Ευρώπη Ο κόσμος όλος

Ισλανδία, πεζοπορία στον Glymur

Τι είχε εκείνη η καινούρια μέρα για εμάς; Ένα από τα πιο γνωστά και φωτογραφημένα βουνά της Ισλανδίας, το Kirkjufell. Επίσης, μία ακόμη όμορφη κωμόπολη (Stykkishólmur) εν μέσω γραφικής διαδρομής στα βόρεια της χερσονήσου Snaefellsnes. Το καλύτερο, μια σχετικά απαιτητική πεζοπορία στον Glymur, τον απόλυτο καταρράκτη και… Ξανά η πρωτεύουσα, αυτή τη φορά με καλό καιρό και πιο πολύ χρόνο.

Αποχαιρετούμε το Olafsvik
Πριν ξεκινήσουμε για την προτελευταία μέρα αυτού του μαγικού ταξιδιού όμως, απολαύσαμε το πρωινό στην κουζίνα του ξενοδοχείου. Εκεί συνομιλήσαμε με όλη την οικογένεια, είδαμε στο κινητό του ιδιοκτήτη φωτογραφίες μιας φάλαινας που έπαιζε λίγες δεκάδες μέτρα πιο μακριά στον κόλπο πριν πάμε εμείς, και φυσικά η Αλιόνα τελείωσε τη συγγραφή των αρκετών καρτ ποστάλ που έπρεπε να στείλει.
Φυσικά περπατήσαμε με ηλιόλουστο καιρό στο χωριό ξανά, η Αλιόνα είχε περιέργεια τι μου έκανε τέτοια εντύπωση την προηγούμενη νύχτα.  Α, έπλυνα και το αυτοκίνητο με την ευκαιρία, δωρεάν φυσικά, σε ειδικό σταθμό εκεί δίπλα. Προέβην δε και σε προσωρινή αποκατάσταση των γρατζουνιών μετά τα χωράφια του Nauthusagil που το είχα βάλει.
Και, αφού η μικρή Dilja υποσχέθηκε να μας επισκεφτεί στην Ελλάδα, οργανωθήκαμε στο αμάξι κι αφήσαμε πίσω μας αυτό το κουκλίστικο χωριουδάκι!
Kirkjufell, το τέλειο βουνό

Kατεύθυνση, ανατολικά. Βιασύνη, καμία, είχαμε ατελείωτο χρόνο σε σχέση ας πούμε με την τέταρτη μέρα. Η διαδρομή από το Olafsvik προς το Grundarfjörður αποτέλεσε ακόμη ένα δείγμα της απαράμιλλης ομορφιάς αυτού του τόπου! Χαρακτηριστικό σημείο της περιοχής, το βουνό Kirkjufell, που έχει λένε το τέλειο σχήμα για βουνό. Ας το δεχτούμε, κι ας αφήσουμε άλλους να κρίνουν.

Συνεχίσαμε στο Stykkishólmur, από όπου αναχωρούν και τα πλοία για τα Westfjords, για όσους έχουν κανονίσει και τον ανάλογο χρόνο. Εμείς, την επόμενη φορά! Προσωπικά, μου άρεσε πολύ αυτή η μικρή κωμόπολη, αν και η εκκλησία της δεν πλησίαζε σε ιδιαιτερότητα αυτή του Olafsvik. Μικρή στάση, φωτογραφίες, περιήγηση στους δρόμους και φύγαμε!
Glymur, ο μεγαλοπρεπής!
Τρεις μέρες χωρίς πεζοπορία παραήταν πολύ για εμάς, είχαμε ακούσει και αντικρουόμενες περιγραφές για τη δυσκολία της διαδρομής στον καταρράκτη Glymur και, καταλαβαίνετε, έπρεπε να δοκιμάσουμε! Με φοβερή διάθεση, καλό φαγητό, χυμούς κτλ στο αυτοκίνητο, βλέποντας και πολλούς μηχανόβιους να χαίρονται τη μοναδικά ηλιόλουστη μέρα, περάσαμε από το Akranes κι αυτή τη φορά οδηγήσαμε κατά μήκος του φιορδ.

Μετάνιωσα που ήμουν ο οδηγός και δεν μπορούσα να χαρώ τη μοναδική θέα όσο ήθελα. Και ναι, είχαν δίκιο όσοι μας είπαν να μην πάμε από το τούνελ εκτός αν είναι απόλυτη ανάγκη. Η καλύτερη προετοιμασία γι’ αυτό που θα ακολουθούσε, την πεζοπορία στον Glymur – ανάβαση του φαραγγιού και την εμπειρία να στέκεσαι αντίκρυ στον καταρράκτη – γίγαντα των 198 μέτρων.

Για να φτάσουμε εκεί βέβαια, περάσαμε το χείμαρρο με τη βοήθεια ενός συρματόσχοινου κι ενός κορμού, έχοντας κατά νου ότι αν πέσουμε στο νερό δε θα πνιγούμε (λογικά), αλλά θα γυρίσουμε τρέχοντας στο αμάξι με παγωμένα ρούχα.
Διαδρομή όμορφη, αν και λιγάκι επικίνδυνη

Η διαδρομή συνεχίζει μέσα στο φαράγγι για λίγο, κατόπιν σκαρφαλώνεις στη δεξιά πλευρά και το ακολουθείς σε όλο το μήκος του μέχρι να αντικρίσεις τον καταρράκτη. Υπάρχει κι ευκολότερη διαδρομή από την αριστερή πλευρά, αλλά είπαμε, αν δεν πάμε τώρα στα δύσκολα, πότε;

Θέλει προσοχή βέβαια, και δεν ξέρω τι γίνεται αν πετύχεις χιόνι, αλλά στην περίπτωσή μας, μια χαρά βγήκε η απόσταση. Από την ώρα βέβαια που αρχίσαμε να βλέπουμε στο βάθος τα νερά να πέφτουν με κρότο από τα 200 σχεδόν μέτρα, το αίσθημα δέους μπροστά στη φύση έγινε ανίκητο. Δε χρειάστηκε καν να φτάσουμε δίπλα στον καταρράκτη, στην τελευταία εξοχή του εδάφους με καλή θέα απλά κολλήσαμε.

Είναι περίεργη η αίσθηση, είναι δέος, μαζί με φόβο όταν προσπαθείς να δεις κάτω πού τερματίζει αυτό το θαύμα της φύσης. Είναι κάτι που δεν είχα την ευκαιρία να νιώσω συχνά, σε τέτοιο βαθμό τουλάχιστον. Τώρα, παρακολουθώντας και τα βίντεο, μπορώ να πω, ναι, είναι τρομερό το θέαμα. Κατάμαυρα βράχια, πουλιά να πετάνε τριγύρω, τεράστιες ποσότητες νερού να χάνονται στα βάραθρα. Αν η Mordor στο Lord of the Rings είχε καταρράκτη, αυτός θα ήταν αναμφίβολα ο Glymur! Είναι σαν από ταινία με τιτάνες στο δικό τους κόσμο, όπου όλα είναι μεγάλα, είναι δυνατά, είναι τόσο… Τόσο που δεν έχω λέξη να το περιγράψω…

Και λίγο Ρέικιαβικ, ξανά

Η επιστροφή προς το αυτοκίνητο έγινε με γεμάτη την καρδιά μας συναισθήματα και το μυαλό μας ήδη να κάνει σχέδια. Ξέρετε, για την επόμενη φορά, που “θα περπατήσουμε και μετά τον καταρράκτη, μέχρι να περάσουμε το ποτάμι από την άλλη, και μέσα στο φαράγγι αν γίνεται”, και, και…

Για τη συνέχεια, πρωτεύουσα ξανά. Με τον ήλιο να είναι ακόμη ψηλά, εννέα το βράδυ, χωρίς αέρα, χιόνι και βροχή, βγήκαμε για περπάτημα στο λιμάνι. Εκεί βρήκαμε καλή προσφορά για παρακολούθηση φαλαινών την επομένη και κανονίσαμε να πάμε και για χάμπουργκερ στο πιο παλιό κατάστημα του είδους στην πόλη…Ή στο πιο καλό, θα σας γελάσω.

Όπως και να έχει, μετά από τέτοια μέρα, είχαμε τόσα να θυμόμαστε, δε μας ένοιαζε πού και τι θα φάμε. Κοιμηθήκαμε στο αυτοκίνητο, σ’ ένα ακόμη βενζινάδικο Ollis, σαν πουλάκια.

Και συνεχίσαμε εδώ.