Kostas PapanikolaouΝαρκωτικά και όπλα, Ινδιάνοι και Μενονίτες, σε ένα εκπληκτικό φαράγγι
Το ταξίδι μας στο μακρινό Μεξικό, αυτή η μεγάλη περιπέτεια που διήρκεσε πάνω από ένα μήνα, δεν θα μπορούσε να τελειώσει με καλύτερο τρόπο.
Είχαμε ήδη επισκεφτεί κάμποσα μέρη στο Γιουκατάν (διαβάστε όλο το πρόγραμμα εδώ), οδηγήσαμε στην Τσιάπας των επαναστατών, γνωρίσαμε την Οαχάκα και το Τεχουακάν και φυσικά την πρωτεύουσα με τα εκπληκτικά μουσεία, τα πάρκα και τις πάμπολλες εμπειρίες!
Κάπως έτσι, μια επεισοδιακή πτήση μας προσγείωσε στη Σιναλόα των καρτέλ, ένα ταξί μας μετέφερε στο El Fuerte του Ζορό, και το περίφημο El Chepe train μας έδωσε την πρώτη γεύση ενός τρομερού φυσικού περιβάλλοντος, διασχίζοντας για 6 ώρες το Copper Canyon μέχρι το Divisadero.
Δεν ξέρω και πάλι από πού να αρχίσω και πού τα τελειώσω…. όπως τότε, μετά την χερσόνησο Καμτσάτκα, τα ίδια λόγια χρησιμοποίησα, με δέος για όσα ζήσαμε!
Παρένθεση για φυσιολάτρες:
Χερσόνησος Καμτσάτκα, ρωσική Άπω Ανατολή: Θέλετε κι εσείς, διαβάζοντας, να ζήσετε τη δύναμη και την μαγεία των ηφαιστείων; Ξεκινώντας από εδώ, ταξιδέψτε τη φαντασία σας σε έναν τόπο μακρινό, δύσκολο, μα και τόσο όμορφο!
Για αρχή, πάντως, ας μοιραστούμε τα highlights εκείνων των ημερών στο Copper Canyon!
Μέγεθος μισής Ελλάδας, Raramuri και Μενονίτες, κρύο και χιόνια
Και όλα αυτά στο Μεξικό, για να μην ξεχνιόμαστε… Βλέπετε, μιλώντας για μία χώρα 15 φορές μεγαλύτερη από την Ελλάδα, είναι αναμενόμενο να συναντήσουμε ποικίλες κλιματολογικές συνθήκες, τοπία κάθε είδους, ανθρώπους με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά.
Το Copper Canyon, λοιπόν, δηλαδή το φαράγγι του χαλκού, αποτελεί ένα σύστημα 6 διακριτών φαραγγιών, καλύπτοντας συνολική έκταση 65.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Η Ελλάδα μας, για να έχετε ένα μέτρο σύγκρισης, καλύπτει έκταση 132.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων.
Μισή Ελλάδα φαράγγια, δηλαδή! Με σημεία που φτάνουν σε βάθος πάνω από 1500 μέτρα, με κρύο και ξηρή ατμόσφαιρα στα ψηλά μέρη του, με ζεστές και υγρές συνθήκες σχεδόν όλο το χρόνο βαθιά στα έγκατά του.
Οι Raramuri ή Tarahumara είναι ιθαγενείς της περιοχής. Κατέφυγαν στα δυσπρόσιτα μέρη των φαραγγιών όταν οι Ισπανοί κατακτητές έφτασαν στο Μεξικό, φημίζονται για τις απίθανες αντοχές τους στο τρέξιμο μακρινών αποστάσεων και ζούνε ακόμη λίγο πολύ όπως πριν πολλά χρόνια. Είδαμε ξυλόσπιτα σε βράχους, είδαμε αρκετούς από αυτούς με την παραδοσιακή τους ενδυμασία και γυμνά πόδια, ενώ η θερμοκρασία το πρωί μετά βίας ήταν άνω του μηδενός (!).
Όσο για τους Μενονίτες; Γνωρίζαμε κάποια πράγματα για τις κοινότητες αυτές των Αναβαπτιστών, όπως και για τους Άμις των ΗΠΑ. Μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά εδώ για τον τρόπο ζωής που έχουν επιλέξει, πώς ξεκίνησαν από την Γερμανία, πού και πώς ζούνε. Συναντήσαμε δύο ζευγάρια ηλικιωμένων στο Divisadero, ήταν σαν από ταινία άλλης εποχής. Το ντύσιμό τους, όσα μας είπαν για τη ζωή τους και κυρίως όσα ρωτούσαν για εμάς, για την καθημερινότητα και τη δική μας ζωή. Εξαιρετική εμπειρία!
Από το El Fuerte μέχρι το Creel
Η περιπέτειά μας αυτή ξεκίνησε από το El Fuerte, την πόλη – γενέτειρα του θρυλικού Zorro, ω ναι! Με το φρούριο – μουσείο του, με την υπέροχη αποικιακή αρχιτεκτονική, τη μοναδική θέα σε ατέλειωτη, σχεδόν έρημη γη. Και με κάτι τρομερά μυγάκια, που τσιμπούσαν μανιωδώς οποιονδήποτε φορούσε κοντομάνικα. Αργήσαμε, αλλά το καταλάβαμε.
Από το El Fuerte διέρχεται (ξεκινώντας στη Sinaloa) για την μακρά διαδρομή μου και ένα τρένο – θρύλος. Είναι το μοναδικό μέσο που συνδέει οικισμούς και χωριά μέσα στο Copper Canyon, είναι το El Chepe, και νιώθουμε τόσο τυχεροί που καταφέραμε και κάναμε κι εμείς αυτό το ταξίδι!
Μετά από 6 ώρες, και αφού τα μάτια μας δεν χόρταιναν όσα έβλεπαν στη διαδρομή, αποβιβαστήκαμε στο Divisadero. Η διαμονή μας ήταν σε ένα φτωχικό μεν, πολύ καθαρό δε δωμάτιο, με ένα ανοιχτού τύπου τζάκι και μάλλινες κουβέρτες. Βλέπετε, είχαμε ξεκινήσει από τη ζέστη του El Fuerte, εδώ όμως είχε ακόμη κάποια χιόνια (!) τριγύρω, και παγωνιά τη νύχτα.
Πεζοπορίες με καταπληκτική θέα, διάσχιση φαραγγιού με τελεφερίκ, συνάντηση με οπλισμένο καβαλάρη που ήρθε να ελέγξει την περιοχή του, φαγητό και αναμνηστικά σε υπαίθριες αγορές ιθαγενών. Εικόνες σαν από ντοκιμαντέρ!
Κι έπειτα στο Creel, την πιο μεγάλη κωμόπολη, ας πούμε. Με τον αέρα να λυσσομανάει και να παρασέρνει τεράστιες μπάλες ξερόχορτων στο δρόμο (τι σας θυμίζει;;;), με σούπερ καυτερές σάλτσες ως συνοδευτικό παντού. Πήγαμε εκδρομή στο Valle de los Monjes, με βραχώδεις σχηματισμούς σαν τα Μετέωρα, ιππεύσαμε άλογα σε μια περιπέτεια που δεν περιμέναμε, μπήκαμε σε καλύβες – σπηλιές – σπίτια των Tarahumara.
Μια εβδομάδα σχεδόν, αρκεί;
Θεωρητικά, είδαμε αρκετά εκείνες τις μέρες. Το Copper Canyon ήταν ένα όνειρο που έγινε στόχος, κι έπειτα πραγματικότητα. Πήραμε μια καλή γεύση, αν κι έμειναν αρκετά ακόμη που θα θέλαμε να δούμε. Σίγουρα αποτέλεσε το highlight ενός απίθανου ταξιδιού, μιας οικογενειακής εμπειρίας που θα θυμόμαστε όσο ζούμε.
Έχουμε κι άλλα να αφηγηθούμε για την περιοχή αυτή, στα επόμενα άρθρα. Με αναλυτικές πληροφορίες για δραστηριότητες, διαμονή, ασφάλεια και οτιδήποτε μας έκανε εντύπωση.
Για τώρα, κρατάμε αυτό το γλυκό συναίσθημα, αυτή την ικανοποίηση που οι ταξιδιωτικές εμπειρίες αυτού του είδους προσφέρουν.
Adios, Barrancas del Cobre!!!