Kostas PapanikolaouBarðastrandarsandur, Rauðisandur και Breiðavík. Μήπως είμαστε στην Καραϊβική;
Πώς σας φαίνονται οι παραλίες με χρυσαφένια άμμο, γαλαζοπράσινα νερά, λιμνοθάλασσες πού και πού; Σκεφτείτε ένα μιξ Καραϊβικής, με λίγο Μπάλο και Ελαφονήσι από την Κρήτη. Ε, κάτι τέτοια αντικρύζαμε τη μέρα εκείνη. Βρισκόμασταν όμως στον 66ο παράλληλο, λίγο νοτιότερα από τον αρκτικό κύκλο!
Μπερδευτήκατε; Κι εμείς, βλέποντας αυτές τις εκπληκτικές παραλίες σε μία χώρα σαν την Ισλανδία. Μόνο που, η θερμοκρασία νερού κυμαίνεται από 2 ως 6 βαθμούς, άρα θα πρέπει να περιμένουμε κοσμοϊστορικά γεωλογικά φαινόμενα και αλλαγές στον πλανήτη, για να απολαύσουμε ανέμελοι το μπάνιο μας εκεί.
Παραλίες σαν από παλέτα ζωγράφου
Από το Flokalundur ο δρόμος κινείται παράλληλα με την ακτή, περνώντας μάλιστα από το λιμανάκι Brjanslaekur. Είναι το σημείο που φτάνει το φέρυ από το Stykkisholmur και τη χερσόνησο Snaefellsnes, για όσους προτιμούν να γλιτώσουν κάμποσα χιλιόμετρα οδήγησης.
* Τι εστί Snaefellsnes; Διαβάστε εδώ, από το πρώτο μας ταξίδι στην Ισλανδία, για ένα ακόμη απίθανο μέρος της χώρας!
Λίγο παραπέρα, μία ακόμα θερμή πηγή, που δεν φαίνεται εύκολα από το δρόμο. Είναι η Birkimelur, με μία καινούρια πισίνα αλλά και την κλαισική πέτρινη παλιά κατασκευή.
* Σύστημα πληρωμής, το γνωστό: Ένα κουτί που μπορείς να βάλεις τις 800 Ισλανδικές κορώνες (5 ευρώ), τόσο τιμολογεί ο ιδιοκτήτης το μπάνιο εκεί. Πιθανόν θα είστε μόνοι, στη γαλήνη της περιοχής.
Κι εκεί που οδηγούσα, ενώ η Αλιόνα χάζευε τα τοπία και ο μικρός μας εξερευνητής ζητούσε φαγητό και τραγούδι, ξεπροβάλλει μπροστά μας η παραλία Bardastrandarsandur! Για μία στιγμή μπερδευτήκαμε, “δεν μπορεί να συμβαίνει”, λέμε! Μια μακριά λωρίδα ξανθιάς άμμου, ρηχά τουρκουάζ νερά, σχεδόν καθόλου κύμα. Σε μια άλλη περιοχή, ή σε μια άλλη εποχή, θα αποτελούσε το δημοφιλέστερο σημείο για καλοκαιρινές διακοπές. Εδώ φυσικά, το πράσινο χορταράκι έφτανε μέχρι την άμμο και τα αγαπημένα μας, χαρακτηριστικά “κομμένα” βουνά του Βορρά υπενθύμιζαν ότι δεν είναι Κούβα.
Χωματόδρομοι, μοναξιά και άγρια θαλασσοπούλια
Είχαμε πολύ δρόμο εκείνη τη μέρα. Κι αυτό γιατί οι παραλίες που στοχεύαμε είναι κυριολεκτικά στο πουθενά, με πολλά χιλιόμετρα χωματόδρομου ως εκεί. Από τον δρόμο Νο 62 στρίψαμε στον 612. Είναι ο χωματόδρομος που οδηγεί και στα τρομερά απόκρημνα βράχια του Latrabjarg, στο δυτικότερο άκρο της χώρας.
Πριν φτάσουμε εκεί, όμως, να ένα διάσημο ναυάγιο. Το παλιότερο μεταλλικό πλοίο της Ισλανδίας, που έχει αφεθεί στη φθορά του χρόνου, σε μία παραλία στο Patreksfjordur. Πρόκειται για το Garðar BA 64, μπορείτε να δείτε όλη την ιστορία του εδώ, είναι πολύ ενδιαφέρουσα.
Λίγο παραπέρα είδαμε τον 614, να στρίβει αριστερά, με κατεύθυνση την παραλία Rauðisandur. Δεν χρειάστηκε δεύτερη σκέψη, είχαμε την αίσθηση ότι αξίζει. Και άξιζε, κάθε λακούβα, κάθε στροφή. Φτάνοντας από ψηλά, η θέα που ανοίγεται μπροστά σου είναι συγκλονιστική. Είναι γνωστή σαν “κόκκινη παραλία”, για προφανείς λόγους, αν και η απόχρωση εξαρτάται από την ηλιοφάνεια και την ώρα που θα την επισκεφτείτε. Εξαιτίας της παλίρροιας, το σκηνικό θυμίζει λιμνοθάλασσα, τα σχεδόν 10 χιλιόμετρα κοκκινοκίτρινης άμμου αναμειγνύονται υπέροχα με γαλαζοπράσινα νερά, ενώ οι κραυγές από τα αρκτικά θαλασσοπούλια είναι οι μόνες που ακούγονται.
Η περιοχή ονομάζεται Saurbaer. Είναι μία μικρή κοινότητα στην ουσία, με το κάμπινγκ Melanes στη μία άκρη της παραλίας, ένα μικρό καφέ, μια κατάμαυρη εκκλησία και μια φάρμα στην άλλη άκρη.
* Σαν να περιμένουν (ή μήπως όχι, καλύτερα;) ότι μία μέρα αυτή η ονειρεμένη παραλία θα γίνει παγκόσμιο τουριστικό θέρετρο.
Λίγο πριν τη φάρμα, στα δεξιά της παραλίας, αφήσαμε το αυτοκίνητο για να περπατήσουμε. Δυστυχώς τα σχέδια δεν άφηναν χρόνο για να μείνουμε εκεί, να χαρούμε με την ψυχή μας την ατέλειωτη άμμο, να κάνουμε ιππασία. Πριν ακόμα ο Εκτοράκος ανέβει στο σακίδιο πλάτης, ένα ζευγάρι που επέστρεφε μας προειδοποίησε για τα πουλιά. Τι συνέβαινε;
Διανύοντας το καταπράσινο χωράφι πριν την παραλία, προφανώς ο δρόμος περνούσε κοντά σε φωλιές αυτών των μικρών πουλιών. Είναι το είδος arctic stern, και δεν διστάζουν να επιτεθούν σε οποιονδήποτε. Εκείνη την ώρα, μία παρέα Κινέζων ξεκίνησε και τους ακολουθήσαμε από απόσταση. Όσο πλησίαζαν στη συγκεκριμένη περιοχή, τόσο αυξάνονταν οι κραυγές και οι κυκλικές πτήσεις από τα θαλασσοπούλια, μέχρι που άρχισαν οι επιθέσεις σαν καμικάζι!
Κυριολεκτικά, μία κοπέλα έπεσε στο έδαφος, ενώ άλλοι είχαν πληγές στο κεφάλι. Δε γινόταν να διακινδυνεύσουμε κάποιο τσίμπημα – χτύπημα στο κεφάλι του μικρού μας, αποφασίσαμε να μην πάμε στην παραλία. Πλησιάσαμε βέβαια μέχρι το όριο της περιοχής των πουλιών, καταλαβαίναμε ακριβώς ποιο ήταν το σύνορό τους. Απίστευτη φύση, τρομερό μητρικό ένστικτο!
Παραλίες Örlygshöfn και Breidavik
Σαν να αφήναμε πίσω μας το Ελαφονήσι, πήραμε πάλι την ανηφόρα, ώσπου να συναντήσουμε τον δρόμο 612, με κατεύθυνση δυτικά, πλέον. Μία ακόμα χρυσή κυριολεκτικά ακτή βρέθηκε μπροστά μας, η Örlygshöfn. Τα λόγια είναι περιττά, εκείνη η περιοχή στα Δυτικά Φιόρδ είναι ειλικρινά απίστευτη. Δίπλα – πάνω στην παραλία βρίσκεται κι ένα μικρό αεροδρόμιο, του Patreksfjordur, κι εμείς στρίψαμε αριστερά, ανηφορικά, προς Breidavik.
Είναι πολύ γνωστή η συγκεκριμένη, όχι ότι διαφέρει από τις υπόλοιπες. Εκεί καταλάβαμε καλύτερα πώς επιλέγουν φωλιές αυτά τα θαλασσοπούλια – καμικάζι, υπήρχαν και κάποια κόκκινα μπαλόνια, πινακίδες που εξηγούσαν γιατί δεν πρέπει να ενοχλούμε τα πλάσματα.
Στάση για φαγητό, μέσα στο αυτοκίνητο, τουαλέτα σε συγκεκριμένο καλυβάκι παραδίπλα και διαπραγματεύσεις με τον Εκτοράκο. Ήθελε κι αυτός να βγει επιτέλους έξω!
Latrabjarg, το βασίλειο των γκρεμών και των πουλιών
Στο δυτικότερο άκρο της Ισλανδίας βρίσκεται ένας από τους μεγαλύτερους γκρεμούς της Ευρώπης. Βράχια ύψους 440 μέτρων ορθώνονται κάθετα στη θάλασσα, σε μία απόσταση 14 χιλιομέτρων. Αποτελεί τον παράδεισο για πολλά είδη πουλιών, που φωλιάζουν και αναπαράγονται στις απόκρημνες ακτές, προστατευμένα από τις αρκτικές αλεπούδες.
Καθώς δεν υπάρχει τίποτα προστατευτικό στις άκρες, παρά ένα σκοινάκι σε κάμποσα σημεία, έγκειται απλά στον κοινό νου να μην κάνεις τον ήρωα για μία φωτογραφία. Ο μικρούλης μας ανέβηκε στην πλάτη του και ξεκινήσαμε τη βόλτα μας, μέσα στο πανδαιμόνιο που δημιουργούσαν όλα αυτά τα πουλιά. Πρόκεται για τον παράδεισο όσων ασχολούνται με παρατήρηση και φωτογράφιση πουλιών, για εμάς ήταν σίγουρα πολύ ευχάριστη εμπειρία.
Η οποία έγινε ακόμα καλύτερη, όταν επιτέλους συναντήσαμε τα περίφημα puffins! Τα λαμπερά αυτά ασπρόμαυρα θαλασσοπούλια, με το χαρακτηριστικό πορτοκαλοκόκκινο ράμφος που τους έχει χαρίσει το προσωνύμιο “παπαγάλος της θάλασσας”. Γεμάτοι ενθουσιασμό τα φωτογραφίζαμε κι εξηγούσαμε στον μικρό μας φίλο όσα γνωρίζαμε.
Hnjótur Museum, Talknafjordur
Κάθε φιόρδ έχει το όνομά του, όπως διαπιστώνουμε στο πρώτο συνθετικό των ονομάτων. Ρίχνοντας μία τελευταία ματιά στην πανέμορφη Breidavik, ανεβήκαμε τις σκονισμένες πλαγιές για να οδηγήσουμε ως το κάμπινγκ του Talknafjordur. Στο μουσείο Hnjotur ξεχωρίζει ένα παλιό αμερικάνικο DC-3, καθώς και απομεινάρια σκαφών που ξέβρασε η θάλασσα. Κυρίως όμως ξεχωρίζει η μοναδική ιστορία διάσωσης από τους γκρεμούς του Latrabjarg, των ναυτικών ενός αγγλικού πλοίου που ναυάγησε εκεί.
Το Δεκέμβρη του 1947, λοιπόν, στη βάση εκείνων των τρομερών βράχων που μόλις είχαμε επισκεφτεί, εξόκειλε το αλιευτικό σκάφος Dhoon. Είχαν ήδη γίνει αντιληπτοί, αλλά η διάσωση φαινόταν αδύνατη στο σημείο εκείνο.
– Κι όμως, ντόπιοι αγρότες, μαθημένοι από χρόνια να κρέμονται στα βράχια για να συλλέγουν αυγά πουλιών, οργάνωσαν την ηρωική διάσωση των ναυτικών. Κατέβηκαν ως διασώστες, δεμένοι με σκοινιά, τα εκατοντάδες μέτρα πάνω από την αγριεμένη θάλασσα και ανέβασαν πάνω τους ναυαγούς. Ιστορίες θάρρους, ικανότητας, ανθρώπινης υπέρβασης στα αφιλόξενα εκείνα μέρη!
Το συγκεκριμένο κάμπινγκ δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο, παρά ελάχιστες παροχές. Δεν μας ενόχλησε όμως, αυτού του είδους το ταξίδι επιλέξαμε, γνωρίζαμε ότι δεν είναι όλα εύκολα. Μόνο και μόνο οι σμαραγδένιες παραλίες που είχαμε επισκεφτεί, τα απόκρημνα βράχια με τα puffins, τα τοπία σαν από ταινία που απολαύσαμε, ήταν αρκετά!
Συνεχίζεται…