Kostas PapanikolaouΣτα καλύτερα της Κρήτης σας πηγαίνω, ελάτε!
Καιρό είχα να περιγράψω κάποιο ταξίδι μας, παιδιά. Βλέπετε, ο μπαμπάς μου αποφάσισε να γράψει μόνος του για το Βιετνάμ, για το οδικό ταξίδι μέχρι την Ισλανδία, ακόμη και για τη Ρουμανία τα Χριστούγεννα. Είναι δίκαιο αυτό; Αφού κι εγώ μαζί τους ήμουν, θέλω κι εγώ να γράφω στη δική μου στήλη! Έτσι λοιπόν, βρήκα τώρα ευκαιρία να σας πω για κάτι όμορφο, που αυτός το έχει ξεχάσει. Θα μιλήσουμε για το περίφημο Αγιοφάραγγο, στη νότια Κρήτη και πάλι, θέλετε; Ήμουν σχεδόν 9 μηνών αντράκος, έτοιμος για νέες περιπέτειες, μετά και το ταξίδι μας στη Ρωσία.
Μετακόμιση στην Κρήτη, δυσκολίες και παραλίες
Πάνε σχεδόν δύο χρόνια, ίσα που είχαμε κατέβει με το καράβι στην Κρήτη, αλλά το σπίτι μας δεν ήταν έτοιμο ακόμη. Τι να κάνουμε κι εμείς, πήραμε τα απαραίτητα μαζί μας, και φύγαμε νότια. Περάσαμε τις Μοίρες, τα χωριά Σίβας και Λίσταρος, κατόπιν μπήκαμε σε κακοτράχαλους χωματόδρομους για να φτάσουμε στο Αγιοφάραγγο.
Στο πάρκινγκ με την καντίνα Kuna Muta γνώρισα τον ιδιοκτήτη, καθώς και τον Αντρέα, έναν φοβερό κύριο με μακριά κάτασπρα μαλλιά! Πω πω, ιστορίες που μας επεφύλασσε κι αυτός!
Εν τω μεταξύ οι γονείς μου είχαν φορτωθεί τη σκηνή μας, ψυγείο και φαγητά, στρώματα και παιχνίδια. Ανέβηκα κι εγώ στην πλάτη του μπαμπά και φύγαμε να περάσουμε το φαράγγι. Δείτε τι έμαθα για το πανέμορφο αυτό φαράγγι, παιδιά:
Στη διαδρομή μέσα στο “Φαράγγι των Αγίων” θα συναντήσετε μεγάλες σπηλιές που ζούσαν ασκητές και το ναό του Αγίου Αντωνίου με το μικρό πηγάδι με το γλυφό νερό και λίγο παρακάτω τον Γουμενόσπηλιο, όπου συγκεντρώνονταν οι ερημίτες.
Κατασκήνωση στο Αγιοφάραγγο, παιχνίδι και κολύμπι!
Πόσο μου αρέσει η θάλασσα, δεν μπορείτε να φανταστείτε! Είχε κάμποσο κόσμο η παραλία μέσα στην ημέρα, αλλά το βράδυ ήμασταν μόνοι. Εντάξει υπήρχε πιο μέσα στο φαράγγι ένας κατασκηνωτής , ή μάλλον ερημίτης, με τόσες εβδομάδες που περνούσε εκεί. Εμείς πάντως στήσαμε τη σκηνή μας, πλατσουρίσαμε στα νερά, κολυμπήσαμε όλοι μαζί. Και μη νομίζετε ότι δεν ξέρω κολύμπι, δεν σταματώ να κουνάω χέρια – πόδια, αφήστε που κρατάω και την αναπνοή μου όταν βουτάω.
Με μεγάλη όρεξη και με τα χεράκια μου μέσα στο τάπερ, έφαγα κάμποσα μακαρόνια, τυράκι, φρούτα. Έφαγα τόσο που μετά κοιμήθηκα στη σκιά, ο καημένος. Και ξανά μπάνιο και τρέξιμο στην άμμο και τα βότσαλα, ώσπου το βράδυ ήμουν εξαντλημένος στη σκηνή. Επίτηδες το έκανα μωρέ, για να αφήσω λιγάκι τους γονείς μου μόνους, να πιουν το κρασί τους και να απολαύσουν τη γαλήνια θάλασσα και τα αστέρια.
Πιο πριν βέβαια, ο μπαμπάς είχε ανέβει στα βράχια στην ανατολική πλευρά του φαραγγιού, έβγαλε φοβερές φωτογραφίες από ψηλά, είδε το τρομακτικό Λιμνοβάραθρο Βουρβουλίτης, και έμαθε και από έναν παππού με την εγγονή του ότι οι Καλοί Λιμένες απέχουν περίπου 45 λεπτά με τα πόδια… Κρατήστε το αυτό…
Πάμε Καλούς Λιμένες, τι λέτε;
Πώς να καθίσουμε ήσυχοι δύο μέρες συνεχόμενες, γινόταν; Το επόμενο πρωί λοιπόν, ξανά στο σακίδιο εγώ, καπέλα και αντηλιακά για όλους, και βρεθήκαμε να ανεβαίνουμε τα βράχια και να περπατάμε με θέα το γαλάζιο προς τους Καλούς Λιμένες. Κοιμήθηκα στο μάρσιπο, ξύπνησα, ακόμα στο δρόμο ήμασταν.
Τελικά φτάσαμε, και μπήκαμε όλοι τρέχοντας στη δροσερή θάλασσα. Πιο πέρα είδα ένα νησάκι, με μεγάλα στρογγυλά δοχεία, σαν τα κουβαδάκια μου. Είναι δεξαμενές καυσίμων, να ξέρετε. Οι Καλοί Λιμένες χρησιμεύουν ως σταθμός ανεφοδιασμού καυσίμων για τα πλοία που κινούνται στη Μεσόγειο και τη Διώρυγα του Σουέζ.
Η κοιλίτσα μου γουργούριζε, των γονιών το ίδιο. Τι καλύτερο από μεσημεριανό στο ταβερνάκι, και μετά υπνάκο στη σκιά, για εμένα. Εν τω μεταξύ οι γονείς αποφάσισαν ότι δεν είναι καλό να περπατήσουμε ξανά στον ήλιο. Και τι έκαναν, λέτε; Έπιασαν κουβέντα με τους ντόπιους, κι ένα εξυπηρετικό παλικάρι προσφέρθηκε να πας πάει με τη βάρκα του πίσω στο Αγιοφάραγγο. Και μάλιστα αρνήθηκε τα χρήματα, με μια μπύρα ήταν ικανοποιημένος! Τι να είναι αυτή η μπύρα, τόσο καλή πια;
Συνεχίσαμε για άλλα, θα έρθουμε ξανά!
Το σούρουπο ήταν τόσο γαλήνιο στο Αγιοφάραγγο, και πάλι. Κοιμήθηκα σαν πουλάκι στη σκηνή, ενώ ο μπαμπάς μου χάζευε πού και πού κάποια ζουρίδα, τη νυφίτσα της Κρήτης, με τα μάτια της να γυαλίζουν στο φως του φακού.
Έτσι έφτασε και το άλλο πρωί, εκεί στην άγρια νότια Κρήτη. Κι εμείς αφήναμε αυτό τον πανέμορφο τόπο για να δούμε άλλα μέρη. Περπατήσαμε πάλι το φαράγγι, πιάσαμε κουβέντα με τους καλούς ανθρώπους στην καντίνα και δώσαμε υπόσχεση να πάμε ξανά.
Στο χωματόδρομο ακόμα ήμασταν, όταν σε μια κοφτερή πέτρα σκίστηκε το λάστιχο του αυτοκινήτου. Το κινητό δεν είχε σήμα, ο μπαμπάς να πηγαινοέρχεται εκνευρισμένος, και η ρεζέρβα δεν υπήρχε, ήταν στο φορτηγό της μετακόμισης. Αυτός ο φοβερός κύριος Αντρέας, όμως, έδωσε τη λύση. Μας πήρε με το φορτηγάκι του, πήγαμε στο κοντινότερο χωριό, πήραμε άλλο λάστιχο και ξανά πίσω στο φαράγγι. Ο μπαμπάς μόνο, εγώ με τη μαμά μείναμε στο Σίβα, στη δροσιά ενός καφενείου!
Ήταν μια αληθινή περιπέτεια, περιμένω πώς και πώς για την επόμενη 😉
Ο Έκτορας, μικρός εξερευνητής
Απρίλιος, 2020