Εκεί που δοκιμάζονταν τα διαστημικά οχήματα.
Όπως το διαβάσατε! Η επόμενη μέρα θα μας έβρισκε, μετά από έξι εξαντλητικές ώρες μέσα στο φορτηγό, στις περιοχές όπου μεταξύ άλλων η Σοβιετική Ένωση δοκίμαζε τα διαστημικά της οχήματα. Ο λόγος, σχετικά απλός, σ’ εκείνα τα σεληνιακά τοπία. Απέραντες εκτάσεις ηφαιστειακής άμμου, λάβας, μικρών και μεγάλων ηφαιστειακών κώνων, η απόλυτη προσομοίωση του φεγγαριού επί γης, δηλαδή.
Το βλέμμα χανόταν στα ψηλά βουνά, στα “γκρέμνια” που αλλού καταβυθίζονται στο μπλε του λιβυκού πελάγους κι αλλού μας κάνουν τη χάρη, εμάς τους ανθρώπους, ν’ αφήνουν κάποια μέτρα γης γεμάτης με ψιλή άμμο, βότσαλα κι αφρούς από την άγρια θάλασσα. Γη που λες και φτιάχτηκε ώστε να μην πατιέται εύκολα στη νότια Κρήτη, λίγες οι ευκαιρίες να την απολαύσεις “ολόδική” σου. Εκεί περάσαμε κι εμείς ένα αξέχαστο διήμερο, στα μέσα κάποιου Αυγούστου, με τον Αίολο σύμμαχό μας, και τις σκέψεις για το αν τελικά θα επιστρέφαμε για μόνιμη διαμονή στην Κρήτη να φουντώνουν…