζάρουν κιόλας στο φακό! Το καλύτερο όμως για εμάς, ήταν μέσα στον ειδικό χώρο όπου αναπαράγονται. Εκεί είδαμε τις μεγαλύτερες πεταλούδες που έχουμε δει ποτέ μας, σε μέγεθος παλάμης. Ζούνε μόνο 5 μέρες, μας είπε ο υπεύθυνος, όμως… Ίσα για να αναπαραχθούν, και πολύ σύντομα πεθαίνουν. Ποιος ξέρει όμως, πόσο μεγάλη ή μικρή φαίνεται σ’ αυτές η σχεδόν εβδομαδιαία ζωή τους;
Εκεί στο πάρκο τσιμπήσαμε και κατιτίς, και ήπιαμε τους χυμούς μας με θέα. Και τι χυμούς, φρέσκο ανανά και dragon fruit! Τι απίστευτο φρούτο ήταν αυτό πάλι; Το χρώμα του, τόσο έντονο που σε κερδίζει, και η γεύση ιδιαίτερη. Δεν ξεπερνάει βέβαια το αγαπημένο μου guava, από εκείνο το πρωινό που το πρωτοδοκίμασα στην Κούβα.
Κοκορομαχίες, ναι, κι αυτό στην Ινδονησία
Συνεχίζουμε, στη δροσιά του αυτοκινήτου, καθότι έξω η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική. Ζέστη, υγρασία και κίνηση, είπαμε. 🙂
Ο Made άκουσε την πείνα μας, και σταμάτησε σε ένα όμορφο warung για να φάμε. Μας κέρδισαν οι γεύσεις, ειδικά οι τηγανητές μπανάνες με παγωτό, οι φρέσκοι χυμοί και πάλι.
Κι εκεί που έκανα βόλτες τον μικρούλη μας, για να φάει και η μαμά ήσυχα, τι να δω; Κλουβιά με κοκοράκια μέσα! “Δεν μπορεί” λέω από μέσα μου, και ρωτάω τον Made:
– Πες μου ότι είναι για κοκορομαχίες ετούτα εδώ τα κοκόρια..
– Ναι, αν και επίσημα απαγορεύονται.
Βέβαια, έμαθα αργότερα ότι “απαγορεύονται” μεν, αλλά από τους αστυνομικούς, τους γείτονες και τους συμμετέχοντες, όλοι βγάζουν το χαρτζιλίκι τους, για να συνεχίζει αυτό το βάρβαρο έθιμο. Αν κι αργότερα είχαμε την ευκαιρία να δούμε ένα τέτοιο γεγονός, δε θέλαμε. Μας αρκούσαν οι πληροφορίες περί απόκτησης του ποδιού του ηττημένου – νεκρού κόκορα από τον αντίπαλο ιδιοκτήτη, ως λάβαρο…
Καταρράκτης Tegenungan και Goa Gajah
Επόμενη στάση στον καταρράκτη Tegenungan. Έχει κάμποσο περπάτημα μέχρι να φτάσεις εκεί, εμείς περιοριστήκαμε σε φωτογραφίες από μακριά, μιας και η ζέστη δεν επέτρεπε κατάβαση κι ανάβαση ξανά. Ο μικρούλης το χάρηκε πάντως, του αγοράσαμε και μπανάνες να φάει, και δοκιμάσαμε και το rambutan, ένα ακόμα τροπικό φρούτο!
Ε, δεν ήθελε και πολύ μετά το φαγητό, αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά της μαμάς. Οπότε κι εγώ κατέβηκα μόνος στο επόμενο αξιοθέατο της διαδρομής. Είχε φτάσει η ώρα για την περίφημη Σπηλιά του Ελέφαντα! Elephant cave δηλαδή, Goa Gajah για τους ντόπιους. Εισιτήριο 50.000 ρουπίες, δηλαδή λίγο παραπάνω από 3 ευρώ τότε, sarong υποχρεωτικά, και φύγαμε να δούμε μέρη λατρείας των δικών τους θεών! Πολλές οι γυναίκες που προσπαθούν να πουλήσουν sarong στους τουρίστες, αλλά δε χρειάζεται να αγοράσετε. Δίνουν σε όλους στην είσοδο, και το αφήνετε βγαίνοντας, σε όλους τους ναούς του Μπαλί.
Η Σπηλιά του Ελέφαντα, ινδουιστικών και βουδιστικών επιρροών, αποτελεί από τον 9ο αιώνα σημαντικό κέντρο διαλογισμού και λατρείας. Ένα στενό τούνελ οδηγεί μέσα, όπου ο χώρος είναι εξίσου μικρός. Ομιχλώδες το τοπίο από τα αρωματικά στικ που καίνε παντού στο Μπαλί, πόσο μάλλον εδώ. Περιπλανήθηκα, έβγαλα τις φωτογραφίες μου, χάζεψα ένα τεράστιο δέντρο έξω από τη σπηλιά, τα πισίνες, τα τροπικά φυτά, το κατάφυτο περιβάλλον.
Όμορφα, δε λέω. Αλλά, μιας και με περίμεναν στο αυτοκίνητο, έπρεπε να βιαστώ! Άφησα πίσω μου την χαρακτηριστική είσοδο που μοιάζει με κεφάλι ελέφαντα, και τις σκαλισμένες μορφές παντού γύρω γύρω, αγόρασα τα κλασικά μας μαγνητάκια, και συνεχίσαμε!
Pura Gunung Kawi
Ναοί, ναοί, και πάλι ναοί!
Κι επειδή είναι τόσο διαφορετικοί από όσα είχαμε συνηθίσει, καθένας τους αποτελεί αξιοθέατο για εμάς. Πρώτη στάση, στο Pura Gunung Kawi. Ο Έκτορας στην πλάτη του μπαμπά, και ξεκινήσαμε. Sarong ξανά, γυναίκες που μετέφεραν τούβλα και οικοδομικά υλικά στην απαιτητική διαδρομή μέχρι το ναό, μαγαζάκια με αναμνηστικά και αναψυκτικά.
Και, λίγο πριν το ναό, ορυζώνες στα δεξιά μας, κι ένα μονοπάτι με μια πινακίδα που πρόσεξα στην επιστροφή: Pura Bukit Gundul έγραφε, τι να είναι τούτο; Φυσικά αφήσαμε το ναό για αργότερα, και πήραμε το μονοπάτι. Και, δεν το μετανιώσαμε! Μετά από λίγο περπάτημα, ξεπρόβαλε σαν από ταινία εξερευνητών μια πέτρινη πύλη, σε οργιώδη βλάστηση. Ήταν ένας άλλος ναός, ουσιαστικά τα τεράστια πέτρινα μέρη του έβγαιναν από τη γη που ήταν πιο ψηλά μας. Αποχαυνωμένοι προχωρούσαμε, μέχρι που μια κλειστή πύλη μας σταμάτησε. Ίσως ήταν κομμάτι του Pura Gunung Kawi κι αυτός, γενικά δεν βρήκαμε πολλές πληροφορίες. Σίγουρα όμως, αποτέλεσε έκπληξη και ταυτόχρονα highlight της μέρας εκείνης!
Επιστρέψαμε από την ίδια διαδρομή, χαζεύοντας τη βλάστηση και τους ορυζώνες, και πήγαμε και στον “βασικό” ναό – ταφικό μνημείο. Αφιερωμένος, σύμφωνα με την παράδοση, στο βασιλιά Ουνταγιάνα, στη σύζυγό του και τους γιους του. Εντυπωσιακά διαμορφωμένοι βράχοι, σαν να βγαίνουν μέσα από τον τοίχο που σχηματίζει η απότομη πλαγιά. Νερά παντού τριγύρω, από τον ποταμό Pakerisan, αν κι απαγορευόταν να πιούμε από μια φυσική βρύση του ναού.
Tirta Empul
Εδώ πάντως δεν απαγορευόταν τίποτα, μιας και ο ναός περιλαμβάνει λουτρά. Λουτρά εξαγνισμού σώματος και ψυχής, όπως είπε ο οδηγός μας. Εδώ είναι η πηγή του ποταμού Pakerisan, και γύρω από αυτή χτίστηκε ο ναός, κι αυτός περίπου 1000 χρόνια πριν. Δεν χορταίναμε να φωτογραφίζουμε, να προσπαθούμε να συγκρατήσουμε τον μικρό μας εξερευνητή από το να πηδήξει στα νερά, και να χαζεύουμε κιόλας τον κόσμο που προσευχόταν.
Όπως διαβάσαμε αργότερα βέβαια, από τον Αύγουστο του 2017 συστήνεται να μην χρησιμοποιείται το νερό στους χώρους του ναού, μιας και η μόλυνση είναι τεράστια. Υπόνομοι και σκουπίδια από τις γύρω περιοχές καταλήγουν στο ποτάμι, δυστυχώς και τα κολοβακτήρια αναπτύσσονται. Παρόλα αυτά, δεν είδαμε και πολλούς να πτοούνται, εκατοντάδες κόσμου “εξαγνίζονταν”. Πίστη είναι αυτή, λογική δε χωρά…
Να το Ubud, να και η αλλαγή ξενοδοχείου
Είχαμε αφήσει το Ubud στα αριστερά μας κατά τη διαδρομή, κι έτσι μπήκαμε στην πόλη από τη βόρεια πλευρά της. Περάσαμε τα περίφημα Tegalalang rice terraces χωρίς να σταματήσουμε όμως, αφήνοντάς τα για άλλη μέρα. Τελικά, όπως θα δείτε, τα αφήσαμε εντελώς, όπως κι άλλα γνωστά αξιοθέατα. 🙂
Ο Made είχε την καλοσύνη να μας σταματήσει σε ένα σούπερ μάρκετ Pepito, για ανεφοδιασμό. Κατόπιν στο ξενοδοχείο, το οποίο όμως, παρά τους πολύ φιλικούς ανθρώπους του, δεν ήταν αυτό που χρειαζόμασταν. Δεν υπήρχε αρκετός χώρος για να τρέχει – παίζει ο Έκτορας, πράγμα που δεν είχαμε σκεφτεί μήνες πριν, όταν κάναμε την κράτηση. Επίσης, η ζέστη και η υψηλή υγρασία εκείνων των ημερών έκαναν δύσκολη τη ζωή στο δωμάτιο. Αποφασίσαμε να ψάξουμε για κάτι άλλο, λοιπόν, συμβαίνουν αυτά.
Όπερ κι εγένετο, το νέο μας κατάλυμα μας περίμενε, αφού πληρώσαμε κάποια ακυρωτικά ως οφείλαμε, προσπαθώντας να πείσουμε τους καλούς ιδιοκτήτες ότι απλά δεν μας ταίριαζε, εφόσον είχαμε και παιδί μαζί μας. Εξάλλου, ταξιδάκι στο Μπαλί κανονίσαμε, περπάτημα πολύ κάναμε, δικαιούμασταν λίγες παραπάνω ανέσεις, τιμών επιτρεπομένων!
Θα είχαμε τρεις ακόμη μέρες, για να γνωρίσουμε το Ubud και τα αξιοθέατά του, σαν εισαγωγή στην ενδοχώρα. Μείνετε μαζί μας!