Kostas PapanikolaouHai Van pass, πηγαίνοντας στο Hue
Όμορφο το Hoi An, αλλλά εμείς συνεχίσαμε για άλλα. Είχαμε προγραμματίσει δίημερη διαμονή στο Hue, μια πόλη αυτοκρατορική. Πρόκειται βλέπετε για την τελευταία πρωτεύουσα του Βιετνάμ επί δυναστείας των Nguyen, πριν αυτή μεταφερθεί στο Ανόι το 1945 από τη νέα κομμουνιστική κυβέρνηση.
Η μεταφορά μας έγινε με λεωφορείο που κλείσαμε μέσω της οικοδέσποινάς μας. Η σύντομη διαδρομή περνάει μέσα από τούνελ, κάτω από το Hai Van pass, έχοντας συντομεύσει αρκετά το χρόνο.
- Αξίζει όμως να πάρετε ένα τουριστικό λεωφορείο, που κάνει στάσεις σε διάφορα σημεία και περνάει τις στροφές με την ανεμπόδιστη θέα πάνω στο βουνό.
Αυτό κάναμε κι εμείς, λοιπόν. Πληρώνοντας περίπου 10 ευρώ το άτομο, το μικρό λεωφορείο μας παρέλαβε από το ξενοδοχείο μας. Είχαμε και μαθητευόμενο ξεναγό, μάλιστα, και νερό για όλους.
Όσο ανεβαίναμε το φιδωτό δρόμο, τόσο αποκαλυπτόταν μπροστά μας η ομορφιά του τοπίου. Καταπράσινες πλαγιές μέχρει τη θάλασσα, μικροί και μεγάλοι κόλποι, όλα σε τροπική ατμόσφαιρα.
- Τα περίπου 500 μέτρα ύψους αυτής της περιοχής είναι και ο λόγος του διαφορετικού κλίματος μεταξύ βορείου και κεντρικού Βιετνάμ, καθώς πολλά σύννεφα πιέζονται ξανά προς το Hue.
- Το Hai Van Pass ήταν επίσης και το φυσικό σύνορο μεταξύ των αρχαίων βασιλείων των Champa και Dai Viet.
Στην κορυφή υπάρχει ένα ερειπωμένο γαλλικό φρούριο και πλέον μπαίνουμε στην περιοχή του Hue. Πιο πέρα, κι αφού περιμέναμε λιγάκι για να περάσει το τρένο που κάνει τη διαδρομή αυτή, σταματήσαμε στην ατελείωτη παραλία Lang Co. Χιλιόμετρα άμμου, αλλά αρκετά εγκαταλελειμένα ξενοδοχεία, απαγορευτικά σήματα για κολύμπι, μια εικόνα φωτογραφικά υπέροχη, όσο και στενάχωρη, όμως.
Η τελευταία στάση πριν το Hue ήταν στη γέφυρα Thanh Toan. Αφήνοντας τον κεντρικό δρόμο, μέσα από αγροτικά δρομάκια και ορυζώνες φτάσαμε σ’ αυτή τη γέφυρα, που χρονολογείται από το 1776. Αξίζει να διαβάσετε την ενδιαφέρουσα ιστορία της και να προσέξετε την πολυπλοκότητα της κατασκευής και διακόσμησής της.
Hue, με την αυτοκρατορική οικογένεια!
Πολλή η ζέστη εκείνη τη μέρα, αποπνικτική η ατμόσφαιρα. Δυστυχώς ο Εκτοράκος μας δεν είχε κοιμηθεί στη διαδρομή, παρά μόνο έτρωγε σταφίδες και άλλα αποξηραμένα φρούτα. Έτσι, η βόλτα μας δίπλα στο ποτάμι κράτησε μόνο λίγα λεπτά, πριν επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο. Δεν υπήρχε λόγος άλλωστε να πιεζόμαστε όλοι. Πήραμε φαγητό από ένα μικρό εστιατόριο εκεί δίπλα, φρέσκους χυμούς μάνγκο και passion fruit, κάναμε και δροσερό ντους και μείναμε να ξεκουραστούμε.
Μέναμε πολύ κοντά στην αυτοκρατορική ακρόπολη με την απαγορευμένη πόλη του Hue, και φυσικά δίπλα στον περίφημο Perfume River.
- Ο ποταμός αυτός πήρε το όνομά του από το πλήθος λουλουδιών από οπωρώνες που πέφτουν εκεί το φθινόπωρο, αναδύοντας έτσι ένα ιδιαίτερο άρωμα. Πολλά καραβάκια κάνουν κρουαζιέρες στον ποταμό, θα τα βρείτε παντού. Ξεχωρίζουν εκείνα με τις παραδοσιακές φιγούρες δράκων εκατέρωθεν.
Παλάτια και μαυσωλεία αυτοκρατορικών οικογενειών
Έπρεπε να επιλέξουμε μεταξύ των πολλών μαυσωλείων και αναγκαστικά αφήσαμε αρκετά αξιοθέατα εκτός. Εξάλλου, με την έντονη ζέστη και ένα νήπιο μαζί μας, δεν άξιζε να ταλαιπωρούμαστε για να δούμε τα πάντα.
Εν τέλει, βγάλαμε ένα ενιαίο εισιτήριο για τρία από τα μαυσωλεία, κόστους περίπου 20 ευρώ (530.000 VND), ενώ κλείσαμε και οδηγό από το ξενοδοχείο μας. Ξεκινήσαμε νωρίς, φρέσκοι και με καλή διάθεση! Να τα τρία μαυσωλεία, τα οποία και είδαμε.
Tomb of Tu Duc. Ήταν η πρώτη μας στάση εκείνο το πρωί. Ο καιρός ακόμα δροσερός, οι λίμνες, το πράσινο, τα δέντρα με τα χαρακτηριστικά jack fruit στους κορμούς τους, όλα ιδανικά για μια ανέμελη βόλτα. Εκεί υπάρχει κι ένας τύμβος, μια μεγάλη πλάκα σκαλισμένη, η μεγαλύτερη του είδους στο Βιετνάμ. Πρόκειται για την αυτοκριτική – αυτοβιογραφία του αυτοκράτορα Tu Duc, ενώ όλο το περίπτερο που την περιβάλλει είναι διακοσμημένο με μπλε δράκους.
Tomb of Khải Định. Εντυπωσιακό μαυσωλείο, όχι στην έκταση των άλλων, αλλά με πολλά σκαλοπάτια και λαμπερή κεντρική αίθουσα, όπου η πορσελάνη και ο χρυσός ξεχωρίζουν. Τα αγάλματα στον εξωτερικό και η θέα άξιζαν κάθε σταγόνα ιδρώτα, πιστέψτε με!
Tomb of Minh Mang. Μία ακόμα ευκαιρία για περπάτημα σε κήπους και λίμνες, με νούφαρα και ψάρια που ο Έκτορας επέμενε να κυνηγάει (!).
Απαγορευμένη πόλη και φοβερή κουζίνα!
Το Βιετνάμ φημίζεται για την εξαιρετική του κουζίνα, το συνδυασμό πολλών υλικών και τη φαντασία. Αν συνυπολογίσουμε και τις χαμηλές τιμές, γίνεται ακόμη καλύτερο! Πόσο μάλλον στο Hue, ίσως την πόλη με την πιο γευστική κουζίνα, ίσως λόγω των αυτοκρατορικών οικογενειών, ποιος ξέρει.
Όχι ότι στα άλλα μέρη δεν ευχαριστηθήκαμε φαγητό, κάθε άλλο μάλλιστα! Στο Hue όμως βρήκαμε μερικά πιάτα, που κυριολεκτικά γλύφαμε τα δάχτυλά μας. Γαρίδες με ζύμη από ρύζι, τυλιγμένα σε φύλλα (μπανανιάς;), γλυκάκια, σούπες, πάμπολλα υλικά σε φανταστικούς συνδυασμούς!
Ακόμα θυμόμαστε τον μικρό μας εξερευνητή να απαντάει στην ερώτηση “Έκτορα, τι σου αρέσει πιο πολύ εδώ στο Βιετνάμ;”, λέγοντας συνεχώς “μαμ, μαμ”.
Όσο για την Απαγορευμένη Πόλη; Ένας ακόμη λόγος που αγαπήσαμε το Hue, μια ακόμη ευκαιρία για χαλαρό περπάτημα, μακριά από τη βοή των δρόμων. Ταυτόχρονα, ήταν τόσο ενδιαφέρον να διαβάζουμε σε επιγραφές ιστορικά στοιχεία της πόλης και του βασιλείου, αφήνοντας το νου μας να περιπλανηθεί σε εποχές μακρινές, σε αυτοκρατορίες και πολιτισμούς μοναδικούς.
Παλιές φωτογραφίες βασιλικών οικογενειών, τελετές, διατάγματα αυτοκρατόρων με αλλαγή ονομασίας της χώρας. Περίτεχνα διακοσμημένα κτίρια, συντριβάνια και λιμνούλες, λουλούδια, δράκοι, πολύτιμοι λίθοι.
Αφήνουμε κι αυτή την πόλη, πάμε στα μεγάλα σπήλαια!
Το Hue μπορεί να μην είναι το ίδιο κουκλίστικο με το Hoi An, για παράδειγμα. Περάσαμε όμως πιο όμορφα εκεί, πιο άνετα θα λέγαμε, έχοντας κι ένα νήπιο μαζί. Μεγάλα πάρκα, τεράστιοι χώροι για περπάτημα και σίγουρα όχι η λαοθάλασσα του Hoi An. Το χρειαζόμασταν, μιας και ακολουθούσε ένα πενθήμερο στη φύση, την οποία συνιστούμε σε όλους.
Μην ξεχνάμε, ο περίφημος Covid-19 είχε ήδη κάνει έντονη την παρουσία του στον κόσμο και οι επόμενες μέρες μας στο εθνικό πάρκο Phong Nha Ke Bang έμελλαν να είναι μια μαγική εμπειρία αποχαιρετισμού.