Οδικό ταξίδι με παιδί

Οδικό ταξίδι με παιδί: ονειρικό road trip ή ταλαιπωρία δρόμου;

Ταξιδεύοντας στην Ευρώπη με το αυτοκίνητό μας σχεδόν 3 μήνες τώρα, μπορούμε να μοιραστούμε κάποιες σκέψεις για ένα οδικό ταξίδι με παιδί ηλικίας 1-2 χρόνων.

Σαφέστατα, το οδικό ταξίδι με παιδί είναι κάτι απίθανα εύκολο μέχρι το παιδί σας να μάθει να μπουσουλάει. Θα έπρεπε κάθε γονιός να ευχαριστηθεί αυτή την τρυφερή ηλικία, όταν έχεις ένα γλυκό πλασματάκι δίπλα σου, το οποίο στην ουσία μόνο τρώει και κοιμάται. Δεν έχει γούστα και απαιτήσεις, δεν απαιτεί κανονικά φαγητά, δεν λερώνεται με το ίδιο ρυθμό.

Το δύσκολο κομμάτι

Από τότε και πέρα όμως, κανένα μωρό δεν θέλει να κάθεται για πολλή ώρα στο αυτοκίνητο. Κι αυτό δεν είναι περίεργο, αλλά απόλυτα φυσιολογικό. Έτσι κι ο Έκτορας, μεταξύ 10 και 14 μηνών περίπου, δεν γινόταν απλά να καθίσει στο αυτοκίνητο πάνω από μία ώρα. Οπότε, κάναμε υπομονή, κι αν έπρεπε να οδηγήσουμε για μεγάλη απόσταση, προγραμματίζαμε πολλές ώρες κι αρκετές στάσεις.

Σ’ αυτό το ταξίδι, τα δεδομένα άλλαξαν σταδιακά. Ίσως ήταν δύσκολη η αρχή, διότι χωρίς χρόνο για προσαρμογή όλων μας, “έπρεπε” τις πρώτες μέρες να αφήσουμε πίσω μας την Ήπειρο, την Αλβανία και τα Βαλκάνια γενικά. Στόχος ήταν να περάσουμε περισσότερο χρόνο στις Άλπεις και την κεντρική Ευρώπη.

Σαν αποτέλεσμα, παρόλο τις πολλές στάσεις και την προσπάθειά μας να τον διασκεδάσουμε, οι μέρες μέχρι τη Σλοβενία αποδείχθηκαν πολύ κουραστικές και δύσκολες. Ο μικρός Έκτορας δεν ήθελε καθόλου να κάθεται κι αυτό κούραζε κι εμένα πολύ. Όμως άξιζε τον κόπο.

Και η αρχή της απόλαυσης!

Μόλις φτάσαμε στη Σλοβενία, δεν οδηγήσαμε ξανά πάνω από 4 ώρες την ημέρα, για τον επόμενο μήνα. Πολλές φορές απλά πηγαίναμε στα αξιοθέατα μιας περιοχής, μένοντας 2-3 νύχτες στο ίδιο μέρος. Έτσι, ο Έκτορας κάπως συνήθισε όλη τη φάση μέσα στο αυτοκίνητο, και πλέον τις περισσότερες φορές ενθουσιάζεται και πηγαίνει μόνος του στο καθισματάκι για να ξεκινήσουμε.

Αλλά, μην ανησυχείτε και μη νομίζετε, πως μόνο τα δικά σας παιδιά δεν θέλουν ποτέ να καθίσουν στο αυτοκίνητο. Υπήρχαν πολλές φορές που ο μικρός μας έμπαινε στο αμάξι με ουρλιαχτά. Επίσης, πολλές φορές δεν είναι ο λόγος ότι δεν θέλει να μπει, απλά θέλει να συνεχίσει την οποιαδήποτε δραστηριότητα έκανε, αντί να πάμε κάπου αλλού.

Χρήσιμα πραγματάκια, για εμάς σίγουρα!

Τι κάνουμε λοιπόν για να μπορούμε να πραγματοποιούμε το ταξίδι μας, αλλά και να είναι ευχαριστημένος ο μικρός μας ταξιδιώτης;

• Ποτέ δεν ξεκινάμε την οδήγηση πρωί πρωί. Απολαμβάνουμε χαλαρά ένα καλό πρωινό, κάνουμε αρκετές βόλτες και τρέξιμο (ο Έκτορας) στην περιοχή που μένουμε, είτε παιχνίδια με τους οικοδεσπότες μας σε κάθε τόπο. Περίπου μία ώρα πριν τον ημερήσιο ύπνο του, ξεκινάμε. Τρώει το φαγητό του, διαβάζουμε βιβλία, τραγουδάμε. Μετά πέφτει για ύπνο (κοιμάται περίπου 1-1,5 ώρα). Έτσι, έχουμε περίπου 2-3 ώρες οδήγησης, χωρίς να ζοριστεί κάνεις.
• Πάντα κάνουμε στάση μέσα στην ημέρα σε παιδική χαρά ή στη φύση. Έτσι, μετά τον ύπνο και το μεσημεριανό του, μπορεί να τρέξει, να παίξει έντονα κι ελεύθερα.

• Αν χρειάζεται να οδηγήσουμε πραγματικά μεγάλη απόσταση, καλύπτουμε 2 – 3 ώρες ξανά, αφού πέσει για το νυχτερινό του ύπνο. Κοιμάται στις εφτά περίπου, κι έτσι, στις δέκα το βράδυ το πολύ, φτάνουμε στον προορισμό και τον μεταφέρουμε στο κρεβάτι. Ξυπνάει κάθε φορά, αλλά μετά συνεχίζει να κοιμάται.
• Ακούμε τις επιθυμίες του. Αν θέλει να του διαβάζω, διαβάζω. Αν βαρέθηκε, κάνουμε κουβέντα, ακόμη και γαργάλημα μέσα στο κάθισμα. Προσπαθούμε να βρούμε τρόπο να τον απασχολήσουμε, όχι να τον αφήνουμε να κλαίει και να μη δίνουμε σημασία.
• Ποτέ δεν του δίνουμε κινητό, τάμπλετ, και δεν παρακολουθεί καρτούν. Αυτή ίσως θα ήταν μια εύκολη λύση για όλους, αλλά είμαστε γενικά εναντίον του να ασχολούνται τα παιδιά με τα gadgets μέχρι κάποια ηλικία. Ταυτόχρονα, δεν πιστεύω πως είναι κακό να δουν πού και πού κάποιο παιδικό μικρής διάρκειας, μιας και όντως μπορεί να υπάρχουν περιπτώσεις που χρειάζεσαι μια στιγμή ηρεμίας. Όμως, εφόσον το ταξίδι είναι μεγάλο, πιστεύω, αν το κάνεις μια δυο φορές, γίνεται πραγματική συνήθεια. Έτσι, το παιδί θα περιμένει καρτούν και θα είναι ακόμη πιο δύσκολο να το διασκεδάσεις. Γενικά, μέχρι στιγμής ούτε στην 11ωρη πτήση μας για τη Σιγκαπούρη και το Μπαλί δεν χρειάστηκε να χρησιμοποιήσουμε αυτή την μέθοδο. Οπότε, προτείνω σε όλους να μη βλάπτουν τα ματάκια και τις συνήθειες των παιδιών τους γι’ αυτή την προσωρινή ευκολία.

Κι ακόμα, πολύ σημαντικό σε οδικό ταξίδι με παιδί

• Βιβλία. Πολλά βιβλία! Έχουμε πάνω από είκοσι παιδικά βιβλία σε τούτο το ταξίδι. Και ναι, είναι το μόνο πράγμα, που δεν βαριέται ποτέ! Το μόνο μειονέκτημα ίσως, είναι ότι τουλάχιστον ο ένας γονιός πρέπει να κάθεται δίπλα του για να διαβάζει και να του δείχνει.
• Τραγούδια ή ηχητικά παραμύθια. Εμείς τώρα, μετά από 2+ μήνες τα δοκιμάζουμε. Προς το παρόν κρατάνε το ενδιαφέρον του για λίγη ώρα, μιας και προτιμάει πάντα να διαβάζω εγώ. Αλλά, μια συνήθεια είναι κι αυτή. Πιστεύω ότι είναι πιο εύκολο να συνηθίσουν να ακούν τα τραγούδια/παραμύθια που έχετε ήδη διαβάσει στα βιβλία του και τα ξέρει.
• Αν δεν είναι η ώρα του να φάει, δεν του δίνω φαγητό για να χαζεύει, εκτός από μήλα. Ένα ολόκληρο μήλο μας προσφέρει περίπου 50 λεπτά ησυχίας και αφοσίωσης. Το κάνω, γιατί πιστεύω πως τα μήλα δεν μπορούν να χαλάσουν την όρεξη (το αντίθετο), είναι εύκολο να τα έχεις μαζί σου και βοηθάνε όταν βγάζει δόντια επίσης.
• Του περιγράφω πάντα όσα μπορεί να δει από παράθυρο, από σπίτια, φορτηγά και ζώα, μέχρι βουνά, καταρράχτες, ανεμογεννήτριες, οτιδήποτε. Μαθαίνει να χαζεύει στο παράθυρο, μαθαίνει καινούριες λέξεις, χρώματα, ήχους και ταυτόχρονα είναι ήσυχος στο καθισματάκι του.

Συμπερασματικά, αυτό που προσπαθούμε πάντα, είναι να ψάχνουμε τρόπους και να δοκιμάζουμε. Ήταν συνειδητή μας επιλογή να τον έχουμε συνταξιδιώτη σε όσα κάνουμε, και είναι βασικό να σεβόμαστε τις ανάγκες του, ώστε να μη βαριέται, να έχει ενδιαφέρον για πολλά και διάφορα, και να βγαίνουν τα χιλιόμετρα ενός τεράστιου οδικού ταξιδιού με σχετική άνεση. Κάπως έτσι απολαύσαμε μαζί με τον μικρό μας εξερευνητή μοναδικές εμπειρίες και περίπου 16 χιλιάδες χιλιόμετρα!