Kostas PapanikolaouΠαίζοντας μαζί, σαν παιδάκια
Το πρωινό μας στο κάμπινγκ ήταν συνηθισμένο και απλό. Όταν έχεις την ευκαιρία όμως να το απολαμβάνεις, χαζεύοντας έναν όμορφο καταρράκτη σε καταπράσινο τοπία, αποκτά άλλη αξία. Το συγκεκριμένο κάμπινγκ στο φιόρδ Ísafjarðardjúp ήταν από τα καλύτερα που έχουμε μείνει και από πλευράς παροχών, αλλά και τοποθεσίας.
Εκείνο το πρωινό ήταν μουντό και λιγάκι βροχερό, έτσι αποφασίσαμε να οδηγήσουμε λιγάκι. Κάμποσες βόλτες στο Isafjordur, κατόπιν φύγαμε βόρεια προς Bolungarvik. Μέσω τούνελ και πάλι, ο παλιός δρόμος εξάλλου δεν είναι πλέον προσβάσιμος, πιθανόν λόγω κατολισθήσεων και μη χρησιμοποιήσής του.
Στο Bolungarvik θα βρείτε τα εξής:
– Το ναυτικό μουσείο Osvor. Πρόκειται για ένα παλιό σταθμό επεξεργασίας ψαριών από τον 19ο αιώνα. Βάρκα με κουπιά (για να καταλάβουμε για τι είδους πλοία μιλάμε), καθώς και εργαλεία επεξεργασίας, εξοπλισμός ψαρέματος και άλλα ενδιαφέροντα περιλαμβάνονται στο μικρό μουσείο στην ουσία.
– Το βουνό Bolafjall, με ύψος μόλις 638 μέτρα, που είναι αρκετά όμως για πανοραμική θέα του φιόρδ και όλης της περιοχής. Εκεί βρίσκεται και η εγκαταλελειμμένη αμερικανική βάση ραντάρ Latrar air station, για τους λάτρεις τέτοιων τοποθεσιών.
– Φυσικά πισίνα με ζεστό νερό, μικρότερα hot tubs και τα σχετικά.
Τι κάναμε εμείς; Βρεθήκαμε, μετά από κάποιες φωτογραφίες, στην παιδική χαρά του σχολείου, να χοροπηδάμε σε ένα τεράστιο φουσκωτό τραμπολίνο, παρέα με τον Εκτοράκο μας! Είχε ψιλόβροχο κιόλας και, μόνο με τις κάλτσες μας (τα παπούτσια απαγορεύονται), κάναμε κάτι τόσο απλό. Μέχρι να εξαντληθούμε και να πάμε για νερό και φαγητό στο αυτοκίνητο.
Isafjordur και οδήγηση σε ακραίες συνθήκες
Η μεσημεριανή βολτίτσα στο Isafjordur ήταν όμορφη, τελικά. Δεν υπήρχε και κρουαζιερόπλοιο εκείνη την ώρα και μπορέσαμε να χαρούμε το περπάτημα δίχως πολυκοσμία. Δεν μας εντυπωσίασε κιόλας, εμείς ανυπομονούσαμε για ακόμα περισσότερη φύση και θερμά λουτρά.
Τα φιόρδ συνέχιζαν να μας μαγεύουν, καθώς κατευθυνόμασταν προς το Drangsnes. Ο αέρας ήταν τόσο δυνατός που, φοβούμενος ακόμα και να μην διαλυθεί η οροφοσκηνή, πήγαινα αρκετά αργά. Να και κάμποσες φώκιες πολύ κοντά στην ακτή, να κι ένα μουσείο αρκτικής αλεπούς! Ξέρετε, πρόκειται για το πιο “επικίνδυνο” ζώο που μπορεί να συναντήσει κανείς στην Ισλανδία, για τόσο ασφαλή χώρα μιλάμε!
Λίγο μετά το Sudavik, στη στροφή του δρόμου μία πινακίδα όριζε το πάρκινγκ για τον καταρράκτη Valagil. Δυστυχώς δεν είχαμε χρόνο για πεζοπορία, ενώ ο αέρας λυσσομανούσε. Στο βάθος ξεχώριζε ο μεγαλύτερος από τους καταρράκτες, σε ένα τρομακτικό φαράγγι.
- Λένε ότι ο καταρράκτης πήρε το όνομά του από τη λέξη Valur, που σημαίνει “γεράκι” στην Ισλανδική γλώσσα, εξαιτίας των γερακιών που συχνάζουν εκεί. Σίγουρα πάντως, πρόκειται για τοποθεσία που αξίζει να αφιερώσει κανείς κάμποσες ώρες.
Drangsnes για χαλάρωση, πριν αποχαιρετήσουμε τα Δυτικά Φιόρδ
Το Drangsnes είναι ένα μικρό, απλό ψαροχώρι, στην ανατολική πλευρά των Δυτικών Φιόρδ. Από εκεί βέβαια, σε ένα τέταρτο μπορείτε να πάτε στο νησάκι Grimsey, καταμεσίς του φιόρδ και να κάνετε παρέα στους ελάχιστους ντόπιους, στα ατελείωτα πουλιά και την παρθένα φύση. Ή, όπως εμείς, να κάνετε μία στάση για θερμά λουτρά, ακριβώς δίπλα στο δρόμο, στην ουσία πάνω στην ακτή.
Τρεις κυκλικές μικρές πισίνες, απολαυστικό ζεστό νερό, θέα στο Grimsey και στην αγριεμένη θάλασσα, όπως και στην καταιγίδα καπου στα ανοιχτά. Ο μικρός μας εξερευνητής απολάμβανε όπως πάντα τέτοιες εμπειρίες, λατρεύει το νερό, εξάλλου!
Αντίο Δυτικά Φιόρδ, αφήνοντας εκκρεμότητες
Ένα γεμάτο πενθήμερο, κι όμως δεν μας έφτασε. Εννοείται πως, εφόσον ταξιδεύουμε με μικρό παιδί, οι ρυθμοί μας δεν είναι τόσο γρήγοροι. Απολαμβάνουμε κι άλλα πράγματα, φυσικά.
Συνεχίζοντας μετά το Drangsnes, λοιπόν, θα μπορούσαμε να φτάσουμε ως το Djupavik. Ένας παλιός σταθμός επεξεργασίας ρέγγας βρίσκεται εκεί, ελάχιστοι κάτοικοι, Ισλανδική γαλήνη.
Ο απόλυτος φυσιολατρικός προορισμός, όμως, βρίσκεται ακόμη βορειότερα. Το μοναδικό Hordstrandir, το βασίλειο της αρκτικής αλεπούς. Ένα μοναδικό οικοσύστημα, με παγετώνα, ατελείωτα πουλιά, φώκιες, φάλαινες και, το κυριότερο, σχεδόν κανένα ανθρώπινο ον. Είναι ο παράδεισος όσων λίγων θέλουν να φωτογραφίσουν και να πλησιάσουν τις αρκτικές αλεπούδες και τα πάμπολλα είδη πουλιών πολύ κοντά, ο παράδεισος των πεζοπόρων.
Όταν λοιπόν ο Εκτοράκος μας μεγαλώσει με το καλό, θα μπορούμε να φορτωθούμε σακίδια και σκηνές και να περάσουμε κάμποσες μέρες στην πιο αποκομμένη ίσως χερσόνησο της Ισλανδίας. Προς το παρόν, αφήναμε τα περίφημα Westfjords, για να οδηγήσουμε ως το κάμπινγκ έξω από το Hvammstangi. Φαινόταν λίγο καλύτερος ο καιρός εκεί, τουλάχιστον όχι με τις δυνατές καταιγίδες που ερχόταν ξοπίσω μας στο Drangsnes.
Θα ακολουθήσει αναλυτικό άρθρο με πληροφορίες και πάμπολλα χρήσιμα links για τα Δυτικά Φιόρδ.