Kostas PapanikolaouΠεζοπορίες, χαλάρωση, φωτογραφίες και μασάζ
Το καινούριο κατάλυμά μας βρίσκεται στο χωριό Mas, δίπλα σε ορυζώνες. Ίσως καλύτερα τελικά, καθότι αποφύγαμε την πολυκοσμία του Ubud, και είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθούμε την αγροτική ζωή των ντόπιων.
Είχε το ενδιαφέρον του, το κέντρο της πόλης με το Ubud Palace, το Ubud temple, την κεντρική αγορά και τα κάθε λογής μαγαζιά με τους κράχτες να μας καλούν. Αν και, τελικά, τα ψώνια μας τα κάναμε σε άλλα μέρη, χωρίς τουρίστες, όπου ψωνίζουν οι ντόπιοι και εκλείπει αυτή η οχλαγωγία.
Παρότι δεν μας άρεσε η κίνηση και η πολυκοσμία, η πόλη έχει το δικό της ξεχωριστό πνεύμα. Συνδυάζει κατά κάποιο τρόπο τις μπαλινέζικες παραδόσεις με ξένες πολυτέλειες, τουριστικά μαγαζάκια κι αγορές με σύγχρονα καταστήματα. Έχει ένα χαλαρό τροπικό vibe και πολλές όμορφες επιλογές για φαγητό, καφέ και ποτό, όπως και πολλά κέντρα ευεξίας.
Όσο η αφεντιά μου έπαιζε με τον Έκτορα στην πισίνα και τον κήπο, η Αλιόνα απολάμβανε τη βόλτα της στην αγορά του Ubud, κι έπειτα το πρώτο από τα αρκετά μασάζ εκείνων των ημερών. Το δε σούρουπο, ήταν η σειρά μου για μασάζ και φωτογραφική περιήγηση. Να αναφέρουμε ότι,το μασάζ που κάναμε στο Μπαλί ήταν το καλύτερο μέχρι τώρα, ίσως του αξίζει κι ένα ξεχωριστό άρθρο.
Τι είδαμε, τι αφήσαμε (για να πάμε ξανά!)
Φυσικά, στο Ubud και γύρω από αυτό υπάρχουν αρκετά αξιοθέατα. Το δάσος των μαϊμούδων, τα πασίγνωστα Tegalalang rice terraces, το Campuhan ridge walk, φυσικά διάφοροι ναοί τους οποίους είχαμε δει πηγαίνοντας προς τα εκεί.
Από τα αξιοθέατα που ανέφερα, στα δύο πρώτα δεν πήγαμε. Ναι, κι όμως, για διάφορους λόγους. Στο μεν δάσος των μαϊμούδων αρχικά δεν πολυθέλαμε λόγω της πιθανής επιθετικής συμπεριφοράς τους, εφόσον είχαμε και νήπιο μαζί μας. Μετά αλλάξαμε γνώμη και λέγαμε να το επισκεφτούμε ένας ένας. Όμως, εφόσον αρκεστήκαμε σε συνάντηση μαζί τους πέριξ του δάσους, στους δρόμους του Ubud, πάνω στα καλώδια, σε μαγαζιά και ταράτσες, δεν είχαμε πολλή όρεξη να πάμε. Και, τελικά, δεν μετανιώσαμε, διότι είδαμε πολλές περισσότερες μαϊμούδες στο δάσος λίγο πριν το Munduk, να ξεπροβάλλουν από παντού.
Όσο για τα Tegalalang rice terraces, περάσαμε από εκεί με τον οδηγό, και είναι όντως πανέμορφα. Όταν όμως συζητούσαμε για να πάμε εκεί μια άλλη μέρα, μάθαμε τι κρύβεται πίσω από τις εικόνες που βλέπουμε όλοι στο ίντερνετ. Πρόκειται πλέον για τουριστική εκμετάλλευση της αγροτικής ζωής, στημένες (βλέπε και πληρωμένες) φωτογραφίες ντόπιων, και με πολύ κόσμο παντού. Έτσι, καταλάβαμε ότι δεν μας συγκινεί ιδιαίτερα τέτοια εμπειρία, μιας κι από ορυζώνες το Μπαλί έχει αν μη τι άλλο πολλούς. Συναντήσαμε απλό κόσμο σε άλλα μέρη, που με χαρά χαμογελούσαν και φωτογραφίζονταν μαζί μας, ή έπαιζαν με τον Έκτορα. Επίσης, σκεφτήκαμε να πάμε στο Jatiluwih rice terraces, αφού θα οδηγούσαμε προς τις μεγάλες λίμνες και το Munduk.
Κι εξάλλου, ας αφήσουμε και κάτι για την επόμενη φορά μας στο Μπαλί! 🙂
Μίνι πεζοπορίας το ανάγνωσμα
Το Campuhan Ridge walk όμως, δε γινόταν να το αφήσουμε απ’ έξω. Πεζοπορία είναι, βλέπετε, με πανέμορφη θέα προς όλες τις κατευθύνσεις, οπότε ο Έκτορας πήρε θέση στην πλάτη του μπαμπά και, παρά τη ζέστη, το ευχαριστηθήκαμε! Έχει κι εκεί σημεία για να δοκιμάσει κανείς το Bali swing, που είχαμε δει σε πολλές φωτογραφίες. Ξέρετε, κούνιες δεμένες ψηλά σε δέντρα, στην άκρη ενός υψώματος συνήθως, όπου βγαίνουν αυτές οι “αυθόρμητες” φωτογραφίες του ίνσταγκραμ. 🙂
Επίσης, πολύ κοντά στο συγκεκριμένο μονοπάτι, υπάρχει κι ένας δρομάκος. Εκεί, μέσα από ορυζώνες, μικρά ξενοδοχεία, κέντρα μασάζ και καφετέριες, φτάσαμε στο καφέ Pomegranate, το τελευταίο μας σούρουπο στο Ubud. Με τα πόδια σχεδόν να ακουμπάνε τους ορυζώνες, το βλέμμα να χάνεται στη μπαλινέζικη φύση, και το ηλιοβασίλεμα να κάνει τις στιγμές ιδιαίτερες, ρουφήξαμε κάθε στιγμή σ’ αυτό το μέρος του κόσμου μας.
Αφήνοντάς πίσω μας το Ubud, την επομένη, παρά το άκρως τουριστικό του χαρακτήρα του πλέον, έχουμε να θυμόμαστε:
- Τις συναντήσεις μας με τους εργάτες πίσω από το ξενοδοχείο μας, όπου έχτιζαν μόνο με καλάμια μπαμπού ένα μπαλινέζικο κιόσκι.
- Τις αγαπημένες στιγμές με τον μικρό μας εξερευνητή, περπατώντας προς το καφέ Pomegranate.
- Το καλό φαγητό και στο ξενοδοχείο μας, αλλά και στην πόλη, και τους πάντα χαμογελαστούς και πρόθυμους να παίξουν με τον Έκτορα σερβιτόρους.
- Τη γνωριμία μας, χάρη και στις χαμηλές τιμές, με το μασάζ που προσφέρεται και είναι τόσο απολαυστικό!
Τέσσερις νύχτες μείναμε συνολικά στο Ubud, ήταν αρκετές τελικά. Αν και, άνετα μπορείς να περάσει κανείς 2-3 εβδομάδες για χαλάρωση και βόλτες στις περιοχές τριγύρω. Εμείς δεν είχαμε τόσο χρόνο, και συνεχίσαμε το ταξίδι μας στην ενδοχώρα.
Ακολουθούν ναοί και πάλι, λίμνες, βουνά και καταρράκτες, στις επόμενες μέρες!